Γενική καθαριότητα.

...

Πόσο τακτοποιημένα είναι όλα, το στόμα σου δεμένο πάνω στο δικό μου με μικρά μικρά κομπάκια, οι παλάμες μου ραμμένες πάνω στο ζεστό πρόσωπό σου, όλος ο Νοέμβριος σκορπισμένος σαν σκόνη κάτω από το κρεβάτι.

ΥΓ1
Δεν θυμάμαι καθόλου που έχω βάλει το προηγούμενο καλοκαίρι, ίσως στο κάτω συρτάρι, εκτός αν έπεσε από το πάνω ράφι και πλάκωσε τον Δεκέμβριο. (Σκύβω πίσω από την τηλεόραση να δω αν ίσως γλύστρησε εκεί, όμως κάνει παράσιτα το τέλος Αυγούστου.)

ΥΓ2
Το μυαλό γεμάτο πεταμένα ρούχα, τα μάτια ντυμένα μακρυμάνικα, το υπόγειο όλο κούτες με όνειρα που αρνείσαι να πετάξεις: "για όταν αλλάξει ο καιρός".

ΥΓ3
Στην δεξιά άκρουλα των χειλιών σου κρέμεται ένα ξεχαρβαλωμένο φιλί (ένα φιλί που πριονίζει με ορμή τους πάγους γύρω από το στόμα μου -σαν ήλιος με δοντάκια). Πεισμώνω. Βάζω χριστουγεννιάτικα φωτάκια γύρω γύρω από τα όχι σου κι αυτά λάμπουν σαν ναι.


Χρόνια πολλά :-)

http://www.youtube.com/watch?v=_k8vtbJxOdw&feature=player_embedded#!

...

Εκ γενετής.

Σαν ανεπιθύμητα χόρτα
Χώνεις τα χέρια σου στον λαιμό μου
Και ξεριζώνεις κάθε μου λέξη

Εκ γενετής τυφλό
Κάθε λεπτό
Το στόμα μου χωρίς το δικό σου

Κουράστηκε η κάθε εγκυμοσύνη
Που σπέρνει η εικόνα σου
Στα πεζοδρόμια της σκέψης μου

Άρχισε η περίοδος των εκτρώσεων
"Να το ρίξουμε γιατρέ το σ'αγαπώ"
Θα βγει εκπτωτικό


...

Σκάκι.

Οι λέξεις είναι μια κάποια λύση. Σίγουρα όχι η πιο εύκολη.

Με οδηγούν στο να γίνομαι η ίδια μια λύση, αλλά –σχεδόν κατά κανόνα- μια δύσκολη λύση. Και ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση;

Ρυθμός... Μαθηματικά... Αυτά σκέφτομαι.

Πάντα ήμουν καλύτερη στις λέξεις όμως -και το ξέρω-, πως τους οφείλω ένα ευχαριστώ. Οι λέξεις... Συχνά...

Τις πετάω από το μπαλκόνι, σπάνε τα χεράκια τους, αλλά πάντα με κοιτάνε πίσω χαμογελώντας, μου χτυπάνε τα κουδούνια, μου λένε άσε μας να ανέβουμε πάλι πάνω, θα κάνουμε, κάνουμε ήδη, τόσα για σένα, θα σε πάρουμε αγκαλιά, έστω με σπασμένα χεράκια και δόντια, θα σου βάλουμε θερμόμετρο, θα περπατήσουμε για σένα τις μέρες που τα πόδια σου χρειάζονται μια αγκαλιά, και μερικά βράδυα, εκείνα που νιώθεις ότι είσαι πάντα η δύσκολη λύση, η λύση που δένει κόμπο όλες τις λύσεις, θα κάνουμε για σένα τις βρώμικες δουλειές, θα γίνουμε τα εφεδρικά σου μάτια, θα κάνουμε εμείς όσα τα δύο σου μάτια δεν μπορούν, θα βγάλουμε για σένα νέα στόματα, να αναπνεύσεις, θα σε γεμίσουμε νέα στόματα παντού, στις παλάμες, στο στήθος, πάνω στην σπασμένη εκπνοή σου (να αδειάσεις το μαύρο χρώμα από τις τσέπες όλης τής εισπνοής του κόσμου, να φιλήσεις ό,τι αποχαιρετάς χωρίς να θέλεις, όλα τα υπόγεια της πλημμυρισμένης σκέψης σου).

Τους ανοίγω. Ανεβαίνουν σπίτι. Και τις αρχίζω στις κλοτσιές. Με κοιτούν. Δεν με χτυπάνε ποτέ πίσω, μόνο τα κουδούνια χτυπάνε -αυτή είναι η αγάπη τους, να είμαι η δύσκολη λύση κι αυτές να επιστρέφουν. (Μπορούσαν να πάνε αλλού. Μπορούσαν να χτυπήσουν εύκολα κουδούνια. Να επιστρέψουν σε εύκολα σπίτια. Να επιλέξουν εύκολες λύσεις. Να νιώσουν ασφάλεια σε δοκιμασμένα χάδια. Να κλάψουν αγκαλιά με γνώριμα χαρτομάντιλα, γνώριμους εγωισμούς. Προτιμούν τις μπουνιές μου. Από τον έναν όροφο στον άλλον πονάει. Το ξέρουν. Ό,τι δεν πονάει δεν είναι καινούργιο. Το ξέρουν οι λέξεις αυτό. Σου λένε ό,τι δεν τελειώνει ωραία δεν έχει τελειώσει ποτέ. Ό,τι δεν σου αρέσει δεν έχει συμβεί.)

