Παραλίγο.

...

Τριανατέξι μήνες πεταμένοι σαν τσαλακωμένο χαρτί 

μήνες παραλίγο χρόνια 

“παραλίγο τραγωδία" είπαν τα κανάλια 

παραλίγο η γάτα στις ρόδες 

η αστραπή στο δέντρο 

το χάλίκι στο στόμα του παιδιού 

τα δάχτυλά μου στα δόντια των λύκων 

-είναι λένε πάντα πιο σκοτεινά λίγο πριν την αυγή 

κι είν' ωραία στα βουνά τα βράδια 

είναι θάλασσες παραλίγο τα βουνά 

είναι ξημέρωμα παραλίγο τα μεσάνυχτα 

κρατάει για πάντα παραλίγο ο έρω.-

Μήπως αυτό είναι παραλίγο,

μια πικρή γεύση παραλίγο γλυκιά,

ένα κόμμα που μπαίνει,

ένα νεράτζι ακόμη στο κλαδί,

ένα λείο τίποτα,

ένα ράμμα

ένα σκοινάκι

Παραλίγο. 

Το σκοινάκι που κρέμεται
το άπλυτο του θανάτου.

...

A jar of candy

...


There was always a jar of candy
at my grandmother's home
placed on top of the fridge.
I was curious, I was hungry (I was young)
And I used to camp on top of the fridge -
Put my little tent up there and my sleeping bag -
Do my homework, comb my hair,
Everything there, on top of the fridge,
so that I could shove my hand in the jar
twenty four seven
and feel rewarded for no reason -
(The jar was never emptied or even half full,
I guess my grandmother silently refilled it at night, while I was sleeping right next to it.
I called this love.)

The Monday I was forced not to use
the word grandmother any longer
I knew the jar would eventually start to empty
But it never did
And it was then that I realized that
the number of candies in a jar
has nothing to do with age
or any other limited number of years
The number of candies is not a number
There is no measure
There is no fate

Just candy -

We are the ones to choose how much life
we steal and eat

...