Τακ.

Η ανάσα μου γέμισε γωνίες.

(Έβγαλες και ακούμπησες το μυαλό σου στην άκρη των χειλιών μου, κι ακόμη να περάσεις να το πάρεις. Κατρακυλάει.)

Έσκαψες με τα χέρια σου το στόμα μου και μέσα βρήκες λέξεις διακοσμημένες με φωτογραφίες σου. Δίπλα, λίγα ταπεινωμένα φωνήεντα, γονατιστά, τιμωρημένα: άηχα. (Πιο κει ένα κόκκινο μαρκαδοράκι που λίγο λίγο θα διαγράφει το όνομά μου, ανάμεσα από το δικό σου.)

Η δική σου ανάσα ωστόσο.

Με κάθε ευκαιρία, κουλουριάζεται στα πόδια μου, σαν γάτα.

(Αν σκύψω να τη χαϊδέψω, το κενό θα αδειάσει τα πάντα που δεν είσαι πάνω στα πάντα που είμαι.)


ΥΓ
Κάθε φορά που σε αφήνω στην άκρη του δρόμου, μου παίρνει πέντε χρόνια να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο.


Ο χρόνος χρειάζεται οπωσδήποτε επισκευή.

(Ίσως σε γνωρίσω παλιότερα κάποτε.)



Γραμμένο ως συνέχεια στο κείμενο "τικ" (http://dimitris-giannelos.blogspot.com/2011/06/blog-post_20.html), που γράφτηκε ως συνέχεια στο κείμενο "φορείον ο πόθος" (http://esslin-esslin-eisai-edo.blogspot.com/2011/06/blog-post_18.html). Δεν είναι διάλογος. Δεν γνωρίζω καμμία λέξη που να μην είναι μονόλογος -που να μη στέκει μόνη.


...