Μπέρδεμα γαμώτο.
Σαν να κρατάς ένα ζευγάρι κλειδιά είναι -και να μη θυμάσαι αν πρέπει να ξεκλειδώσεις ή να κλειδώσεις.
Όταν πας να βγάλεις άκρη εννοώ.
(Πριν βγάλεις το βρακάκι σου.)
Και εντάξει στο βίκυ-κριστίνα-μπαρθελόνα, με τον μπαρδέμ και την τζοχάνσον του γούντυ: πληρώνεις 10 ευρώ εισιτήριο και η ιστορία κυλάει μπροστά σου προκάτ και χωρίς περιττές εκπλήξεις -με αρχή, μέση, ποπκόρν, σικέ αυτοκτονία, διάλλειμα, ποδηλατάδα, και με τα πάντα τακτοποιημένα εν τάξει (ένα το μέρος, δύο τα κορίτσια, τρία το τρίο).
Όταν όμως πρέπει να σκηνοθετήσεις μόνος σου το ελληνικό βερσιόν (λίτσα-τασία-παρθενώνα), τότε πώς το κάνεις;
(Εγώ συνήθως ξαπλωμένη.)
Τι να πω κι εγώ;
Το μόνο που μπορώ να κάνω για σας είναι ένα καλό τσιζκέηκ λεμονιού (ή να σας πω μια ιστορία για να κατάλαβετε επιτέλους ποιος φταίει).
Όχι τόσο για τα διάφορα τρίο επί τρίο με θέα τον παρθενώνα (που μεταξύ μας έχω καιρό να ακούσω για τέτοια και που πιθανότατα και να έχουν καταργηθεί λόγω μπαναλιτέ, αλλά όσο νά'ναι μου έκανε καλή εισαγωγή κι εσύ διαβάζεις ακόμη), αλλά να, έτσι, γενικά, ποιος φταίει που οι σχέσεις δεν βγάζουν πουθενά -όσο ωραία κι αν βγάζουν το βρακάκι τους και τα μάτια τους. (Ή που βγάζουν κάπου μόνο όταν είναι κομπλικέ.)
ΥΓ1
Μπήκε. Έβγαλε τη ρεντικότα του, φίλησε σταυρωτά τη λίτσα που δεν είχε ποτέ της υποπτευθεί ότι η πραγματική του δουλειά ήταν προϊστάμενος βύθισης ποταμοπλοίων, και κάθισε να φάει την περιποιημένη ρεβιθάδα του. Ήταν με την πρώτη ρουφηξιά, που ήταν και η πιο θορυβώδης, που κάπως του σηκώθηκε λίγο το μανίκι και γλύστρησε από μέσα του μια ημιθανής γυαλιστερή πέστροφα (που στο κατόπι έπεσε με ένα πλαφ μέσα στη ντοματοσαλάτα-τριαντάφυλλο). Ώστε είσαι προϊστάμενος βύθισης ποταμοπλοίων αντί γιατρός τον κατάλαβε η λίτσα, αποφασιμένη να ετοιμάσει τη βαλίτσα της το ίδιο κιόλας λεπτό (φωνάζοντάς του εγώ φεύγω τώρα -μπας και τάχα μου τη σταματήσει.) Στρίμωξε και τον κόκκινο κορσέ της με τα κορδονάκια στη βαλίτσα. (Ύποπτο.)
ΥΓ2
Καταλαβαίνετε ελπίζω που το πάω.
ΥΓ5
Άντρες!
ΥΓ6
ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ.
ΥΓ6
Αλλά και Γυναίκες.
ΥΓ7
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ.
;-)
30 Μαρ 2009
28 Μαρ 2009
Γελόχαρτο.
Μεγάλη εφέυρεση σας λέω, και όχι τίποτα ρόκετ σαϊενς -το μυστικό είναι απλό: όπου βρεις γωνίες μέσα σου (αφού τις μαρινάρεις για λίγες ώρες από το προηγούμενο βράδυ), τις φροντίζεις.
ΥΓ1
Τις τρίβεις, τις τρίβεις, τις τρίβεις (τις μετατρέπεις σε καμπύλες).
ΥΓ2
Μόνο οι συνεχείς καμπύλες έχουν την ικανότητα να δημιουργούν (συν τω χρόνω) σπείρες.
ΥΓ3
Ενίοτε συνομωσίας.
ΥΓ4
Και όχι δεν πονάει. (Με γυαλόχαρτο μπορεί, δεν θυμάμαι.)
ΥΓ5
Όχι πως δεν στάζουν αίματα, κλάμματα, και λοιπά σωματικά υγρά (με το γελόχαρτο), αλλά πώς να το κάνουμε, έχουν άλλο άρωμα όταν αναμιγνύονται με ρινίσματα γέλιου, άρωμα εξίσου ανθρώπινο, αλλά άλλο: σαν να είναι η φυσική μυρωδιά του ανθρώπου (ακόμη και του πιο σκληρού) τα ανθάκια πορτοκαλιάς.
...
ΥΓ1
Τις τρίβεις, τις τρίβεις, τις τρίβεις (τις μετατρέπεις σε καμπύλες).
ΥΓ2
Μόνο οι συνεχείς καμπύλες έχουν την ικανότητα να δημιουργούν (συν τω χρόνω) σπείρες.
ΥΓ3
Ενίοτε συνομωσίας.
ΥΓ4
Και όχι δεν πονάει. (Με γυαλόχαρτο μπορεί, δεν θυμάμαι.)
ΥΓ5
Όχι πως δεν στάζουν αίματα, κλάμματα, και λοιπά σωματικά υγρά (με το γελόχαρτο), αλλά πώς να το κάνουμε, έχουν άλλο άρωμα όταν αναμιγνύονται με ρινίσματα γέλιου, άρωμα εξίσου ανθρώπινο, αλλά άλλο: σαν να είναι η φυσική μυρωδιά του ανθρώπου (ακόμη και του πιο σκληρού) τα ανθάκια πορτοκαλιάς.
...
21 Μαρ 2009
Ονειροδοσμένη.
Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε γιατί ενώ ήσουν εσύ έμοιαζες ταυτόχρονα με την Πάτσυ Κένζιτ που δεν έχω ιδέα αν είναι ακόμα με τον Γκάλαχερ, κι εκεί που κοιτιόμασταν έγινες εσύ και παίζαμε σκοινάκι λες και ήσουν κορίτσι, αλλά δεν ήσουν κορίτσι.
Μετά κάπου πηγαίναμε, σε κάτι βαφτίσια μάλλον γιατί μου έλεγες να μην ξεχάσουμε να τους πούμε να τους ζήσει και με κοιτούσες λες και μιλούσαμε για δικό μας παιδί ή λες και πηγαίναμε σε γάμο τελικά.
Φορούσα άσπρα, ένα φόρεμα μακρύ από εδώ μέχρι εκεί, ίσως και πιο μακρύ από τόσο, και μπήκες κάτω απ' τη φούστα μου να δεις αν είμαι καλά, ή αν έχω χαλάσει μου είπες, και όχι μου λες δεν χάλασες αγάπη μου και γέλασες.
Μετά μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και η Πάτσυ Κένζιτ ζούσε μόνη, είχε γίνει κορίτσι που πατάει κουμπιά στο ασανσέρ κι εμένα άρχισε να με πονάει το δέρμα μου και τα μαλλιά μου κι εσύ να μου λες ηρέμησε βρε κουτο δεν είναι τίποτα, αλλά εγώ πονούσα κι ας σου είπα ψέματα ότι μου πέρασε.
Η Πάτσυ Κένζιτ ρώτησε σε βαφτίσια πάτε; Ναι είπαμε εμείς. Να ζήσετε μας απάντησε η μαλάκω, λες και πηγαίναμε σε γάμο. Ανοίγει το ασανσέρ και βγαίνουμε σε έναν διάδρομο που θύμιζε εκκλησία και βγαίνει ένας άντρας μασκαράς ντυμένος γιατρός χωρίς να είναι απόκριες πια, κι εγώ του λέω πονάω γιατρέ, τα μαλλιά μου, και δεν προλαβαίνω να πω τα μαλλιά μου και με διορθώνεις: τα μυαλά σου είπες πριν μου λες.
