Λευκός Οίκτος.

Δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό –κι ας παρεξηγηθώ–, αλλά ανήκω σε αυτούς που, σήμερα, 20 Ιανουαρίου του 2009, αποχαιρετούν τον απερχόμενο πρόεδρο της Αμερικής με δάκρυα στα μάτια.

(ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ.)

Αρκετά με το χάος στο Γουαϊτ Χάουζ, μίστα.

(Ήρθε η ώρα να μπει τάξη ιν ντα Μπλακ Χάουζ.)

ΜΠΟΥΣΤ λέμε!! (Και όχι μπουστ τζούνιορ -αλλά μπίγκταϊμ.)

Αρκετά με όσα έκανες για να σου αξίζει ο όρος “Μπούσισμ” (βλέπε “κοτσάνα”) στη γουικιπήντια, αλλά για τη βλακεία σου, ναι, έχεις τον λευκό μας οίκτο, επειδή –καταλαβαίνεις: είσαι βλάκας. (Που να σου το εξηγώ με περισσότερα επιχείρηματα;) Όμως, όσα σε κατατάσουν στον απόλυτο (και απόλυτα επικύνδυνο) Μάστερ Οφ Ντιζάστερ, δύσκολα τα ξεχνάμε.

Καταρχήν, το κουλό: βγήκες πρόεδρος με ποσοστό 47,9% (έναντι του 48,4% του Αλ Γκορ). Μου έχουν εξηγήσει τουλάχιστον τρεισήμιση φορές το ότι για κάποιο λόγο αυτό σου έδωσε περισσότερους εκλέκτορες (συν τα περί Φλόριντας), αλλά δεν έχω δώσει ιδιαίτερη βάση (μου αρκεί που είσαι σαν βλαχοδήμαρχος).

Κατά δεύτερον, χρεώνεσαι για πάντα το χωρίς περαιτέρω σχόλια μέγα λάθος της εντεκάτης σεπτεμβρίου. (Ναι, το ότι δεν ήσουν μέσα στους δίδυμους την ώρα της σύγκρουσης ΗΤΑΝ μέγα λάθος.)

Κατά τα άλλα, το 2003, ως ηγετική προεδράρα που ήσουν, αγνόησες τους επιθεωρητές του ΟΗΕ (πως δεν υπήρχε ίχνος ουρανίου στο Ιράκ), αδιαφόρησες για την αποδοκιμασία της Ευρώπης, και, μπλα, μπλα, μπλα (βαριέμαι τις λεπτομέρειες -και τέλος πάντων αν θέλετε να διαβάσετε εφημερίδα πάρτε εφημερίδα), κατάφερες να χαρίσεις δημοτικότητα στην αλκάιντα, να εξτρεμίσεις περισσότερο τους εξτρεμιστές, μπλα, μπλα, και να μας κάνεις όταν σκεφτόμαστε τον όρο αμερικανική εξωτερική πολιτική να πεθαίνουμε. Όχι ότι φταις για τη στερεοτυπική αυτοκρατορική πολιτική της χώρας σου, αλλά εμείς τουλάχιστον πεθαίνουμε από τα γέλια –οι ώς σήμερα πάνω από 4000 στρατιώτες τι σου φταίξανε; (Μην αρχίσω και τα περί Γκουαντάναμο -γιατί το 2010 λήγει η τουριστική βίζα μου, και καταλαβαίνεις, είσαι ο καλύτερος, εγώ εσένα θέλω.)

Από την άλλη, και με το καλημέρα σας, επέλεξες το δεξί σου χέρι (θα έγραφα το δεξί σου αρχ***, αλλά δεν θα έγραφα ποτέ τη λέξη αρχίδι στο μπλογκ μου) να είναι ο Τσέινι. Εξαιρετική επιλογή. Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας πέρασε νόμους που επέτρεψαν περιορισμό της ελευθεροτυπίας, παρακολουθήσεις πολιτών και άλλα μαγικά, έγινε πρόεδρος στη θέση του προέδρου –άσε που φάγανε και λίγο ψωμάκι (με βούτυρο, μέλι, μαρμελάδα βατόμουρο και καμαμπέρ) και οι καϋμένοι της Χαλιμπάρτον.

