Έτσι γίνεται.

...

Στη λίστα με όλα τα λευκά που κάνουν κακό

(αλάτι, ζάχαρη, σύννεφα,

βότκα, άνθρωποι, αλεύρι,

κοκαϊνη)

πρέπει αμέσως να προσθέσουμε

το επείγον λευκό σου πουκάμισο.

Ηλεκτροφόρος φράχτης,

το ύφασμά του,

απομακρύνει τα δάχτυλά μου

με το κιλό,

με φτυαριές να πούμε καλύτερα -

σαν να θέλει επειγόντως να τα θάψει.

Και είναι κι εκείνες οι μέρες,

(άσπρες κι αυτές, 

σαν την κλοπή μια ιδέας που δεν σκέφτηκε κανείς)

που η επιθυμία μου είναι μαζί 

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

και βρεγμένη και αθώα,

ας πούμε σαν χώμα μετά τη βροχή

– Γιατί και τι είναι το χώμα; Βρωμιά είναι –

Aλλά και μήτρα για ‘κείνη κει την αιωνόβια ελιά. 

---

Μακάρι να έφταιγε το ύφασμα.

Μακάρι να ήταν σκόρπιες κλωστούλες η περιφρόνηση.

Είναι το σώμα σου από πίσω που φταίει.

Είναι που μόνο έτσι γίνεται να σε μάθω

– σαν να μην γίνεται.

...

Πτώση

... 

Στη θέση του τελευταίου σου ποτηριού
Έτρεξε λίγο κόκκινο
Σαν να σκίστηκε το τραπεζάκι στο σημείο εκείνο που.

Σαν ο λεκές που άφησε το ποτήρι
να μην σημαίνει ήπιαμε
αλλά φύγαμε.

Από τη μέρα που γεννήθηκες ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρες.
(Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ένας Πέτρος αλλά δεν ήσουν εσύ
Κι ούτε όταν με πήρε μια κάποια Μαρία ήσουν εσύ)
Γιατί εσύ δεν παίρνεις ποτέ χωρίς λόγο
Αλλά ούτε δίνεις με λόγο -να το πούμε αυτό.

Γιατί εσύ ήσουν πάντα πιο πολύ αυτό που δεν ήσουν
Και μαζί σου το ίδιο κι εγώ
Όχι επειδή φεύγοντας έφερες αναχώρηση
Αλλά επειδή υποπτέυομαι πως.

(Όταν ήρθες 
υπολείπονταν ακόμη πολλές μέρες για να έρθεις.
Μερικές φορές 
πρώτα φεύγεις από κάπου
Και μετά πας.)

Κάθε μέρα σκοντάφτω
στο μαύρο κουτί του ατυχήματός μας
που επιβεβαιώνει πώς 

πέφτουμε

συνέχεια 

έξω.

... 

Not now.

...

When everything else fails

Your eyes are still working overtime
Like two waterproof fires
To justify the fact that I already arrived at my now,
where you will one day arrive too,
even though your now at this moment is probably
at your house or on the bus or at work
or at the supermarket or down the road, or; 

and my now is this fragile root of

what is probably some red little flower.

You unhung all the windows off the walls

and in their place
you nailed a collection of basements.
The light that used to generously come in
changed its color into a thick hue that scratches;
a color in the shape of a nail,
I have no idea what this color is called -
maybe contempt.
In the edge of my eyelashes
two playful spiders webbed their home
Some sort of compensation I suppose.

...

Μεσόγειο.

...

Αγαπημένη μου ενιαία θάλασσα,

πόσο ίδια είσαι παντού
Αλλού θεόρατα ανοιχτή
αλλού κομμένη ως το γόνατο -
μα πάντα μία,
ομοούσια,
μια εννιαία μπλε ή κόκκινη κηλίδα

Ούτε θα σου το συγχωρήσουμε κάποτε
Αλλά ούτε και θα σταματήσουμε να βουτάμε - 
κι ας το 'δαμε με τα μάτια μας πια
ότι δεν βρίσκεται εμβόλιο για το νερό κι αλάτι
Κι ας το 'δαμε με τα χέρια μας πια
ότι μετά το μακροβούτι, στην επιστροφή προς τα πάνω -
(αν προς τα πάνω τέλος πάντων είναι η επιστροφή)
η επιφάνεια είναι πάντα μαρμάρινη

...

κιβωτός.

...

Να μη μας ενδιαφέρει 

η διαιώνιση του είδους

Αλλά το είδος της διαιώνισης

...

Αποζημίωση.

...



Ξεκρέμασες όλα τα παράθυρα από τους τοίχους
και στη θέση τους κάρφωσες
μια συλλογή από υπόγεια.
Το φως -που άπλετο έμπαινε παλιά-
πήρε ένα χρώμα πηχτό,
που γρατζουνάει,
ένα χρώμα σε σχήμα καρφιού.
Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό το χρώμα -
ίσως απαξίωση.
Στην άκρη των βλεφαρίδων μου
ύφαναν το σπιτάκι τους
δυο παιχνιδιάρικες αράχνες.
Ένα είδος αποζημίωσης κι αυτό.




---












...

Γιατί δεν φεύγει το καράβι;

...

Γιατί δεν φεύγει το καράβι απ' το λιμάνι;
Είπαν θα φύγει το μεσημέρι
πριν τρία χρόνια
Και δεν έφυγε ακόμη
Το κορίτσι κάθεται στην πλώρη
κι αγναντεύει κουνώντας ένα αόρατο μαντήλι
χαιρετώντας έναν αόρατο κόσμο
που περιμένει να φύγει το καράβι

Γιατί δεν μας προειδοποίησε κανείς;
Γιατί δεν στερεύει η θάλασσα πριν φύγουμε;
Γιατί δεν στέλνει τα νερά της σταγόνα-σταγόνα
πίσω στον ουρανό;
Γιατί δεν ρίχνει μια βροχή ανάποδη
απ' το χώμα προς τα πάνω;

Αφού το ξέρουμε
πως φεύγοντας
δεν θα μείνει πίσω τίποτα να θυμίζει
πως απ' ό,τι υπήρξαμε
δεν θυμίζουμε τίποτα.
Κι αν ύπαρξη είναι να μην σε θυμάται κανείς;
Γιατί να φύγει το καράβι
αφού πάλι εδώ θα 'ρθει;

Κοίτα πόσο ίδια είναι
το κορίτσι και το καράβι
Το ξέρουν καλά πως οι άγκυρές τους
δεν σπάσανε ποτέ (τότε που έπρεπε)
Το ξέρουν καλά
πως οι άγκυρές τους αναστήθηκαν νωρίς.

"αντίο για πάντα"
"αντίο για πάντα" φωνάζουνε οι ταξιδιώτες
κι όμως "αντίο στο ποτέ"
γυρεύανε να πουν