Αγαπώ τις λέξεις σαν κατοικίδια.Μόνο που αυτές με κατοικούν, αυτές με ταϊζουν, αυτές με μεγαλώνουν – όχι εγώ αυτές.

Χτες βράδυ πέταξα ένα μπαούλο λέξεις από τον τρίτο.

(Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από χτες βράδυ.)

Ακόμη να μου χτυπήσουν το κουδούνι.

ΥΓ1

Έσπασα ένα βαζάκι νωρίτερα, από μια άγαρμπη κίνηση. Το είχα πάνω στο τραπέζι. Το συμμάζεψα πρόχειρα, και μετά βγήκα βιαστικά, για Σάββατο. Έλειψα δυο τρεις ώρες -κι όπως ανέβαινα τις σκάλες, τη στιγμή που ξεκλείδωνα, σκέφτηκα πως το βαζάκι (αγαπημένο δώρο καλού φίλου) θα είναι πάλι στο τραπέζι σαν πριν σπάσει, σαν να μην έσπασε ποτέ, χαμογελαστό, γυάλινο, όμορφο. Ποιον κοροϊδεύω; Έσπασε. Οι λέξεις γίνονται στόματα, χεράκια, κατοικίδια, αλλά θα περάσουν χρόνια για να μάθουν να κολλάνε σπασμένα βάζα ή να ξεκολλάνε βάζα που δεν έπρεπε να ξανακολλήσουν. Κάποια λουλούδια χάσανε το σπίτι τους.

ΥΓ2

Ποιον κοροϊδεύω; Οι λέξεις δεν ήταν ποτέ κόλλα.Τίποτα δεν συμβαίνει όσο δεν συμβαίνει.

ΥΓ3

Χρειάζομαι έναν άνθρωπο να καταλαβαίνει τις λέξεις μου και να με βοηθάει να καταλάβω γιατί τις γράφω. Κάποιον να εκπληρώνει τα κείμενά μου. Είμαι η δύσκολη λύση. Και χρειάζομαι ό,τι και η εύκολη, εμπιστοσύνη, χρόνο, ευκαιρίες, έναν άνθρωπο να αντέχει να κάνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερο, να αποκαλύψουμε κάτι που ίσως δεν ξέρουμε ακόμη για τους εαυτούς μας, ποιοί άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε, πόσο καλύτεροι μπορούμε να είμαστε. Κρατιέμαι από τις λέξεις σαν να είναι χερούλια σε ένα λεωφορείο που τρέχει με ταχύτητα. Οδηγός η απουσία ενός ανθρώπου που θέλει να ζήσει ό,τι τον περιμένει μπροστά κι όχι ό,τι τον κρατάει πίσω. Πονάει να ξεβολευτείς, είναι η δύσκολη λύση. "Ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση;"

ΥΓ4

Σε κάτι στίχους ο Τομ Μπάξτερ τραγουδάει πως για τον κάθε βασιλιά υπάρχει ΜΙΑ βασίλισσα που κάνει το βασίλειό του δυνατότερο.

ΥΓ5

Και το βασίλειο είναι δύσκολη λύση σκέφτομαι. Και ποιος επιλέγει τη δύσκολη λύση; Ποιος ξεκολλάει σπασμένα βάζα, ποιος νοικιάζει λουλούδια, ποιος υιοθετεί τον μελλοντικό του εαυτό;

ΥΓ6

Μετά κάνω σκέψεις και για τα ρολόγια, τα ημερολόγια, τους μήνες, τον χρόνο. Σκέφτομαι αν το ρολόι κάνει τίποτα δυνατότερο, ή αν απλά γεμίζει τα ράφια φωτογραφίες, και αφήνει τον χρόνο να κυλάει -παρηγορητικά χωρίς να αποκαλύπτει σε κανέναν άνθρωπο τον εαυτό του που ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί.

ΥΓ7

Το ρολόι είναι μια εύκολη λύση που σε αυτό το σκάκι νικάει μέχρι και τη βασίλισσα, επιλέγοντας ένα πιο εύκολο παιχνίδι -μια απλοϊκή τρίλιζα ίσως, ένα παιδικό κρυφτό, να βάλει μια τελεία, αντί ένα θαυμαστικό.

ΥΓ8

Πάω να αγοράσω μπισκότα, μίλκο και μια νιβέα. Ποιον κοροϊδεύω; Μόνο ένα φιλί σου θα με παρηγορούσε. Έχω να φιλήσω άνθρωπο που με νοιάζει από το 1975.

...

Υστερόγραφο 16.

...



Νιώθω κουρασμένη. Κάθε δέκα χρόνια ανακυκλώνονται όλα τα κύτταρα του σώματός μας. Θέλω να κοιμηθώ. Να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μικρή, πώς είναι να έχεις δυο μικρά χεράκια, ένα μικρό χαμόγελο, ένα μικρό πόνο, πώς είναι να είναι μικρή η καρδιά σου, πριν ανακυκλωθεί τόσο, τότε, παλιά, μικρούλα, τότε που δεν νόμιζες ότι ανακάλυπτες τη φωτιά κάθε πέντε λεπτά -την ανακάλυπτες.

ΥΓ1

Ανοίγεις ευγενικά την πόρτα της επιδερμίδας μου και επιβιβάζομαι στον εαυτό μου. Ξέχασα. Έχεις πρώτα βάλει κι από έναν ήλιο σε κάθε μου τσέπη. Λέξεις όπως ευχαριστώ.