Σαν να μην μας έφτανε αυτός, (ή εσύ), διόρισες και υπουργό άμυνας τον Ράμσφελντ. Υπουργό ΑΜΥΝΑΣ. (ΑΜΥΝΑΣ.) Μπράβο βρε –ο κατεξοχήν προπαγανδιστής του “πολέμου καραμέλα” (κατά της τρομοκρατίας) μας έλειπε, που πάλευε νυχθημερόν για την κλιμάκωση της απειλής στον κήπο κάθε πληγωμένου αμερικανικού ονείρου, με διακαή πόθο κάθε αμερικάνος να νιώσει επιτέλους περικυκλωμένος από βίαιους εξτρεμιστές (“μπου”) και να μετατραπεί σε άβουλο γιεσμιστεράκι. (Μα ΑΜΥΝΑΣ;;;;;;;)

Λέω να μείνω στα χάιλαϊτ –γιατί αν αρχίσω με τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος ή το ντόμινο εφέκτ του ρισέσιον θα ξεφύγω εντελώς, αλλά κυρίως για να μην φάω και το ψωμάκι (μπαγκέτα με κολιέ βαν κλεφ ετ αρπέλ) της Τρέμη.

ΥΓ1
Το ότι βγήκες πρόεδρος ποτέ δεν το κατάλαβα. Το μόνο που θα έπρεπε να βγαίνεις είναι για καφέ.

ΥΓ2
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χιούμορ του Τσέινι, όταν σχολίασε το Γκουαντάναμο με τη φράση “δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιούνται οι κρατούμενοι, μια χαρά διακοπές στην τροπικη ζώνη κάνουν, τους ταϊζουμε εξαιρετικά.” Το ξανασκέφτομαι και το παίρνω πίσω το δεξί αρχ*** που είπα πριν. Το ίδιο του το όνομα είναι πολύ πιο εύγλωττο: ΝΤΙΚ. (Μπιγκ Ντικ –διευκρινίζω.)

ΥΓ3
Για να μην μιλήσω για το μικρό όνομα του Ράμσφελντ (βλέπε Ντόναλντ) και με κυνηγάει με την παντόφλα η γιαγιά Ντακ.

ΥΓ4
Αγαπημένοι μου Στιούαρτ και Κολμπέρ, αν με διαβάζετε (ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ), περιμένω πώς και πώς τις εκπομπές σας αύριο. Θα είναι εκπομπές αερίων –είμαι βέβαιη.


ΥΓ5
Όσο για το λογοπαιγνιακό “ΜΠΟΥΣΤ!” παραπάνω, πέραν του ξουτ εφέκτ του, λειτουργεί και σαν ευχή για τον νέο, τον ωραίο, που με λίγη τύχη θα βγάλει κάθε αμερικάνο…χμ…ασπροπρόσωπο: Αϊ μιν, αμέρικα ντέφεντλι νηντζ ε ΜΠΟΥΣΤ –μέηνλι οφ μοράλ.

ΥΓ6
Γιου νίγκα μαδαφάκα γουιδ γιορ μπιγκ χο μισέλ, γκιβ ας ΤΣΕΗΝΤΖ, μπρο.

ΥΓ7
Και για όσους απογοητεύονται που θυμήθηκα τον δημοσιογραφικό μου εαυτό, μια τελευταία εικόνα για το ιναουγκουρέησιον –σε πιο γνωστούς κώδικες γραφής:

Αγαπητή μις λίμπερτυ.

Χτένίσε τα μαλλιά σου άφρο απόψε, βάλε χαμηλοκάβαλο τζινάκι, κόκκινο κραγιόν, κρίκους και μανόλος, και δείξε μας επιτέλους τι έκρυβες κάτω από τη μεταλλική σου φούστα για τόσες δεκαετίες.

Να μαντέψω;

Ένα ζουμερό μπουτιλίσιους κορμί, έτοιμο να κουνήσει το χοτ μπαμ του στον πιο σέξυ αρενμπί ρυθμό -για 4 τουλάχιστον χρόνια.

(Ίσως το “Ομπάμα” δεν “κρύβει” τυχαία τη συλλαβή “μπαμ”.)

Kleisimo matiou.