Δεν έχει τίποτα η κοπέλα λέει ο γιατρός. Να σας ζήσει. Άλλος μαλάκας. Μετά εγώ πεινάω και σου λέω να πάμε στον μπουφέ κι ότι πονάει το πιρούνι μου, ειδικά όταν το χώνω στο μάτι μου. Μετά με χτενίζεις με τα δάχτυλα κι εγώ σου λέω ότι ακόμη πονάω κι εσύ φλερτάρεις μια καλεσμένη που με κοιτάει και σου λέει πώς είναι έτσι αυτή και εννοεί εμένα, να φωνάξουμε το γιατρό.
Τον φωνάζουμε με φωνή πολύ δυνατή, τόσο που σπάνε κάτι κρυστάλλινα ποτήρια κι όλοι οι καλεσμένοι με κοιτάνε. Γιατί φοράει νυφικό αυτή, ρωτάει μια γριά, κι εσύ με υπερασπίζεσαι, νόμιζε ότι πάμε σε γάμο, πονάνε τα μαλλιά της.
Έρχεται ο γιατρός μαζί με τη νοσοκόμα που ήταν η κοπέλα που έπαιζε τη Μαρία την άσχημη αλλά στο πιο ξανθό και σου λένε το μυστήριο αρχίζει, ησυχία, μην ενοχλείτε τους αρρώστους.
Τότε εγώ αρχίζω να τρέμω και βάζω τα κλάμματα γιατί πονάω και πέφτω κάτω στα πλακάκια κι εσύ κλαις με τη μία κι εσύ γιατί μ'αγαπάς και με παίρνεις αγκαλιά και μου λες βρε κουτό εγώ είμαι εδώ, μην σε ανησυχεί τίποτα, αλλά εγώ σε βλέπω να κλαις και κάνω ότι είμαι καλά. Να. Δεν έχω τίποτα. Χορεύω. Λύνω τα μαλλιά μου. Τι ωραία που είναι τα μυαλά σου λυμένα μου λες.
Τελικά σε γάμο πάμε, ρίχνουν ρύζια, κι εσύ με ξαναπαίρνεις αγκαλιά και μου λες πάλι μην ανησυχείς βρε κουτό, και τρέχεις τρέχεις στους διαδρόμους με μένα στα χέρια σου, να βρεις σοβαρό γιατρό όχι μαλάκα, να γίνουν καλά τα μπουκλάκια σου μικρό μου μού λες (ναι εμένα λες μικρό σου) και τρέχεις στους διαδρόμους.
Μια γρια μάς κοιτάει και συγκινιέται, όχι συγκινείται, συγκινιέται. "Είναι συγκινητικό να τρέχεις στους διαδρόμους με μια γυναίκα που αγαπάς στα χέρια και να ψάχνεις για βοήθεια", σκέφτεται από μέσα της -και θυμάται το γέρο της να φυσάει τη μύτη του με το μαντήλι της και να μην την πειράζει.
Βρίσκεις έναν γιατρό που μοιάζει σοβαρός και τον παρακαλάς να δει τι έχω με δάκρυα στο στόμα. Αναπνέει του λες. Ζει. Είναι νορμάλ αυτό; Είναι καλά; Δεν είναι τίποτα λέω εγώ, αφήστε, πάμε σε γάμο, να προλάβουμε. Ποιον γάμο κοπέλα μου μού λέει αυτός, εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν βλέπεις ότι φοράς άσπρα; Ποιον γάμο; Το νυφικό μου είναι του λέω. Ποιο νυφικό κοπελιά ξαναλέει. Σεντόνι είναι -το φέραμε για να σε τυλίξουμε, έτσι κάνουμε -και σε κοιτάει λυπημένος.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε σου λέει.
Ούτε ένα να ζήσετε δεν μας είπ' ο μαλάκας.
ΥΓ
Ούτε ένα.
...
Μετά κάπου πηγαίναμε, σε κάτι βαφτίσια μάλλον γιατί μου έλεγες να μην ξεχάσουμε να τους πούμε να τους ζήσει και με κοιτούσες λες και μιλούσαμε για δικό μας παιδί ή λες και πηγαίναμε σε γάμο τελικά.
Φορούσα άσπρα, ένα φόρεμα μακρύ από εδώ μέχρι εκεί, ίσως και πιο μακρύ από τόσο, και μπήκες κάτω απ' τη φούστα μου να δεις αν είμαι καλά, ή αν έχω χαλάσει μου είπες, και όχι μου λες δεν χάλασες αγάπη μου και γέλασες.
Μετά μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και η Πάτσυ Κένζιτ ζούσε μόνη, είχε γίνει κορίτσι που πατάει κουμπιά στο ασανσέρ κι εμένα άρχισε να με πονάει το δέρμα μου και τα μαλλιά μου κι εσύ να μου λες ηρέμησε βρε κουτο δεν είναι τίποτα, αλλά εγώ πονούσα κι ας σου είπα ψέματα ότι μου πέρασε.
Η Πάτσυ Κένζιτ ρώτησε σε βαφτίσια πάτε; Ναι είπαμε εμείς. Να ζήσετε μας απάντησε η μαλάκω, λες και πηγαίναμε σε γάμο. Ανοίγει το ασανσέρ και βγαίνουμε σε έναν διάδρομο που θύμιζε εκκλησία και βγαίνει ένας άντρας μασκαράς ντυμένος γιατρός χωρίς να είναι απόκριες πια, κι εγώ του λέω πονάω γιατρέ, τα μαλλιά μου, και δεν προλαβαίνω να πω τα μαλλιά μου και με διορθώνεις: τα μυαλά σου είπες πριν μου λες.
Δεν έχει τίποτα η κοπέλα λέει ο γιατρός. Να σας ζήσει. Άλλος μαλάκας. Μετά εγώ πεινάω και σου λέω να πάμε στον μπουφέ κι ότι πονάει το πιρούνι μου, ειδικά όταν το χώνω στο μάτι μου. Μετά με χτενίζεις με τα δάχτυλα κι εγώ σου λέω ότι ακόμη πονάω κι εσύ φλερτάρεις μια καλεσμένη που με κοιτάει και σου λέει πώς είναι έτσι αυτή και εννοεί εμένα, να φωνάξουμε το γιατρό.
Τον φωνάζουμε με φωνή πολύ δυνατή, τόσο που σπάνε κάτι κρυστάλλινα ποτήρια κι όλοι οι καλεσμένοι με κοιτάνε. Γιατί φοράει νυφικό αυτή, ρωτάει μια γριά, κι εσύ με υπερασπίζεσαι, νόμιζε ότι πάμε σε γάμο, πονάνε τα μαλλιά της.
Έρχεται ο γιατρός μαζί με τη νοσοκόμα που ήταν η κοπέλα που έπαιζε τη Μαρία την άσχημη αλλά στο πιο ξανθό και σου λένε το μυστήριο αρχίζει, ησυχία, μην ενοχλείτε τους αρρώστους.
Τότε εγώ αρχίζω να τρέμω και βάζω τα κλάμματα γιατί πονάω και πέφτω κάτω στα πλακάκια κι εσύ κλαις με τη μία κι εσύ γιατί μ'αγαπάς και με παίρνεις αγκαλιά και μου λες βρε κουτό εγώ είμαι εδώ, μην σε ανησυχεί τίποτα, αλλά εγώ σε βλέπω να κλαις και κάνω ότι είμαι καλά. Να. Δεν έχω τίποτα. Χορεύω. Λύνω τα μαλλιά μου. Τι ωραία που είναι τα μυαλά σου λυμένα μου λες.
