Αντίο, αράπη μου.

Δεν έχω την παραμικρότατη ιδέα σχετικά με το ποιος πατάει το play που γυρίζει τον κόσμο.

Για σας ίσως κάτι άλλο, για μένα ίσως η αναπνοή του άγνωστου άντρα που ποθώ, μια τεράστια ροζ μπαταρία, ο ήχος που κάνουν τα τρία μου αδέρφια όταν γελούν, μια γιγάντια καραμέλα βουτύρου με χέρια-μοχλούς, ή ίσως απλά μια σουπερτεράστια τρισδιάστατη νότα που ξέφυγε από την παρτιτούρα του μαν ιν δε μίρρορ.

Είμαι όμως πεπεισμένη -αν η θεωρία της γιγάντιας καραμέλας μπάζει εννοώ-, πως αν αυτό που γυρίζει τον κόσμο είναι κάτι ανθρώπινο, αποκλείεται και να είναι κάτι έλλογο, κάτι που προσαρμοζεται στο εκάστοτε περιβάλλον.

(Κυρίως επειδή πιστεύω ότι όσες φορές κι αν οι επιστήμονες λένε ότι ο πλανήτης όντως γυρίζει γύρω-γύρω, η δική μου -ανακουφιστικότερη για τις θεωρίες μου εικόνα-, είναι πως αυτός που γυρίζει τον πλανήτη στην πραγματικότηα την είδε αλλιώς: δεν τον περιστρέφει πια, τα τελευταία εκατό φερειπείν χρόνια, αλλά τον σπρώχνει με ορμή προς μαντέψτε ποία κατεύθυνση.)

Και κατόπιν αυτού, σοβαρά όμως, πόσο πιθανό θεωρείτε ότι αυτός που σπρώχνει τη γη προς τα εμπρός να είναι ένας άβουλος και προσαρμοστικός άνθρωπος που κάνει ό,τι το περιβάλλον ή η κοινή λογική τού –εδώ γελάμε- υπαγορεύει;

Ο κόσμος πάει μπροστά με τους παράλογους. Και η περί ης ο λόγος πρόοδος, για μένα, ανέκαθεν, σχετιζόταν και θα σχετίζεται με τους τρελλούς, τους αντιδραστικούς, τους παράξενους, συχνά τους ανώμαλους, τους διεστραμμένους, τους ανήσυχους, τους πληγωμένους, τους εκκεντρικούς, τους ονειροπόλους, τους φαντασιόπληκτους, τους σαρκαστικούς, τους χυδαίους, τους "ρομαντικούς", τους "περιθωριακούς", όσους τελοσπάντων έχουν υποψιαστεί πώς η ζωή είναι ένα ανεξάνλητο, σκοτεινό αλλά και πετυχημένο αστείο με το οποίο πρέπει να γελάς, να γελάς, να γελάς.

Και κυρίως να χορεύεις.

(Καλά, αν δεν ξέρεις να χορεύεις δεν πειράζει, σκηνοθέτησε τον ψαλιδοχέρη ή το "νευρικός εραστής", χτίσε τη σαγράδα φαμίλια, γράψε το ρωμαίος και ιουλιέτα, συνέθεσε "τα νυχτερινά", ζωγράφισε τη θηλυκή σου φάτσα με πυκνά φρύδια και μουστάκι -και σε συγχωρούμε μωρέ.)

Και με την ευκαιρία, ρωτώ:

Περιμένατε ποτέ να τελειώσει στον κόσμο η σοκολάτα, να πεθάνει ο μίκυ μάους ή να ανακοινωθεί ότι ο παρθενώνας θα αντικατασταθεί με ένα άγαλμα του σάκη ρουβά;

Πάυση (ενός λεπτού σιγής στο παράλογο).

...

Μήπως να γράψω ένα γράμμα διαμαρτυρίας;

...


"ΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ".

Αράπη μου,

Καταρχήν να ξέρεις ότι σου κρατάω μούτρα που πήγες και πέθανες χωρίς να μας ρωτήσεις.

Κατά δεύτερον αν είσαι ένοχος για όσα σου καταλογίζουμε και ήσουν ο μπούγκι-μαν στις παιδικές ντουλάπες, είσαι αχαρακτήριστος κι εύχομαι ο αηπέτρος και ο αηπόντ να σου παίζουν για τιμωρία όλη μέρα ώς την απόλυτη αιωνιότητα τα εμπιθρί της βανδή και των υπολοίπων αστεριών της χέβεν -του αντέννα. (ΔΑΤ γουιλ ντου.)

Κατά τρίτον, (σπίκινκ οφ μπούγκιμαν), για πες μας τώρα που πέρασες στην άλλη μεριά κι έχεις τις απαντήσεις: για ό,τι μας φταίει γενικά, το μπλεημ τελικά να το ρίχνουμε όντως στο μπούγκι;

Επιπλέον, έτσι, για το τελευταίο μας αντίο, να σου πω πως το ότι ήσουν θνητός σταμάτησε γρήγορα να με εντυπωσιάζει και να το σκέφτομαι. Το γεγονός ότι σε είχαμε και το ότι κάποιος σαν κι εσένα υπήρξε ζωντανός ιν δε φερστ πλεϊς, με συγκλονίζει περισσότερο: μια και πεθαίνοντας απλά έκανες ό,τι κάνουν όλοι (μετέφερες στιγμιαία ένα κομμάτι γης στον ουρανό), ενώ ζώντας έκανες ό,τι δεν κάνει παρά ένας στο εκατομμύριο (μετέφερες για 40 χρόνια ένα κομμάτι ουρανού στη γη).

"You came and you changed my world. Just like in the movies".

Δεν λέω.

Η αλήθεια πιθανότατα να ήταν όντως αυτή.

Ήσουν σαφώς διεστραμμένος. Ψυχικά διαταραγμένος. Και κάποιοι ισχυρίστηκαν παιδεραστής.

Φτου σου με ΟΛΟΥΣ τους τρόπους. Το εννοώ.

(Αν και μέσα στους τρόπους την πλέον περίοπτη θέση έχει ο με την "μη σε ματιάσω" έννοια.)

:-)

Δεν εθελοτυφλώ. (Απλώς δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί.)

Και στη τελική ποιος μου λέει εμένα ότι δεν "αρρώστησες ψυχικά" και άρχισες να κάνεις όσα εμφανώς έκανες και όσα μη αποδεδειγμένα έκανες επειδή ΕΓΩ σε οδήγησα εκεί, με την ανοχή μου (στο να ακούω και να πιστεύω ότι μου σερβίρουν τα μήντια παράδειγμα);

Ποια είμαι εγώ, και όλη η αναμάρτητη κοινωνία φορ δατ μάτερ εννοώ, που βρίσκουμε πάντα το κουράγιο να γελάσουμε στα μούτρα ακόμη και του πιο δυστυχισμένου γίγαντα στον πλανήτη όπως εσύ, καταδικάζοντας την ψυχή σου -και ίσως την υστεροφημία σου- στο πιο οξύμορο υπόγειο της διασημότητας, εκεί όπου δισεκατομμύρια μάτια σε κοιτούσαν και σε χειροκροτούσαν, κι όμως εσύ ένιωθες πάντα μόνος, μόνος ακόμη και μέσα στο ίδιο σου το δέρμα.

Οξύμορο.

Ή μάλλον οξύ μωρό.

Σαν κι αυτό που υπήρξες κι εσύ τα όξινα χημικά χρόνια που είμαστε ακόμα σαν υγρά μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, αφού όλοι μας, ακόμη και οι μεγαλύτεροι εγλκηματίες, δεν γεννηθήκαμε "έτσι", κάτι στην πορεία πάει στραβά. (Κι εσύ παιδάκι γεννήθηκες, μικρό, που στη ντουλάπα σου προφανέστατα υπήρχε ο δικός σου μπούγκιμαν. Ναι. Δεν σου έδωσε το δικαίωμα να αναπαράγεις τη δυστυχία αυτό -αλλά ειλικρινά αυτό είναι το τελευταίο για το οποίο θα σε θυμάμαι.)

