Αφού ξέρεις που είναι

...






Αφού ξέρεις που είναι το σπίτι μου.
Αφού ξέρεις που.
Αφού ξέρεις.
Είναι.

Αφού ξέρεις που είναι το σπίτι μου
Γιατί δεν μου αγοράζεις ένα διαβατήριο
να με πετάει κατευθείαν στο στόμα σου;
Αφού ξέρεις που είναι το σπίτι μου
γιατί δεν έχει δεύτερη οδοντόβουρτσα
το ποτηράκι;

Αφού ξέρεις που κοιμάμαι.

Γιατί δεν μαστιγώνεις
τα σκαλάκια της πολυκατοικίας
ανεβαίνοντας έστω με την πλάτη -
έστω να μοιάζει πως φεύγεις παρά έρχεσαι
αφού να έρχεσαι είναι δύσκολο
αφού να φεύγεις είναι εύκολο
αφού να έρχεσαι είναι δύσκολο

Αφού ξέρεις που είναι το σπίτι μου
γιατί δεν ξέρεις που κρύβω τα σεντόνια μου;
Γιατί πετάω κάθε βράδυ τα χρωμοσώματα
να περάσει να τα πάρει ο δήμος
με τα ψεύτικα τα χαλασμένα τα απορριματοφόρα
τα τόσο μικροσκοπικά που δεν λειτουργούν,
που δεν χωράνε ποτέ
την επιθυμία μου να μην ήξερες που είναι το σπίτι μου -
όσο κι αν την αφήνω κάθε βράδυ
στην άκρη του δρόμου
σε μια σακουλίτσα.

Μακάρι να μην ήξερες που -αλλά ξέρεις-
που είναι το σπίτι μου.

Δεν μπορώ να ξέρω
ότι ξέρεις που είναι το σπίτι μου
κι ότι στο συρτάρι της κουζίνας δεν έχει ούτε ένα κουταλάκι
που να ανακάτεψες το πρωί τη ζάχαρη
στο φλυτζανάκι που φυλάω τα μάτια μου.

Αφού ξέρεις που είναι το σπίτι μου
Γιατί δεν έρχεσαι μ' ένα καροτσάκι
να βγάλεις μια βόλτα
τα παράλυτα όχι σου;

...

Εικόνισμα

...



Όσο τα σύννεφα παραμένουν ακούρδιστα
θα περιμένω εκείνη τη βόλτα. 
Ο ουρανός
θα ψαλιδίζει τη βροχή σε κομμάτια, 
θα τη ρίχνει, όχι σαν στάλες,
σαν να είναι σκοινιά περισσότερο - 
να πιαστείς απ' τη βροχή, 
ν' αναρριχηθείς χαμηλά, 
στο κάτω μπαλκονάκι 
των χεριών μου

(Στα χέρια μου θα φυτρώνουν φωτίτσες
Θ' ανάβω κεράκια, κεράκια, συνεχώς κεράκια 
σαν να 'χει γενέθλια η απουσία,
σαν να 'ναι το σώμα σου εικόνισμα)

Θ' αποκοιμιέσαι πάνω 
στα δαχτυλικά μου αποτυπώματα. 
Θα είναι κάθε απόγευμα Κυριακή,
μια Κυριακή απόγευμα,
όλα τα απογεύματα μια Κυριακή απόγευμα. 

Κι εγώ θα περιμένω εκείνη τη βόλτα


...

Ένα μικρό μικρό τίποτα.

...






Αυτό το τόσο μικρό τίποτα, το τιποτάκι - που βρέχεις λίγο βαμβάκι, τοποθετείς πάνω του λίγες φακές και σε δυο μέρες ξεπετιούνται πράσινα βλασταράκια. Ή το άλλο. Αυτό που κάθε μέλλοντας είναι συντελεσμένος και κάθε παρελθόν οριστικά αγίνωτο, ασυντέλεστο, ένα παρελθόν που εκκρεμεί - αν είναι ποτέ δυνατόν; - και κάπου στο βάθος ένας άνθρωπος. Γυρνάς να τον κοιτάξεις να φεύγει - καθώς απομακρύνεσαι - και σε κοιτάζει κι αυτός, αλλά με την πλάτη του, και του φωνάζεις να γυρίσει από την άλλη για να τον δεις από μπροστά.

Και γυρίζει.

Και είναι και πάλι πλάτη.





...

Μακριά σου πονάνε μέχρι και τα χρώματα.

32 Δεκεμβρίου.

...

Κάποια στιγμή έρχεται μια μέρα που δεν έρχεται ποτέ.

