Παιδικό πάρτυ.

Πάντα η ίδια ερώτηση, ξανά και ξανά: "τρώγονται αυτά τα ζωάκια πάνω στη τούρτα";

Και πάντα η ίδια απάντηση: "ναι, τρώγονται, είν' από ζάχαρη".

Και γενικά. Για χρόνια και χρόνια, κάθε χρόνο τα ίδια:

Ρούχα απ' το μπένετον ή τη φρατίνα στο κολωνάκι, λουστρίνια μούγερ, προσκλήσεις γραμμένες στο χέρι για όλους τους συμμαθητές, τούρτα απ'το μικέ της μαβίλη ντεκοραρισμένη με ζαχαρένια προβατάκια, πιτσίνια, πιροσκί, ροζ πτιφούρ -και ΠΑΝΤΑ μπόμπες με ροκφόρ ή ένταμ-ζαμπόν.

Είχα μεγάλη αδυναμία στις μπόμπες -καθώς είχε ενδιαφέρον να παράγει αρκούντως συμπαθητική γεύση κάτι το τόσο απλοϊκό, κυρίως, όμως, επειδή "υπόσχονταν" πως στη διάρκεια της βραδιάς θα έσκαγαν με τεράστια δύναμη κι από το ωστικό τους κύμα ένα τεράστιο πέπλο από ζαμπόν θα κάλυπτε όλη την υδρόγειο.

ΥΓ1
Τα λεφτά μας πίσω. Δεν έσκασε ποτέ μπόμπα σε παιδικό μου πάρτυ -παρά μόνο μέσα στο μυαλό μου- οπότε και όλοι οι άνθρωποι στο δρόμο περπάταγαν για μέρες μ' ένα καπέλο από ένταμ.

ΥΓ2
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ανθρώπινο σώμα ανανεώνει ΟΛΑ τα κύτταρά του κατά μέσο όρο κάθε 10 χρόνια.

ΥΓ3
Γεγονός -που με κάνει να σκεφτώ ότι έχω τόσο ανακυκλωθεί που είναι πια σαφές πως τίποτα πάνω μου δεν έχει βρεθεί ποτέ σε κανένα παιδικό πάρτυ (δικό μου ή ξένο).

ΥΓ4
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα βάρβαρη διαπίστωση.

ΥΓ5
Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μικρή, πώς είναι να έχεις δυο μικρά χεράκια, ένα μικρό χαμόγελο, ένα μικρό πόνο, πώς είναι να είναι μικρή η καρδιά σου, πριν ανακυκλωθεί τόσο, σαν τότε που τα καπέλα από ένταμ έβγαζαν νόημα σε όλους, τότε που δεν ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ανακάλυπτες τη φωτιά κάθε πέντε λεπτά -την ανακάλυπτες.