ΥΓ2

Ο ήλιος βομβαρδίζει τον ουρανό σε πέντε σημεία, το ράγισμα αποκαλύπτει πως ο ουρανός ήταν σκηνικό, ο ήλιος μια θλιβερή λάμπα. Μια Κυριακή που ξεχύλωσε. Μια καρδιά που χτυπάει, καθώς πέφτει από το ποδηλατάκι της -και γρατζουνάει τα γόνατά της στα χαλίκια. (Παλιά αυτό.)

ΥΓ3

Νέα ρήματα στοιβάζονται γρήγορα δίπλα στο “σε”, σαν σε καρότσα παλιατζή, φορώντας βελούδινα φορέματα. Τα ρήματα λιγοστεύουν, εννοώ εξαντλούνται, τελειώνουν –κι αρχίζουν και στοιβάζονται άλλα μέρη του λόγου, όλα τα μέρη του λόγου. Όλα τα μέρη που με πας. Τελειώνουν τα σε συν ρήμα, τα σε σκέφτομαι, τα σε πεθύμισα -πλημμυρίζουν όμορφα και γλυκά, κι αρχίζουν τα σε πορτοκαλάδα, σε αμέσως, σε ή, σε εγώ, σε βιβλίο, σε τραπέζι. Όλα σε κάνω. Άσχετες λέξεις δίπλα στο σε -να βγάζουν νόημα. Πεταλούδες τέλος. (Παλιά αυτό. Τώρα αυτό.)

ΥΓ4

Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου καρφιτσωμένα στις κόγχες τους, αλλά κατρακυλάνε ανάμεσα από τα δάχτυλά μου, όπως τα κρατάω, και τακτοποιούν το ουράνιο τόξο με επιμέλεια, αλλού το μπλε, αλλού το κίτρινο, κάθε χρώμα διπλωμένο στο δικό του συρτάρι –μόνο του. Το πάτωμα ξεκολλάει με δύναμη από το έδαφος και με χτυπάει. (Τώρα αυτό; Παλιά αυτό;)

ΥΓ5

Μαδάς τη μαργαρίτα της επιθυμίας μου, τα φυλλαράκια της είναι πάντα ζυγά. Η φωτογραφία σου ήταν πορτρέτο. Δείχνει μια πλάτη τώρα, σαν να στράφηκε το σώμα μέσα στο χαρτί, σαν να μπορούν να κινηθούν τα scripta -πρώτη φορά φωτογραφία σκίζει κάποιον κομματάκια. (Παλιά αυτό. Τώρα, ούτε αυτό.)

ΥΓ6

Σου έγραψα ένα γράμμα.

Πάει κάπως έτσι:

αααααααααααααααααααα, ββββββββββββββββ, γγγγγγγγγγγγγγγγγγγ, δδδδδδδδδδδδδδδδδδδδδ, εεεεεεεεεεεεεεεεεεε, ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ, ηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη, θθθθθθθθθθθθθθθθ, ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, κκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκ, λλλλλλλλλλλλλλλλλ, μμμμμμμμμμμμμμμμμ, ννννννννννννννννννννν, ξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξ, οοοοοοοοοοοοοοοοοο, πππππππππππππππππππ, ρρρρρρρρρρρρρρρρρ, σσσσσσσσσσσσσσσσσ, ττττττττττττττττττττττττ, υυυυυυυυυυυυυυυυυ, φφφφφφφφφφφφφφ, χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ, ψψψψψψψψψψψψψ, ωωωωωωωωωωωωωω, σαν να πλημμύρησε και κάποιος να άδειασε με τους κουβάδες όλες τις λέξεις έξω στο πεζοδρόμιο, πολύ φοβάμαι πώς πρέπει να βάλεις τα γράμματα μόνος σου σε μία σειρά, diy, έτσι που όλα να βγάζουν πάλι νόημα, σε παρακαλώ μην τεμπελιάσεις, θα λήξουν όλα τα ωραία, τα χρώματα, τα γράμματα, τα γενέθλια, τα μηλοπιτάκια, η ακρόπολη. (Δεν τεμπέλιασες. Ξύπνησα. Τεμπέλιασες. Παλιά αυτό. Τώρα αυτό. Τεμπέλιασες.)

ΥΓ9

Στον δρόμο προς το σπίτι ήθελα τόσο να σε δω που ρώτησα μια περαστική κυρία αν ήσουν εσύ. Μου είπε πως όχι, πως ήταν απλά μια περαστική κυρία. Θέλω τόσο πολύ να σε έχω δει, να σε έχω μόλις δει, να ήσουν ο περιπτεράς, η αδέσποτη γάτα. Δεν ήσουν. Άρχισα να κλαίω τον Σεπτέμβριο του 2011 και σταμάτησα το 2010. Άργησες μήνες να μην έρθεις ποτέ.

ΥΓ10

Εφευρέθηκε σήμερα μια καινούργια λέξη ωστόσο -και οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν πως να τη διαχειριστούν, είναι μεγάλη και οριστική, σαν βαριά υγεία, είναι η λέξη αναπόφευκτο -η μόνη που γλύτωσε από τους κουβάδες.

ΥΓ11

Νόμιζα πως ήξερα πώς είναι, κόμπαζα, έλεγα ξέρω, εγώ; ξέρω, εγώ δεν ξέρω; ξέρω. Εγώ. Ξέρω. Επακριβώς. Και τελικά είναι αλλιώς. Ώστε έτσι είναι τελικά. “Θα είναι γρήγορο, θα είναι βιαστικό, θα είναι σαρωτικό, θα έχει διαφορά.” Το κορόιδευα όπου το άκουγα. Αλλά ήθελα να ξέρω. Ήθελα να ξέρω, γύρευα να ξέρω, και τώρα ξέρω πως είναι, ξέρω πως είναι, ξέρω πως, είναι, να μην το κατασκευάζεις αλλά να είναι, αυτό να κατασκευάζει εσένα, δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να ξέρω πως είναι, πάρτε τη γνώση, αυτή τη γνώση, τη συνεχή γνώση, τη διαπίστωση, ότι, τελικά, έτσι, είναι, ότι καλά έκανες και δεν δεσμεύτηκες με υποχρεώσεις των ανθρώπων μέχρι σήμερα, τη συνεχή σκέψη να θέλεις ο άλλος να είναι η περαστική κυρία, ο υπάλληλος στην κοζμοτέ, ο ταμίας στην άλφαμπανκ, ο ταχυδρόμος, ο οδηγός του μετρό, όποιος διασταυρώνει μαζί σου το βλέμμα του, δεν θέλω να ξέρω πως είναι.

ΥΓ12

Τι είναι γκρεμός;

ΥΓ13

(Ο γκρεμός είναι φυσική ανάγκη. Αλλιώς δεν θα είχε γκρεμούς.)

ΥΓ14

Μπροστά στον γκρεμό, όταν φτάσεις στο αδιέξοδό του, σπρώχνεις με ορμή όσα τον δημιουργούν -γιατί αυτή είναι η χρήση του. Το να κάθεσαι μπροστά στον γκρεμό και να τον χαϊδεύεις, να τον παρηγορείς, να υποθηκεύεις το σπίτι σου, να ρίχνεις σχοινιά για να τον ανελκύσεις προς τα πάνω, το να προσπαθείς να τον σώσεις, να τραβήξεις πίσω τον γκρεμό, πόσος χαμένος χρόνος.

ΥΓ15

Όμως αυτό, αυτό που με πλήγωσε πιο πολύ από όλα, είναι που δεν με κάλεσες ποτέ στο σπίτι σου, που δεν άξιζα να δω που ξυπνάς, που δεν είδα τα πιάτα, τα παράθυρα, τη σκόνη σου, τα σεντόνια σου, τα ποτηράκια που πίνεις νερό.

...

Βόρτεξ.

Ο Αύγουστος σκόνταψε στο στόμα σου.

Στον ουρανό το μπλε κοντεύει να ξεκολλήσει και να πέσει. (Μια ακρούλα του που έχει λίγο γκρεμιστεί αποκαλύπτει από πίσω ένα σύννεφο που παραλίγο να ήταν ροζ.)

Περνάει ένα αεροπλάνο στο οποίο επιβίβασες όλες τις φορές που θα μου χαμογελούσες -και για να μη δω την πτώση του, κατεβάζω το βλέμμα, στην αποθήκη, στο υπόγειο, δίπλα στο σκουριασμένο μου ποδηλατάκι.

Το αεροπλάνο πέφτει πάνω στον Σεπτέμβριο και τον διαλύει.

Οι δυο λευκές γραμμές καπνού που άφησε πίσω του γίνονται χαραμάδες (απ' όπου ο ήλιος ρουφάει πίσω όλο το ώς τώρα φως του, όλες τις ανατολές του).

ΥΓ1
Η απορία που είχα για τα υπόγεια λύνεται ωστόσο. (Η υγρασία τους προέρχεται από τα βρεγμένα βλέμματα που κατεβάζουν εκεί οι άνθρωποι όταν δεν σκοπεύουν να τα βάλουν ξανά στην πρίζα, μην τυχόν και προκληθεί πάλι βραχυκύκλωμα.)

ΥΓ2
Ο. Χρόνος. Κυλάει. Αργά. Πολύ. Πολύ. Αργά. Τόσο. Αργά. Που. Σε. Κάθε. Δευτερόλεπτο. Μπαίνει. Και. Από. Μία. Τελεία. Αφόρητα. Τέλεια. Αφόρητα.

ΥΓ3
Θέλω να κυλιστώ στον κήπο τού καλοκαιρινού σου πουκάμισου. Θέλω να φιλήσω το στόμα σου, τα μάτια σου, τα δάχτυλά σου, τον ήχο του γέλιου σου, τις ανίατες λέξεις σου. Θέλω να φιλήσω τον περασμένο σου Μάρτιο, τη φωτογραφία που ήσουν μικρός, τη μισοτελειωμένη ανυπομονησία σου. Θέλω να φιλήσω το αγαπημένο σου φαγητό, να πάρω αγκαλιά όλα σου τα σαββατοκύριακα -να τα κοιμήσω πάνω μου. Θέλω την επιθυμία σου. Να φιλήσω το ρήμα "θέλω". Να παρηγορηθεί το "σε". Θέλω να μικρύνουμε μαζί. Να σπρώξουμε δεκαπέντε χρόνια από πάνω μας στον γκρεμό. Να αγκαλιαστούμε σαν να γνωριζόμαστε από παιδιά. Θέλω να φιλήσω τα γενέθλιά σου. Tο καταλαβαίνεις;

ΥΓ4
Για να ανέβει το βλέμμα μου, απαιτείται οντισιόν.

ΥΓ5
Και είμαι εντελώς απροετοίμαστη να μην πάρω τον ρόλο.

