Λευκός Οίκτος.

Δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό –κι ας παρεξηγηθώ–, αλλά ανήκω σε αυτούς που, σήμερα, 20 Ιανουαρίου του 2009, αποχαιρετούν τον απερχόμενο πρόεδρο της Αμερικής με δάκρυα στα μάτια.

(ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ.)

Αρκετά με το χάος στο Γουαϊτ Χάουζ, μίστα.

(Ήρθε η ώρα να μπει τάξη ιν ντα Μπλακ Χάουζ.)

ΜΠΟΥΣΤ λέμε!! (Και όχι μπουστ τζούνιορ -αλλά μπίγκταϊμ.)

Αρκετά με όσα έκανες για να σου αξίζει ο όρος “Μπούσισμ” (βλέπε “κοτσάνα”) στη γουικιπήντια, αλλά για τη βλακεία σου, ναι, έχεις τον λευκό μας οίκτο, επειδή –καταλαβαίνεις: είσαι βλάκας. (Που να σου το εξηγώ με περισσότερα επιχείρηματα;) Όμως, όσα σε κατατάσουν στον απόλυτο (και απόλυτα επικύνδυνο) Μάστερ Οφ Ντιζάστερ, δύσκολα τα ξεχνάμε.

Καταρχήν, το κουλό: βγήκες πρόεδρος με ποσοστό 47,9% (έναντι του 48,4% του Αλ Γκορ). Μου έχουν εξηγήσει τουλάχιστον τρεισήμιση φορές το ότι για κάποιο λόγο αυτό σου έδωσε περισσότερους εκλέκτορες (συν τα περί Φλόριντας), αλλά δεν έχω δώσει ιδιαίτερη βάση (μου αρκεί που είσαι σαν βλαχοδήμαρχος).

Κατά δεύτερον, χρεώνεσαι για πάντα το χωρίς περαιτέρω σχόλια μέγα λάθος της εντεκάτης σεπτεμβρίου. (Ναι, το ότι δεν ήσουν μέσα στους δίδυμους την ώρα της σύγκρουσης ΗΤΑΝ μέγα λάθος.)

Κατά τα άλλα, το 2003, ως ηγετική προεδράρα που ήσουν, αγνόησες τους επιθεωρητές του ΟΗΕ (πως δεν υπήρχε ίχνος ουρανίου στο Ιράκ), αδιαφόρησες για την αποδοκιμασία της Ευρώπης, και, μπλα, μπλα, μπλα (βαριέμαι τις λεπτομέρειες -και τέλος πάντων αν θέλετε να διαβάσετε εφημερίδα πάρτε εφημερίδα), κατάφερες να χαρίσεις δημοτικότητα στην αλκάιντα, να εξτρεμίσεις περισσότερο τους εξτρεμιστές, μπλα, μπλα, και να μας κάνεις όταν σκεφτόμαστε τον όρο αμερικανική εξωτερική πολιτική να πεθαίνουμε. Όχι ότι φταις για τη στερεοτυπική αυτοκρατορική πολιτική της χώρας σου, αλλά εμείς τουλάχιστον πεθαίνουμε από τα γέλια –οι ώς σήμερα πάνω από 4000 στρατιώτες τι σου φταίξανε; (Μην αρχίσω και τα περί Γκουαντάναμο -γιατί το 2010 λήγει η τουριστική βίζα μου, και καταλαβαίνεις, είσαι ο καλύτερος, εγώ εσένα θέλω.)

Από την άλλη, και με το καλημέρα σας, επέλεξες το δεξί σου χέρι (θα έγραφα το δεξί σου αρχ***, αλλά δεν θα έγραφα ποτέ τη λέξη αρχίδι στο μπλογκ μου) να είναι ο Τσέινι. Εξαιρετική επιλογή. Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας πέρασε νόμους που επέτρεψαν περιορισμό της ελευθεροτυπίας, παρακολουθήσεις πολιτών και άλλα μαγικά, έγινε πρόεδρος στη θέση του προέδρου –άσε που φάγανε και λίγο ψωμάκι (με βούτυρο, μέλι, μαρμελάδα βατόμουρο και καμαμπέρ) και οι καϋμένοι της Χαλιμπάρτον.

