30 Νοε 2008

Νέα από το μέτωπο.

Οι περισσότερες συγκρούσεις με τον εαυτό μου είναι σφοδρές.

(Μετωπικές.)

Δεν είναι πως βρίσκομαι διαρκώς σε πόλεμο (με την εμφάνισή μου), αλλά το να είμαι αποδεκτή (άμα τη εμφανίσει) είναι καθημερινά στη λίστα.

(Κραγιόν, ρύζι, γάλα, καμπά.)

Κάπως σαν ν' ανήκω μόνιμα στα βλέμματα των περαστικών.

(Όποιος ανακάλυψε την ανασφάλεια, μπράβο, τον θαυμάζουμε, ήταν μέγας πρωτοπόρος -βλέπε ο πρώτος ανασφαλής.)

Τα βλέμματα των περαστικών είναι που με κάνουν να πιστεύω ότι το μάτι έχει δική του καρδιά.

(Πέτρα.)

Οι οφθαλμίατροι μάλιστα το ξέρουν, αλλά έχουν συνεννοηθεί (όχι μεταξύ τους -με τους καρδιολόγους και τους ψυχιάτρους) να μην το λένε.

Τα βλέμματα των περαστικών αποφασίζουν με ακρίβεια αν έχεις το δικαίωμα να κυκλοφορείς έξω χωρίς να προσβάλεις την αισθητική των δρόμων, προσπαθώντας να αναπαράγουν (ή όχι) το πρώτο βλέμμα "έγκρισης" που έλαβες ποτέ ως παιδί (αν αυτό ήταν γενναιόδωρο την πάτησες, ξεκαβάλα, δεν έχουν πέραση η ξιπασμένοι, αν ήταν μίζερο την πάτησες, ξεπέρασέ το, δεν έχουν πέραση οι κλάψες).

Το να διεκδικείς το σώμα σου πίσω από τα βλέμματα των περαστικών είναι πραγματικά πόλεμος -εμφύλιος προφανώς (κι αν θες να ξέρεις, τα "χαρακώματα" από εκεί βγαίνουν).

Το σώμα μου προσπάθησε να με προειδοποιήσει πολλές φορές (και μάλιστα από την αρχή), πως τα πράγματα θα είναι δύσκολα (στον τομέα αυτοαποδοχής), όταν μου ανακοίνωσε (ο καθρέφτης), ότι θα περιέχομαι πάντα σε δέρμα με σπέσιαλ εφέ (εμπριμέ).

Αρχικά (και ανέκαθεν), αυτό που το καθημερινό μάτι θα μπορούσε να το ονομάσει ευγενικά "φακίδες", για μένα δεν ήταν παρά μια διάσπαρτη αποικία από τρύπες (άλλοτε μικροσκοπικές τρυπίτσες κι άλλοτε φαρδιές και ξεχυλωμένες -ώστε να μπορεί, ανάλογα, να στάζει από μέσα μου ό,τι μικρό ή μεγάλο προσπαθόυσε να συγκρατήσει το δερμάτινο σουρωτηράκι μου, βλ. περηφάνεια, υπομονή, κλπ).

Για όποιον αναρωτιέται, αυτό που φαίνεται τώρα είναι οι τρύπες που επουλώθηκαν. (Η δουλειά ήταν πολλή -και όλη δική μου-, μάλιστα έχω αφήσει δυο τρεις τρύπες εδώ κι εκεί να βγαίνει φως το πρωί, τα βλέμματα των περαστικών άρχισαν από χόμπυ τα εμφράγματα, χειροκρότημα κονσέρβα, Έσσλιν ντουζ πουάν.)

Όχι ότι ΑΥΤΟΣ ο πόλεμος φτάνει ποτέ στο τέλος του για κανέναν -απόδειξη πως πριν λίγες μέρες παραπάτησα άσχημα και έκανα πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Το σώμα μου προσπάθησε και πάλι να με προειδοποιήσει να πατάω στη γη με αποφασιστικό βήμα χωρίς να το βάζω στα πόδια από τον εαυτό μου, (χωρίς να κοιτάω αν με κοιτάνε), κι εγώ το παράκουσα.