...

Δεν ξέρω ποια ψυχοπαθολογία σε κατέτρεχε, δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια πίσω από τις διάφορες κατηγορίες για σένα.

(Αλλά έχω μια χαρά όραση και ακοή ώστε να μπορώ να επιβεβαιώσω ότι υπήρχε μία κατηγορία στην οποία έπαιζες μπάλα μόνος επί σαρακονταετίας -μέχρι να αρχίσεις τις πάσες με τον μπράουν, τον μέρκιουρι, τον πεθερό σου και τον κομπεϊν.)

Δεν ξέρω...

(Για να το κλείνουμε.)

Ούτε τι στέκει ξέρω, ούτε θέλω να ξέρω μεταξύ μας, ούτε να σχολιάσω τις πλαστικές και τις ξεπλαστικές σου, δεν πα να ήοσυν πράσινος ή πουά, χου δε φακ κερς, δεν είμαι συντάκτρια της αθενσβοϊς να ψάχνω και να ξέρω τα πάντα, δεν πα να ήθελες να κάνεις και δελφινοπλαστική όπως ο μίστερ γκάρισον στο πιο αστείο επεισόδιο του σάουθπαρκ; Είμαι η τελευταία που θα σε μαλώσω που δεν άντεχες κάτω από το δέρμα σου.

Δεν ξέρω...

Κάποια πράγματα όμως τα ξέρω με βεβαιότητα (τα είδα με τα μάτια μου, τα άκουσα με τα αυτιά μου και κύλησαν κάτω από το δικό μου διψασμένο για ρυθμό δέρμα).


Ήσουν η μεγαλύτερη μουσική διάνοια των τελευταίων 40 φάκιν χρόνων.

ΥΓ1
Εντάξει, ναι.

Δεν ήσουν καρδιοχειρούργος. Ούτε αστρονάυτης.

Αλλά γαμώτο έκανες κάτι ακόμη σημαντικότερο.

Έμαθες τη Βίσση να χορεύει!

Και δεν σε ειρωνεύομαι -με κλείσιμο ματιού το λέω, για να γελάσεις, αν θες πες το και στον άγγελο (του τσάρλυ), το βράδυ που θα τον δεις.

Σοβαρά.

ΕΜΑΘΕΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ.

ΥΓ2
Ο Όσκαρ Γουαϊλντ έλεγε πώς κάθε πορτραίτο που είναι ζωγραφισμένο με συναίσθημα δεν απεικονίζει τον απεικονιζόμενο αλλά τον καλλιτέχνη.

(Το πιάσατε. Μας ζήτησε με όλους τους τρόπους να δούμε πόσο δυστυχισμένος ήταν και μετά έκανε το πιο γενναίο πράγμα -μετέτρεπε τη δυστυχία του σε ενέργεια από αυτές που σπρώχνουν τον πλανήτη προς μαντέψτε ποία κατεύθυνση.)

ΥΓ3
Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική. (Και σ'ευχαριστούμε για αυτό.)


ΥΓ4
Έφτιαξες το πρώτο βιντεοκλίπ της ζωής μας, κι έδωσες το αρχικό του ονόματός σου στο εμτιβή (παρότι κάποιοι συνεχίζουν ακόμη και -ομιτζί- την σήμερον, να πιστεύουν ότι το Μ σημαίνει μιούζικ).

;-)

(Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική.)

ΥΓ5
Έβγαλες μόνο δέκα δίσκους που "κράτησαν" για σαράντα (40), και ποιος ξέρει για πόσα αμέτρητα ακόμη χρόνια καριέρας, τη στιγμή που άλλοι "τεράστιοι" βγάζουν 25 δίσκους το δευτερόλπετο που "κρατάνε" για λίγους μήνες -και με καλλιτεχνική αξία ισάξια ενός δίσκου σερβιρίσματος.


(Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική.)