Σαν να μην μας έφτανε αυτός, (ή εσύ), διόρισες και υπουργό άμυνας τον Ράμσφελντ. Υπουργό ΑΜΥΝΑΣ. (ΑΜΥΝΑΣ.) Μπράβο βρε –ο κατεξοχήν προπαγανδιστής του “πολέμου καραμέλα” (κατά της τρομοκρατίας) μας έλειπε, που πάλευε νυχθημερόν για την κλιμάκωση της απειλής στον κήπο κάθε πληγωμένου αμερικανικού ονείρου, με διακαή πόθο κάθε αμερικάνος να νιώσει επιτέλους περικυκλωμένος από βίαιους εξτρεμιστές (“μπου”) και να μετατραπεί σε άβουλο γιεσμιστεράκι. (Μα ΑΜΥΝΑΣ;;;;;;;)

Λέω να μείνω στα χάιλαϊτ –γιατί αν αρχίσω με τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος ή το ντόμινο εφέκτ του ρισέσιον θα ξεφύγω εντελώς, αλλά κυρίως για να μην φάω και το ψωμάκι (μπαγκέτα με κολιέ βαν κλεφ ετ αρπέλ) της Τρέμη.

ΥΓ1
Το ότι βγήκες πρόεδρος ποτέ δεν το κατάλαβα. Το μόνο που θα έπρεπε να βγαίνεις είναι για καφέ.

ΥΓ2
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χιούμορ του Τσέινι, όταν σχολίασε το Γκουαντάναμο με τη φράση “δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιούνται οι κρατούμενοι, μια χαρά διακοπές στην τροπικη ζώνη κάνουν, τους ταϊζουμε εξαιρετικά.” Το ξανασκέφτομαι και το παίρνω πίσω το δεξί αρχ*** που είπα πριν. Το ίδιο του το όνομα είναι πολύ πιο εύγλωττο: ΝΤΙΚ. (Μπιγκ Ντικ –διευκρινίζω.)

ΥΓ3
Για να μην μιλήσω για το μικρό όνομα του Ράμσφελντ (βλέπε Ντόναλντ) και με κυνηγάει με την παντόφλα η γιαγιά Ντακ.

ΥΓ4
Αγαπημένοι μου Στιούαρτ και Κολμπέρ, αν με διαβάζετε (ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ), περιμένω πώς και πώς τις εκπομπές σας αύριο. Θα είναι εκπομπές αερίων –είμαι βέβαιη.


ΥΓ5
Όσο για το λογοπαιγνιακό “ΜΠΟΥΣΤ!” παραπάνω, πέραν του ξουτ εφέκτ του, λειτουργεί και σαν ευχή για τον νέο, τον ωραίο, που με λίγη τύχη θα βγάλει κάθε αμερικάνο…χμ…ασπροπρόσωπο: Αϊ μιν, αμέρικα ντέφεντλι νηντζ ε ΜΠΟΥΣΤ –μέηνλι οφ μοράλ.

ΥΓ6
Γιου νίγκα μαδαφάκα γουιδ γιορ μπιγκ χο μισέλ, γκιβ ας ΤΣΕΗΝΤΖ, μπρο.

ΥΓ7
Και για όσους απογοητεύονται που θυμήθηκα τον δημοσιογραφικό μου εαυτό, μια τελευταία εικόνα για το ιναουγκουρέησιον –σε πιο γνωστούς κώδικες γραφής:

Αγαπητή μις λίμπερτυ.

Χτένίσε τα μαλλιά σου άφρο απόψε, βάλε χαμηλοκάβαλο τζινάκι, κόκκινο κραγιόν, κρίκους και μανόλος, και δείξε μας επιτέλους τι έκρυβες κάτω από τη μεταλλική σου φούστα για τόσες δεκαετίες.

Να μαντέψω;

Ένα ζουμερό μπουτιλίσιους κορμί, έτοιμο να κουνήσει το χοτ μπαμ του στον πιο σέξυ αρενμπί ρυθμό -για 4 τουλάχιστον χρόνια.

(Ίσως το “Ομπάμα” δεν “κρύβει” τυχαία τη συλλαβή “μπαμ”.)

Kleisimo matiou.

Δι όφις (σήζον ιλέβεν).

Πίσω στο γραφείο.

Αύριο.

Εγώ.

(Ναι, σε γραφείο -μη γελάς εσύ εκεί ο από πίσω.)

Γεγονός που με κάνει να θέλω να μεταφέρω την ειλικρινή μου χαρά και κυρίως την ανακούφισή μου -από τη στιγμή που "θυμήθηκα" ότι αν σ' ένα κουρείο κουρεύουν, σ' ένα γραφείο γράφουν.