Κρατάω την αναπνοή μου από το χέρι σου. Στο βάθος παίζουν κάτι τίτλοι, όμως είναι αρκετά μακριά για να διακρίνω αν είναι τίτλοι αρχής ή τίτλοι τέλους. (Ας πατήσει κάποιος το φαστ φόργουορντ για τα συναισθήματα γιατί το δικό μου κοντρόλ έχει χαλάσει, σκέφτομαι.) Την ίδια στιγμή, κάποιος βιάζεται να χειροκροτήσει, σε λάθος στιγμή. Η φωνή στην αρχή ωστόσο, ήταν σαφής: "Απόψε απαγορεύεται το χειροκρότημα. Παρακαλούμε ενεργοποιήστε τα κινητά σας λόγια και χρησιμοποιήστε τα καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης." Ίσως κάποιος να θέλει να φιλήσει τη φωνή σας.

Ή τους υπότιτλους της σιωπής σας.




...

Κόκονατ οϊλ.

Έγινε διάρρηξη χτες βράδυ.

ΥΓ1
Παραβίασες κάθε μου φιλί με μια πευκοβελόνα, κεντώντας πάνω μου τον χάρτη τής Τήνου.

ΥΓ2
Ο ήλιος λούστηκε τη θάλασσα και ξαναβγήκε με μακροβούτι πίσω από το βουνό.

ΥΓ3
Ένας τυφώνας από κοχύλια ξεχτένισε τα μαλλιά μου: βγάζω κοχύλια από παντού, πίσω από τα αυτιά μου, κάτω από το μαγιώ μου, κάτω από τις λέξεις καρπούζι, καρύδα, μπλοκάκι, αϊφον, χρεωκοπία, σύκο...

ΥΓ4
Η βιταμίνη σε, που μοιάζει με σε, ξεφυτρώνει από τα ροδάκινα και τρυπώνει στα χείλια μου, ενώ οι ήχοι τής σεζάρια σκαρφαλώνουν ξυπόλυτοι πάνω στο φορεμά μου, βάζοντάς το να χορεύει αγκαλιά με το σώμα σου, το πανταχού απόν.

ΥΓ5
Αιγαίο μου, κρεμασμένο με μανταλάκια πάνω από το κεφάλι μου, που σε λίγο θα επιστραφείς γύρω από όλα τα νησιά σου... Ηλιοκαμένες άνδρο και τήνο μου, που σύντομα θα δραπετεύσετε από το μπουκαλάκι με το κόκοντα οϊλ και θα σταλείτε σαν καρτ ποστάλ στους χειμώνες που μας χωρίζουν... Αφήστε με να πιω το τώρα και το πέρσι σας μονορούφι, κι εκείνο το εκκλησάκι στα δεξιά, δίπλα στο δέντρο, που στον κορμό του κάποιος έχει χαράξει μια καρδιά.


Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.
Βάλτε σε λειτουργία την άμμο και αφήστε την στην πρίζα όσο πιο πολύ μπορείτε :-)



...


<3


...

Αλφαβήτα.

Θέλω να κλέψω μια λίστα για τα ψώνια από αυτές που γράφεις όταν πας στον βασιλόπουλο, να γράψω με αυτήν ένα ποίημα. Έτσι θα έχουμε τις ίδιες πρώτες ανάγκες.

Ανάμεσα στα ξυραφάκια, στις χαρτοπετσέτες, στα αυγά, στην οδοντόκρεμα, στο αφτερσεϊβ, θα σπείρω κάτι γυναικείο, ένα τσιμπιδάκι, αρωματικά λεβάντας για τα συρτάρια.

Τα μάτια σου φύτρωσαν χαραμάδες από όπου δραπετεύει κάθε δική μου προτεραιότητα.

Ούτε ένα κιλό πράσινα μήλα στη λίστα, ούτε καραμέλες με γεύση κανέλα, τίποτα δικό μου σ' αυτήν, την επείγουσα λίστα, που επείγεται να με ξεγράψει, που τη γράφεις σε ένα χαρτάκι που δεν έσκισες από δικό μου μπλοκάκι όπως παλιά, με ένα μολύβι που αγόρασες πρόσφατα και που ούτε το έχω δει, καθισμένος σ' ένα δωμάτιο τη θέα του οποίου δεν γνωρίζω, αγοράζοντας που και που κάτι γυναικείο που όμως δεν είναι ποτέ στο μέγεθός μου -ή που έχει χρώμα που δεν του πηγαίνω.

Μπορείς να κλέψεις ένα ποίημα μου. Θα έχουμε κάτι κοινό. Θα διαπιστώσεις ότι πια έχουμε μόνο αυτό το κοινό.

Έχουμε κλέψει ο ένας τον άλλον.

Κι όσο κατευθύνεσαι προς το αλφαβήτα χωρίς να μου ρίχνεις ούτε έστω ένα άσφαιρο βλέμμα, χωρίς λίστα που να γράφει ξυραφάκι, χαρτοπετσέτες, πράσινα μήλα, αφτερσεϊβ, τόσο το δικά μου τα άλφα και τα βήτα, τα γάμα, τα κάπα και τα ωμέγα, και κυρίως τα χι που τίποτα δεν έχουν διαγράψει, θα συνεχίσουν να κουβαλάνε τσάντες, άλφα, γάμα, έψιλον, κάπα, να κουβαλάνε τσάντες, τσάντες γεμάτες θλίψη που μην κοιτάξεις ποτέ πότε λήγει στο πίσω μέρος τής ήδη ανοιγμένης συσκευασίας.

ΥΓ1
Δεν έχει πίσω μέρος η θλίψη ούτε ημερομήνια λήξης, σταμάτησαν να έχουν διπλό πάτο τα καπέλα, τη μέρα που σταμάτησες να εμφανίζεις μέσ' από τον διπλό πάτο τής επιδερμίδας μου τους μαγικούς σου λαγούς, ξυραφάκια, αυγά, άφτερσεϊβ, χαρτοπετσέτες.

