Πόσες και πόσες φορές γονατίσαμε μαζί για να πλύνουμε το νυφικό σου.
ΥΓ1
Θυμάσαι που έφευγα για το σχολείο και έχωνες στην κάθε μου τσέπη κι από ένα σου στήθος;
ΥΓ2
Θυμάσαι τα αμέτρητα μάτια που κυλούσαν ποτάμι από τα δάκρυα μας κι εσύ έπεφτες στα τέσσερα και τα μάζευες ένα ένα; Τι συμμετρικά που τα έραβες ξανά πάνω στην πλάτη μου και πάλι, προσεχτικά, κάτω από τη φόδρα. Θυμάσαι.
ΥΓ3
Κάπως έτσι με μεγάλωσες: στις μύτες, με το σφυράκι και τα καρφάκια σου, να κρεμάς τον ουρανό μου σαν κουρτίνα όλο και πιο ψηλά, αλλά πάντα κάπως στραβά, σαν καδράκι που γλίστρησε στο ατελές ξεσκόνισμα.
ΥΓ4
Κι εκείνη τη φορά μες στο ταξί, εσύ να βαστάς τον μυελό και την φωνή μου στα χέρια σου, με δυσκολία, (να στάζουν οι ήχοι μου σαν νερό, ανάμεσα στα δάχτυλά σου), κι εγώ να κρατάω την αναπνοή σου από το μπράτσο. Τι γεωμετρικά τεμαχισμένες που ήταν οι φωνές μας (τρία κατάγματα αν θυμάμαι είχαν δείξει οι ακτίνες χ συν ψ).
ΥΓ5
Τι νόστιμη που ήταν η πορτοκαλάδα που μου έστυψες μετά.
ΥΓ6
Τι κεχαριτωμένες που είμασταν πάντα παρέα (εσύ να υποδύεσαι το παιδί μου κι εγώ τον πατέρα του, καταργώντας για πάντα τη λέξη πατρίδα).
Χρόνια πολλά μανούλα.
