...
Ίσως μοιάζουμε.
Ίσως κι εσύ σκέφτεσαι. Πως. (Πως τα πάντα.)
Ίσως μια μέρα είπες δυο φορές και δυο καιρούς και μετά έζησα εγώ καλά κι εσύ καλύτερα. Ίσως μπερδεύεις κι εσύ τους ενικούς και τους πληθυντικούς, σαν απαίδευτο παιδί - ή ίσως γεννήθηκες όλες οι ηλικίες μαζί, την ίδια μέρα.
(Ίσως γράφεις στίχους ή δεν ξέρεις καθόλου γραφή, ίσως με διαβάζεις κάθε μέρα ή δεν έμαθες ποτέ ανάγνωση.)
Ίσως μια μέρα σκέφτηκες για τους ανθρώπους πως όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι που πάνω τους έχουν μικρές μικρές πληγές και πως εσύ είσαι απλά μια πληγή που πάνω της έχει μικρούς μικρούς ανθρώπους.
ΥΓ1
Θέλω να φιλήσω τον ενικό σου.
Από την άλλη ο ενικός σου είναι δούρειος ίππος.
(Από την άλλη το ίδιο είναι και η επιθυμία μου.)
ΥΓ2
Μέσα στη θεόρατη καρδιά σου κρύβονται μικρά μικρά κομματάκια του εαυτού σου, που στόχο έχουν να κοροϊδέψουν πανούργα όποιον θέλει να σε γυρίσει ανάποδα - λες και είσαι άδεια μπλούζα.
...
26 Μαρ 2012
21 Μαρ 2012
Παγκόσμια μέρα απλοποίησης.
...
Έρχονται και χτυπάνε το κουδούνι και μετά εσένα και μετά το κουδούνι. Λένε το μυστικό είναι να κόβεις προσεκτικά γύρω γύρω τους ανθρώπους λες κι αυτοί έχουν περίγραμμα, σαν χαρτοκοπτική λένε, να πετάς το μέσα και να κρατάς μόνο το περίγραμμα. Λένε πως οι μπαταρίες σου έχουν δυο θετικούς μόνο πόλους, ελαττωματικούς, πως ο χρόνος κυλάει καλύτερα όταν τα χριστούγεννα πέσουν πάνω στο πάσχα και τρακάρουν μετωπικά το καλοκαίρι και τα λοιπά. Συμβουλεύουν να ποτίζεις συχνά όποιο τραύμα φυτρώνει σαν ζιζάνιο στον κήπο σου ή ανάμεσα στα λουλουδάκια της φούστας σου. Βάζουν λίπασμα στα δάκρυα, δίνουν σχήμα μπαλόνι στην καρδιά σου, σαν ψυχικές εγκυμοσύνες ή υγιώς ανάπηρα (σαν πατερίτσες που έβγαλαν πόδια).
Λένε κι άλλα - πως μια μέρα θα σε αγκαλιάσει κάποιος τόσο δυνατά που από κάθε πόρο του σώματός σου θα πεταχτεί κι από ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος καινούργιος (εσύ), ένας άνθρωπος παλιός (πάλι εσύ), κι όλα τα τόσα εσύ τα εγώ -τι αμέτρητοι που είναι οι άνθρωποι! Είναι -λένε- η στιγμιαία πίστη πως ήρθε κάποιος από ίδιο υλικό, κοινή πάστα, κοινή ρίζα, δυο σώματα ένοικοι (σε μια υπόγεια ψυχή ρετιρέ) - ή κάτι τέτοιο, κάποιος, κάποιος που κάνει τις λέξεις ικανές να καταπίνουν ψαλίδια, ξυράφια, γυμνά καλώδια, πρίζες, σοκολάτες και φωτιές - ή κάτι τέτοιο. Τίποτα τέτοιο. Λένε πως υπάρχουν δύο συναισθήματα, ξεχωριστά, η αγάπη και ο φόβος, πως δεν υπάρχει φόβος που αγαπά ή αγάπη που φοβάται - ή πως υπάρχουν. (Ή, πως, υπάρχουν.)
ΥΓ1
Όποια λέξη σκίσει στα δύο τη διπλανή της, μια πεταλούδα θα ζήσει για πάντα.
ΥΓ2
Αυτά, αυτά και άλλα, λένε, τα ποιήματα που αλέθονται στο κεφάλι μου, στο μπλέντερ μου, ή κάτω απ' το σεντόνι μου. (Τα ποιήματα.) Που στάζουν από το πέος μου στο πληκτρολόγιο και πίσω, στο πληκτρολόγιο και πίσω. Δεν έχω πέος. Όσα πέη κι αν βγάλω το ποίημα δεν βγάζει αλάρμ. Εκτός αν αυτό σημαίνει ποίημα -να μην προειδοποιείς.
Λένε τόσα τα ποιήματα, τα μπλεγμένα ανάμεσα στα μαλλιά μου, που σκοντάφτουν στην ανάσα μου, που στο στόμα σου θέλουν να νοικιάσουν μια γωνιά (ή μια αγωνία), πως η ποίηση ή δεν επείγεται καθόλου επί γης ή πως με βία βιάζεται -ή ίσως πως ποίημα που δεν βιάζεται, δεν μπορεί και να βιάσει. Εκτός αν αυτό σημαίνει ποιήμα.
Να μην ξέρεις ανάγνωση.
...
Έρχονται και χτυπάνε το κουδούνι και μετά εσένα και μετά το κουδούνι. Λένε το μυστικό είναι να κόβεις προσεκτικά γύρω γύρω τους ανθρώπους λες κι αυτοί έχουν περίγραμμα, σαν χαρτοκοπτική λένε, να πετάς το μέσα και να κρατάς μόνο το περίγραμμα. Λένε πως οι μπαταρίες σου έχουν δυο θετικούς μόνο πόλους, ελαττωματικούς, πως ο χρόνος κυλάει καλύτερα όταν τα χριστούγεννα πέσουν πάνω στο πάσχα και τρακάρουν μετωπικά το καλοκαίρι και τα λοιπά. Συμβουλεύουν να ποτίζεις συχνά όποιο τραύμα φυτρώνει σαν ζιζάνιο στον κήπο σου ή ανάμεσα στα λουλουδάκια της φούστας σου. Βάζουν λίπασμα στα δάκρυα, δίνουν σχήμα μπαλόνι στην καρδιά σου, σαν ψυχικές εγκυμοσύνες ή υγιώς ανάπηρα (σαν πατερίτσες που έβγαλαν πόδια).
Λένε κι άλλα - πως μια μέρα θα σε αγκαλιάσει κάποιος τόσο δυνατά που από κάθε πόρο του σώματός σου θα πεταχτεί κι από ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος καινούργιος (εσύ), ένας άνθρωπος παλιός (πάλι εσύ), κι όλα τα τόσα εσύ τα εγώ -τι αμέτρητοι που είναι οι άνθρωποι! Είναι -λένε- η στιγμιαία πίστη πως ήρθε κάποιος από ίδιο υλικό, κοινή πάστα, κοινή ρίζα, δυο σώματα ένοικοι (σε μια υπόγεια ψυχή ρετιρέ) - ή κάτι τέτοιο, κάποιος, κάποιος που κάνει τις λέξεις ικανές να καταπίνουν ψαλίδια, ξυράφια, γυμνά καλώδια, πρίζες, σοκολάτες και φωτιές - ή κάτι τέτοιο. Τίποτα τέτοιο. Λένε πως υπάρχουν δύο συναισθήματα, ξεχωριστά, η αγάπη και ο φόβος, πως δεν υπάρχει φόβος που αγαπά ή αγάπη που φοβάται - ή πως υπάρχουν. (Ή, πως, υπάρχουν.)
ΥΓ1
Όποια λέξη σκίσει στα δύο τη διπλανή της, μια πεταλούδα θα ζήσει για πάντα.
ΥΓ2
Αυτά, αυτά και άλλα, λένε, τα ποιήματα που αλέθονται στο κεφάλι μου, στο μπλέντερ μου, ή κάτω απ' το σεντόνι μου. (Τα ποιήματα.) Που στάζουν από το πέος μου στο πληκτρολόγιο και πίσω, στο πληκτρολόγιο και πίσω. Δεν έχω πέος. Όσα πέη κι αν βγάλω το ποίημα δεν βγάζει αλάρμ. Εκτός αν αυτό σημαίνει ποίημα -να μην προειδοποιείς.
Λένε τόσα τα ποιήματα, τα μπλεγμένα ανάμεσα στα μαλλιά μου, που σκοντάφτουν στην ανάσα μου, που στο στόμα σου θέλουν να νοικιάσουν μια γωνιά (ή μια αγωνία), πως η ποίηση ή δεν επείγεται καθόλου επί γης ή πως με βία βιάζεται -ή ίσως πως ποίημα που δεν βιάζεται, δεν μπορεί και να βιάσει. Εκτός αν αυτό σημαίνει ποιήμα.
Να μην ξέρεις ανάγνωση.
...
19 Μαρ 2012
Εργοστάσιο.
...
Υγρά παντού, ανθρώπινα
εξέχουν στα συρτάρια
κεφάλια δύο πάνω κάτω
αντρικά.
Το εργοστάσιο έκλεισε προχτές.
Μα λειτουργεί κανονικά.
Χημεία παράγει
αίμα αντλεί
αναπνοή
τον ήλιο στερεώνει στα καρφιά του
κατασκευάζει αύρια
και βάζει πεζοδρόμια
χείλη δύο πάνω κάτω
γυναικεία.
(Οι μηχανές αμήχανες δουλεύουν
Μα λειτουργεί κανονικά το σ'αγαπώ
τον λάθος διακόπτη όταν κλείσεις
και στο προαύλιο το σώμα μας χωρίσεις
Σώματα δύο πάνω κάτω
εφεδρικά.)
Κενό γεμάτο, το κυρίως προϊόν
μικρή η ανάγκη να το αδειάσεις.
(Το εργοστάσιο άνοιξε προχτές
Του τίποτα την πόρτα.)
...
Υγρά παντού, ανθρώπινα
εξέχουν στα συρτάρια
κεφάλια δύο πάνω κάτω
αντρικά.
Το εργοστάσιο έκλεισε προχτές.
Μα λειτουργεί κανονικά.
Χημεία παράγει
αίμα αντλεί
αναπνοή
τον ήλιο στερεώνει στα καρφιά του
κατασκευάζει αύρια
και βάζει πεζοδρόμια
χείλη δύο πάνω κάτω
γυναικεία.
(Οι μηχανές αμήχανες δουλεύουν
Μα λειτουργεί κανονικά το σ'αγαπώ
τον λάθος διακόπτη όταν κλείσεις
και στο προαύλιο το σώμα μας χωρίσεις
Σώματα δύο πάνω κάτω
εφεδρικά.)
Κενό γεμάτο, το κυρίως προϊόν
μικρή η ανάγκη να το αδειάσεις.
(Το εργοστάσιο άνοιξε προχτές
Του τίποτα την πόρτα.)
...
18 Μαρ 2012
Εμού της ιδίας.
...
Ώρες και χρόνια χτυπούσα για ν’ ανοίξεις,
τώρα ανοίγω έλεγες, με τη γλυκιά φωνή σου,
χτυπούσα, ανοίγω, τώρα ανοίγω.
Κι όταν τα δάχτυλα καρφώθηκαν στο ξύλο,
και παραμέρισε η πορτούλα για να μπω,
Εγώ.
Εμένα είδα.
Εγώ μπροστά και πίσω από την πόρτα,
ελπίδα να μου δίνω, τώρα ανοίγω,
εγώ φορώντας στις χορδές μου τη φωνή σου,
Ανοίγω
να μιμούμαι πως μου λες.
...
Ώρες και χρόνια χτυπούσα για ν’ ανοίξεις,
τώρα ανοίγω έλεγες, με τη γλυκιά φωνή σου,
χτυπούσα, ανοίγω, τώρα ανοίγω.
Κι όταν τα δάχτυλα καρφώθηκαν στο ξύλο,
και παραμέρισε η πορτούλα για να μπω,
Εγώ.
Εμένα είδα.
Εγώ μπροστά και πίσω από την πόρτα,
ελπίδα να μου δίνω, τώρα ανοίγω,
εγώ φορώντας στις χορδές μου τη φωνή σου,
Ανοίγω
να μιμούμαι πως μου λες.
...
17 Μαρ 2012
Ορατών τε πάντων και αοράτων.
...
Κάποιοι χώνουν τα χέρια τους μέσα στις λέξεις μου και στειρώνουν τη μήτρα τους.
(Κάποιοι μετατρέπουν τις λέξεις μου από μονοκατοικίες σε τριώροφα.)
Κάποιοι ηχογραφούν τα νοήματα - πάτάνε ρεκ, μετά πλεϋ.
(Κάποιοι τα ηλεκτροδοτούν.)
Κάποιοι πετάνε στα σκουπίδια τη "μητέρα" τους, τα φρούτα, και τα τραγούδια - πριν ωριμάσουν.
(Κάποιοι πετάνε σαν σούπερ ήρωες.)
ΥΓ1
Είμαι πεπεισμένη ότι μπορείς να γονιμοποιήσεις ακόμη και χώμα - σαν κι αυτό που στάζει από το ξεχειλωμένο βλέμμα μου, όταν έχω καιρό να σε δω. (Και έχω πολύ καιρό να σε δω, δευτερόλεπτα, η αναμονή έβγαλε χνούδι.)
ΥΓ2
Σκέφτομαι (πως αν η αγάπη έπρεπε να είναι αντικείμενο, πράγμα, ή τέλος πάντων κάτι απτό, δεν θα ήταν ούτε χαλίκι ούτε κεφαλάκι καρφίτσας).
ΥΓ3
Για να χωρέσεις ένα βουνό (δεν θα ήταν χαλίκι ούτε κεφαλάκι καρφίτσας) σε μια οπή, πρέπει αυτή να είναι βαθιά, γενναιόδωρη, ανοιχτή, να την έχει ανοίξει ένα τίμιο και δύσκολο μαχαίρι (όχι σαν κι αυτά τα πλαστικά του πικνίκ).
ΥΓ4
Αυτοί που μετατρέπουν τις μονοκατοικίες σε τριώροφα ξέρουν ότι μόλις περάσεις ένα θεόρατο βουνό από μια μικρή κουμπότρυπα, ράβεις την οπή προσεκτικά και δεν ξανασκίζεται ποτέ. (Γι'αυτό φοβούνται το ποτέ. Μην απελευθερωθούν ολοκληρωτικά.)
Δεν γνωρίζω καμία άλλη λέξη που να θέλει και να μπορεί να βγάλει ορόφους, μπαλκόνια, υπόγεια και σοφίτες, όσο η λέξη δύο.
<3
...
Κάποιοι χώνουν τα χέρια τους μέσα στις λέξεις μου και στειρώνουν τη μήτρα τους.
(Κάποιοι μετατρέπουν τις λέξεις μου από μονοκατοικίες σε τριώροφα.)
Κάποιοι ηχογραφούν τα νοήματα - πάτάνε ρεκ, μετά πλεϋ.
(Κάποιοι τα ηλεκτροδοτούν.)
Κάποιοι πετάνε στα σκουπίδια τη "μητέρα" τους, τα φρούτα, και τα τραγούδια - πριν ωριμάσουν.
(Κάποιοι πετάνε σαν σούπερ ήρωες.)
ΥΓ1
Είμαι πεπεισμένη ότι μπορείς να γονιμοποιήσεις ακόμη και χώμα - σαν κι αυτό που στάζει από το ξεχειλωμένο βλέμμα μου, όταν έχω καιρό να σε δω. (Και έχω πολύ καιρό να σε δω, δευτερόλεπτα, η αναμονή έβγαλε χνούδι.)
ΥΓ2
Σκέφτομαι (πως αν η αγάπη έπρεπε να είναι αντικείμενο, πράγμα, ή τέλος πάντων κάτι απτό, δεν θα ήταν ούτε χαλίκι ούτε κεφαλάκι καρφίτσας).
ΥΓ3
Για να χωρέσεις ένα βουνό (δεν θα ήταν χαλίκι ούτε κεφαλάκι καρφίτσας) σε μια οπή, πρέπει αυτή να είναι βαθιά, γενναιόδωρη, ανοιχτή, να την έχει ανοίξει ένα τίμιο και δύσκολο μαχαίρι (όχι σαν κι αυτά τα πλαστικά του πικνίκ).
ΥΓ4
Αυτοί που μετατρέπουν τις μονοκατοικίες σε τριώροφα ξέρουν ότι μόλις περάσεις ένα θεόρατο βουνό από μια μικρή κουμπότρυπα, ράβεις την οπή προσεκτικά και δεν ξανασκίζεται ποτέ. (Γι'αυτό φοβούνται το ποτέ. Μην απελευθερωθούν ολοκληρωτικά.)
Δεν γνωρίζω καμία άλλη λέξη που να θέλει και να μπορεί να βγάλει ορόφους, μπαλκόνια, υπόγεια και σοφίτες, όσο η λέξη δύο.
<3
...
4 Μαρ 2012
Φανουρόπιτα.
...
Πέρασα το βράδυ στην εντατική. Έπεσε το όνομά σου από την καρδιά μου στο πάτωμα και γέμισε τέσσερα κατάγματα. Εγώ το πήρα αγκαλιά κι άρχισα να τρέχω, αλλά αυτό έσταζε ανάμεσα από τα δάχτυλα μου, έχανε χρόνια, τον τόνο του (στον δρόμο κίνηση, το γνωστό μπαρ κλειστό, λυπημένες πέτρες να βγαίνουν απ' τα μάτια μου, μεγάλες σαν βράχοι). Αργήσατε μου είπαν, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά το βλέπετε κι εσείς, στράβωσε το ν, ίσιωσε το τελικό σίγμα - δύσκολη περίπτωση. Κοιμήθηκα στο πλάι του το βράδυ να μαζεύω τις ανάσες του που γλυστρούσαν από τα σκεπάσματα προς το ταβάνι. (Έκαναν ό,τι μπορούσαν μου είπαν. Μπορούσαν λίγα. Το σκίσαμε εγκάρσια με μαχαίρι, να το εγχειρήσουμε είπαν, αλλά μέσα στην πληγή είχε κρυμμένες παλιές πληγές που ανέπνεαν ακόμα και το ξαναράψαμε.) Τα κατάγματα μου τα τύλιξαν και μου τα έδωσαν όσο πρόχειρα σου δίνουν ένα ξανθό μωρό ή ένα κομμάτι κεϊκ. Φύγαμε. Στον δρόμο κάποιος με ρώτησε τι ώρα είναι και του απάντησα ότι η ώρα είναι ξαπλωμένη στο υπόγειο, αλυσοδεμένη, ντυμένη με ένα κίτρινο λυπημένο φορεματάκι. Α, ευχαριστώ μου είπε, και μου έκοψε ένα κομμάτι από την ακρόπολη - μην τύχει και πεινάσω. Άκου. Το όνομά σου μπορεί να πέθανε μέσα στο στόμα μου, όμως από την καρδιά μου θα χρειαστείς κομπρεσέρ για να το αφαιρέσεις.
ΥΓ1
Κάποια ονόματα έχουν την ιδιότητα να είναι κύρια. Εξημερώνουν τα χυδαία, αθωώνουν τα σκούρα χρώματα, παίζουν όλη μέρα μουσική - και πυροβολούν το μυαλό στο στόμα. (Μην ξανάρθετε μου είπαν. Δεχόμαστε μόνο επέιγοντα περιστατικά και το δικό σας είναι γλυκό σαν μέλι.)
ΥΓ2
1 φλυτζάνι λάδι
1,5 φλυτζάνι φρουκτόζη
5 πορτοκάλια τον χυμό
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
1 φλυτζάνι σταφίδες
3 φλυτζάνια αλεύρι
2 κουταλάκια μπεϊκιν
1 κουταλάκι κανέλα
λίγο μοσχοκάρυδο
ΥΓ3
Από που είστε; Από την Αθήνα. Ωραία η Αθήνα. Παντού είναι ωραία αν είναι ωραία. Θέλετε να πάμε μια βόλτα εδώ γύρω; Θέλω. Σας έχω πάρει αγκαλιά με θέα τη θάλασσα; Όχι, αφού τώρα με γνωρίσατε. Εντάξει. Εντάξει.
...
Πέρασα το βράδυ στην εντατική. Έπεσε το όνομά σου από την καρδιά μου στο πάτωμα και γέμισε τέσσερα κατάγματα. Εγώ το πήρα αγκαλιά κι άρχισα να τρέχω, αλλά αυτό έσταζε ανάμεσα από τα δάχτυλα μου, έχανε χρόνια, τον τόνο του (στον δρόμο κίνηση, το γνωστό μπαρ κλειστό, λυπημένες πέτρες να βγαίνουν απ' τα μάτια μου, μεγάλες σαν βράχοι). Αργήσατε μου είπαν, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά το βλέπετε κι εσείς, στράβωσε το ν, ίσιωσε το τελικό σίγμα - δύσκολη περίπτωση. Κοιμήθηκα στο πλάι του το βράδυ να μαζεύω τις ανάσες του που γλυστρούσαν από τα σκεπάσματα προς το ταβάνι. (Έκαναν ό,τι μπορούσαν μου είπαν. Μπορούσαν λίγα. Το σκίσαμε εγκάρσια με μαχαίρι, να το εγχειρήσουμε είπαν, αλλά μέσα στην πληγή είχε κρυμμένες παλιές πληγές που ανέπνεαν ακόμα και το ξαναράψαμε.) Τα κατάγματα μου τα τύλιξαν και μου τα έδωσαν όσο πρόχειρα σου δίνουν ένα ξανθό μωρό ή ένα κομμάτι κεϊκ. Φύγαμε. Στον δρόμο κάποιος με ρώτησε τι ώρα είναι και του απάντησα ότι η ώρα είναι ξαπλωμένη στο υπόγειο, αλυσοδεμένη, ντυμένη με ένα κίτρινο λυπημένο φορεματάκι. Α, ευχαριστώ μου είπε, και μου έκοψε ένα κομμάτι από την ακρόπολη - μην τύχει και πεινάσω. Άκου. Το όνομά σου μπορεί να πέθανε μέσα στο στόμα μου, όμως από την καρδιά μου θα χρειαστείς κομπρεσέρ για να το αφαιρέσεις.
ΥΓ1
Κάποια ονόματα έχουν την ιδιότητα να είναι κύρια. Εξημερώνουν τα χυδαία, αθωώνουν τα σκούρα χρώματα, παίζουν όλη μέρα μουσική - και πυροβολούν το μυαλό στο στόμα. (Μην ξανάρθετε μου είπαν. Δεχόμαστε μόνο επέιγοντα περιστατικά και το δικό σας είναι γλυκό σαν μέλι.)
ΥΓ2
1 φλυτζάνι λάδι
1,5 φλυτζάνι φρουκτόζη
5 πορτοκάλια τον χυμό
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
1 φλυτζάνι σταφίδες
3 φλυτζάνια αλεύρι
2 κουταλάκια μπεϊκιν
1 κουταλάκι κανέλα
λίγο μοσχοκάρυδο
ΥΓ3
Από που είστε; Από την Αθήνα. Ωραία η Αθήνα. Παντού είναι ωραία αν είναι ωραία. Θέλετε να πάμε μια βόλτα εδώ γύρω; Θέλω. Σας έχω πάρει αγκαλιά με θέα τη θάλασσα; Όχι, αφού τώρα με γνωρίσατε. Εντάξει. Εντάξει.
...
2 Μαρ 2012
Το αντίθετο.
...
Με θάβεις βαθιά
Στον πάτο τού υδρογόνου
Δένοντας κόμπο το σκοτάδι
με το πρόπερσυ.
Σελίδες δώδεκα με τέσσερις ρωγμές
(Μια στον βορρά και τρεις στη δύση)
κεντούν βιβλία με αόρατη βελόνα
(Τι κι αν αφήσαμε τα χέρια, λες
τα χέρια να κρατάνε, άλλο δεν ξέρουν)
Πετάει βαθιά στο χώμα ακόμη το πουλί
Σπόρο στο φόρεμα το κόκκινο, φυτεύει
Βρέχει λεκέδες, λαβωματιές, love or ματιές
Φυτρώνουν άνθρωποι στη νέα μου αυλή
Και μετά μένεις.
Δεν είχα στα μέρη του λόγου, πάει, ποτέ
(στα μέρη του λόγου που φεύγουν όσοι μένουν)
Εύφοροι φράχτες
με γύρω γύρω ξύλινη αυλή.
Με θάβεις βαθιά
Στον πάτο τού υδρογόνου
Δένοντας κόμπο το σκοτάδι
με το πρόπερσυ.
Σελίδες δώδεκα με τέσσερις ρωγμές
(Μια στον βορρά και τρεις στη δύση)
κεντούν βιβλία με αόρατη βελόνα
(Τι κι αν αφήσαμε τα χέρια, λες
τα χέρια να κρατάνε, άλλο δεν ξέρουν)
Πετάει βαθιά στο χώμα ακόμη το πουλί
Σπόρο στο φόρεμα το κόκκινο, φυτεύει
Βρέχει λεκέδες, λαβωματιές, love or ματιές
Φυτρώνουν άνθρωποι στη νέα μου αυλή
Και μετά μένεις.
Δεν είχα στα μέρη του λόγου, πάει, ποτέ
(στα μέρη του λόγου που φεύγουν όσοι μένουν)
Εύφοροι φράχτες
με γύρω γύρω ξύλινη αυλή.
...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