Τελικά σε γάμο πάμε, ρίχνουν ρύζια, κι εσύ με ξαναπαίρνεις αγκαλιά και μου λες πάλι μην ανησυχείς βρε κουτό, και τρέχεις τρέχεις στους διαδρόμους με μένα στα χέρια σου, να βρεις σοβαρό γιατρό όχι μαλάκα, να γίνουν καλά τα μπουκλάκια σου μικρό μου μού λες (ναι εμένα λες μικρό σου) και τρέχεις στους διαδρόμους.
Μια γρια μάς κοιτάει και συγκινιέται, όχι συγκινείται, συγκινιέται. "Είναι συγκινητικό να τρέχεις στους διαδρόμους με μια γυναίκα που αγαπάς στα χέρια και να ψάχνεις για βοήθεια", σκέφτεται από μέσα της -και θυμάται το γέρο της να φυσάει τη μύτη του με το μαντήλι της και να μην την πειράζει.
Βρίσκεις έναν γιατρό που μοιάζει σοβαρός και τον παρακαλάς να δει τι έχω με δάκρυα στο στόμα. Αναπνέει του λες. Ζει. Είναι νορμάλ αυτό; Είναι καλά; Δεν είναι τίποτα λέω εγώ, αφήστε, πάμε σε γάμο, να προλάβουμε. Ποιον γάμο κοπέλα μου μού λέει αυτός, εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν βλέπεις ότι φοράς άσπρα; Ποιον γάμο; Το νυφικό μου είναι του λέω. Ποιο νυφικό κοπελιά ξαναλέει. Σεντόνι είναι -το φέραμε για να σε τυλίξουμε, έτσι κάνουμε -και σε κοιτάει λυπημένος.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε σου λέει.
Ούτε ένα να ζήσετε δεν μας είπ' ο μαλάκας.
ΥΓ
Ούτε ένα.
...
20 Μαρ 2009
Στεγνός επαγγελματίας.
ΥΓ1
Γίνεται, αλήθεια.
ΥΓ2
Δεν ξέρω πώς.
ΥΓ3
Όλη μέρα βουτάω στα βαθιά.
(Τι βαθιά που είναι.)
ΥΓ4
Κι όμως βγαίνω στη στεριά στυγνή.
ΥΓ5
Ευτυχώς που δεν είμαι από ζάχαρη σκέφτομαι.
ΥΓ6
Ξέρεις.
ΥΓ7
Όχι τόσο γιατί θα έλιωνα, τι με νοιάζω εγώ, για τον διαβήτη σου το λέω -θα απαγορευόταν να με φιλήσεις.
ΥΓ8
Μόνο θα με κύκλωνες.
(Κάτι είναι κι αυτό.)
ΥΓ9
Εύχομαι να έχεις διαβήτη -δεν τον λέω με κακία.
Υ10
Με έλεγες ζάχαρη καμμιά φορά -και είναι η μόνη δικαιολογία γιατί δεν με φιλάς, πια, σαν κάποιος να σου έχει κόψει τα χείλη γύρω-γύρω με το ψαλιδάκι, ούτε μιλάς, ούτε ακουμπάς το μέτωπό μου να δεις αν έχω πυρετό.
ΥΓ11
Που σίγουρα έχω. Με κόλλησες.
ΥΓ12
Σε σκέφτηκα εκείνη τη μέρα που είχες πυρετό πριν δυο χρόνια, ή τέσσερα, ή οχτώ, που να θυμάμαι τώρα, και σου 'βαζα κομπρέσα και μετά δεύτερη κομπρέσα.
ΥΓ13
Σε σκέφτηκα πριν χρόνια και με κόλλησες τώρα.
ΥΓ14
Μια σκέψη αρκεί για να αρρωστήσεις, αν επιμένει να βουτάει, να βουτάει, να βουτάει και να βγαίνει πάντα στεγνή.
ΥΓ15
Τι νόημα έχει να μένει στεγνή, μια σκέψη τόσο αόρατη.
...
Γίνεται, αλήθεια.
ΥΓ2
Δεν ξέρω πώς.
ΥΓ3
Όλη μέρα βουτάω στα βαθιά.
(Τι βαθιά που είναι.)
ΥΓ4
Κι όμως βγαίνω στη στεριά στυγνή.
ΥΓ5
Ευτυχώς που δεν είμαι από ζάχαρη σκέφτομαι.
ΥΓ6
Ξέρεις.
ΥΓ7
Όχι τόσο γιατί θα έλιωνα, τι με νοιάζω εγώ, για τον διαβήτη σου το λέω -θα απαγορευόταν να με φιλήσεις.
ΥΓ8
Μόνο θα με κύκλωνες.
(Κάτι είναι κι αυτό.)
ΥΓ9
Εύχομαι να έχεις διαβήτη -δεν τον λέω με κακία.
Υ10
Με έλεγες ζάχαρη καμμιά φορά -και είναι η μόνη δικαιολογία γιατί δεν με φιλάς, πια, σαν κάποιος να σου έχει κόψει τα χείλη γύρω-γύρω με το ψαλιδάκι, ούτε μιλάς, ούτε ακουμπάς το μέτωπό μου να δεις αν έχω πυρετό.
ΥΓ11
Που σίγουρα έχω. Με κόλλησες.
ΥΓ12
Σε σκέφτηκα εκείνη τη μέρα που είχες πυρετό πριν δυο χρόνια, ή τέσσερα, ή οχτώ, που να θυμάμαι τώρα, και σου 'βαζα κομπρέσα και μετά δεύτερη κομπρέσα.
ΥΓ13
Σε σκέφτηκα πριν χρόνια και με κόλλησες τώρα.
ΥΓ14
Μια σκέψη αρκεί για να αρρωστήσεις, αν επιμένει να βουτάει, να βουτάει, να βουτάει και να βγαίνει πάντα στεγνή.
ΥΓ15
Τι νόημα έχει να μένει στεγνή, μια σκέψη τόσο αόρατη.
...
16 Μαρ 2009
Γουότερ μέλλον.
Κάποτε θα μπω σ' ένα αεροπλάνο
να δω το σπίτι μας από τον ουρανό
να καταλάβω ποιο είναι
στον δρόμο θα έχει βροχή
(ίσως αργήσω λίγο)
κι όταν ανοίξεις την πόρτα
αν και κουρασμένη
θα σου χαμογελάσω
θα παραμερίσεις τα μαλλιά μου
θα είμαι όπως πάντα λίγο χλωμή
και βρεγμένη
εσύ θα μυρίζεις ακόμη εσύ
και μάλλον θα κοιμηθώ λιγάκι
όσο θα μου διαβάζεις
όταν ξυπνήσω θα με ρωτήσεις αν ήρθα
θα με κάνεις μπάνιο
θα παραγγείλουμε κινέζικο
θα δούμε τηλεόραση
και θα στέλνουμε στον έξω κόσμο βρεγμένες καρτ ποστάλ.
.-
να δω το σπίτι μας από τον ουρανό
να καταλάβω ποιο είναι
στον δρόμο θα έχει βροχή
(ίσως αργήσω λίγο)
κι όταν ανοίξεις την πόρτα
αν και κουρασμένη
θα σου χαμογελάσω
θα παραμερίσεις τα μαλλιά μου
θα είμαι όπως πάντα λίγο χλωμή
και βρεγμένη
εσύ θα μυρίζεις ακόμη εσύ
και μάλλον θα κοιμηθώ λιγάκι
όσο θα μου διαβάζεις
όταν ξυπνήσω θα με ρωτήσεις αν ήρθα
θα με κάνεις μπάνιο
θα παραγγείλουμε κινέζικο
θα δούμε τηλεόραση
και θα στέλνουμε στον έξω κόσμο βρεγμένες καρτ ποστάλ.
.-
15 Μαρ 2009
Ο χορός της αλήθειας.
Αγαπημένοι μου φίλοι.
Είμαι βέβαιη πως αν κοιτάξω πίσω από την πλάτη μου θα δω μια θηριώδη μεταλλική μπάλα κατεδαφίσεων να με κυνηγάει καθημερινά, κρεμασμένη στην αλυσίδα της, αποπειρώμενη να με χτυπήσει.
