Με θάβεις βαθιά
Στον πάτο τού υδρογόνου
Δένοντας κόμπο το σκοτάδι
με το πρόπερσυ.
Σελίδες δώδεκα με τέσσερις ρωγμές
(Μια στον βορρά και τρεις στη δύση)
κεντούν βιβλία με αόρατη βελόνα
(Τι κι αν αφήσαμε τα χέρια, λες
τα χέρια να κρατάνε, άλλο δεν ξέρουν)
Πετάει βαθιά στο χώμα ακόμη το πουλί
Σπόρο στο φόρεμα το κόκκινο, φυτεύει
Βρέχει λεκέδες, λαβωματιές, love or ματιές
Φυτρώνουν άνθρωποι στη νέα μου αυλή
Και μετά μένεις.
Δεν είχα στα μέρη του λόγου, πάει, ποτέ
(στα μέρη του λόγου που φεύγουν όσοι μένουν)
Εύφοροι φράχτες
με γύρω γύρω ξύλινη αυλή.
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου