...
Ο πόνος άνοιξε
εργοστάσια.
Κατασκευάζει σιωπές.
Συσκευάζει κραυγές.
Πάνε καλά οι πωλήσεις.
Ο πόνος άνοιξε
αντιπροσωπείες.
Καρφώνει παλάμες.
Ξιπάζεται.
Γιορτάζει εγκαίνια σε κάθε εγώ.
(Εγώ πονάω
Εσύ πονάς
Αυτός πονάει
Εμείς πονάμε
Εσείς πονάτε
Αυτοί πονούν)
Και κάπου δίπλα εκείνη,
γυρισμένη πλάτη,
αδιάφορη,
σαν απολυμένη εργάτρια,
ένα γραφείο παραπόνων,
ένα θλιβερό κτήριο,
μια ανώνυμη εταιρία.
...
2 σχόλια:
Έχω την αίσθηση - ή ίσως την επιπολαιότητα - να πιστεύω ότι πρέπει να εκτίθεσαι συχνότερα στο μπλογκ σου. Όπως, επίσης, ότι, κόντρα στα εκδοτικά συμφραζόμενα ή κάθε λογής έννομα συμφέροντα άλλων, να γράψεις μια ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή που να σου αξίζει.
Οι λέξεις σου είναι ισχυρές.
Εκείνο που μένει είναι να χαρτογραφηθεί η στάση: απέναντί τους, απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι στους άλλους. Δεν υπάρχει επιστροφή όταν είσαι στο δρόμο. Ιδίως, σ' αυτό το δρόμο.
Ωραίο ποίημα, Κατερίνα. Keep going.
Καλή μου, τα διηγήματα είναι πολύ ωραία, μα προδικάζουν την κρυμμένη εντός σου ΠΟΙΗΣΗ. Μήπως κάνω λάθος στην προκάλυψη;
Δημοσίευση σχολίου