Απόδειξη, για μια εβδομάδα, έκανα τρομερή προσπάθεια να περπατάω με χάρη στα τακούνια μου χωρίς να κουτσαίνω ή να φαίνεται πόσο πονάω (καθώς διεσχίζοντας δρόμο χτύπησα και τα δυο μου πόδια στην προσπάθεια αποφυγής σύγκρουσης με αυτοκίνητο -που οδηγούσε οδηγός εννιακοσίων ετών), θέλοντας (προφανώς), στο τέλος της εβδομάδας, να είμαι σε θέση να περπατάω κανονικά ώστε να επιβάλω στα (μη συνεργάσιμα αν ήταν στο χέρι τους) πόδια μου να με οδηγήσουν στη δερματολόγο μου (για λόγους βάνιτυ).

Η απόφαση να αφαιρέσω μια μικροσκοπική ελίτσα που είχα στο μέτωπο -κανένα βλέμμα περαστικού δεν την είχε προσέξει (μιλάμε για το τίποτα)-, δεν πάρθηκε απλά γιατί τελευταία μου ζήταγε ν' αργεί τα βράδια (βλ. άρχισε να μεγαλώνει).

(Προφανώς πάρθηκε επειδή, παρά τις επιμέρους νίκες μου, παραμένω -και με το τίποτα- αυστηρή.)

Δεν ήταν άσχημη πάντως. (Θα την ονόμαζα ευθαρσώς έως και μπίουτυμαρκ, άσε που ήταν πάντα εκεί στην ακρούλα της, γλυκούλα, ησυχούλα και σχεδόν κρυμμένη.)

(Θέε μου τι έκανα; Λες να μην έκανα επέμβαση ομορφιάς, αλλά ασχήμιας;)

Τώρα πάει.

(Και όμορφη ξόμορφη ήταν σίγουρα το πρώτο κομμάτι του εαυτού μου με το οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα και οικειοθελώς μπόρεσα και ξεφορτώθηκα -γιατί έτσι μου την κάρφωσε.)

Στη θέση της ελίτσας έχει μείνει κάτι σαν τρυπούλα (που από προχτές επουλώνεται, χωρίς -τι ανακούφιση- να καταβάλω την παραμικρή προσπάθεια).

Δεν ήταν άσχημη ξανατονίζω (η κομπλεξική).

Ο φίλος μου ο Μιχάλης μάλιστα είπε ότι ήταν η αντένα μου. (Το αισθητήριο μου, που από εκεί πήγαζε ο τρόπος μου να αντιλαμβάνομαι, να εκλαμβάνω, και να μετατρέπω σε λέξεις ό,τι βλέπω, πράγμα που προφανώς έχασα πια. Μάλιστα είπε -πολύ ευγενικά και αστεία- ότι μόλις η ελία προσγειωθεί στον κάδο της δερματολόγου, ο κάδος θα αποκτήσει νοημοσύνη και θα ζητήσει μολύβι και χαρτί).

"Μην το κάνεις Έσσλιν."

(Τό'κανα.)

Πλήρωσα 100 ευρώ για να δω μια φορά ένα κομμάτι του εαυτού μου σε κάδο -μετά από δικό μου αίτημα.

Πλήρωσα 100 ευρώ για να δω κάδο να ζητάει μολύβι και χαρτί.

(Τα λεφτά μας πίσω.)

ΥΓ1
Φορ γιορ ίνφο, είμαι αλλεργική στην αναισθησία, η επέμβαση έγινε χωρίς -οπότε, ναι, πόνεσε παρά πολύ.

(Έχει τίμημα να έχεις καθαρό κούτελο.)

Όχι όσο τα χτυπημένα μου πόδια πάντως (όσο ήμουν πράκτικαλυ κουτσή).

