Μπιγκ Μπαντ Γουλφ.

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο είναι προφανές.

Απέκτησες χέρια.

(Και για να τα δοκιμάσεις άρχισες να πατάς πλήκτρα.)

Διότι, αν όχι, πώς αλλιώς εξηγείται που προχτες βρήκα στο κινητό μου αναπάντητη κλήση σου;

(Το ότι ΕΓΩ φταίω που σε έχω αποθηκεύσει στα κόντακτς μου δεν σημαίνει ότι περίμενα πως κάποτε ΟΝΤΩΣ θα πάρεις, ούτε φυσικά μειώνει την έκπληξη σχετικά με το ότι απέκτησες χέρια.)

Δεν ξέρω τι ήθελες.

(Παραξέρω.)

Ούτε γιατί σε έχω αποθηκεύσει όπως σε λένε, δηλαδή "Νοσοκομείο Τάδε" -αντί με ένα άλλο οποιοδήποτε όνομα (παράδειγμα "Αλίκη Δανδόλου" ή "Λάθος Νούμερο"), οπότε ναι -ίσως να φταίω εγώ: αν σε είχα αποθηκεύσει με ένα άλλο όνομα (ως Αλίκη Δανδόλου για παράδειγμα) θα μπορούσα να αγνοήσω με άνεση την κλήση σου, προσποιούμενη ότι "έκανες λάθος που πήρες", "δεν ήθελες εμένα".

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, μετά την αναπάντητη ξαναπήρες, το σήκωσα, χάρηκα με τα νέα σου, καιρό είχα να σε ακούσω, πω πω πόσο ψήλωσες, να μου φιλήσεις τα παιδιά, όμως αν δεν σου κάνει κόπο, σε παρακαλώ μην ξαναπάρεις, "αν είναι" θα σε πάρω εγώ -ξέρεις ήδη την απάντησή μου.

(Για καλό σου το λέω. Δεν θέλω να σε φορτίζω με τις λύσεις μου.)

Είμαι τρελλή που δεν σε ακούω λες, παίζω με τη ζωή μου, θέλεις να με βάλεις κάτω λες, να με κάνεις "καλά", με τις μπρατσωμένες χημειοθεραπείες σου (τα χρεωκοπημένα πτυχία και τις λευκές κουρτίνες σου).

Τζάμπα επιμένεις να ξέρεις. (Τζάμπα μπαίνανε τα μπετά σου στα αεροπλάνα -για σπουδές στις βοστόνες.) Μη με θεωρείς ασθενή θέλω να πω. Εκνευρίζομαι.

Δες με.

Δες με τι όμορφο διάλογο ανοίγω με τη νόσο μου. Κοίτα την πως καταπίνει ενδοφλέβια τις λέξεις μου ανά οκτάωρο, κοίτα την πόσο με ακούει, πόσο με υπακούει -πόσο ωραία αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου με τα αυτοσχέδια νανουριστικά παραμυθάκια μου, πόσο όμορφα φοβάται τους τρυφερούς δράκους που σκαρώνω, περισσότερο από οποιαδήποτε δική σου γεροντοκόρη χημεία (και τέλοςπάντων αν θέλεις κάτι να θεραπεύσεις θεράπευσε τις ασθενικές -άσπρες σαν πανί- κουρτίνες σου).


ΥΓ1
Αντιπαθώ την αναγνώριση κλήσης -έχει ισοπεδώσει τελείως την όποια έκπληξη και εξαλείψει δια παντώς εκείνο το ωραίο γουργούρισμα στην κοιλιά που νιώθαμε μικροί σε κάθε ντριν ("ποιος να είναι άραγε;", "λες να είναι αυτός;"). Δεν πειράζε η έκπληξη να είναι δυσσάρεστη (παράδειγμα όταν σε έπαιρνε που και που η αχώνευτη συμμαθήτριά σου Αλίκη Δανδόλου) -σιγά το πράγμα, επιβιώσαμε.

ΥΓ2
Θα έβρισκα χρησιμότερη -και τιμιότερη- την Αναγνώριση Κλίσης. Να ξέρουμε εκ των προτέρων τις κλίσεις και τα ταλέντα του καθενός, να ξέρουμε τι να αποφεύγουμε.

