...
Ώρες και χρόνια χτυπούσα για ν’ ανοίξεις,
τώρα ανοίγω έλεγες, με τη γλυκιά φωνή σου,
χτυπούσα, ανοίγω, τώρα ανοίγω.
Κι όταν τα δάχτυλα καρφώθηκαν στο ξύλο,
και παραμέρισε η πορτούλα για να μπω,
Εγώ.
Εμένα είδα.
Εγώ μπροστά και πίσω από την πόρτα,
ελπίδα να μου δίνω, τώρα ανοίγω,
εγώ φορώντας στις χορδές μου τη φωνή σου,
Ανοίγω
να μιμούμαι πως μου λες.
...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου