Παιδικό πάρτυ.

Πάντα η ίδια ερώτηση, ξανά και ξανά: "τρώγονται αυτά τα ζωάκια πάνω στη τούρτα";

Και πάντα η ίδια απάντηση: "ναι, τρώγονται, είν' από ζάχαρη".

Και γενικά. Για χρόνια και χρόνια, κάθε χρόνο τα ίδια:

Ρούχα απ' το μπένετον ή τη φρατίνα στο κολωνάκι, λουστρίνια μούγερ, προσκλήσεις γραμμένες στο χέρι για όλους τους συμμαθητές, τούρτα απ'το μικέ της μαβίλη ντεκοραρισμένη με ζαχαρένια προβατάκια, πιτσίνια, πιροσκί, ροζ πτιφούρ -και ΠΑΝΤΑ μπόμπες με ροκφόρ ή ένταμ-ζαμπόν.

Είχα μεγάλη αδυναμία στις μπόμπες -καθώς είχε ενδιαφέρον να παράγει αρκούντως συμπαθητική γεύση κάτι το τόσο απλοϊκό, κυρίως, όμως, επειδή "υπόσχονταν" πως στη διάρκεια της βραδιάς θα έσκαγαν με τεράστια δύναμη κι από το ωστικό τους κύμα ένα τεράστιο πέπλο από ζαμπόν θα κάλυπτε όλη την υδρόγειο.

ΥΓ1
Τα λεφτά μας πίσω. Δεν έσκασε ποτέ μπόμπα σε παιδικό μου πάρτυ -παρά μόνο μέσα στο μυαλό μου- οπότε και όλοι οι άνθρωποι στο δρόμο περπάταγαν για μέρες μ' ένα καπέλο από ένταμ.

ΥΓ2
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ανθρώπινο σώμα ανανεώνει ΟΛΑ τα κύτταρά του κατά μέσο όρο κάθε 10 χρόνια.

ΥΓ3
Γεγονός -που με κάνει να σκεφτώ ότι έχω τόσο ανακυκλωθεί που είναι πια σαφές πως τίποτα πάνω μου δεν έχει βρεθεί ποτέ σε κανένα παιδικό πάρτυ (δικό μου ή ξένο).

ΥΓ4
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα βάρβαρη διαπίστωση.

ΥΓ5
Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μικρή, πώς είναι να έχεις δυο μικρά χεράκια, ένα μικρό χαμόγελο, ένα μικρό πόνο, πώς είναι να είναι μικρή η καρδιά σου, πριν ανακυκλωθεί τόσο, σαν τότε που τα καπέλα από ένταμ έβγαζαν νόημα σε όλους, τότε που δεν ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ανακάλυπτες τη φωτιά κάθε πέντε λεπτά -την ανακάλυπτες.

Μπιγκ Μπαντ Γουλφ.

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο είναι προφανές.

Απέκτησες χέρια.

(Και για να τα δοκιμάσεις άρχισες να πατάς πλήκτρα.)

Διότι, αν όχι, πώς αλλιώς εξηγείται που προχτες βρήκα στο κινητό μου αναπάντητη κλήση σου;

(Το ότι ΕΓΩ φταίω που σε έχω αποθηκεύσει στα κόντακτς μου δεν σημαίνει ότι περίμενα πως κάποτε ΟΝΤΩΣ θα πάρεις, ούτε φυσικά μειώνει την έκπληξη σχετικά με το ότι απέκτησες χέρια.)

Δεν ξέρω τι ήθελες.

(Παραξέρω.)

Ούτε γιατί σε έχω αποθηκεύσει όπως σε λένε, δηλαδή "Νοσοκομείο Τάδε" -αντί με ένα άλλο οποιοδήποτε όνομα (παράδειγμα "Αλίκη Δανδόλου" ή "Λάθος Νούμερο"), οπότε ναι -ίσως να φταίω εγώ: αν σε είχα αποθηκεύσει με ένα άλλο όνομα (ως Αλίκη Δανδόλου για παράδειγμα) θα μπορούσα να αγνοήσω με άνεση την κλήση σου, προσποιούμενη ότι "έκανες λάθος που πήρες", "δεν ήθελες εμένα".

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, μετά την αναπάντητη ξαναπήρες, το σήκωσα, χάρηκα με τα νέα σου, καιρό είχα να σε ακούσω, πω πω πόσο ψήλωσες, να μου φιλήσεις τα παιδιά, όμως αν δεν σου κάνει κόπο, σε παρακαλώ μην ξαναπάρεις, "αν είναι" θα σε πάρω εγώ -ξέρεις ήδη την απάντησή μου.

(Για καλό σου το λέω. Δεν θέλω να σε φορτίζω με τις λύσεις μου.)

Είμαι τρελλή που δεν σε ακούω λες, παίζω με τη ζωή μου, θέλεις να με βάλεις κάτω λες, να με κάνεις "καλά", με τις μπρατσωμένες χημειοθεραπείες σου (τα χρεωκοπημένα πτυχία και τις λευκές κουρτίνες σου).

Τζάμπα επιμένεις να ξέρεις. (Τζάμπα μπαίνανε τα μπετά σου στα αεροπλάνα -για σπουδές στις βοστόνες.) Μη με θεωρείς ασθενή θέλω να πω. Εκνευρίζομαι.

Δες με.