ΥΓ3
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, για σένα λέω: αν είχα Αναγνώριση της Κλίσης σου να με απειλείς, θα την άφηνα κι αυτή αναπάντητη. (Θέλω να κλείσεις αν δεν κατάλαβες.)

ΥΓ4
Όχι ότι κατά βάθος δεν σε σέβομαι. Σε λέω Νοσοκομείο Τάδε τόση ώρα: δεν σε δίνω.

ΥΓ5
Όμως αλήθεια, τι είναι αυτά που μου λες και περιμένεις να συνεργαστώ; Τι σημαίνει "παίζω με τη ζωή μου"; ΦΥΣΙΚΑ και ΠΑΙΖΩ με τη ζωή μου. Τι ακριβώς θέλεις; Δεν καταλαβαίνω. (Να σταματήσουμε να παίζουμε σαν αγαπημένες φιλενάδες δημοτικού; Να σταματήσουμε να περνάμε πίστες;)

ΥΓ6
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε. Όταν ήμουν μικρή και ήσουν κι εσύ μικρό, δηλαδή όταν ήσουν παίδων, οι κουρτίνες σου (πριν 35 χρόνια και για όσα χρόνια σε θυμάμαι να κοιμάσαι στο κρεββάτι μου) ήταν κι αυτές παιδικές, άσπρες με καρτούν -συγκεκριμμένα, (το θυμάμαι σαν χτες και θα το θυμάμαι πάντα σαν χτες), είχαν πάνω τους σταμπαρισμένους τον Τουίτυ, τον Ντάφυ Ντακ και τον Μπάγκς Μπάνυ. Ίσως παραήμουν αυστηρή μαζί σου, λογικό να είναι σκέτα άσπρες οι τωρινές σου κουρτίνες -είναι μπανάλ η παιδικότητα, άσε που ο Ντάφυ ύστερα από τόσα χρόνια θα ήταν θλιβερός (με ρυτίδες, καράφλα και μπυροκοιλιά).

ΥΓ7
Αγαπημένο μου νοσοκομείο νομίζω συννενοηθήκαμε. Όσο κι αν έχεις μεγαλώσει πια, σε βλέπω πάντα μικρούλι, να, τοσοδά, να χωράς στην παλάμη μου (και μετά στην τσέπη μου).

ΥΓ8
Το ότι σου φύτρωσαν χέρια -κι άρχισες να με τηλεφωνείς, με παρεξένεψε θέλω να πω, αλλά δεν με ΦΟΒΙΣΕ όσο αρκετά θέλεις :-)

ΥΓ9
Αν θέλεις να αναμετρηθούμε σοβαρά, και να ΦΟΒΗΘΩ πραγματικά, τότε πολύ ΦΟΒΑΜΑΙ ότι πρέπει να φυτρώσεις πρώτα ένα τεράστιο πέος -και τα ξαναλέμε τότε :-)

ΥΓ10
Αν ποτέ σας πάρει το Νοσοκομείο Τάδε τηλέφωνο, με άγριες διαθέσεις και τελεσίγραφα, (κι εσείς κάνετε το λάθος και το σηκώσετε), θα νιώσετε κάπως έτσι (και σας θέλω προετοιμασμένους):

Ένα τεράστιο σαν ουρανοξύστης χέρι θα φυτρώσει με ταχύτητα σαν δέντρο από τη γη, θα ξεβιδώσει "για πάντα" τον ουρανό, τ' αστέρια, την ώρα της ανατολής, τα πράσινα μήλα, τις τουλίπες, θα τα φορτώσει όλα πρόχειρα όπως-όπως σε μια νταλίκα και θα τα ρίξει στο γκρεμό.

ΥΓ11
Υπάρχει τρυκ (κατά τού Μπιγκ Μπαντ Γουλφ).

ΥΓ12
"Χαμογελάστε" και αρχίστε ξανά τη σπορά ουρανού. (Πιάνει πάντα αν τον ποτίζεις συχνά.)

:-)