ΥΓ6
Δεν ήσουν καθόλου μα καθόλου διαφορετικός -όπως σε χαρακτήριζαν κάποιοι. (Μοναδικός είναι η λέξη -κι ας την καταλάβουμε στην κυριολεξία της, όχι στην με το κιλό χρήση της.)

ΥΓ7
"Καλά όλα αυτά ρε έσσλιν, αλλά το είπες κι εσύ, ο άνθρωπος ήταν γουάκο".

ΥΓ8
Ε, εντάξει τότε. Να βάλω να ακούσω και να χορέψω Πλιάτσικα.

ΥΓ9
(Ή Μάλαμα. Που είναι και παιδί όνομα και πράμα.)

ΥΓ10
Αν ήθελα να ακούσω μουσικούλα, πάσο.

(Αλλά δεν ήθελα.)

ΥΓ11
Ο "άνθρωπος" έκανε για τη μουσική ό,τι ο τζίζας για τη θρησκεία.

(Και δεν το εννοώ με την "αφήστε τα παιδιά να ρθούν κοντά μου" έννοια, ή επειδή κάθε φορά που τον έβλεπες να κάνει τα δικά του ήθελες να κάνεις το σταυρό σου. Και αν σας πειράζει η βλάσφημη αντιστοιχία κάψτε όλους τους δίσκους της...χμ...μαντόνας?)

ΥΓ12
(Άσε που περπάταγε στο φεγγάρι κάθε μέρα -ενώ σύσσωμη η ανθρωπότητα το περπάτησε μία και μοναδική φορά -κι αυτή σε στούντιο με καλό μοντέρ.)

ΥΓ13
Όσον αφορά στο άγαλμα του σάκη ρουβά πάνω στον βράχο του παρθενώνα τώρα, κάνω μια παρένθεση αλά μέρυ κουάντ και ολοκληρώνω την σκέψη μου με την εξής απορία: πώς φτάσαμε να ονομάζουμε θεούς και είδωλα και αϊκονς ένα μάτσο κάγκουρες που χοροπηδάνε τραγουδώντας θα σου φτιάξω μακαρόνια με κιμά για να φας;;;;;;;;

ΥΓ14
Ο Σάκης είναι Ο ΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚΗΣ. Ρισπέκτ. Είναι πολύ όμορφος. Όταν τον βλέπω λιώνω και θέλω να καεί το βίντεο της ζυγούλη. Αλλά λυπάμαι. Μην μπλέκουμε τα πράγματα. Στον παράδεισο γίνεται ήδη συνωστισμός από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ θεούς και δαίμονες και ειλικρινά βαριέμαι τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τη γη τη γυρίζει (εδώ κολλάει καλύτερα το πάλαι ποτέ γύρω-γύρω), ο μπραντ πιτ.

ΥΓ15
Αν τη γυρίζει ο μπραντ πιτ, ελλείψη πιο κατάλληλης φράσης, παρακαλώ αν γίνεται να την σταματήσει λίγο -κάποιοι θέλουν να κατέβουν. (Ευχαριστώ.)

ΥΓ16
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως κακώς τα γράφω αυτά, δεν θέλω να είμαι υποκρίτρια: με την κολλητή μου φίλη, την δεσποινίς αναλυτή, ("το πιο όμορφο κορίτσι του πλανήτη"), βλέπουμε Σάκη και ΛΙΩΝΟΥΜΕ. Απλά λέω ότι εύχομαι για άλλη μια φορά να μπορείτε να διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές.

ΥΓ17
Πέθανε ένας τεράστιος εξτρατερέστριαλ. Αυτό λέω τόση ώρα.