Τσάντες σουπερμάρκετ κενές από μένα, που τη στιγμή που θα φτάνεις στο εξπρές ταμείο θα με χάσεις ξανά, θα έχεις στραμμένο το βλέμμα από την άλλη μεριά, αυτή, τη μεγάλη, την ατελείωτη μεριά, ενώ εγώ θα είμαι στο διπλανό ταμείο, αυτό, το αργό, με τη μεγάλη, την ατελείωτη ουρά.


...

Το όνομά σου.

...


Το όνομά σου αρχίζει από την καρδιά μου
και τελειώνει στο στόμα μου.
Το όνομά σου ανασύρει με ορμή το ρήμα θέλω
από κάθε γκρεμό του κορμιού μου.
Το όνομά σου χάνει χρόνια
να πάρει το δικό μου από το χέρι.
Καμία λέξη δεν κλωτσάει τον ήλιο
όσο το όνομά σου.

Τράβηξες απότομα σαν τσιρότο το όνομά σου πριν κλείσει η πληγή που διακοσμούσε τα φωνήεντα. Όμως μόνο όταν γράφει το όνομά σου η ταυτότητά μου, είμαι, εγώ. (Άσε με να το πω πάλι.)

Πέντε ζωές έχουμε κι έχουμε ήδη ζήσει τις έξι.


...

Ο μισός βέσπα.

Πεζογραφία καθόλου πεζή (αλλά προφανώς εποχούμενη), από την Κατερίνα Έσσλιν και τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ


Δεκαεννιά “μυθιστορήματα του ενός λεπτού” που κάθονται χαλαρά σε ένα παγκάκι, άλλοτε κλαίγοντας γοερά κι άλλοτε χαζεύοντας τις πάπιες.

Κυνικά μα ταυτόχρονα τρυφερά, άλλα πιο βαριά κι άλλα μόλις λίγων γραμμαρίων, κάποια ελλειπτικά, άλλα υπαινικτικά, και κάποια τάχα προφανή, τα μυθιστορήματα του ενός λεπτού σε χαστουκίζουν ευγενικά, καθώς σε βάζουν στο νόημα το πολύ σε ένα λεπτό (χωρίς περιττές παρακάμψεις), μιλώντας για απλά καθημερινά πράγματα, όπως: νυφικά που αλλάζουν χρώμα, ψάρια που φυτρώνουν στα δέντρα, κένταυρους ράτσας πιάτζιο.

Ένα βιβλίο ρομαντικό (αν το διαβάσεις Πέμπτη απόγευμα), χυδαίο (αν το διαβάσεις Κυριακή πρωί), ταυτόχρονα γλυκό και πικρό, όπου αλήθεια και σουρεαλισμός κρύβονται χεράκι-χεράκι πίσω από τους θάμνους. Ένα βιβλίο γεμάτο άπλετο φως τελικά. (Καλά, δε συνουσιάστηκε και με τον ήλιο αυτοπροσώπως, αλλά όπου δει σκοτάδι επιλέγει να το βλέπει ανάλαφρο σαν να πατάει στις μύτες.)


Και παρακαλώ λϊγα λόγια για τη συγγραφέα!
Η Κατερίνα Έσσλιν προφανώς γεννήθηκε, αλλά δυστυχώς τη λάθος χρονιά: γεγονός που της δημιουργεί το πρόβλημα να είναι παραπάνω από 20 χρονών (στα χαρτιά). Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο. Στον ύπνο της, βλέπει συχνά ότι είναι ελέφαντας. Αλλά δυσκολεύεται να το αποδείξει.


Εκδόσεις: ΑΠΟΠΕΙΡΑ
Illustration εξωφύλλου: www.christinachristoforou.com

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΥΓ
Μέχρι στιγμής, από επώνυμους το έχει διαβάσει μόνο ο Michael Jackson και η κριτική του ήταν: "Bad". (A! Η κριτική της Guardian μόλις έφτασε μας ενημερώνουν: "inventive storytelling, at times laugh-out-silently funny, profound, sarcastic and definitely heart clenching." Την κριτική τού New Yorker, αν θέλετε σας την στέλνουμε με αντικαταβολή. Ευχαριστούμε, δεν κάνει τίποτε. Εκτός αν το αγοράσετε.)

Κλείσιμο ματιού.


Link to Like:

http://www.facebook.com/pages/%CE%9F-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1/214120651960444


INTERVIEWS, PRESS, BLOGS:


ελculture
http://www.elculture.gr/elcblog/article/misos-vespa-esslin-123582

stylista.gr

http://www.stylista.gr/what-who-where/dont-lose/6587~O-misos-bespa~article


athens voice

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/356/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%BF

protagon
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=10361

σκαϊ
http://www.skai.gr/news/culture/article/182841/


ντουέντε magazine
http://duendemagazine.gr/issue/10/article/150/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1+%CE%88%CF%83%CF%83%CE%BB%CE%B9%CE%BD+-+%CE%9F+%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%82+%CE%B2%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1.html

metropolis, "click to read", σελίδα 11

http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_290711


akamas

http://akamas.wordpress.com/2011/08/03/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%BB%CE%B9%CE%BD/


artmag
http://www.artmag.gr/art-articles/arthistory-of-a-piece/3304-katerina-esslin-story





...

Τακ.

Η ανάσα μου γέμισε γωνίες.

