Έτσι γίνεται.

...

Στη λίστα με όλα τα λευκά που κάνουν κακό

(αλάτι, ζάχαρη, σύννεφα,

βότκα, άνθρωποι, αλεύρι,

κοκαϊνη)

πρέπει αμέσως να προσθέσουμε

το επείγον λευκό σου πουκάμισο.

Ηλεκτροφόρος φράχτης,

το ύφασμά του,

απομακρύνει τα δάχτυλά μου

με το κιλό,

με φτυαριές να πούμε καλύτερα -

σαν να θέλει επειγόντως να τα θάψει.

Και είναι κι εκείνες οι μέρες,

(άσπρες κι αυτές, 

σαν την κλοπή μια ιδέας που δεν σκέφτηκε κανείς)

που η επιθυμία μου είναι μαζί 

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

ας πούμε σαν χώμα μετά τη βροχή

– Γιατί και τι είναι το χώμα; Βρωμιά είναι –

Aλλά και μήτρα για ‘κείνη κει την αιωνόβια ελιά. 

---

Μακάρι να έφταιγε το ύφασμα.

Μακάρι να ήταν σκόρπιες κλωστούλες η περιφρόνηση.

Είναι το σώμα σου από πίσω που φταίει.

Είναι που μόνο έτσι γίνεται να σε μάθω

– σαν να μην γίνεται.

...

Πτώση

... 

Στη θέση του τελευταίου σου ποτηριού
Έτρεξε λίγο κόκκινο
Σαν να σκίστηκε το τραπεζάκι στο σημείο εκείνο που.

Σαν ο λεκές που άφησε το ποτήρι
να μην σημαίνει ήπιαμε
αλλά φύγαμε.

Από τη μέρα που γεννήθηκες ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρες.
(Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ένας Πέτρος αλλά δεν ήσουν εσύ
Κι ούτε όταν με πήρε μια κάποια Μαρία ήσουν εσύ)
Γιατί εσύ δεν παίρνεις ποτέ χωρίς λόγο
Αλλά ούτε δίνεις με λόγο -να το πούμε αυτό.

Γιατί εσύ ήσουν πάντα πιο πολύ αυτό που δεν ήσουν
Και μαζί σου το ίδιο κι εγώ
Όχι επειδή φεύγοντας έφερες αναχώρηση
Αλλά επειδή υποπτέυομαι πως.

(Όταν ήρθες 
υπολείπονταν ακόμη πολλές μέρες για να έρθεις.
Μερικές φορές 
πρώτα φεύγεις από κάπου
Και μετά πας.)

Κάθε μέρα σκοντάφτω
στο μαύρο κουτί του ατυχήματός μας
που επιβεβαιώνει πώς 

πέφτουμε

συνέχεια 

έξω.

...