(Φίου.)


ΥΓ1
Γεια σου γραφείο, με λένε έσσλιν, θες να γίνουμε τόσο φίλοι που να μας λένε γραφικούς;

(Εγώ ναι. Και μην κάνεις το έκπληκτο -αφού γράφω, θα γύριζα.)


ΥΓ2
Βέβαια, δεν γυρνάω ακριβώς ακριβώς: δεν γυρνάω στο παλιό γραφείο, εννοώ, αλλά στο ΝΕΟ γραφείο -με τους μπλε και πράσινους κόκκους (δηλαδή με το λόγκο με τους κίτρινους και...χμ... μαύρους κύκλους -που αν σχολιάζει το ότι μπορεί και να ξενυχτάμε, σο μπι ιτ).

ΥΓ3
ΝΕΟ γραφείο.

(Ναι. Στη διαφήμιση χρησιμοποιούμε πολύ την ένδειξη "ΝΕΟ".)

Καταλαβαίνετε εύχομαι ότι η έννοια του καινούργιου, ειδικά αν κάποιος έχει την ανάγκη να το διαφημίσει έντονα αυτό, είναι σχετική.

(Παράδειγμα η καινή διαθήκη, πόσο καινή είναι δηλαδή;)

ΥΓ4
Νέο μου γραφείο, για όλα τα παραπάνω, θα σου φερθώ με παλιά αγάπη.

ΥΓ5
Όσο για το αν θα μας ενοχλεί η πρώην γραφική μου σχέση λίγα μέτρα μακρυά μας;

Μη λέμε τα ίδια.

ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ.



:-)

Χάπυ Νου Υγεία.

Καταρχήν "Κλείσιμο Ματιού."

(Για να αρχίσω και μια φορά από το τέλος.)

Αλλά βασικά "Άνοιγμα Μυαλού".

Και ξεκινάω (με ερώτηση):

Ποιος σκηνοθέτησε ερήμην μου τη σκηνή όπου πέντε τα ξημερώματα κρατάω εκείνο το (τέταρτο) "λεωνίδας" στο χέρι μου (και μετά οδηγημένη από μια ανεξήγητη ανώτερη και σίγουρα σκοτεινή δύναμη το βάζω στο στόμα μου και ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να το γευτώ);

Μα λογικό -τάχα έκπληκτη δεσποινίς μου: 100 θερμίδες έκαστον.

Λογικό που ξύπνησες 95 κιλά βαρύτερη.

(Αν και εν προκειμένω τις θερμίδες θα έπρεπε να τις πω ψυχρίδες -τα καθάρισα και τα τέσσερα εν ψυχρώ.)

Έχω ένα βάρος πρώτη μέρα του χρόνου για να καταλήξω, και, υποπτευόμενη ότι δεν ευθύνονται οι πραλίνες γι'αυτό, θέλω να πάει απο'κεί που ήρθε.

(Αν δηλαδή ακούσατε ένα εκκωφαντικό ΑΑΑΑΑΑΑΑ πριν λίγο, εγώ σας το ψιθύρισα.)

Και "κυριολεκτώ".

(Ανεβαίνω στη ζυγαριά χτες το απόγευμα, με δείχνει 49, ανεβαίνω πριν λίγο, με δείχνει 144.)

Σε τι οφείλεται η τόσο αδικαιολόγητη εν τέλει απότομη αύξηση βάρους μου, πρώτη μέρα του μηδέν εννιά;

(Θα σας πω αμέσως.)

Στις ανθρώπινες αδυναμίες μου -που μου σερβιρήστηκαν από εμένα, την ίδια, μαζεμένες στο τέλος του μηδέν οχτώ -με στόχο να μασήσω και μετά να καταπιώ το χοντροκομμένο περασμένο έτος ΜΟΥ μονομιάς.

(Οξύμωρο, αλλά ναι: λέγονται αδυναμίες, αλλά είναι παχιές -και σε βαραίνουν.)

Η σαχλαμάρα στον εγκέφαλό μου, παράδειγμα -όσο να πεις πρέπει να ζυγίζει πολύ.

(Στο τέλους του έτους παρέλαυνε μπροστά μου σερβιρισμένη σε μπουφέ -σιγά μην αντιστεκόμουν.)

Ο εγωισμός επίσης. (Το στάνταρντ επιδόρπιο -ποιος λέει όχι στο επιδόρπιο;)

Δεν φταεί όμως κανείς: το κεφάλι μου φταίει (που μάλλον ήταν ήδη χοντρό).

Καταβρόχθισα άπαντα τα στραβά μου, λες και ήταν βολοβάν, (να τα εξαφανίσω μια χαψιά), και νόμιζα πως θα μου γλυτώσω προφανώς (αναμασώντας τις ίδιες μου τις αδυναμίες, προκειμένου να φτιάξω μια άμωμη ρεζολούσιον λιστ).

Έφαγα (για να μην τα βλέπω και κάπου να τα κρύψω), τον ναρκισσισμό μου, την εγωκεντρικότητά μου, την ανυπομονησία μου, την παράνοιά μου.

Έφαγα (ωμή) την καρδιά μου, έφαγα (αφού το τηγάνισα πρώτα αυτό) το μυαλό μου.

Μην κρυβόμαστε.

Έφαγα τον εαυτό μου. (Νομίζοντας πως θ' αρχίσω να τον χωνεύω.)

(Και ναι, εσύ εκεί στο βάθος που κούνησες το κεφάλι -καταλαβαίνοντας ότι πρώτο πρώτο έφαγα το χοντρό κεφάλι μου, και είπες "έφαγε πακέτο αυτή"-, μπορεί να μην έχεις καλό χιούμορ, αλλά το πέτυχες. Και όχι, όταν τελείωσα δεν έγλυψα τα δάχτυλά μου, τα είχα φάει κι αυτά...)

ΥΓ1
Προφανώς έφαγα τον εαυτό μου τουλάχιστον μιάμιση φορά, εξού και το υπερδιπλασιασμένο βάρος.

ΥΓ2
Δεν θέλω να πω ότι είναι κακό να είμαστε άνθρωποι με χοντρές αδυναμίες.

Όχι ρε.

Είναι εξαιρετικά χυδάιο να είσαι άνθρωπος και να μην κάνεις ανθρώπινα πράγματα.

(Λέω απλά να μην τα κρύβεις στο στομάχι σου.)

Λέω απλά ότι αν θέλετε να αρχίσετε να χωνεύετε τον εαυτό σας, τον εγωισμό σας ούτε να τον τρώτε, ούτε να τον καταπίνετε. (Να τον δουλεύετε υποθέτω; Γκαντ νόουζ.)

ΥΓ3
Αν επιμένεις να κρύβεις ανθρώπινα πράγματα στο στομάχι σου ανάτρεξε στη γουικιπίντια, (λήμμα καννιβαλισμός).

ΥΓ4
Μετά τα μυαλό μου, αν μπορούσα (στο πρωτοχρονιάτικο άφτερ άουρς κάλεσμά μου), θα έτρωγα και τις γκρι γόβες της Άννας που όταν τις έβγαλε ήταν γκρι ντόλτσε ε γκαμπάνα με μεταξωτή επένδυση άνιμαλ πριντ (ενώ όταν τις φόραγε ήταν απλά γκρι). Σε ρούχο, θα έτρωγα τη γραβάτα του Πέτρου. (Εσύ με το κακό χιούμορ, κράτα τη φράση "τρώγομαι με τα ρούχα μου" για του χρόνου.)

ΥΓ5
Πάλης ξεκίνημα (με άλλα λόγια, το νέο έτος -και η φουσταμπλούζα ρεβολούσιον ρεζολούσιον).

Ή τελοσπάντων Κραιπάλης (το εν λόγω βράδυ της πρωτοχρονιάς.)

ΥΓ6
Από τα κανονικά μου κιλά, ιατρικώς, μου λέιπουν 2-3, καθώς, λέει, τα σωστά μου είναι τα 52.

ΥΓ7
Συμβολικό. Ακριβώς τόσες (52) είναι και η δευτέρες της χρονιάς που μόλις αρχίζει, δίνοντάς μου 52 "από δευτέρα" αφορμές να αρχίζω συχνά δίαιτα, στο πιο παχύσαρκο όργανό μου.

ΥΓ8
Μην αδυνατήσεις πολύ καρδιά μου.

(Τώρα νιώθεις σαν χτυπημένη από λεωφορείο -καταλαβαίνω.)

Όμως για αυτό υπάρχεις στο σώμα ξέρεις.

Για να χτυπάς.

:-)
Χάπυ Νου Υγεία σε όλους.