32 Δεκεμβρίου, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΣΣΛΙΝ, εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.

H μέρα που δεν ήρθε ποτέ ή που δεν ήρθε ακόμη ή που κράτησε παραπάνω από το κανονικό. Ιστορίες για όλες τις πράξεις της αγάπης – και κυρίως για τον πολλαπλασιασμό (μα και την απαραίτητη διαίρεση). Ήρωες που είναι ελάχιστα ήρωες και περισσότερο ευάλωτοι αληθινοί άνθρωποι που μία βρίσκουν και μία χάνουν το νόημα. Μπαμπάδες, κόρες, μαμάδες, γιοί, αγάλματα, αναπόδραστοι δεσμοί και αιώνιοι έρωτες, σουρεαλισμός και σκοτεινό χιούμορ, όλα τα “ποτέ πια” κι όλα τα “για πάντα” μας, όλα γραμμένα με λέξεις που άλλοτε λάμπουν σαν δύο ήλιοι κι άλλοτε τρεμοπαίζουν σαν φωτάκια νυκτός.  

Προσοχή: στο βιβλίο γίνεται σαφές μια κι έξω ότι ο έρωτας όλα τα νικά εκτός αν δεν τα νικήσει, ενώ αποκαλύπτεται και το μυστικό να μην πεθάνεις ποτέ (αλλά δίνονται και δύο εκδοχές για το τι θα βρεις στον Παράδεισο, αν τελικά δεν τα καταφέρεις). 

O Αχιλλέας Κυριακίδης έγραψε για το βιβλίο:

"Η 32α Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα όλων όσα δε χωρούν να εορταστούν στη διάρκεια του Γρηγοριανού ή, πόσο μάλλον, του Ιουλιανού ημερολογίου: της Λήθης, της Ανηφορικής Θάλασσας, των Αποφάσεων Που Δεν Πάρθηκαν, του Θνητού Υπέρ-Ήρωα, της Δωρεάν Συγγνώμης, των Περαστικών, του Τρόπον Τινά, του Αρχείου noima.doc,  του Ενικού Πλήθους, του Αδέσποτου Γέλιου, της Ανέκδοτης Πολαρόιντ, του Ήχου Που Κάνει το Φεύγω Όταν Αυτός Που Λέει Φεύγω Το Εννοεί, της Εγγαστρίμυθης Πόλης, της Σελίδας 287, της Ντροπής, των Κουρασμένων Αισθημάτων. Επίσης, είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Συγγραφικής Ασυλίας: όλα τα άτακτα ταλέντα, όπως η Κατερίνα Έσσλιν, παίρνουν σβάρνα τους παιδότοπους του χρόνου, καταλύουν φραγμούς της λογικής και στερεότυπα, και τραμπαλίζονται με χάρη σ’ ένα μαγικό μεταίχμιο. Δεν είναι τυχαίο ότι, στις 32 Δεκεμβρίου, κανένας όσιος δε μαρτύρησε ποτέ."

Και μια προειδοποίηση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ίσως νιώσετε ότι κάθε μία από τις ιστορίες του βιβλίου χωριστά είναι κατά 15% ίδια με την αμέσως προηγούμενή της και κατά 85% ίδια με την αμέσως επόμενη. Απενεργοποιήστε τα κινητά σας και απόλαυστε το. Όλες οι ιστορίες (και όχι μόνο του βιβλίου) είναι έτσι κι αλλιώς η ίδια ιστορία γραμμένη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. 

...

Γλυκαιμικός δείκτης.

Κανονικά τα μάτια μου θα έπρεπε να έχουν στομάχι. Τώρα πώς θα μεταβολίσουν ό,τι έχουν καταπιεί; Πώς καίγεται όλο αυτό το θεόρατο αόρατο κενό; Πώς χωνεύονται όλες εκείνες οι φωτογραφίες που δεν βγάλαμε ποτέ, από τα χρόνια που έπονται, όλα εκείνα τα φιλιά που αφού έσπασαν τα οστά τους μετά κάποιος ξέχασε να τους βγάλει τον γύψο;

Όπου σε περιμένω να έρθεις είναι σαν να απαντάς θετικά σε μια πρόσκληση που σου ζητάει να φύγεις.

Βουτάω τα δάχτυλα της ανυπομονησίας μου βαθιά μέσα στο δέρμα σου, θέλω να τα γλείψω -λες και είσαι παιδική τούρτα γενεθλίων. Σου αγόρασα δώρο μια μικρή θάλασσα ωστόσο.

Τη δίπλωσα προσεκτικά στην αγκαλιά μου να στη φέρω -και για κορδέλα έδεσα γύρω της την αναπνοή μου. Μου ζήτησες να τη γυρίσω πίσω στο μαγαζί που πουλάνε θάλασσες, να σου φέρω μια λιγάκι πιο στενή. Θα πνιγόμασταν μου είπες σε αυτήν: ήταν φαρδιά, ξεχειλωμένη. Ρώτησα - δεν είχαν άλλο μέγεθος μου είπαν. (Οι στενότερες τελειώνουν γρηγορότερα, έχουν ζήτηση, είναι ασφαλέστερα τα μακροβούτια στην άμμο, έξι μέτρα πριν καν σκάσει το κύμα. Μπορείς να κολυμπάς για χρόνια. Χωρίς τίποτα να βαθαίνει.)

Σου αγόρασα δώρο κι έναν ουρανό σε νούμερο EXTRA LARGE  - να χωράει τον κανονικό. (Είναι μικρός ο κανονικός για σένα, θέλω να έχεις μεγαλύτερον. Εσύ, όμως, μόνο, μην τον δανείσεις. Και στον χαρίζω χωρίς κανένα αντάλλαγμα.) Αν κοιτάξεις στο υπόγειό του, έχει τσουβάλια με μεταχειρισμένα σύννεφα. (Αγνόησέ τα.) Να πατάς μόνο τον διακόπτη που λέει ΟΝ. (Πρόσεχε. Στο OFF κλείνει ο ήλιος και η μέρα είναι πάντα Δευτέρα.) Να πατάς μόνο το ΟΝ.

ΥΓ1
Προσπαθώ με τη φωτογραφική μου αμηχανία να απαθανατίσω τους ήχους σου. Δεν μου αρκεί να φωτογραφίσω εσένα να χαμογελάς στις κορνιζούλες τής μνήμης μου. Θέλω να φτάσω στα σπλάχνα του γέλιου σου, να φωτογαφίσω αυτό που σου είπα -τον ήχο του. Πώς να φωτογραφίσεις ήχο;

ΥΓ10
Όλες σου οι λέξεις κατάπιαν φως -σαν φιλμ.

ΥΓ45
Και δώσαν σκοτάδι.

ΥΓ312
Θέλω να εφευρεθεί ένας νέος λόγος. Ο προφορικός μπαίνει στα αυτιά σου. (Ακούγεται.) Ο γραπτός στα μάτια σου. (Διαβάζεται.)

ΥΓ876
Ποιος λόγος μπαίνει στην καρδιά σου;


Θέλω να ηχογραφήσω ένα-ένα τα φιλιά που δεν μου έδωσες ακόμη. Ο ήχος τους θα έχει ένα λυπημένο χρώμα που όμως καταφέρνει πάντα και γελάει πλατιά -σαν το κίτρινο ας πούμε ή το ροζ.

...

Τα νυχτικά των ανθρώπων.

...




Τα νυχτικά των ανθρώπων
κάθε πρωί
με τα σκυμμένα κουμπάκια
να περιφέρονται πάνω κάτω
στον διάδρομο

θυμίζοντας τα σπίτια τους
που ποτέ δεν θα δω.

Γιατί να βλέπω
τι φοράνε σπίτι τους οι ξένοι;

Τα νυχτικά των ανθρώπων
που τους κρατάνε στη ζωή
απ' το στρίφωμα

Γιατί φοράνε φτηνές ρομπίτσες;
Γιατί να βλέπω
πάνω κάτω στον διάδρομο
τι έχουν στην τράπεζα
οι ξένοι;

Τα νυχτικά των ανθρώπων
που κάθε βράδυ τούς τη χαρίζουν
και μένουν φορεμένα ως τη μέρα
που περνάει

σαν πρωινή νοσοκόμα

που τους τυλίγει έναν έναν
χωριστά
όλους μαζί
σαν ανθοδέσμη

μ' έναν επίδεσμο
στη θέση της κορδέλας

Πριν μετά.

...



Ίσως αυτά
μετά το πριν
να είναι όλα

Ίσως αυτό το μόνο ανάμεσό μας

Το να γνωρίζει ο νους
πως μέρη δεν υπάρχουν
Μόνο άνθρωποι
που κάπου σε πηγαίνουν

Ίσως αυτό το μόνο ανάμεσό μας

Μια ανηφόρα
που σε βγάζει χαμηλά

Το να στερείσαι
διαρκώς
Όποιον δεν γνώρισες ακόμη

Το ν΄ απαιτεί η ψυχή
αδιάκοπη
συγνώμη
Για μία πράξη που δεν έγινε ποτέ


...