Σκάκι.

Οι λέξεις είναι μια κάποια λύση. Σίγουρα όχι η πιο εύκολη.

Με οδηγούν στο να γίνομαι η ίδια μια λύση, αλλά –σχεδόν κατά κανόνα- μια δύσκολη λύση. Και ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση;

Ρυθμός... Μαθηματικά... Αυτά σκέφτομαι.

Πάντα ήμουν καλύτερη στις λέξεις όμως -και το ξέρω-, πως τους οφείλω ένα ευχαριστώ. Οι λέξεις... Συχνά...

Τις πετάω από το μπαλκόνι, σπάνε τα χεράκια τους, αλλά πάντα με κοιτάνε πίσω χαμογελώντας, μου χτυπάνε τα κουδούνια, μου λένε άσε μας να ανέβουμε πάλι πάνω, θα κάνουμε, κάνουμε ήδη, τόσα για σένα, θα σε πάρουμε αγκαλιά, έστω με σπασμένα χεράκια και δόντια, θα σου βάλουμε θερμόμετρο, θα περπατήσουμε για σένα τις μέρες που τα πόδια σου χρειάζονται μια αγκαλιά, και μερικά βράδυα, εκείνα που νιώθεις ότι είσαι πάντα η δύσκολη λύση, η λύση που δένει κόμπο όλες τις λύσεις, θα κάνουμε για σένα τις βρώμικες δουλειές, θα γίνουμε τα εφεδρικά σου μάτια, θα κάνουμε εμείς όσα τα δύο σου μάτια δεν μπορούν, θα βγάλουμε για σένα νέα στόματα, να αναπνεύσεις, θα σε γεμίσουμε νέα στόματα παντού, στις παλάμες, στο στήθος, πάνω στην σπασμένη εκπνοή σου (να αδειάσεις το μαύρο χρώμα από τις τσέπες όλης τής εισπνοής του κόσμου, να φιλήσεις ό,τι αποχαιρετάς χωρίς να θέλεις, όλα τα υπόγεια της πλημμυρισμένης σκέψης σου).

Τους ανοίγω. Ανεβαίνουν σπίτι. Και τις αρχίζω στις κλοτσιές. Με κοιτούν. Δεν με χτυπάνε ποτέ πίσω, μόνο τα κουδούνια χτυπάνε -αυτή είναι η αγάπη τους, να είμαι η δύσκολη λύση κι αυτές να επιστρέφουν. (Μπορούσαν να πάνε αλλού. Μπορούσαν να χτυπήσουν εύκολα κουδούνια. Να επιστρέψουν σε εύκολα σπίτια. Να επιλέξουν εύκολες λύσεις. Να νιώσουν ασφάλεια σε δοκιμασμένα χάδια. Να κλάψουν αγκαλιά με γνώριμα χαρτομάντιλα, γνώριμους εγωισμούς. Προτιμούν τις μπουνιές μου. Από τον έναν όροφο στον άλλον πονάει. Το ξέρουν. Ό,τι δεν πονάει δεν είναι καινούργιο. Το ξέρουν οι λέξεις αυτό. Σου λένε ό,τι δεν τελειώνει ωραία δεν έχει τελειώσει ποτέ. Ό,τι δεν σου αρέσει δεν έχει συμβεί.)

Αγαπώ τις λέξεις σαν κατοικίδια.Μόνο που αυτές με κατοικούν, αυτές με ταϊζουν, αυτές με μεγαλώνουν – όχι εγώ αυτές.

Χτες βράδυ πέταξα ένα μπαούλο λέξεις από τον τρίτο.

(Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από χτες βράδυ.)

Ακόμη να μου χτυπήσουν το κουδούνι.

ΥΓ1

Έσπασα ένα βαζάκι νωρίτερα, από μια άγαρμπη κίνηση. Το είχα πάνω στο τραπέζι. Το συμμάζεψα πρόχειρα, και μετά βγήκα βιαστικά, για Σάββατο. Έλειψα δυο τρεις ώρες -κι όπως ανέβαινα τις σκάλες, τη στιγμή που ξεκλείδωνα, σκέφτηκα πως το βαζάκι (αγαπημένο δώρο καλού φίλου) θα είναι πάλι στο τραπέζι σαν πριν σπάσει, σαν να μην έσπασε ποτέ, χαμογελαστό, γυάλινο, όμορφο. Ποιον κοροϊδεύω; Έσπασε. Οι λέξεις γίνονται στόματα, χεράκια, κατοικίδια, αλλά θα περάσουν χρόνια για να μάθουν να κολλάνε σπασμένα βάζα ή να ξεκολλάνε βάζα που δεν έπρεπε να ξανακολλήσουν. Κάποια λουλούδια χάσανε το σπίτι τους.

ΥΓ2

Ποιον κοροϊδεύω; Οι λέξεις δεν ήταν ποτέ κόλλα.Τίποτα δεν συμβαίνει όσο δεν συμβαίνει.

ΥΓ3

Χρειάζομαι έναν άνθρωπο να καταλαβαίνει τις λέξεις μου και να με βοηθάει να καταλάβω γιατί τις γράφω. Κάποιον να εκπληρώνει τα κείμενά μου. Είμαι η δύσκολη λύση. Και χρειάζομαι ό,τι και η εύκολη, εμπιστοσύνη, χρόνο, ευκαιρίες, έναν άνθρωπο να αντέχει να κάνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερο, να αποκαλύψουμε κάτι που ίσως δεν ξέρουμε ακόμη για τους εαυτούς μας, ποιοί άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε, πόσο καλύτεροι μπορούμε να είμαστε. Κρατιέμαι από τις λέξεις σαν να είναι χερούλια σε ένα λεωφορείο που τρέχει με ταχύτητα. Οδηγός η απουσία ενός ανθρώπου που θέλει να ζήσει ό,τι τον περιμένει μπροστά κι όχι ό,τι τον κρατάει πίσω. Πονάει να ξεβολευτείς, είναι η δύσκολη λύση. "Ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση;"

ΥΓ4

Σε κάτι στίχους ο Τομ Μπάξτερ τραγουδάει πως για τον κάθε βασιλιά υπάρχει ΜΙΑ βασίλισσα που κάνει το βασίλειό του δυνατότερο.

ΥΓ5

Και το βασίλειο είναι δύσκολη λύση σκέφτομαι. Και ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση; Ποιος ξεκολλάει σπασμένα βάζα, ποιος νοικιάζει λουλούδια, ποιος υιοθετεί τον μελλοντικό του εαυτό;

ΥΓ6

Μετά κάνω σκέψεις και για τα ρολόγια, τα ημερολόγια, τους μήνες, τον χρόνο. Σκέφτομαι αν το ρολόι κάνει τίποτα δυνατότερο, ή αν απλά γεμίζει τα ράφια φωτογραφίες, και αφήνει τον χρόνο να κυλάει -παρηγορητικά χωρίς να αποκαλύπτει σε κανέναν άνθρωπο τον εαυτό του που ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί.

ΥΓ7

Το ρολόι είναι μια εύκολη λύση που σε αυτό το σκάκι νικάει μέχρι και τη βασίλισσα, επιλέγοντας ένα πιο εύκολο παιχνίδι -μια απλοϊκή τρίλιζα ίσως, ένα παιδικό κρυφτό, να βάλει μια τελεία, αντί ένα θαυμαστικό.

ΥΓ8

Πάω να αγοράσω μπισκότα, μίλκο και μια νιβέα. Ποιον κοροϊδεύω; Μόνο ένα φιλί σου θα με παρηγορούσε. Έχω να φιλήσω άνθρωπο που με νοιάζει από το 1975.

...