Δες με τι όμορφο διάλογο ανοίγω με τη νόσο μου. Κοίτα την πως καταπίνει ενδοφλέβια τις λέξεις μου ανά οκτάωρο, κοίτα την πόσο με ακούει, πόσο με υπακούει -πόσο ωραία αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου με τα αυτοσχέδια νανουριστικά παραμυθάκια μου, πόσο όμορφα φοβάται τους τρυφερούς δράκους που σκαρώνω, περισσότερο από οποιαδήποτε δική σου γεροντοκόρη χημεία (και τέλοςπάντων αν θέλεις κάτι να θεραπεύσεις θεράπευσε τις ασθενικές -άσπρες σαν πανί- κουρτίνες σου).


ΥΓ1
Αντιπαθώ την αναγνώριση κλήσης -έχει ισοπεδώσει τελείως την όποια έκπληξη και εξαλείψει δια παντώς εκείνο το ωραίο γουργούρισμα στην κοιλιά που νιώθαμε μικροί σε κάθε ντριν ("ποιος να είναι άραγε;", "λες να είναι αυτός;"). Δεν πειράζε η έκπληξη να είναι δυσσάρεστη (παράδειγμα όταν σε έπαιρνε που και που η αχώνευτη συμμαθήτριά σου Αλίκη Δανδόλου) -σιγά το πράγμα, επιβιώσαμε.

ΥΓ2
Θα έβρισκα χρησιμότερη -και τιμιότερη- την Αναγνώριση Κλίσης. Να ξέρουμε εκ των προτέρων τις κλίσεις και τα ταλέντα του καθενός, να ξέρουμε τι να αποφεύγουμε.

ΥΓ3
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, για σένα λέω: αν είχα Αναγνώριση της Κλίσης σου να με απειλείς, θα την άφηνα κι αυτή αναπάντητη. (Θέλω να κλείσεις αν δεν κατάλαβες.)

ΥΓ4
Όχι ότι κατά βάθος δεν σε σέβομαι. Σε λέω Νοσοκομείο Τάδε τόση ώρα: δεν σε δίνω.

ΥΓ5
Όμως αλήθεια, τι είναι αυτά που μου λες και περιμένεις να συνεργαστώ; Τι σημαίνει "παίζω με τη ζωή μου"; ΦΥΣΙΚΑ και ΠΑΙΖΩ με τη ζωή μου. Τι ακριβώς θέλεις; Δεν καταλαβαίνω. (Να σταματήσουμε να παίζουμε σαν αγαπημένες φιλενάδες δημοτικού; Να σταματήσουμε να περνάμε πίστες;)

ΥΓ6
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε. Όταν ήμουν μικρή και ήσουν κι εσύ μικρό, δηλαδή όταν ήσουν παίδων, οι κουρτίνες σου (πριν 35 χρόνια και για όσα χρόνια σε θυμάμαι να κοιμάσαι στο κρεββάτι μου) ήταν κι αυτές παιδικές, άσπρες με καρτούν -συγκεκριμμένα, (το θυμάμαι σαν χτες και θα το θυμάμαι πάντα σαν χτες), είχαν πάνω τους σταμπαρισμένους τον Τουίτυ, τον Ντάφυ Ντακ και τον Μπάγκς Μπάνυ. Ίσως παραήμουν αυστηρή μαζί σου, λογικό να είναι σκέτα άσπρες οι τωρινές σου κουρτίνες -είναι μπανάλ η παιδικότητα, άσε που ο Ντάφυ ύστερα από τόσα χρόνια θα ήταν θλιβερός (με ρυτίδες, καράφλα και μπυροκοιλιά).

ΥΓ7
Αγαπημένο μου νοσοκομείο νομίζω συννενοηθήκαμε. Όσο κι αν έχεις μεγαλώσει πια, σε βλέπω πάντα μικρούλι, να, τοσοδά, να χωράς στην παλάμη μου (και μετά στην τσέπη μου).

ΥΓ8
Το ότι σου φύτρωσαν χέρια -κι άρχισες να με τηλεφωνείς, με παρεξένεψε θέλω να πω, αλλά δεν με ΦΟΒΙΣΕ όσο αρκετά θέλεις :-)

ΥΓ9
Αν θέλεις να αναμετρηθούμε σοβαρά, και να ΦΟΒΗΘΩ πραγματικά, τότε πολύ ΦΟΒΑΜΑΙ ότι πρέπει να φυτρώσεις πρώτα ένα τεράστιο πέος -και τα ξαναλέμε τότε :-)

ΥΓ10
Αν ποτέ σας πάρει το Νοσοκομείο Τάδε τηλέφωνο, με άγριες διαθέσεις και τελεσίγραφα, (κι εσείς κάνετε το λάθος και το σηκώσετε), θα νιώσετε κάπως έτσι (και σας θέλω προετοιμασμένους):

Ένα τεράστιο σαν ουρανοξύστης χέρι θα φυτρώσει με ταχύτητα σαν δέντρο από τη γη, θα ξεβιδώσει "για πάντα" τον ουρανό, τ' αστέρια, την ώρα της ανατολής, τα πράσινα μήλα, τις τουλίπες, θα τα φορτώσει όλα πρόχειρα όπως-όπως σε μια νταλίκα και θα τα ρίξει στο γκρεμό.

ΥΓ11
Υπάρχει τρυκ (κατά τού Μπιγκ Μπαντ Γουλφ).

ΥΓ12
"Χαμογελάστε" και αρχίστε ξανά τη σπορά ουρανού. (Πιάνει πάντα αν τον ποτίζεις συχνά.)

:-)