Σας ευχαριστώ παραπάνω απ' όσο ξέρετε να ξέρετε.
(Από την μέρα που σας γνώρισα δεν έχω κοιτάξει ποτέ πίσω από την πλάτη μου: “σκύψε” -μου λέτε τη δύσκολη στιγμή. Ρισπέκτ.)
Να που συμβαίνει και το άλλο μια μέρα όμως.
Η μπάλα όλων των μπαλών έρχεται, (μαμά μου τι τεράστια που είναι), έτοιμη να κατεδαφίσει με ακρίβεια (και φτήνια) την αδύναμη πλατούλα σου.
Να που ο άνθρωπος που σε κοίταγε πιο στα μάτια από τον οποιοδήποτε τάχα μου, (που θα έβλεπε πάντα τι γίνεται πίσω από την πλάτη σου και που περίμενες να σου πει έγκαιρα το σκύψε), εστιάζει το βλέμμα του στη μπάλα και υπολογίζει με ακρίβεια τον τρόπο που θα κρυφτεί έντεχνα πίσω από το σώμα σου τη στιγμή της σύγκρουσης, (να απορροφήσεις εσύ το “μπαμ” -σαν σάκος του μποξ), να μπει η δική σου σκόνη κάτω απ' το δικό του χαλί.
Αγαπημένοι μου φίλοι. Κάνω πάυση και σας ρωτώ.
Έχετε ξεχάσει ποτέ στην πίσω τσέπη του τζιν σας, πριν το βάλετε στο πλυντήριο, έναν φίλο σας;
Αν ναι, δεν χάλασε κι ο κόσμος (καθώς, παρότι το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι τον ξεχάσατε, σώζεται αυτόματα από το ότι, αν ήταν όντως φίλος σας, θα σας συγχωρέσει χωρίς καν να ζητήσετε "συγγνώμη" -αρκεί να παραδεχτείτε το προφανές: "σε ξέχασα".)
Πρόσφατα ένας φίλος μου με ξέχασε στην πίσω τσέπη του τζιν του, στην πλύση χρησιμοποιήσε χάρντκορ λευκαντική σκόνη με άρωμα πεύκο (ξέροντας ότι έχω αλλεργία στα πέυκα), μετά σιδέρωσε το τζιν με πίεση (πριν με βγάλει από την τσέπη), κι όταν του παραπονέθηκα γιατί το έκανε αυτό, μου είπε ότι δεν με αφορά, να μην είμαι αφελής, όλοι πλένουν και σιδερώνουν, είναι δικός του λογαριασμός, τι κακό έκανε; -και τέλος πάντων δεν θα του πώ εγώ πώς να χρησιμοποιεί τη σκόνη μου στο δικό του πλυντήριο...
:-(
Αγαπημένοι μου φίλοι.
Αν ήθελα να μην ανοιγοκλείνουν τα μάτια σας όταν με κοιτάτε, αν ήθελα τη γλώσσα σας ξύλινη όταν μου μιλάτε, ή αν ήθελα ψέμματα, τότε ναι: θα είχα επιλέξει για φίλο τον πινόκιο.
(Συχωρέστε με. Δεν ήξερα ότι είσασταν ο πινόκιο ΠΡΙΝ σας επιλέξω για φίλους. Να προειδοποιείτε παρακαλώ. Και μην προσβάλετε την αλήθεια μου με φράσεις τύπου "να δέχεσαι τους φίλους σου με τα ελατώμματά τους": καταλάβετε επιτέλους πως πρόκειται για γελοίο άλλοθι -ειδικά αν πριν μου το πετάξετε στα μούτρα ως τελικό αποστομωτικό επιχείρημα, έχετε καταναλώσει όλη την ενέργειά σας να με πείσετε ότι δεν έχετε ελαττώματα. Αν δεν έχετε ελαττώματα, πώς περίμενετε να σας συγχωρέσω γι' αυτά;)
ΥΓ1
Αν έχετε ελαττώματα, να τα ξέρω από πριν παρακαλώ -για να τα αγαπώ με τον καιρό όλο και περισσότερο. Το πιθανότερο είναι να μην με πειράξει καν το ότι σας βολεύει να λέτε ψέματα στον εαυτό σας (και μετά σε μένα), και που αυτό είναι στο λειτουργικό σας: να σιδερώνετε τις φιλίες σας μετά το πλυντήριο, αρκεί ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, να είναι δική μου η επιλογή να σας κατασκευάζω αληθινούς, πλήρεις και τέλειους, όπως τόσο ποθείτε -γιατί ξέρετε έχω ένα τεράστιο ελάττωμα μαϊσέλφ.
ΥΓ2
(Συγχωρώ ΑΠΟ ΠΡΙΝ.)
ΥΓ3
Δεν είναι εκνευριστικό, αλήθεια, το πώς μερικοί άνθρωποι έχουν δικούς τους κακόγουστους και πολυμεταχειρισμένους ορισμούς για αντικειμενικά αμεταχείριστα μεγέθη όπως η φιλία ή η αλήθεια -και πώς καταφεύγουν σε αυτούς με ευκολία;
Υ4
Υπάρχει και μια εκπομπή λέει, που λέγεται "ο ορός της αλήθειας" -ή κάπως έτσι.
ΥΓ5
Ορός της αλήθειας στον πινόκιο.
(Πεταμένα λεφτά.)
ΥΓ6
Λες και η αλήθεια χρειάζεται να λουστεί με τεχνάσματα και να καταπιεί ηλεκτρώδια.
ΥΓ7
Καλέ τι όρος και ορός και ανοησίες; Την αλήθεια δεν τη λες.
(Τη χορεύεις.)
ΥΓ8
Το αντίθετο είναι σαν να θες να μου περιγράψεις το μήλο.
(Δεν θέλω να βάλω τη λέξη μήλο στο αυτί μου. Να τη χορέψω στο στόμα μου θέλω.)
ΥΓ9
Αγαπημένοι μου φίλοι.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ.
(Γι'αυτό και δεν πειράζει που λιγοστέψατε -υγιές είναι.)
ΥΓ10
Δεν είναι κομψό να κάθεσαι σε καρέκλα όταν ο φίλος σου χορεύει μόνος. Δεν είναι κομψό να παίζει ωραίες μουσικές η ζωή κι εσύ να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να σε στροβιλίσουν στην αλήθεια τους -και που χορός για αυτούς σημαίνει απλά φιγούρα.
ΥΓ11
Να ξέρετε, όσοι μείνατε, όσοι με έχετε πάρει ήδη από το χέρι, αφήνοντας τη μπάλα των κατεδαφίσεων να κάνει σκόνη τον εαυτό της, ότι εσείς μπορείτε να με βάζετε όσες φορές θέλετε στον κάδο του πλυντηρίου σας (στο πρόγραμμα με τα ευαίσθητα) -και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που θα το κάνετε.
ΥΓ10
(Και θα μπείτε κι εσείς μέσα.)
ΥΓ11
Τι ωραία που θα τα περνάμε βουτηγμένοι στις σαπουνόφουσκες του σκίπ -σκίπινγκ δε ντέρτινες οφ λαϊφ.
:-)
Είμαι βέβαιη πως αν κοιτάξω πίσω από την πλάτη μου θα δω μια θηριώδη μεταλλική μπάλα κατεδαφίσεων να με κυνηγάει καθημερινά, κρεμασμένη στην αλυσίδα της, αποπειρώμενη να με χτυπήσει.
Σας ευχαριστώ παραπάνω απ' όσο ξέρετε να ξέρετε.
(Από την μέρα που σας γνώρισα δεν έχω κοιτάξει ποτέ πίσω από την πλάτη μου: “σκύψε” -μου λέτε τη δύσκολη στιγμή. Ρισπέκτ.)
Να που συμβαίνει και το άλλο μια μέρα όμως.