ΥΓ18
And I couldn't help but wonder. Γιατί θεωρείται "ντροπή", ταμπού, και για λύπηση ένας άνθρωπος που κραύγαζε τη δυστυχία πάνω σε κάθε εκατοστό του σώματός του και δεν θεωρείται για λύπηση μια εξηντάρα που επιδεικνύει την χοροπηδηχτή κυλότα της υπό τους υποκριτικούς λαϊκ ε βέρτζιν ήχους, το μεγαλύτερο κοινό της οποίας (ηλικιακά εννοώ) σέρνεται στα γυμναστήρια και στους πλαστικούς κραδαίνοντας μια φωτό της;

ΥΓ19
Γιατί δεν θεωρείται εξευτελιστικό να διασύρεις ένα φτωχό παιδάκι, υιοθετώντας το μόνο και μόνο για να συμπληρώσεις τη νέα εικόνα που πια αποφάσισες για να προωθήσεις το νέο σου λουκ, της καλόψυχης μητέρας; (Δεν λέω πώς κι εκείνος δεν έκανε πιθανότατα το ίδιο, πληζ, ξανά, ρηντ μπιτουήν δε λαϊνς).

ΥΓ20
Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί δεν αφήνουμε τους λάρτζερ δαν λαϊφ μάγους να είναι σταρ? Τι θα θέλαμε από τον βασιληά της ποπ ακριβώς; Να μην συγκαταλέγεται στους ψωνισμένους;; Έλεος! (Μήπως να αφήσει τη νέβερλαντ και να πεταχτεί στη λαϊκή για ντομάτες;)

ΥΓ21
Έφυγε ο άνθρωπος που θα κρατήσει ώς την αιωνιότητα το ρεκόρ του δίσκου με τις μεγαλύτερες πωλήσεις -και κυρίως το ρεκόρ της πιο διάσημης μουσικής προσωπικότητας όλων των εποχών.

Όχι επειδή άλλαξε πια η μουσική και οι νόμοι της μουσικής βιομηχανίας, τουλάχιστον όσον αφορα στις πωλήσεις δίσκων έναντι του ριπ και του νταουνλόαντ, αλλά επειδή ο άνθρωπος αυτός παρέμεινε σαράντα χρόνια στην κορυφή πριν καν μπει το ίντερνετ στη ζωή μας, πριν καν αρχίσει να υπάρχει τρόπος αυτόματης κυκλοφορίας ήχου με ένα κλικ, πριν καν περάσουμε στην γιουτιούμπ εποχή, όπου μέσα σε ένα δευτερόλπετο μπορείς να είσαι όποιος θέλεις να είσαι μέσα σε δευτερόλεπτα, "διάσημος" ώς την άκρη του πλανήτη, με μόνο μέσον το νόημα, αυτό για το οποίο θα τον θυμόμαστε, αυτό για το οποίο τον ευχαριστούμε.

(Μη λέμε τα ίδια. ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.)

ΥΓ22
Αλλά σας κούρασα, ποιος εγώ, που η αγαπημένη μου μουσική ήταν ανέκαθεν όλες οι ολτέρνατιβ σόνικ γιούθ μπάντες ή ο μότσαρτ. (Χμ...) Ας το ελαφρύνω λίγο -σχολιάζοντας τη λέξη αράπης στον τίτλο φερειπείν.

ΥΓ23
Ε, λοιπόν ποιος να σας δώσει άδικο; Ομολογουμένως η λέξη αράπης στον τίτλο δεν είναι καθόλου μα καθόλου κομψή ή πολίτικαλυ κορρέκτ (και ακριβώς γι'αυτό και την επέλεξα :-)

ΥΓ24
Όχι φυσικά για να τον αποχαιρετίσω δηλώνοντας την αγάπη μου, ή για να αναπτύξω ότι ελάχιστα πράγματα πάνω του ήταν κορρέκτ, μα, αντιθέτως, επειδή το να επιδεικνύει κανείς ζήλο στο να σηκώσει το δάχτυλο για να τον δείξει, να τον κατακρίνει, και να τον χλευάσει που άσπρισε δεν μου φέρνει στο μυαλό παρά μόνο τη λέξη υποκρισία (ή ένα ζευγάρι αυτιά με πτώση τυμπάνου και κριτήριου). Γκουγκλ "βιτιλάγκο".

ΥΓ25
Τέλοσπάντων, αυτά τα ανέλυσα. Να το ελαφρύνω είπα.

