Αλφαβήτα.

Θέλω να κλέψω μια λίστα για τα ψώνια από αυτές που γράφεις όταν πας στον βασιλόπουλο, να γράψω με αυτήν ένα ποίημα. Έτσι θα έχουμε τις ίδιες πρώτες ανάγκες.

Ανάμεσα στα ξυραφάκια, στις χαρτοπετσέτες, στα αυγά, στην οδοντόκρεμα, στο αφτερσεϊβ, θα σπείρω κάτι γυναικείο, ένα τσιμπιδάκι, αρωματικά λεβάντας για τα συρτάρια.

Τα μάτια σου φύτρωσαν χαραμάδες από όπου δραπετεύει κάθε δική μου προτεραιότητα.

Ούτε ένα κιλό πράσινα μήλα στη λίστα, ούτε καραμέλες με γεύση κανέλα, τίποτα δικό μου σ' αυτήν, την επείγουσα λίστα, που επείγεται να με ξεγράψει, που τη γράφεις σε ένα χαρτάκι που δεν έσκισες από δικό μου μπλοκάκι όπως παλιά, με ένα μολύβι που αγόρασες πρόσφατα και που ούτε το έχω δει, καθισμένος σ' ένα δωμάτιο τη θέα του οποίου δεν γνωρίζω, αγοράζοντας που και που κάτι γυναικείο που όμως δεν είναι ποτέ στο μέγεθός μου -ή που έχει χρώμα που δεν του πηγαίνω.

Μπορείς να κλέψεις ένα ποίημα μου. Θα έχουμε κάτι κοινό. Θα διαπιστώσεις ότι πια έχουμε μόνο αυτό το κοινό.

Έχουμε κλέψει ο ένας τον άλλον.

Κι όσο κατευθύνεσαι προς το αλφαβήτα χωρίς να μου ρίχνεις ούτε έστω ένα άσφαιρο βλέμμα, χωρίς λίστα που να γράφει ξυραφάκι, χαρτοπετσέτες, πράσινα μήλα, αφτερσεϊβ, τόσο το δικά μου τα άλφα και τα βήτα, τα γάμα, τα κάπα και τα ωμέγα, και κυρίως τα χι που τίποτα δεν έχουν διαγράψει, θα συνεχίσουν να κουβαλάνε τσάντες, άλφα, γάμα, έψιλον, κάπα, να κουβαλάνε τσάντες, τσάντες γεμάτες θλίψη που μην κοιτάξεις ποτέ πότε λήγει στο πίσω μέρος τής ήδη ανοιγμένης συσκευασίας.

ΥΓ1
Δεν έχει πίσω μέρος η θλίψη ούτε ημερομήνια λήξης, σταμάτησαν να έχουν διπλό πάτο τα καπέλα, τη μέρα που σταμάτησες να εμφανίζεις μέσ' από τον διπλό πάτο τής επιδερμίδας μου τους μαγικούς σου λαγούς, ξυραφάκια, αυγά, άφτερσεϊβ, χαρτοπετσέτες.

Τσάντες σουπερμάρκετ κενές από μένα, που τη στιγμή που θα φτάνεις στο εξπρές ταμείο θα με χάσεις ξανά, θα έχεις στραμμένο το βλέμμα από την άλλη μεριά, αυτή, τη μεγάλη, την ατελείωτη μεριά, ενώ εγώ θα είμαι στο διπλανό ταμείο, αυτό, το αργό, με τη μεγάλη, την ατελείωτη ουρά.


...

Το όνομά σου.

...


Το όνομά σου αρχίζει από την καρδιά μου
και τελειώνει στο στόμα μου.
Το όνομά σου ανασύρει με ορμή το ρήμα θέλω
από κάθε γκρεμό του κορμιού μου.
Το όνομά σου χάνει χρόνια
να πάρει το δικό μου από το χέρι.
Καμία λέξη δεν κλωτσάει τον ήλιο
όσο το όνομά σου.

Τράβηξες απότομα σαν τσιρότο το όνομά σου πριν κλείσει η πληγή που διακοσμούσε τα φωνήεντα. Όμως μόνο όταν γράφει το όνομά σου η ταυτότητά μου, είμαι, εγώ. (Άσε με να το πω πάλι.)

Πέντε ζωές έχουμε κι έχουμε ήδη ζήσει τις έξι.


...