(Έβγαλες και ακούμπησες το μυαλό σου στην άκρη των χειλιών μου, κι ακόμη να περάσεις να το πάρεις. Κατρακυλάει.)

Έσκαψες με τα χέρια σου το στόμα μου και μέσα βρήκες λέξεις διακοσμημένες με φωτογραφίες σου. Δίπλα, λίγα ταπεινωμένα φωνήεντα, γονατιστά, τιμωρημένα: άηχα. (Πιο κει ένα κόκκινο μαρκαδοράκι που λίγο λίγο θα διαγράφει το όνομά μου, ανάμεσα από το δικό σου.)

Η δική σου ανάσα ωστόσο.

Με κάθε ευκαιρία, κουλουριάζεται στα πόδια μου, σαν γάτα.

(Αν σκύψω να τη χαϊδέψω, το κενό θα αδειάσει τα πάντα που δεν είσαι πάνω στα πάντα που είμαι.)


ΥΓ
Κάθε φορά που σε αφήνω στην άκρη του δρόμου, μου παίρνει πέντε χρόνια να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο.


Ο χρόνος χρειάζεται οπωσδήποτε επισκευή.

(Ίσως σε γνωρίσω παλιότερα κάποτε.)



Γραμμένο ως συνέχεια στο κείμενο "τικ" (http://dimitris-giannelos.blogspot.com/2011/06/blog-post_20.html), που γράφτηκε ως συνέχεια στο κείμενο "φορείον ο πόθος" (http://esslin-esslin-eisai-edo.blogspot.com/2011/06/blog-post_18.html). Δεν είναι διάλογος. Δεν γνωρίζω καμμία λέξη που να μην είναι μονόλογος -που να μη στέκει μόνη.


...

Ο μισός βέσπα.

Πεζογραφία καθόλου πεζή (αλλά προφανώς εποχούμενη), από την Κατερίνα Έσσλιν και τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ


Δεκαεννιά “μυθιστορήματα του ενός λεπτού” που κάθονται χαλαρά σε ένα παγκάκι, άλλοτε κλαίγοντας γοερά κι άλλοτε χαζεύοντας τις πάπιες.

Κυνικά μα ταυτόχρονα τρυφερά, άλλα πιο βαριά κι άλλα μόλις λίγων γραμμαρίων, κάποια ελλειπτικά, άλλα υπαινικτικά, και κάποια τάχα προφανή, τα μυθιστορήματα του ενός λεπτού σε χαστουκίζουν ευγενικά, καθώς σε βάζουν στο νόημα το πολύ σε ένα λεπτό (χωρίς περιττές παρακάμψεις), μιλώντας για απλά καθημερινά πράγματα, όπως: νυφικά που αλλάζουν χρώμα, ψάρια που φυτρώνουν στα δέντρα, κένταυρους ράτσας πιάτζιο.

Ένα βιβλίο ρομαντικό (αν το διαβάσεις Πέμπτη απόγευμα), χυδαίο (αν το διαβάσεις Κυριακή πρωί), ταυτόχρονα γλυκό και πικρό, όπου αλήθεια και σουρεαλισμός κρύβονται χεράκι-χεράκι πίσω από τους θάμνους. Ένα βιβλίο γεμάτο άπλετο φως τελικά. (Καλά, δε συνουσιάστηκε και με τον ήλιο αυτοπροσώπως, αλλά όπου δει σκοτάδι επιλέγει να το βλέπει ανάλαφρο σαν να πατάει στις μύτες.)


Και παρακαλώ λϊγα λόγια για τη συγγραφέα!
Η Κατερίνα Έσσλιν προφανώς γεννήθηκε, αλλά δυστυχώς τη λάθος χρονιά: γεγονός που της δημιουργεί το πρόβλημα να είναι παραπάνω από 20 χρονών (στα χαρτιά). Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο. Στον ύπνο της, βλέπει συχνά ότι είναι ελέφαντας. Αλλά δυσκολεύεται να το αποδείξει.


Εκδόσεις: ΑΠΟΠΕΙΡΑ
Illustration εξωφύλλου: www.christinachristoforou.com

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΥΓ
Μέχρι στιγμής, από επώνυμους το έχει διαβάσει μόνο ο Michael Jackson και η κριτική του ήταν: "Bad". (A! Η κριτική της Guardian μόλις έφτασε μας ενημερώνουν: "inventive storytelling, at times laugh-out-silently funny, profound, sarcastic and definitely heart clenching." Την κριτική τού New Yorker, αν θέλετε σας την στέλνουμε με αντικαταβολή. Ευχαριστούμε, δεν κάνει τίποτε. Εκτός αν το αγοράσετε.)

Κλείσιμο ματιού.


Link to Like:
http://www.facebook.com/pages/%CE%9F-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1/214120651960444



...

Φορείον ο πόθος.

...

Θεσπίζεις πάνω μου τα χέρια σου σαν σύνταγμα/ο νόμος επιβάλει να κλαίμε που και που αγκαλιασμένοι/εσύ αγκαλιά με ένα παλιό μου καθρεφτάκι/εγώ αγκαλιά με ένα ζακετάκι/ξηλωμένο κλωστούλα-κλωστούλα σαν τα κυριακάτικα όχι σου.

Κόβω κατά λάθος το δάχτυλό μου πάνω στην σιωπή σου/και κοιτάζω τη γρατζουνιά μου να επεκτείνεται/κι όπως "ανοίγει"/το δέρμα της παλάμης/ακριβώς πάνω στην γραμμή της ζωής/χύνονται στο πάτωμα δυο πυρκαγιές/που βιαστικά κατεδαφίζουν το χρώμα των ματιών σου.