Τα πόδια πονάνε πάντα περισσότερο (το τίμημα να προχωράς είναι πάντα βαρύτερο).

(Κανονικά, έτσι που το σκέφτομαι, έπρεπε να είναι σοφή μέχρι και η κουτσή μαρία -δεν ξέρω τι πήγε στραβά).

ΥΓ2
Η φράση "γιατί έτσι μου την κάρφωσε", που περιγράφει το γιατί προχώρησα στην αφαίρεση (της νοημοσύνης μου κατά τον Μιχάλη), περιγράφει απόλυτα και τη διαδικασία της μικροεπέμβασης (κάτι σαν να μου τρυπούσαν το μέτωπο για ένα δίλεπτο μ' ένα καυτο καρφί).

Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι, τώρα που το σκέφτομαι, ότι το να μην έχεις προφανή λόγο (όταν απλά έτσι στην καρφώνει) ενέχει τον κίδυνο τα πόδια σου να μην οδήγησαν ΕΣΕΝΑ στη δερματολόγο σου, αλλά την ελιά σου (η οποία ΑΥΤΗ έκλεισε το ραντεβού, για να σε αφαιρέσει από πίσω της).

ΥΓ3
ΑΟΥΤΣ!

ΥΓ4
Για τα πιο παραπάνω, όποιος πιστεύει ότι οι απόψεις μου ήταν αντιεπιστημονικές (βλέπε "το μάτι έχει δική του καρδιά"), ας μου κάνει μήνυση (ή μύηση σε άλλες θεωρίες).

ΥΓ5
Ή ας σταματήσει να χρησιμοποιεί την έκφραση "εγκάρδιο βλέμμα".

ΥΓ6
Σχετικά με τη λίστα "κραγιόν, ρύζι, γάλα, καμπά", και για όποιον κακεντρεχή δεν διάβασε ανάμεσα στις γραμμές και στις σωματικές μου χαραμάδες, ενημερώνω ότι το ρύζι με φουσκώνει (αλλεργική αντίδραση;) και το αποφεύγω χρόνια, στο γάλα έχω διαπιστωμένη δυσανεξία -οπότε ούτε να το δω, κι από καμπά ακόμη κι αν δεν ήμουν αλλεργική στο αλκοόλ, (που είμαι), δεν είναι της τάξης μου -οποτε ντου δε μαθ τι μένει (και γιατί) και αφήστε με να παίζω.

ΥΓ7
Μιλώντας για αλλεργίες, το να είσαι αλλεργικός στην αναισθησία (παντός τύπου), δεν είναι απαραίτητα όσο κακό ακούγεται (εκτός αν χρειαστεί να εγχειριστείς σοβαρά φαντάζομαι). Μπορείς να φανταστείς να είσαι αλλεργικός στην ευαισθησία; (Αν ναι, πήγαινε τη φαντασία σου για φτιάξιμο -αν δεν έχει λήξει η εγγύηση.)

ΥΓ8
Κατά τα πιο άλλα, φαντάζομαι να συμφωνείς, εκτός από τα βλέμματα των περαστικών, (πολλά περαστικά, με την ευκαιρία), το σώμα μας το διεκδικούν και οι δείκτες των ξένων χεριών (με τη δική τους καρδούλα πέτρα, όταν σηκώνονται να μας δείξουν, στην περίπτωση που έχουμε δέρμα πουά).

Ο "ξένος δάκτυλος" υποθέτω από εκεί βγαίνει.

(Τώρα ξέρετε και από που βγαίνει και το πατενταρισμένο "Kλείσιμο Mατιού" -κόντρα στα "ανοιχτά" μάτια των περαστικών.)

:-)

ΥΓ9
Την επόμενη φορά, αντί για πουά γίνεται να γεννηθώ ριγέ -που όσο να πεις θα ήταν πιο σικ και αλά μοντ;

Δεν υπάρχουν σχόλια: