Ντόλτσε και Καμπάνα.

Παρότι φεμινίστρια δεν ήμουν ποτέ (κι αν έβγαινες στον δρόμο και με φώναζες Γεωργία Σάνδη, δεν θα γυρνούσα με τίποτα το κεφάλι μου), απόψε θα επινοήσω ένα θηλυκό να ανασταίνεται (ένα θηλυκό που, με τη σύμφωνη γνώμη του Σαραντάρη, "ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο, ήταν και τα δύο").

...

Ξέρω ελάχιστα πράγματα γι'αυτήν -ίσως της άρεσαν τα μανταρίνια. (Μπορεί και όχι.)

(Θα είχε πλάκα να της άρεσαν τα μανταρίνια -θα μπορούσαμε να τη λέμε Κλημεντίνη.)

...

Της είχε πει θα περάσω να σε πάρω στις πέντε ακριβώς, (είχαν ραντεβού για καισαρική στις πεντέμιση κι ακόμη να φανεί).

Ξαφνικά πέντε και (και ψυχή στην πόρτα), έξι παρά τέταρτο (και τίποτα). Και να απάνταγε στο κινητό του τουλάχιστον... ("Μα του κάκου" -όπως χαριτωμένα θά'λεγε κι η Ξένια Καλογεροπούλου.)

...

Κατέβηκε τις σκάλες προσεκτικά και μόνη, η στρουμπουλή κοιλίτσα της τής έκρυβε τα σέβεντυς σαγιοναράκια της (αυτά με τους μεγάλους ηλίανθους), και περπατούσε αστεία: σαν παπίτσα.

...

(Το αγοράκι θα το ονόμαζαν Αλέξανδρο.)

"Αλέξανδρος", της είπε τη μέρα που τη γνώρισε ο καλός της -παρότι τον λέγαν Νικόλα.

"Χαιρώ πολύ Αλέξανδρε", του απάντησαν τα μεγάλα μάτια της εν χορώ, στάζοντας αμύγδαλα και μέλι στο πεζοδρόμιο (μετατρέπωντας τις πλάκες σε φλωρεντίνες).

"Όχι, όχι...δεν κατάλαβες", τη διόρθωσε.

"Τον γιο μας θα ονομάσουμε έτσι".

(Κι ο δρόμος, Ραβέλ και Μπραμς γωνία, ανάβλυζε μουσική, λες κι ο φυσικός ήχος των πεδοδρομίων είναι ν' αχνίζουν βαλσάκια.)

Ε τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε.

Άνθρωποι ενωμένοι με ψυχική κομψότητα (από αυτούς που όταν ακουμπήσουν ένα καμμένο δέντρο βγάζει γλασαρισμένα ανθάκια πορτοκαλιάς -από αυτά που έβαζε το '80 ο Μικές στις τούρτες γενεθλίων).

...


Έφτασε στο μαιευτήριο στις έξι και είκοσι χωρίς εκείνον, σαν κάτι να λιγόστευε εκείνο το απόγευμα, (δύο ηλίανθοι να ανεβαίνουν τα σκαλιά χωρίς τα γκρι του τα αθλητικά διπλαδίπλα, μια εικόνα παράταιρη -σαν να λιγόστευε η νορμαλότητα).

Είχαν και λίγο κοκκινόχωμα τ'αθλητικά του από κάτω, απ'το προχθεσινό πικνίκ.

(Πήγαιναν συχνά για πικνίκ -στον υμηττό τους. Είχαν φυτέψει και αληθινό άνιθο σε κάτι γλαστράκια στην κουζίνα. Μια μέρα πήγαν στην Ακρόπολη κι αρραβωνιάσανε τα εσώρουχά τους ακριβώς κάτω από την πινακίδα που γράφει "απαγορεύονται οι άσεμνες δρασητριότητες". Είχαν και διθέσιο ποδήλατο.)

...

Όμως που ήταν τώρα; Γιατί αργούσε; Γιατί δεν ήταν εκεί να της κρατάει το φόβο απ' τον λαιμό;

...


("Λυπάμαι πολύ". Μόνο αυτό: "λυπάμαι πολύ" -της είπε μια φωνή στο κινητό της, λίγο πριν μπει ο κύριος Στρατάκης για να προκαλέσει τη διαδικασία του "τοκετού με ραντεβού".)

...

"Δεν θα γεννήσω σήμερα γιατρέ...Θα έρθω αύριο ή μεθαύριο...", ψιθύρισε εκείνη. "Ο Νικόλας. Χτύπησε με τ' αυτοκίνητο. Πάει."

...

Κατέβηκε τις σκάλες σαν να μην υπήρχαν σκάλες. (Κάποιοι είπαν ότι είδαν τα σαγιοναράκια να εκτοξέυονται από το παράθυρο και να καρφώνονται στο παρκέ του σπιτιού τους περιέχοντάς την.)

Ξάπλωσε. (Δεν έστεκε να είναι όρθια, δεν υπήρχε τίποτα όρθιο που να μπορούσε να την κουβαλήσει, κι έφερε το σεντόνι πάνω στο πρόσωπό της, τόσο ώστε να την καλύπτει μέχρι και τη μύτη. Έκλεισε τα μάτια ερμητικά -κι άρχισε από το πρώτο δευετρόλεπτο να τα νιώθει να αλλάζουν αργά-αργά χρώμα, από μελί σε πράσινο).

Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο έτσι.

Μετά δύο.

Έξι.

Τριανταπέντε.

Κόντευε δέκα μηνών ακίνητη.

"Θα μείνεις στην κοιλίτσα της μανούλας μέχρι να μεγαλώσεις αρκετά", τα συμφώνησε με το αγοράκι, "έχεις νερό, φαγητό, ζεστασιά -πιες με, φάε με, κρατήσου."

Έφτασε δώδεκα.

"Σπρώξε" -θα της έλεγε ο γιατρός της προ τριμήνου.

(Κι αυτή έσπρωχνε -μα προς τα μέσα της.)

Κι έφτασε δεκαπέντε μηνών.

Είκοσι.

Σαραντατεσσάρων.

(Και λοιπά. )

...

Ιατρικό θαύμα.

...

Χρόνια πολλά κράτησε επί τούτου το νεοΑγέννητο στα μέσα της, εκεί να ψηλώνει, και να απλώνεται, πριν το φέρει ανορθόδοξα στον κόσμο -λες και δεν ήταν σώμα το σώμα της πια, μα κουκούλι.

(Ώσπου ένα πρωί, ο δεύτερος άνθρωπος-περιεχόμενο ψήλωσε πια τόσο πολύ μέσα της, που έγινε ίσος ακριβώς μ' εκείνην, ολοκληρώνοντας την εξάχνωση της σάρκας της σταδιακά, ερχόμενος λίγο-λίγο στην επιφάνεια, γεμίζοντάς την, σαν από πίσω από το δέρμα της, ώς τη στιγμή που άνοιξαν πλέον τα δικά του μάτια στη θέση των δικών της.)

...

Εύχομαι να σας ακούγεται όσο ανθρώπινο σηκώνει η μέρα: το να υπήρχε όντως η δυνατότητα μια γυναίκα να μπορούσε να επιλέξει να εξαχνωθεί, να εξαϋλωθεί -και να αναστηθεί θανάτω θάνατον πατήσασα (και τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα)-, αντικαθιστώντας εαυτόν με το γιο της, κρατώντας τον μέσα της να την κοινωνεί εκ των έσω μέχρι εκείνος ν' ανδρωθεί, προκειμένου να είναι Αυτός ο μόνος ενήλικος άντρας μέσα της πια, μετά τον Αγαπημένο της, αν αυτό για αυτήν σήμαινε λύτρωση.


ΥΓ1
Πολύς κόσμος λέει συχνά ότι "κουβαλάει το δικό του σταυρό". Εγώ πάλι διαπιστώνω ότι ο καθένας μας έχει μπροστά του ανά πάσα στιγμή πεντέξι σταυρούς -μπορεί δέκα, είκοσι.

ΥΓ2
(Επιλογές.)

ΥΓ3
(Ζωή.)

ΥΓ4
Κι όλοι πάμε και διαλέγουμε τον χειρότερο σταυρό απ' όόόόόλη τη γκάμα μπροστά μας -μόνοι μας- χωρίς την παραμικρή πίεση από πουθενά, ποιος ξέρει γιατί, ίσως όντως για λύτρωση, ίσως γιατί πιστεύουμε ότι όσο χειρότερο το πάθος που διαλέξουμε τόσο πιο αμεταχείριστη και αληθώς δοξασμένη η ανάστασή μας, τόσο πιο...αγνή.


ΥΓ5
Θα μου πείτε που κολλάει η αγνότητα; Μα ελάτε τώρα! Παντού. Στην Ανάσταση, στην Αγάπη, στο Πέρασμα από έναν εαυτό σε άλλο.

ΥΓ6
Από την άλλη κατά τον Άλντους Χάξλεϋ είναι η πιο ασυνήθιστη διαστροφή. (Κάπου εδώ θα πεταγόταν κι ο Ανατόλ Φρανς, προσθέτοντας πως "η αγνότητα είναι η πλέον παράδοξη των ερωτικών ανωμαλιών".)

ΥΓ7
Όμως επιμένω: αν μου πείτε ότι γράφω χωρίς ειρμό και με ρωτήσετε γιατί αναφέρω την αγνότητα θα παραξενευτώ.

ΥΓ8
Σύμφωνοι -αγνότητα σωματική δεν υπήρξε πουθενά στα παραπάνω. (Αλλά εσείς μόνο σώματα είδατε παραπάνω; Εγώ ούτ' ένα.)


ΥΓ9
Βέβαια, θα μου πείτε, αφού έχουμε Πάσχα, και όχι Χριστούγεννα, τι ξεκίνησα να μπλέκω την Ανάσταση με γέννες -αγνών έστω προθέσεων;

ΥΓ10
Ίσως επηρεάστηκα απ' την προσδοκώμενη του Χρήστου Γέννα.

ΥΓ11
Πίναμε τσάι προχτές τυχαία στο Ντόλτσε μαζί, λίγο πριν χτυπήσει η Καμπάνα του Αγιουδιονύση -εξού και ο τίτλος του ποστ. Ο άνθρωπος αυτός, (παρακαλώ κρατήστε προς τιμήν του ενός λεπτού κραυγή), έχασε το λίγων μηνών αγοράκι του πριν λίγους μήνες, κάνοντάς μας να αρχίσουμε τα συναισθηματικά μπότοξ -που οι μήνες είναι πάντα λίγοι.

ΥΓ12
Έκτοτε προσδοκεί. Και προσπαθεί να καταλάβει αν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό που τον βρήκε, κι αν είναι ανίερο να λαχταράει τόσο κολασμένα έναν νεογέννητο παράδεισο.

ΥΓ13
"Όχι δηλαδή πες μου εσύ ρε Έσσλιν, τι πιστεύεις. ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ; Να χάνεις ένα παιδί ή να... έχεις μια ανίατη νόσο σαν τη δική σου ;"


ΥΓ14
Καλέ μου. Αν επιμένεις να κάνουμε τον διαγωνσιμό σταυρών και να συγκρίνω "τα δικά μου" με το να χάνεις ένα παιδί, θα σου δώσω και δημόσια την προχτέσινη μου απάντηση (την κράτησα σε τάπερ, να μείνει φρέσκια): Για μένα "τα δικά μου" είναι σαν να κουβαλάω στην μήτρα μου τον εαυτό μου οχτώ χρονών, και να τον περιφέρω μονίμως αγέννητο και χωρίς καμμία πρόθεση να γεννηθεί.

ΥΓ15
Οπότε το δικό σου, ναι, είναι χειρότερο -αυτό ξέχασα να στο διευκρινίσω-, αλλάξαμε κουβέντα. (Η αυτοκατανάλωση δεν γίνεται να είναι χειρότερη: εγώ κατασκευάζω μόνη τον σκελέτο στην ντουλαπά μου, εσένα σου τον φέρανε "δώρο".)

Άρα "κέρδισες".

ΥΓ16
Αν μάλιστα κάναμε συγκριτική διαφήμιση, (με σκηνοθέτη τον Γούντυ), στο προϊοντικό ντέμο το δικό σου θα είχε περισσότερους μαύρους και κόκκινους κόκκους.

ΥΓ17
Το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η αμέσως προηγούμενη κουβέντα μας ήταν για γκόμενες και η επόμενη για το πόσο γλειώδης είναι ο σερβιτόρος ο "Πωστονλένε".

ΥΓ18
Ίσως αυτό είναι η ζωή, ό,τι σου σερβίρεται να το τρως, σαχλαμάρα και σοβαρότητα σε ίσες δόσεις. (Κρύο, ζεστό.)

ΥΓ19
Ντόλτσε.

ΥΓ20
Που σημαίνει γλυκό.

ΥΓ21
Και καμπάνα.

ΥΓ22
Που σου έρχεται κατακέφαλα όταν όλα είναι πικρά.


ΥΓ23
(Τώρα βέβαια κάποιοι διαβάζοντας τον τίτλο του ποστ σκέφτηκαν μόνο φιρμάτα παπούτσια ή ρούχα.)

ΥΓ24
Δεν βαριέσαι, και μένα, καμμιά φορά η αναγέννηση μου φέρνει στο νου απλώς ροζουλί ευτραφείς κοπελούδες. Αγνότητα -που λέγαμε και πριν, πριν αρχίσουμε να τρώμε ό,τι μας σερβίρει η ζωή.

ΥΓ25
"Η αγνότητα δεν είναι περισσότερο αρετή απ' ό,τι ο υποσιτισμός".

ΥΓ26
Αυτό το είπε ο Άλεξ Κόμφορτ.

ΥΓ27
(Βέρυ κόμφορταμπλ.)


...


ΚΑΛΟ ΠΑΣΟΒΕΡ. ΕΝΤ ΑΟΥΤ.


...