Η μπάλα όλων των μπαλών έρχεται, (μαμά μου τι τεράστια που είναι), έτοιμη να κατεδαφίσει με ακρίβεια (και φτήνια) την αδύναμη πλατούλα σου.
Να που ο άνθρωπος που σε κοίταγε πιο στα μάτια από τον οποιοδήποτε τάχα μου, (που θα έβλεπε πάντα τι γίνεται πίσω από την πλάτη σου και που περίμενες να σου πει έγκαιρα το σκύψε), εστιάζει το βλέμμα του στη μπάλα και υπολογίζει με ακρίβεια τον τρόπο που θα κρυφτεί έντεχνα πίσω από το σώμα σου τη στιγμή της σύγκρουσης, (να απορροφήσεις εσύ το “μπαμ” -σαν σάκος του μποξ), να μπει η δική σου σκόνη κάτω απ' το δικό του χαλί.
Αγαπημένοι μου φίλοι. Κάνω πάυση και σας ρωτώ.
Έχετε ξεχάσει ποτέ στην πίσω τσέπη του τζιν σας, πριν το βάλετε στο πλυντήριο, έναν φίλο σας;
Αν ναι, δεν χάλασε κι ο κόσμος (καθώς, παρότι το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι τον ξεχάσατε, σώζεται αυτόματα από το ότι, αν ήταν όντως φίλος σας, θα σας συγχωρέσει χωρίς καν να ζητήσετε "συγγνώμη" -αρκεί να παραδεχτείτε το προφανές: "σε ξέχασα".)
Πρόσφατα ένας φίλος μου με ξέχασε στην πίσω τσέπη του τζιν του, στην πλύση χρησιμοποιήσε χάρντκορ λευκαντική σκόνη με άρωμα πεύκο (ξέροντας ότι έχω αλλεργία στα πέυκα), μετά σιδέρωσε το τζιν με πίεση (πριν με βγάλει από την τσέπη), κι όταν του παραπονέθηκα γιατί το έκανε αυτό, μου είπε ότι δεν με αφορά, να μην είμαι αφελής, όλοι πλένουν και σιδερώνουν, είναι δικός του λογαριασμός, τι κακό έκανε; -και τέλος πάντων δεν θα του πώ εγώ πώς να χρησιμοποιεί τη σκόνη μου στο δικό του πλυντήριο...
:-(
Αγαπημένοι μου φίλοι.
Αν ήθελα να μην ανοιγοκλείνουν τα μάτια σας όταν με κοιτάτε, αν ήθελα τη γλώσσα σας ξύλινη όταν μου μιλάτε, ή αν ήθελα ψέμματα, τότε ναι: θα είχα επιλέξει για φίλο τον πινόκιο.
(Συχωρέστε με. Δεν ήξερα ότι είσασταν ο πινόκιο ΠΡΙΝ σας επιλέξω για φίλους. Να προειδοποιείτε παρακαλώ. Και μην προσβάλετε την αλήθεια μου με φράσεις τύπου "να δέχεσαι τους φίλους σου με τα ελατώμματά τους": καταλάβετε επιτέλους πως πρόκειται για γελοίο άλλοθι -ειδικά αν πριν μου το πετάξετε στα μούτρα ως τελικό αποστομωτικό επιχείρημα, έχετε καταναλώσει όλη την ενέργειά σας να με πείσετε ότι δεν έχετε ελαττώματα. Αν δεν έχετε ελαττώματα, πώς περίμενετε να σας συγχωρέσω γι' αυτά;)
ΥΓ1
Αν έχετε ελαττώματα, να τα ξέρω από πριν παρακαλώ -για να τα αγαπώ με τον καιρό όλο και περισσότερο. Το πιθανότερο είναι να μην με πειράξει καν το ότι σας βολεύει να λέτε ψέματα στον εαυτό σας (και μετά σε μένα), και που αυτό είναι στο λειτουργικό σας: να σιδερώνετε τις φιλίες σας μετά το πλυντήριο, αρκεί ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, να είναι δική μου η επιλογή να σας κατασκευάζω αληθινούς, πλήρεις και τέλειους, όπως τόσο ποθείτε -γιατί ξέρετε έχω ένα τεράστιο ελάττωμα μαϊσέλφ.
ΥΓ2
(Συγχωρώ ΑΠΟ ΠΡΙΝ.)
ΥΓ3
Δεν είναι εκνευριστικό, αλήθεια, το πώς μερικοί άνθρωποι έχουν δικούς τους κακόγουστους και πολυμεταχειρισμένους ορισμούς για αντικειμενικά αμεταχείριστα μεγέθη όπως η φιλία ή η αλήθεια -και πώς καταφεύγουν σε αυτούς με ευκολία;
Υ4
Υπάρχει και μια εκπομπή λέει, που λέγεται "ο ορός της αλήθειας" -ή κάπως έτσι.
ΥΓ5
Ορός της αλήθειας στον πινόκιο.
(Πεταμένα λεφτά.)
ΥΓ6
Λες και η αλήθεια χρειάζεται να λουστεί με τεχνάσματα και να καταπιεί ηλεκτρώδια.
ΥΓ7
Καλέ τι όρος και ορός και ανοησίες; Την αλήθεια δεν τη λες.
(Τη χορεύεις.)
ΥΓ8
Το αντίθετο είναι σαν να θες να μου περιγράψεις το μήλο.
(Δεν θέλω να βάλω τη λέξη μήλο στο αυτί μου. Να τη χορέψω στο στόμα μου θέλω.)
ΥΓ9
Αγαπημένοι μου φίλοι.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ.
(Γι'αυτό και δεν πειράζει που λιγοστέψατε -υγιές είναι.)
ΥΓ10
Δεν είναι κομψό να κάθεσαι σε καρέκλα όταν ο φίλος σου χορεύει μόνος. Δεν είναι κομψό να παίζει ωραίες μουσικές η ζωή κι εσύ να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να σε στροβιλίσουν στην αλήθεια τους -και που χορός για αυτούς σημαίνει απλά φιγούρα.
ΥΓ11
Να ξέρετε, όσοι μείνατε, όσοι με έχετε πάρει ήδη από το χέρι, αφήνοντας τη μπάλα των κατεδαφίσεων να κάνει σκόνη τον εαυτό της, ότι εσείς μπορείτε να με βάζετε όσες φορές θέλετε στον κάδο του πλυντηρίου σας (στο πρόγραμμα με τα ευαίσθητα) -και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που θα το κάνετε.
ΥΓ10
(Και θα μπείτε κι εσείς μέσα.)
ΥΓ11
Τι ωραία που θα τα περνάμε βουτηγμένοι στις σαπουνόφουσκες του σκίπ -σκίπινγκ δε ντέρτινες οφ λαϊφ.
:-)
13 Μαρ 2009
Σπίτι.
Σπίτι να υποθέσω έχετε.
(Υποθέστε ελεύθερα ότι εχώ κι εγώ.)
:-Ρ
Και βέβαια ό,τι τύπου και να είναι, (πλίνθινο, βικτωριανό, υπόγειο, ή έπαυλη κάρινγκτον), υποθέτω εκτός από πατώματα να διαθέτει και είσοδο.
Πώς το εξηγείτε λοιπόν;
(Και κυρίως γιατί δεν μπορεί τίποτα να διακόψει αυτό που μου συμβαίνει;)
Ξεκλειδώνω.
Μπαίνω στην πολυκατοικία μας από την εξώπορτα, ανεβαίνω τα σκαλιά ώς το διαμέρισμά μου στον τρίτο, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματός μου, και ξαφνικά αντί να δω σαλόνι βρίσκομαι πάλι στο πεζοδρόμιο, αντί να μπω σπίτι βγαίνω πάλι στο σημείο που μπήκα.
Ξαναμπαίνω.
(Αλλά όλες τις φορές τα ίδια.)
