Γλυκό κουταλιού.

Έδωσες μια σπρωξιά σε όλα μου τα ρήματα και πέταξες τα παλιά σου σώματα στο πάτωμα.

Κάρφωσες σταυρουδάκια σε κάθε επικίνδυνη στροφή των χειλιών μου.

(Έσπρωξες ακόμη ένα τρίμηνο στο γκρεμό.)

Το καλοκαίρι βολεύει βεβαίως για απομακρύνσεις. Κάτω από τη θάλασσα τα δάκρυα δείχνουν στεγνά.

"Μην καμπουριάζεις", είπε το "Σε" στο "Αγαπώ". ("Όσο δεν μου κολλάς ένσημα, δικαίωμά μου".)

Λαχανιασμένες, κυρτές, λέξεις κουρασμένες από το βάρος των λουλουδιών που κουβαλούν στις πλάτες τους καθώς εγκαταλείπουν το καράβι.

Τρεις μήνες ξενοίκιασα και την παραμικρή σελίδα κι άρχισα να γράφω χιλιόμετρα. Πήγα όλα τα παντού εκδρομή στο πουθενά. (Μάταια οι δρόμοι έσπασαν για χάρη μας κάθε απεργία των φορτηγών με τις καρότσες τους γεμάτες ληγμένες αγκαλιές.)

Ρίχνω σταγονίτσα σταγονίτσα σαν κολλύριο το σώμα σου στις αγέννητες κόρες μου μήπως ξεπλυθεί το χώμα του μπαμπά τους. ("Πότε θα βγάλουμε τα μάτια μου από το γύψο γιατρέ;".)

Νοίκιασα χούφτες τα ξένα μάτια μήπως δω φως.

Περιττό.

ΥΓ1
Όσο γυμνάζεις τα πνευμόνια μου και αναποδυγυρίζεις τις ώρες μου, όσες μα όσες φωτογραφίες κι αν θέλω να κολλήσω στο καλοκαιρινό άλμπουμ, το φιλμ πήρε σκοτάδι.

ΥΓ2
Η τελευταία σου αγκαλιά άρχισε να ξεφλουδίζει, σαν τσιρότο που κάποιος το τράβηξε αργά-αργά-αργά, για να πονέσει. (Πόνεσαν άλλοι χίλιοι εδώ γύρω να φανταστείς.)

ΥΓ3
(Τόσους εαυτούς καλλιεργώ μήπως έρθεις να κόψεις κανά κλαδάκι.)


ΥΓ4
Άλλο ένα υπέροχο καλοκαίρι πέρασε από πάνω μου σαν ποδηλατάκι με βοηθητικές ρόδες, δειλό αλλά ανέμελο. Δεν πέρασε μέρα να μην πιω σπιτική βυσσινάδα, να μην κάνω βραδινό μπάνιο, να μη φάω καρπούζι και παγωτό φυστίκι και βέβαια να μην χαζέψω τον ήλιο, μια να πέφτει στη θάλασσα σιγά-σιγά σαν κρόκος που τσουλάει αλώβητος πάνω σε τζάμι και μια να αναδύεται σαν πορτοκάλι, μοσχοβολώντας κίτρινο. Ένιωσα ερωτική, με κάτω τα μαλλιά στους κανόνες, σαν να μην πειράζει να βάλεις περισπωμένες όχι μόνο στις παραλήγουσες αλλά ακόμη και στα σύμφωνα. Σκόνταψα πάνω σε βότσαλα και μέλισσες, μάζεψα κοχύλια, έγινα σοκολατένια χάρη στο μυστικό μου αντιηλιακό (ανακατεύεις γάλα καρύδας με καροτέλαιο και ένα θρυμματισμένο σιντί της έρθα κιττ και απλώνεις), και βέβαια διάβασα και έγραψα όσο ποτέ.

ΥΓ5
Ένα εξίσου υπέροχο φθινόπωρο ξεκινά, κι εγώ εδώ, έτοιμη για τις πρώτες βροχές, να ξεσκονίζω τις ροζ ομπρελίτσες μου -σπαστές, μικρούλες, από αυτές που βάζουν στα κοκτέηλ.

ΥΓ6
Σκοτεινά κείμενα, με ξεχαρβαλωμένα μάτια, θα έρθουν και θα φύγουν, κείμενα σαν κι αυτό πιο πάνω, με σπασμένες φλεβίτσες, κείμενα που στο απαίδευτο μάτι μοιάζουν στενάχωρα ενώ κατά βάθος είναι αγάπη και ελευθερία, μικρά κειμενάκια, μικρά σαν ετικέτες πάνω σε κονσέρβες γέλιου (που καταχωνιάζω σε όποια τσέπη βρω), κείμενα ξεχασμένα χρόνια σε σκοινί με μανταλάκια (αλλά πάντα χιονάτα σαν ασπρόρουχα που τα έπλυνε μαμά).

ΥΓ7
Είναι δύσκολο να πείσω όσους με διαβάζουν για το πόσο χαρούμενη και πλήρης νιώθω γράφοντας κείμενα σαν το σημερινό, πάνω από τα υστερόγραφα. "Τι έχεις; Δεν είσαι καλά;" Συχνή η ερώτηση. Είμαι. Φυσικά και είμαι καλά. Το ψέμα της πρώτης ανάγνωσης είναι μεγάλη παγίδα, αλλά η γραφή παίρνει τις δικές της αποφάσεις -ποτέ δεν με ρωτάει από πριν. (Όμως για μένα -αν κάποιος ρωτήσει- το φως κρύβεται ακόμη και στον πάτο της πιο βαθιάς λίμνης, εκεί που τα σώματα ξεβράζονται μόνο ζωντανά, χαρούμενα και έτοιμα. Κατά βάθος το μελάνι είναι άκακο σαν ανθόνερο θέλω να πω.

ΥΓ8
Απλά αρέσκεται να φοράει παλτό -αυτό είναι όλο :-)

Κάτω από την άμμο στην Άνδρο βρήκα μια φωτογραφία μας. Με κρατούσες αγκαλιά όπως κρατάνε τα παιδιά και σ΄ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να μένω στο 89, τρία στενά πιο πάνω από το 92. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα συνεχίσω να σε μεγαλώνω κι εγώ στην δική μου αγκαλιά σε όσες φωτογραφίες κι αν κατασκευάσω κάτω από τις άμμους και τα χαλιά. (Σου λέω άφοβα καλό φθινόπωρο κάπου εδώ, γιατί εσύ το ξέρεις: τίποτα δεν φθίνει όσο το συντηρείς σε βάζο με γλυκό κουταλιού χαμόγελο.)

<3>