Μέσα στο δάσος περιπατώ όταν ο λύκος είν' εδώ.

Λίγο να κάνω πως δεν βλέπω και τα Επείγοντα τυλίγονται στο λαιμό μου σαν κασκόλ από μπετόν.

Η πόρτα τού υπνοδωματίου μου αποκτά νούμερο (το 602 μου ανακοινώνουν τυπικά) και σε λίγο θα γίνει Εισαγωγή.

(Άνθρωποι με λευκές στολές θα στριμώξουν τον εαυτό μου σε σωληνάκια, εξετάζοντας το κατά πόσο θα με κάνουν να νιώσω λίαν καλώς με τα πτυχία τους.)

Στη διαδρομή, ξαπλωμένη στο φορείο -και διαγώνια από το 602, το μάτι μου πιάνει μια κλειστή πόρτα με αναρτημένο ένα πινακάκι που γράφει Βοηθητικό Οφφίς, κι ακριβώς από κάτω Απαγορεύεται η Είσοδος. ("Μα αν απαγορεύεται να μπαίνεις στο οφφίς πώς θα σε βοηθήσει;" σκέφτομαι.)

Αν δεν ξέρεις το οφφίς, κάτι σαν προθάλαμο φαντάσου το, σα μικρό βοηθητικό χωλάκι, που σε οδηγεί σε κάποιον άλλον χώρο -ή που χρησιμεύει για ν' αποθηκεύει η Ζαμπέτα τις σκούπες (αν ζεις το '50).

Παρεπιμπτόντως δεν έμαθα πότε τι υπήρχε πίσω από την πόρτα τού οφφίς (ή αν η παρήχηση με τον όφι ήταν σημασίας.)

Το προσπερνάμε -και φτάνουμε στο Δωμάτιο 602, το οποίο δεν έχει κανένα πινακάκι με τη λέξη Βοηθητικό, και η Είσοδος Επιτρέπεται ελεύθερα. ("Μα αν επιτρέπεται να μπαίνεις σε δωμάτιο που δεν γράφει βοηθητικό πώς θα με βοηθήσει;", σκέφτομαι.)

Η περίπτωση στο δωμάτιο 602 να βρίσκονται αποθηκευμένες σκούπες είναι μάλλον απίθανη, παρότι θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να σφουγγαρίσει το σώμα μου η Δέσποινα Στυλιανοπούλου (στο ρόλο της Ζαμπέτας).

Ξαπλώνω. (Η κουρτίνα είναι γαλάζια και εκνευρίζομαι. Στον τοίχο έχει μια μεταξοτυπία του Μιρό!;)

Σχεδόν αμέσως έρχεται από πάνω μου ένας συμπαθητικός γιατρός που μου ανακοινώνει την εκτίμηση της κατάστασης μετά τις πρώτες εξετάσεις. Όση ώρα μιλάει εγώ είμαι βέβαιη ότι κάνει ακόμη το αγροτικό του. (Άλλη εξήγηση για την καρδιά περιβόλι δεν έχω.)

Καταβάλω προσπάθεια να μην ακούσω λέξη από όσα μου λέει -από φόβο μην ακούσω όσα φοβάμαι.

Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι από στιγμή σε στιγμή θα μου ανακοινώσει ότι καμμία τιμή σε όλες εκείνες τις αμέτρητες σελίδες εξετάσεων δεν είναι εντός των φυσιολογικών ορίων.

Πως όλες ανεξαιρέτως οι τιμές αντί να είναι σε νούμερα είναι σε γράμματα που σχηματίζουν το όνομά σου.

ΥΓ1
Φοβάμαι πως το άκουσα καθαρά, η ακτινογραφία θώρακος έδειξε τη φωτογραφία σου.

ΥΓ2
Το δεύτερο απόγευμα, αρκετά εξαντλημένη πια, σε είδα με τα μάτια μου να κολυμπάς στον ορό μου, να γίνεσαι σταγόνα σταγόνα ο εαυτός μου, όλα τα υγρά, τα μέταλλα, οι ηλεκτρολύτες -οι καταλύτες μου ας τους πούμε.

ΥΓ3
Λογικό που βγήκα με τόση αναιμία.

ΥΓ4
(Με αραιώνεις.)

ΥΓ5
Προς το τέλος την νοσηλείας, σκέφτηκα ότι μια μετάγγιση θα μου έκανε καλό και ζητήσα ορό με μελάνι -εννοείται ρέζους θετικό. (Υπήρχε, ναι. Αν κοιτάξεις καλά στα δεξιά του αριστερού μου καρπού θα δεις ξεκάθαρα τη μελανιά ενθύμιο.)

ΥΓ6
Γυρνώντας σπίτι με νέο μελάνι ήμουν πια βέβαιη ότι δεν θα ξαναγράψω τίποτα για σένα. Πως όλα τα γράμματα που κολυμπάνε σκόρπια στα δάχτυλά μου (πριν στάξουν πάνω στο πληκτρολόγιο) δεν θα ξαναστηθούν ποτέ στη σειρά για χάρη σου.

ΥΓ7
Η θεραπεία απέτυχε.

ΥΓ8
Φρόντισα πάντως να ζητήσω να πάρω μαζί μου κάτι μικρές φαρμακευτικές αμπουλίτσες με λέξεις σε αέρια μορφή (με άρωμα νερατζιάς νομίζω είπαν). Αυτές λέει μεγάλη ιατρική ανακάλυψη, τις σπας πάνω από ένα χαρτί κι αυτό εμποτίζεται από μόνο του, έτσι, χωρίς κόπο, χωρίς καμμιά δεύτερη ή πρώτη δική σου σκέψη, με λέξεις απαλές, αόρατες, ακίνδυνες, έτοιμες να τα λένε όλα με άρωμα νερατζιάς.

Λένε μερικοί επιστήμονες πως υπάρχουν μόνο δύο συναισθήματα -ο φόβος και η αγάπη. Ίσως γι' αυτό φοβάμαι που σε αγαπώ. Ίσως γι' αυτό δεν ανοίγω τα χέρια μου να δεις πόσες αγκαλιές γράμματα σου έχω φυλαγμένα. (Από φόβο μην πέσουν στο πάτωμα τα "αα" της αγάπης μου -και ο θόρυβος ξυπνήσει τον λύκο.)