Θεσπίζεις πάνω μου τα χέρια σου σαν σύνταγμα/ο νόμος επιβάλει να κλαίμε που και που αγκαλιασμένοι/εσύ αγκαλιά με ένα παλιό μου καθρεφτάκι/εγώ αγκαλιά με ένα ζακετάκι/ξηλωμένο κλωστούλα-κλωστούλα σαν τα κυριακάτικα όχι σου.
Κόβω κατά λάθος το δάχτυλό μου πάνω στην σιωπή σου/και κοιτάζω τη γρατζουνιά μου να επεκτείνεται/κι όπως "ανοίγει"/το δέρμα της παλάμης/ακριβώς πάνω στην γραμμή της ζωής/χύνονται στο πάτωμα δυο πυρκαγιές/που βιαστικά κατεδαφίζουν το χρώμα των ματιών σου.
Τοποθετείς την αγκαλιά σου στο συρτάρι του κομοδίνου μου/τη φωνή σου κάτω από το σκέπασμά μου.
Διπλώνεις τον ουρανό σαν εφημερίδα/και τον κρύβεις στο στήθος μου/που το ανοίγεις σαν τσάντα/στα δύο.
Μπαίνεις κάτω από τη φούστα μου/κι εκεί χτίζεις/για λίγο/το σπίτι σου.
(Ανεβάζεις στο πατάρι του το μέλλον μου.)
Βάζεις τα χέρια σου μέσα μου/και ακούς με τα δάχτυλα τις μικρές μου κραυγές.
Ανοίγεις τα σύνορα της επιδερμίδας μου/να μπει ελεύθερα η εφεδρική σου αγάπη.
Γίνεσαι πατέρας.
Της ανάσας μου.
Την ανασηκώνεις για λίγο σαν χαλί.
Κι από κάτω σπρώχνεις όλη τη σκόνη/που μόλις σήκωσε περνώντας βιαστικά/το ασθενοφόρο σου βλέμμα.
ΥΓ
Τηλεφωνείς για βόμβα κάθε εκατοστό τού κορμιού μου.
(Είμαι σαν την Μπλανς Ντιμπουά. Αλλά όπως θα την έγραφε ο Ναμπόκοφ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου