Πλένεται στους 60.

Υπάρχουν ήδη (ή μπορούν να επινοηθούν) πολλά λευκά.

Υπάρχει λευκό.
Λευκότερο λευκό.
Λευκότατο λευκό.
Λευκό βαθύ.
Λευκό ανοιχτό.
Λευκό μέτριο.
Λευκό σκούρο.
Λευκό αστραφτερό.
Λευκό του γάλακτος.
Λευκό της κρέμας.
Λευκό της ζάχαρης.
Λευκό off-white.
Λευκό του σύννεφου.
Λευκό του χιονιού.
Λευκό του φεγγαριού.
Λευκό του πάγου.
Λευκό της διαφάνειας.
(Και κάποια ακόμη υποθέτω.)

Το λευκό είναι το νέο μαύρο.

Τι λέω;

Το λευκό είναι το νέο λευκό.

Κι αυτό που δεν καταλαβαίνω με τίποτα (αλλά ούτε και το πολυαναλύω πια) είναι γιατί έχασα αρκετά χρόνια πιστεύοντας ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή το λευκό είναι μόνο ένα -ενώ το μαύρο πολλά.

Υπάρχουν αμέτρητα λευκά -και πλένονται στους 60 μια χαρά (αν χρειαστεί).
Το μαύρο καλύτερα να μην το βάλεις καν στο πλυντήριο -ειδικά όταν παραμαυρίσει.

Βάλτο στο ψυγείο.

(Ή αστο έξω να χαλάσει να τελειώνουμε.)


ΥΓ
Εντάξει, που και που βάλε κανά τραγούδι Τρύπες ή Portishead ή Godspeed You Black Emperor, για λίγη μαυρότητα οριτζινέλ (αλλά μην το παραξηλώσεις). Για σιγουριά (και ισορροπία), όσο θα παίζει το cd, άπλωσε στο πάτωμα το απόλυτο puzzle. Τρεις χιλιάδες κομματάκια.

Όλα λευκά.

(Ναι, ίσως το πιο δύσκολο puzzle σου -από τότε που έπαιζες μικρός, αλλά αξίζει τον κόπο. Και πάρε με και τηλέφωνο να πεταχτώ.)

:-)