30 Οκτ 2015

Έτσι γίνεται.

...


Στη λίστα με όλα τα λευκά που κάνουν κακό
(αλάτι, ζάχαρη, σύννεφα,
βότκα, άνθρωποι, αλεύρι,
κοκαϊνη)
πρέπει αμέσως να προσθέσουμε
το επείγον λευκό σου πουκάμισο.

Ηλεκτροφόρος φράχτης,
το ύφασμά του,
απομακρύνει τα δάχτυλά μου
με το κιλό,
με φτυαριές να πούμε καλύτερα -
σαν να θέλει επειγόντως να τα θάψει.

Και είναι κι εκείνες οι μέρες,
(άσπρες κι αυτές, 
σαν την κλοπή μια ιδέας που δεν σκέφτηκε κανείς)
που η επιθυμία μου είναι μαζί 
και βρεγμένη και αθώα,
και βρεγμένη και αθώα,
και βρεγμένη και αθώα,
και βρεγμένη και αθώα,
και βρεγμένη και αθώα,
και βρεγμένη και αθώα,

ας πούμε σαν χώμα μετά τη βροχή
 Γιατί και τι είναι το χώμα; Βρωμιά είναι 
Aλλά και μήτρα για ‘κείνη κει την αιωνόβια ελιά. 

---
Μακάρι να έφταιγε το ύφασμα.
Μακάρι να ήταν σκόρπιες κλωστούλες η περιφρόνηση.
Είναι το σώμα σου από πίσω που φταίει.
Είναι που μόνο έτσι γίνεται να σε μάθω

– σαν να μην γίνεται.

...











Δεν υπάρχουν σχόλια: