10 Νοε 2014

Ένα μικρό μικρό τίποτα.

...






Αυτό το τόσο μικρό τίποτα, το τιποτάκι - που βρέχεις λίγο βαμβάκι, τοποθετείς πάνω του λίγες φακές και σε δυο μέρες ξεπετιούνται πράσινα βλασταράκια. Ή το άλλο. Αυτό που κάθε μέλλοντας είναι συντελεσμένος και κάθε παρελθόν οριστικά αγίνωτο, ασυντέλεστο, ένα παρελθόν που εκκρεμεί - αν είναι ποτέ δυνατόν; - και κάπου στο βάθος ένας άνθρωπος. Γυρνάς να τον κοιτάξεις να φεύγει - καθώς απομακρύνεσαι - και σε κοιτάζει κι αυτός, αλλά με την πλάτη του, και του φωνάζεις να γυρίσει από την άλλη για να τον δεις από μπροστά.

Και γυρίζει.

Και είναι και πάλι πλάτη.





...













Μακριά σου πονάνε μέχρι και τα χρώματα.









Δεν υπάρχουν σχόλια: