Ομφάλιος Φλώρος.

Σε μια από τις εφτά ζωές μου, δούλευα σε μια διαφημιστική που μου το ανταπέδωσε.

Όχι ότι με δούλευε από πάντα φυσικά -τιμούσε το όνομά της, ήταν μια θαρραλέα εταιρία στην αρχή: με κοιτούσε στα μάτια.

Περπατούσα στους διαδρόμους της και ένιωθα ότι πατάω τα πιο φορτισμένα τετραγωνικά της Αθήνας, τόσο φορτισμένα που ήμουν βέβαιη: κάτω από τα μάρμαρα κρύβονταν μπαταρίες.

Τι φλώρος που ήμουν σχεδόν δέκα χρόνια μπροστά της -ίδρωναν οι κόρπορετ παλάμες μου από έρωτα.

Έκανα ό,τι μου έλεγε, έδινα ό,τι μου έπαιρνε, έπαιρνα ό,τι μου έκανε.

Με ανακούφιση διαπιστώνω ότι δεν έχω κανένα ανοιχτό λογαριασμό μαζί της πια*. (Ερωτευτήκαμε, πηδηχτήκαμε, χωρίσαμε.)

Περνάω συχνά από την παλιά μου εταιρία -και είναι ακριβώς αυτό. Παλιά.
Ώρες ώρες μάλιστα όταν είμαι εκεί νιώθω μια ανεπαίσθητη περίεργη μυρωδιά. Σαν καμμένο.
Ίσως είναι η ιδέα μου.

Η τελευταία μου ιδέα.
Cut.

(*Αφιερωμένο σε Μ και Γ, αλλά και στο τέλος των ομφαλοσκοπήσεων -αμήν).