Η πολυκατοικία, η είσοδος, τα σκαλιά, ο πρώτος όροφος, ο δεύτερος, το λαχάνιασμα, ο τρίτος, το διαμέρισμα, τα κλειδιά, η πόρτα μου, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι το πεζοδρόμιο της αντιφίλου (η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, το πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, η πόρτα, η πόρτα, η εξώπορτα).
Μεταξύ μαρτυρίου και απόλαυσης, μοιάζει ούτε να αντέχω να μείνω, ούτε να καταφέρνω να φύγω.
Όσο και να θέλω να βγω έξω μου, όσο και να προσπαθώ να απομακρυνθώ, όσους έξτρα ορόφους κι αν επινοήσω για να ξεγελάσω την αντιφίλου μου, (μήπως και ξεχάσει να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει πάλι πάνω της), στην προσπάθειά μου να κουνηθώ, (να φύγω ή να μείνω, και όλα τα εις -φύγω ή τα εις -μείνω), στην προσπάθειά μου να μπω μέσα βγαίνω έξω και στην προσπάθεια να βγω έξω μπαίνω μέσα.
ΥΓ1
Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλω ν' αρπάξω την οδό μου από τα μαλλιά, να ξεκολλήσει από τη γη σαν χαλί, να τη σύρω στον αέρα, σαν κυματιστή λωρίδα από πίσσα, και να την παρατήσω νύχτα στη μέση ενός δάσους -να μην ξέρω πώς να γυρίσω.
ΥΓ2
Μη με ρωτήσετε γιατί δεν μπήγω τα χέρια μου με δύναμη στο οδόστρωμα, προκειμένου να σηκώσω τη φούστα του να δω τι έχει από κάτω, αν έχει μαγνήτες -ή τέλοςπάντων μέλι. (Πολύ φοβάμαι ότι όταν το κάνω, θα είναι μάταιο -πολύ φοβάμαι από κάτω κρύβεται απλά μια δεύτερη αντιφίλου, ίδια, ίδια ακριβώς.)
ΥΓ3
Ίσως και να φταίει το όνομα της οδού μου πάντως (για την κυκλική, υπνωτιστική και αποτελεσματική της κτητικότητα -την ικανότητά της να με πείθει να γυρίζω πάντα σ'αυτήν κι ας μην την αντέχω).
ΥΓ4
(Αυτό είναι.)
(Με προειδοποιεί.)
"Που θα βρεις καλύτερα; Μη φεύγεις. Μη βρεις φίλο. Εσύ είμαι εδώ."
(Ζηλιάρα, πεισματάρα, διεκδικητική, προσπαθεί να με πείσει να μείνουμε για πάντα η μία για την άλλη, "στέκω", μου ψιθυρίζει, "αντί οποιουδήποτε φίλου" -ως γνήσια αντί φίλου οδός.)
ΥΓ5
Όμως βαρέθηκα να μένω.
(Αν είναι να μένω με το ζόρι, ας μένω έκπληκτη.)
ΥΓ6
Εσύ πάλι;
ΥΓ7
Που μένεις; Ποιος είσαι; Και γιατί αργεις; Τι μας κραταέι μακριά από το να ρολάρουμε μαζί την αντιφίλου σαν τόπι υφάσματος και να τη σπρώξουμε κομψά στο γκρεμό, φορτωμένη σε νταλίκα;
ΥΓ8
Δεν ξέρω ποιος είσαι, που μένεις ή γιατί αργείς -κι όπως λέει κι ένας στίχος της λίλυ άλεν στο τελευταίο αθώα πορνικό της αλμπουμάκι: αϊ ντοντ νόου γουάτς ραϊτ εντ γουατς ρήαλ ενιμόρ.
ΥΓ9
Αν υπάρχεις και μπορείς να κάνεις το πεζοδρόμιο και το σαλόνι μου να μην είναι το ένα καθρέφτης του άλλου, δυσκολεύομαι να το υποθέσω.
(Θα το καταλάβω μόνο όταν με κάνεις να θέλω να στρώσω τα σεντόνια μου πάνω στην οδό σου.)
ΥΓ10
Κάτι που, ως διαδικασία, και τουλάχιστον προς το παρόν, φαντάζει να αφορά -όπως πάντα- κάποιους άλλους ανθρώπους.
ΥΓ11
Υποθέτω ο μόνος τρόπος να χαλαρώσω είναι να σκεφτώ ότι κάθε είσοδος αναγκαστικά είναι και έξοδος. Αν "βγάλω" νόημα (ή μήπως αν "μπω" στο νόημα), σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτή τη σκέψη, υποθέτω πως μετά όχι. Δεν θα υπάρχει γυρισμός.
http://www.youtube.com/watch?v=q-wGMlSuX_c
(Υποθέστε ελεύθερα ότι εχώ κι εγώ.)
:-Ρ
Και βέβαια ό,τι τύπου και να είναι, (πλίνθινο, βικτωριανό, υπόγειο, ή έπαυλη κάρινγκτον), υποθέτω εκτός από πατώματα να διαθέτει και είσοδο.
Πώς το εξηγείτε λοιπόν;
(Και κυρίως γιατί δεν μπορεί τίποτα να διακόψει αυτό που μου συμβαίνει;)
Ξεκλειδώνω.
Μπαίνω στην πολυκατοικία μας από την εξώπορτα, ανεβαίνω τα σκαλιά ώς το διαμέρισμά μου στον τρίτο, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματός μου, και ξαφνικά αντί να δω σαλόνι βρίσκομαι πάλι στο πεζοδρόμιο, αντί να μπω σπίτι βγαίνω πάλι στο σημείο που μπήκα.
Ξαναμπαίνω.
(Αλλά όλες τις φορές τα ίδια.)
Η πολυκατοικία, η είσοδος, τα σκαλιά, ο πρώτος όροφος, ο δεύτερος, το λαχάνιασμα, ο τρίτος, το διαμέρισμα, τα κλειδιά, η πόρτα μου, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι το πεζοδρόμιο της αντιφίλου (η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, το πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, η πόρτα, η πόρτα, η εξώπορτα).
Μεταξύ μαρτυρίου και απόλαυσης, μοιάζει ούτε να αντέχω να μείνω, ούτε να καταφέρνω να φύγω.
Όσο και να θέλω να βγω έξω μου, όσο και να προσπαθώ να απομακρυνθώ, όσους έξτρα ορόφους κι αν επινοήσω για να ξεγελάσω την αντιφίλου μου, (μήπως και ξεχάσει να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει πάλι πάνω της), στην προσπάθειά μου να κουνηθώ, (να φύγω ή να μείνω, και όλα τα εις -φύγω ή τα εις -μείνω), στην προσπάθειά μου να μπω μέσα βγαίνω έξω και στην προσπάθεια να βγω έξω μπαίνω μέσα.
ΥΓ1
Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλω ν' αρπάξω την οδό μου από τα μαλλιά, να ξεκολλήσει από τη γη σαν χαλί, να τη σύρω στον αέρα, σαν κυματιστή λωρίδα από πίσσα, και να την παρατήσω νύχτα στη μέση ενός δάσους -να μην ξέρω πώς να γυρίσω.
ΥΓ2
Μη με ρωτήσετε γιατί δεν μπήγω τα χέρια μου με δύναμη στο οδόστρωμα, προκειμένου να σηκώσω τη φούστα του να δω τι έχει από κάτω, αν έχει μαγνήτες -ή τέλοςπάντων μέλι. (Πολύ φοβάμαι ότι όταν το κάνω, θα είναι μάταιο -πολύ φοβάμαι από κάτω κρύβεται απλά μια δεύτερη αντιφίλου, ίδια, ίδια ακριβώς.)
ΥΓ3
Ίσως και να φταίει το όνομα της οδού μου πάντως (για την κυκλική, υπνωτιστική και αποτελεσματική της κτητικότητα -την ικανότητά της να με πείθει να γυρίζω πάντα σ'αυτήν κι ας μην την αντέχω).
ΥΓ4
(Αυτό είναι.)
(Με προειδοποιεί.)