ΥΓ26
Ευτυχώς υπάρχει και ο Τζάστιν. (Που τζαστ ιν ταϊμ ανδρώθηκε, για να κάνει το σουάπ.)

ΥΓ27
(Λέτε ο Τζάστιν να του είπε "μάγκα τζάσ'την εσύ τώρα να πάρω σειρά";)

ΥΓ28
Τζαστ ιν κέης που δεν το σκεφτήκατε, λέω. (Και, ναι, αν δεν με σταματήσει κάποιος έχω ακόμη τρία λογοπαίγνια.)

ΥΓ29
Το σημερινό κείμενο εναλλακτικά θα το ονόμαζα "Τζάκο, Ω!" ή "Μπλακ Τζίζας". Γιατί πιστεύετε δεν πιστεύετε (στην αντιστοιχία ότι εκείνος έκανε για τη μουσική ό,τι Εκείνος έκανε για τη θρησκεία), πρέπει να το παραδεχτείτε: τον ξέρανε και οι πέτρες, και -τον μισούσατε ή τον λατρεύατε-, με τα καμώματά του σας έκανε κι εσάς να αναφωνείτε "Ω, λόρντ".

ΥΓ30
Ανάμεσα σε τόσους διάσημους, το δικό το όνομα, θα το προσέξατε, δεν το ανέφερα ποτέ. Ίσως επειδή αυτό θα πει ίνδαλμα, μύθος, θρύλλος, αϊκον, και πραγματική διασημότητα.

ΥΓ31
Να ξέρουν όλοι ποιος είσαι ακόμη κι αν δεν ακουστεί ποτέ ξανά το όνομά σου.

ΥΓ32
Θα συνέχιζα για ώρες (και για τις δυο πλευρές του νομίσματος). Στο μπλογκ μου δεν γράφω ποτέ "απόψεις" τέτοιου είδους -έκανα μια εξάιρεση για τα αδέρφια μου. (Ξέρουν αυτά.) Επειδή όπως έγραψα στη εισαγωγή ο ήχος που κάνουν όταν χαμογελούν κάνει τον κόσμο μου να μη μένει στάσιμος. (Αν μη τι άλλο η μουσική του θα ενώνει για πάντα τον αλέξανδρο και τον κωνσταντίνο μεταξύ τους, εγώ θα είμαι πάντα το λαϊμπίριαν γκερλ τους κι όποιος κάνει πρώτος κόρη θα την πούμε κλείσιμο ματιού ευγενική βασίλισσα, δηλαδή βασιλική-ευγενία, δηλαδή τσίζυ μπίλυ-τζιν.)

ΥΓ33
Πριν μου αρχίσετε τίποτα για ανάποδο ρατσισμό κλπ, όταν είμαστε μικροί είχαμε μια "νάννυ" μαύρη, από το κάμπο βέρντε, την σόνια -κάτι σαν την τσεζάρια εβόρα σκεφτείτε. Μας έμαθε τον βασιληά της ποπ και μας μεγάλωσε με μαύρους ήχους. Την ευγνωμονούμε, να είναι καλά όπου είναι, και αυτή και το κοριτσάκι της -που όταν το γέννησε έγινε κι αυτό μέλος της οικογένειάς μας, πριν έρθει η ώρα να φύγουν.

:-)

ΥΓ34
Α, και...ναι! Αράπη μου μεγάλη, μην ξεχάσω να σε ρωτήσω. Για τσέκαρε και πες μου γιατί έχω σκάσει: Ο Έλβις τελικά ζει?

ΥΓ35
Επιπλέον:

Που πάει η μουσική όταν πεθαίνει;

ΥΓ36
(Εκεί που θα κηδευτεί κάποτε κι ο μίκυ μάους;)

ΥΓ37
Και να θυμάσαι. Δεν με πειράζει να με πει κανείς κόρνυ ή τσίζυ, I pull it off. Αλλά έτσι είναι: παρότι they don't really care about us, we are the world.

ΥΓ38
No message could have been any clearer.

ΥΓ38
Πάτα πλεϋ.

ΥΓ39
FOREVER.-