Εικόνισμα

...



Όσο τα σύννεφα παραμένουν ακούρδιστα
θα περιμένω εκείνη τη βόλτα. 
Ο ουρανός
θα ψαλιδίζει τη βροχή σε κομμάτια, 
θα τη ρίχνει, όχι σαν στάλες,
σαν να είναι σκοινιά περισσότερο - 
να πιαστείς απ' τη βροχή, 
ν' αναρριχηθείς χαμηλά, 
στο κάτω μπαλκονάκι 
των χεριών μου

(Στα χέρια μου θα φυτρώνουν φωτίτσες
Θ' ανάβω κεράκια, κεράκια, συνεχώς κεράκια 
σαν να 'χει γενέθλια η απουσία,
σαν να 'ναι το σώμα σου εικόνισμα)

Θ' αποκοιμιέσαι πάνω 
στα δαχτυλικά μου αποτυπώματα. 
Θα είναι κάθε απόγευμα Κυριακή,
μια Κυριακή απόγευμα,
όλα τα απογεύματα μια Κυριακή απόγευμα. 

Κι εγώ θα περιμένω εκείνη τη βόλτα


...

Ένα μικρό μικρό τίποτα.

...






Αυτό το τόσο μικρό τίποτα, το τιποτάκι - που βρέχεις λίγο βαμβάκι, τοποθετείς πάνω του λίγες φακές και σε δυο μέρες ξεπετιούνται πράσινα βλασταράκια. Ή το άλλο. Αυτό που κάθε μέλλοντας είναι συντελεσμένος και κάθε παρελθόν οριστικά αγίνωτο, ασυντέλεστο, ένα παρελθόν που εκκρεμεί - αν είναι ποτέ δυνατόν; - και κάπου στο βάθος ένας άνθρωπος. Γυρνάς να τον κοιτάξεις να φεύγει - καθώς απομακρύνεσαι - και σε κοιτάζει κι αυτός, αλλά με την πλάτη του, και του φωνάζεις να γυρίσει από την άλλη για να τον δεις από μπροστά.

Και γυρίζει.

Και είναι και πάλι πλάτη.





...

Μακριά σου πονάνε μέχρι και τα χρώματα.