"Που θα βρεις καλύτερα; Μη φεύγεις. Μη βρεις φίλο. Εσύ είμαι εδώ."
(Ζηλιάρα, πεισματάρα, διεκδικητική, προσπαθεί να με πείσει να μείνουμε για πάντα η μία για την άλλη, "στέκω", μου ψιθυρίζει, "αντί οποιουδήποτε φίλου" -ως γνήσια αντί φίλου οδός.)
ΥΓ5
Όμως βαρέθηκα να μένω.
(Αν είναι να μένω με το ζόρι, ας μένω έκπληκτη.)
ΥΓ6
Εσύ πάλι;
ΥΓ7
Που μένεις; Ποιος είσαι; Και γιατί αργεις; Τι μας κραταέι μακριά από το να ρολάρουμε μαζί την αντιφίλου σαν τόπι υφάσματος και να τη σπρώξουμε κομψά στο γκρεμό, φορτωμένη σε νταλίκα;
ΥΓ8
Δεν ξέρω ποιος είσαι, που μένεις ή γιατί αργείς -κι όπως λέει κι ένας στίχος της λίλυ άλεν στο τελευταίο αθώα πορνικό της αλμπουμάκι: αϊ ντοντ νόου γουάτς ραϊτ εντ γουατς ρήαλ ενιμόρ.
ΥΓ9
Αν υπάρχεις και μπορείς να κάνεις το πεζοδρόμιο και το σαλόνι μου να μην είναι το ένα καθρέφτης του άλλου, δυσκολεύομαι να το υποθέσω.
(Θα το καταλάβω μόνο όταν με κάνεις να θέλω να στρώσω τα σεντόνια μου πάνω στην οδό σου.)
ΥΓ10
Κάτι που, ως διαδικασία, και τουλάχιστον προς το παρόν, φαντάζει να αφορά -όπως πάντα- κάποιους άλλους ανθρώπους.
ΥΓ11
Υποθέτω ο μόνος τρόπος να χαλαρώσω είναι να σκεφτώ ότι κάθε είσοδος αναγκαστικά είναι και έξοδος. Αν "βγάλω" νόημα (ή μήπως αν "μπω" στο νόημα), σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτή τη σκέψη, υποθέτω πως μετά όχι. Δεν θα υπάρχει γυρισμός.
http://www.youtube.com/watch?v=q-wGMlSuX_c
3 Μαρ 2009
Ροζ γυάλα.
Απαντήστε. Μην ντρέπεστε.
(Τώρα που είμαστε μόνοι.)
Σας συνέβη κάτι την ώρα που κοίταγα αλλού; (Σας ξεβίδωσε κανείς τα μάτια με τα οποία με διαβάζετε συνήθως;)
Γιατί, αν όχι, γιατί παρεξηγήσατε τόσο το χθεσινό κείμενό μου, και γιατι ακριβώς είναι "μαύρο" και "βαρύ" να επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να κλωτσήσει τον σκορπισμένο σου εγκέφαλο -αν τυχόν τον βρει κάτω απ'το κρεββάτι του την ώρα που κάνει σουίφερ;
Αρκετά με τα τηλέφωνα και τα εσεμές σας σήμερα, θέλω να πω, χαβ μέρσι μαϊ ντίαρ ντάρλινκς, νομίζω το έπιασα πια: μόλις γράψω κάτι (κατά δήλωσή σας πάντα) "δυσοίωνο" και "ψυχοπλακωτικό" αμέσως τα "είσαι καλά;", "συμβαίνει τίποτα;", "σε πείραξε κανείς;". Έλεος! Λες και γράφω για να έχω όλη την προσοχή σας πάνω μου!
(ΠΛΑΚΑ ΠΛΑΚΑ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ.)
Όμως ηρεμήστε αγαπημένοι. (Κανείς δεν μπήκε με αγυάλιστα παπούτσια στη ροζ γυάλα μου να καταπατήσει και να διαμελήσει Δε Έσσλιν: να, φιλάω σταυρό, δηλώνω μετανιωμένη αν σας τάραξα τη ροζ Τρίτη σας -και σπεύδω να σας καθησυχάσω.)
Αααααχ...
Μα ναι.
Tι ωραία και απαλά και φούξια που είναι όλα. (Πόσο δίκιο έχετε.)
Να, εγώ σήμερα, για παράδειγμα, ξύπνησα στις 12, (αν με είδατε στις εννιάμιση στη δουλειά ήταν η ιδέα σας), έφαγα πρωινό στο κρεββάτι, καβάλησα το ροζ ποδηλατάκι μου και βγήκα στο δρόμο όλη ευτυχία -να ζήσω επιτέλους το όνειρό σας.
Τι ωραία και απαλά και φούξια που ήταν όλα στην Αντιφίλου.
YΓ1
Στον ουρανό αντί για σύννεφα είχε σύννεφα-μπαλόνια (που μόλις πύκνωσαν έσκασαν -κι έβρεξε ροζ μακαρόν "λαντουρέ").
ΥΓ2
Πήγα μια μεγάλη βόλτα να ηρεμήσω (στην Ακρόπολη είχαν αναρριχηθεί τριανταφυλλιές. Μοσχοβολούσε ροζ.)
ΥΓ3
Κάποια στιγμή πέταγε ένα αεροπλάνο.
ΥΓ4
Από την εξάτμιση ξεπρόβαλαν φούσκες σαν από ροζ μπιγκμπάμπολ.
ΥΓ5
Πιο κάτω είχε πόλεμο υποθέτω. Είδα μέχρι και "μανιτάρι" πυρηνικής βόμβας.
ΥΓ6
Οι στρατιώτες έριχναν μεταξύ τους με νεροπίστολα.
ΥΓ7
Το μανιτάρι ήταν μανιτάρι-καρτούν, (εισαγωγή απ' το στρουμφοχωριό).
ΥΓ8
Οπότε εντάξει τώρα; (Ζω όπως ονειρευτήκατε μικροί;)
ΥΓ9
Εύχομαι να ηρεμήσατε, εννοώ.
ΥΓ10
Και να γελάτε τρανταχτά.
ΥΓ11
ΛΟΛ, και ξανά ΛΟΛ!
ΥΓ12
Εκτός αν βρήκατε όντως τον εγκέφαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας, την ώρα που κάνατε σουίφερ και γελάτε εις βάρος μου.
Παλιοαναίσθητοι!!
:-)
(Τώρα που είμαστε μόνοι.)
Σας συνέβη κάτι την ώρα που κοίταγα αλλού; (Σας ξεβίδωσε κανείς τα μάτια με τα οποία με διαβάζετε συνήθως;)
Γιατί, αν όχι, γιατί παρεξηγήσατε τόσο το χθεσινό κείμενό μου, και γιατι ακριβώς είναι "μαύρο" και "βαρύ" να επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να κλωτσήσει τον σκορπισμένο σου εγκέφαλο -αν τυχόν τον βρει κάτω απ'το κρεββάτι του την ώρα που κάνει σουίφερ;
Αρκετά με τα τηλέφωνα και τα εσεμές σας σήμερα, θέλω να πω, χαβ μέρσι μαϊ ντίαρ ντάρλινκς, νομίζω το έπιασα πια: μόλις γράψω κάτι (κατά δήλωσή σας πάντα) "δυσοίωνο" και "ψυχοπλακωτικό" αμέσως τα "είσαι καλά;", "συμβαίνει τίποτα;", "σε πείραξε κανείς;". Έλεος! Λες και γράφω για να έχω όλη την προσοχή σας πάνω μου!
(ΠΛΑΚΑ ΠΛΑΚΑ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ.)
Όμως ηρεμήστε αγαπημένοι. (Κανείς δεν μπήκε με αγυάλιστα παπούτσια στη ροζ γυάλα μου να καταπατήσει και να διαμελήσει Δε Έσσλιν: να, φιλάω σταυρό, δηλώνω μετανιωμένη αν σας τάραξα τη ροζ Τρίτη σας -και σπεύδω να σας καθησυχάσω.)