Τοποθετείς την αγκαλιά σου στο συρτάρι του κομοδίνου μου/τη φωνή σου κάτω από το σκέπασμά μου.

Διπλώνεις τον ουρανό σαν εφημερίδα/και τον κρύβεις στο στήθος μου/που το ανοίγεις σαν τσάντα/στα δύο.

Μπαίνεις κάτω από τη φούστα μου/κι εκεί χτίζεις/για λίγο/το σπίτι σου.

(Ανεβάζεις στο πατάρι του το μέλλον μου.)

Βάζεις τα χέρια σου μέσα μου/και ακούς με τα δάχτυλα τις μικρές μου κραυγές.

Ανοίγεις τα σύνορα της επιδερμίδας μου/να μπει ελεύθερα η εφεδρική σου αγάπη.

Γίνεσαι πατέρας.

Της ανάσας μου.

Την ανασηκώνεις για λίγο σαν χαλί.

Κι από κάτω σπρώχνεις όλη τη σκόνη/που μόλις σήκωσε περνώντας βιαστικά/το ασθενοφόρο σου βλέμμα.


ΥΓ
Τηλεφωνείς για βόμβα κάθε εκατοστό τού κορμιού μου.


(Είμαι σαν την Μπλανς Ντιμπουά. Αλλά όπως θα την έγραφε ο Ναμπόκοφ.)

Επιστροφή στη Μητρίδα.

...


Πόσες και πόσες φορές γονατίσαμε μαζί για να πλύνουμε το νυφικό σου.

ΥΓ1
Θυμάσαι που έφευγα για το σχολείο και έχωνες στην κάθε μου τσέπη κι από ένα σου στήθος;

ΥΓ2
Θυμάσαι τα αμέτρητα μάτια που κυλούσαν ποτάμι από τα δάκρυα μας κι εσύ έπεφτες στα τέσσερα και τα μάζευες ένα ένα; Τι συμμετρικά που τα έραβες ξανά πάνω στην πλάτη μου και πάλι, προσεχτικά, κάτω από τη φόδρα. Θυμάσαι.

ΥΓ3
Κάπως έτσι με μεγάλωσες: στις μύτες, με το σφυράκι και τα καρφάκια σου, να κρεμάς τον ουρανό μου σαν κουρτίνα όλο και πιο ψηλά, αλλά πάντα κάπως στραβά, σαν καδράκι που γλίστρησε στο ατελές ξεσκόνισμα.

ΥΓ4
Κι εκείνη τη φορά μες στο ταξί, εσύ να βαστάς τον μυελό και την φωνή μου στα χέρια σου, με δυσκολία, (να στάζουν οι ήχοι μου σαν νερό, ανάμεσα στα δάχτυλά σου), κι εγώ να κρατάω την αναπνοή σου από το μπράτσο. Τι γεωμετρικά τεμαχισμένες που ήταν οι φωνές μας (τρία κατάγματα αν θυμάμαι είχαν δείξει οι ακτίνες χ συν ψ).

ΥΓ5
Τι νόστιμη που ήταν η πορτοκαλάδα που μου έστυψες μετά.

ΥΓ6
Τι κεχαριτωμένες που είμασταν πάντα παρέα (εσύ να υποδύεσαι το παιδί μου κι εγώ τον πατέρα του, καταργώντας για πάντα τη λέξη πατρίδα).








Χρόνια πολλά μανούλα.

Σπλιτ σκριν.

Αυτήν την στιγμή, κάπου στη γη, σε παράλληλη δράση.


Ένας άνθρωπος σπρώχνει κάποιον από τη σκάλα (κι ένας άνθρωπος αγοράζει τριαντάφυλλα). Μια γυναίκα προδίδει τον άντρα της (και μια γυναίκα ψήνει στον άντρα της μηλόπιτα.)Ένας πατέρας χαστουκίζει τον γιο του (κι ένας πατέρας αγοράζει στον γιο του μια κιθάρα). Ένας άντρας βιάζει μια γυναίκα (κι ένας άντρας κάνει την κοπέλα του γυναίκα του). Ένα παιδάκι γεννιέται άρρωστο (κι ένα παιδάκι ντύνεται σπάιντερμαν). Ένας παππούς περνάει σκυφτός και μόνος τον δρόμο (κι ένας παππούς είναι αγκαλιά με μια γιαγιά).

ΥΓ1
Είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι θα ξεκαρφιτσωθεί το σύμπαν -η γη θα πέσει σαν μήλο στη γη-, αν χαθεί η ισορροπία, αν ξαφνικά καταργηθεί κάτι από τα δύο -ή το ένα ή το άπειρο, ή το χάδι ή η βία.

ΥΓ2
Μας το τραγουδούν τα πάντα. Το "the end" στο σινεμά. Το λουλούδι που μαραίνεται στο βάζο. (Ή το βάζο που μαραίνεται χωρίς λουλούδι.)

ΥΓ3
Συνεχίστε να επιμένετε στις παρενθέσεις που ανοίγουν την αγκαλιά τους στο ό,τι "το θετικό". (Δεν έχει απολύτως κανένα βραβείο στην άκρη του ξεσκονισμένου ουράνιου τόξου -ας είμαστε ρεαλιστές.) Κάντε το, από ωμή γενναιοδωρία, μόνο και μόνο έτσι για να έχει ό,τι "το μαύρο" καλή παρέα. (Ή το ροζ κακή.)

ΥΓ4
Για την ισορροπία του πλάνου.

ΥΓ5
Από ερασιτεχνική τρυφερότητα.


...