Αααααχ...
Μα ναι.
Tι ωραία και απαλά και φούξια που είναι όλα. (Πόσο δίκιο έχετε.)
Να, εγώ σήμερα, για παράδειγμα, ξύπνησα στις 12, (αν με είδατε στις εννιάμιση στη δουλειά ήταν η ιδέα σας), έφαγα πρωινό στο κρεββάτι, καβάλησα το ροζ ποδηλατάκι μου και βγήκα στο δρόμο όλη ευτυχία -να ζήσω επιτέλους το όνειρό σας.
Τι ωραία και απαλά και φούξια που ήταν όλα στην Αντιφίλου.
YΓ1
Στον ουρανό αντί για σύννεφα είχε σύννεφα-μπαλόνια (που μόλις πύκνωσαν έσκασαν -κι έβρεξε ροζ μακαρόν "λαντουρέ").
ΥΓ2
Πήγα μια μεγάλη βόλτα να ηρεμήσω (στην Ακρόπολη είχαν αναρριχηθεί τριανταφυλλιές. Μοσχοβολούσε ροζ.)
ΥΓ3
Κάποια στιγμή πέταγε ένα αεροπλάνο.
ΥΓ4
Από την εξάτμιση ξεπρόβαλαν φούσκες σαν από ροζ μπιγκμπάμπολ.
ΥΓ5
Πιο κάτω είχε πόλεμο υποθέτω. Είδα μέχρι και "μανιτάρι" πυρηνικής βόμβας.
ΥΓ6
Οι στρατιώτες έριχναν μεταξύ τους με νεροπίστολα.
ΥΓ7
Το μανιτάρι ήταν μανιτάρι-καρτούν, (εισαγωγή απ' το στρουμφοχωριό).
ΥΓ8
Οπότε εντάξει τώρα; (Ζω όπως ονειρευτήκατε μικροί;)
ΥΓ9
Εύχομαι να ηρεμήσατε, εννοώ.
ΥΓ10
Και να γελάτε τρανταχτά.
ΥΓ11
ΛΟΛ, και ξανά ΛΟΛ!
ΥΓ12
Εκτός αν βρήκατε όντως τον εγκέφαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας, την ώρα που κάνατε σουίφερ και γελάτε εις βάρος μου.
Παλιοαναίσθητοι!!
:-)
Γιούζερ φρέντλυ.
Αν με είδατε, εκτός από βινεγκρέτ, να βάζω στη σαλάτα μου τον μπαρίσνικοφ πριν την φάω, (πακέτο με δυο ρωσίδες μπαλαρίνες), παρακαλώ να μου το πείτε να ηρεμήσω (διαφορετικά, αυτό που κάνει για ώρες πιρουέτες στο στομάχι μου θα είναι ύπουλα ανεξήγητο).
Μια αίσθηση σαν να είμαι μόνο το σώμα μου έχω σήμερα, ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: σαν να είμαι σκέτη σκέψη μοιάζει -μια σειρά από άτακτες σκέψεις χωρίς καθόλου σώμα γύρω γύρω, ή μάλλον ούτε αυτό, κάτι ακόμη πιο εύληπτο, σαν να είμαι χωρισμένη σε υγρά και στερεά είναι, η μισή χυμένη τακτοποιημένα μέσα σε γυάλινα μπουκάλια γεμισμένα ώς πάνω (με κάποια μπουκάλια να περιέχουν το νερό μου, άλλα το αίμα μου, και -κάποια άλλα- τα ζεστά κοριτσίστικα υγρά μου) και η άλλη μισή κομματιασμένη κομψά σε συρτάρια, (αν στο πάνω-πάνω εξέχουν σέξυ βαμμένα νυχάκια προφανώς περιέχει τις γάμπες μου).
Τι τακτοποιημένα που σκόρπισα πάλι.
ΥΓ1
Ή μάλλον, όχι. Αλλάζω κατηγορία. (Τι μπουκάλια και συρτάρια και αηδίες;)
ΥΓ2
Αταξία.
ΥΓ3
(Ένα χέρι εδώ, ένα στήθος εκεί, το πόδι μου κάτω από το γραφείο σας... τι παράξενο να έχεις πέσει από την ταράτσα, να έχουν στραγγίξει εντελώς οι αρτηρίες σου, τα παιδιά του δρόμου να παίζουν μπάλα με το πνευμόνι σου -κι εσύ να ζεις ακόμη.)
ΥΓ4
Τι να πω; Αν σας αρέσουν τα παζλ με χαρά να με συλλέξετε, όπου βρείτε ζωντανό κομμάτι μου, και να με ενώσετε πάλι όπως αγαπάτε (δεν θα αντισταθώ).
ΥΓ5
Μόνο μία (και μοναδική) παράκληση -και κατά τα άλλα ελευθερία: φιλική όσο γίνεται προς το χρήστη, δεν με νοιάζει τίποτα πάνω μου -ούτε καν το που βρίσκεται παραπεταμένο αυτήν ακριβώς τη στιγμή ή που θα το τοποθετήσετε εσείς κατά την κρίση σας συναρμολογώντας με. (Αν για παράδειγμα βρείτε το μυαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας -την ώρα που κάνετε σουίφερ- κλωτσήστε το ελεύθερα.)
ΥΓ6
Το μόνο που με νοιάζει είναι ακόμη και την ώρα που με κλωτσάτε να με σέβεστε.
Μια αίσθηση σαν να είμαι μόνο το σώμα μου έχω σήμερα, ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: σαν να είμαι σκέτη σκέψη μοιάζει -μια σειρά από άτακτες σκέψεις χωρίς καθόλου σώμα γύρω γύρω, ή μάλλον ούτε αυτό, κάτι ακόμη πιο εύληπτο, σαν να είμαι χωρισμένη σε υγρά και στερεά είναι, η μισή χυμένη τακτοποιημένα μέσα σε γυάλινα μπουκάλια γεμισμένα ώς πάνω (με κάποια μπουκάλια να περιέχουν το νερό μου, άλλα το αίμα μου, και -κάποια άλλα- τα ζεστά κοριτσίστικα υγρά μου) και η άλλη μισή κομματιασμένη κομψά σε συρτάρια, (αν στο πάνω-πάνω εξέχουν σέξυ βαμμένα νυχάκια προφανώς περιέχει τις γάμπες μου).
Τι τακτοποιημένα που σκόρπισα πάλι.
ΥΓ1
Ή μάλλον, όχι. Αλλάζω κατηγορία. (Τι μπουκάλια και συρτάρια και αηδίες;)
ΥΓ2
Αταξία.
ΥΓ3
(Ένα χέρι εδώ, ένα στήθος εκεί, το πόδι μου κάτω από το γραφείο σας... τι παράξενο να έχεις πέσει από την ταράτσα, να έχουν στραγγίξει εντελώς οι αρτηρίες σου, τα παιδιά του δρόμου να παίζουν μπάλα με το πνευμόνι σου -κι εσύ να ζεις ακόμη.)
ΥΓ4
Τι να πω; Αν σας αρέσουν τα παζλ με χαρά να με συλλέξετε, όπου βρείτε ζωντανό κομμάτι μου, και να με ενώσετε πάλι όπως αγαπάτε (δεν θα αντισταθώ).
ΥΓ5
Μόνο μία (και μοναδική) παράκληση -και κατά τα άλλα ελευθερία: φιλική όσο γίνεται προς το χρήστη, δεν με νοιάζει τίποτα πάνω μου -ούτε καν το που βρίσκεται παραπεταμένο αυτήν ακριβώς τη στιγμή ή που θα το τοποθετήσετε εσείς κατά την κρίση σας συναρμολογώντας με. (Αν για παράδειγμα βρείτε το μυαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας -την ώρα που κάνετε σουίφερ- κλωτσήστε το ελεύθερα.)
ΥΓ6
Το μόνο που με νοιάζει είναι ακόμη και την ώρα που με κλωτσάτε να με σέβεστε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
