Αντίο, αράπη μου.

Δεν έχω την παραμικρότατη ιδέα σχετικά με το ποιος πατάει το play που γυρίζει τον κόσμο.

Για σας ίσως κάτι άλλο, για μένα ίσως η αναπνοή του άγνωστου άντρα που ποθώ, μια τεράστια ροζ μπαταρία, ο ήχος που κάνουν τα τρία μου αδέρφια όταν γελούν, μια γιγάντια καραμέλα βουτύρου με χέρια-μοχλούς, ή ίσως απλά μια σουπερτεράστια τρισδιάστατη νότα που ξέφυγε από την παρτιτούρα του μαν ιν δε μίρρορ.

Είμαι όμως πεπεισμένη -αν η θεωρία της γιγάντιας καραμέλας μπάζει εννοώ-, πως αν αυτό που γυρίζει τον κόσμο είναι κάτι ανθρώπινο, αποκλείεται και να είναι κάτι έλλογο, κάτι που προσαρμοζεται στο εκάστοτε περιβάλλον.

(Κυρίως επειδή πιστεύω ότι όσες φορές κι αν οι επιστήμονες λένε ότι ο πλανήτης όντως γυρίζει γύρω-γύρω, η δική μου -ανακουφιστικότερη για τις θεωρίες μου εικόνα-, είναι πως αυτός που γυρίζει τον πλανήτη στην πραγματικότηα την είδε αλλιώς: δεν τον περιστρέφει πια, τα τελευταία εκατό φερειπείν χρόνια, αλλά τον σπρώχνει με ορμή προς μαντέψτε ποία κατεύθυνση.)

Και κατόπιν αυτού, σοβαρά όμως, πόσο πιθανό θεωρείτε ότι αυτός που σπρώχνει τη γη προς τα εμπρός να είναι ένας άβουλος και προσαρμοστικός άνθρωπος που κάνει ό,τι το περιβάλλον ή η κοινή λογική τού –εδώ γελάμε- υπαγορεύει;

Ο κόσμος πάει μπροστά με τους παράλογους. Και η περί ης ο λόγος πρόοδος, για μένα, ανέκαθεν, σχετιζόταν και θα σχετίζεται με τους τρελλούς, τους αντιδραστικούς, τους παράξενους, συχνά τους ανώμαλους, τους διεστραμμένους, τους ανήσυχους, τους πληγωμένους, τους εκκεντρικούς, τους ονειροπόλους, τους φαντασιόπληκτους, τους σαρκαστικούς, τους χυδαίους, τους "ρομαντικούς", τους "περιθωριακούς", όσους τελοσπάντων έχουν υποψιαστεί πώς η ζωή είναι ένα ανεξάνλητο, σκοτεινό αλλά και πετυχημένο αστείο με το οποίο πρέπει να γελάς, να γελάς, να γελάς.

Και κυρίως να χορεύεις.

(Καλά, αν δεν ξέρεις να χορεύεις δεν πειράζει, σκηνοθέτησε τον ψαλιδοχέρη ή το "νευρικός εραστής", χτίσε τη σαγράδα φαμίλια, γράψε το ρωμαίος και ιουλιέτα, συνέθεσε "τα νυχτερινά", ζωγράφισε τη θηλυκή σου φάτσα με πυκνά φρύδια και μουστάκι -και σε συγχωρούμε μωρέ.)

Και με την ευκαιρία, ρωτώ:

Περιμένατε ποτέ να τελειώσει στον κόσμο η σοκολάτα, να πεθάνει ο μίκυ μάους ή να ανακοινωθεί ότι ο παρθενώνας θα αντικατασταθεί με ένα άγαλμα του σάκη ρουβά;

Πάυση (ενός λεπτού σιγής στο παράλογο).

...

Μήπως να γράψω ένα γράμμα διαμαρτυρίας;

...


"ΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ".

Αράπη μου,

Καταρχήν να ξέρεις ότι σου κρατάω μούτρα που πήγες και πέθανες χωρίς να μας ρωτήσεις.

Κατά δεύτερον αν είσαι ένοχος για όσα σου καταλογίζουμε και ήσουν ο μπούγκι-μαν στις παιδικές ντουλάπες, είσαι αχαρακτήριστος κι εύχομαι ο αηπέτρος και ο αηπόντ να σου παίζουν για τιμωρία όλη μέρα ώς την απόλυτη αιωνιότητα τα εμπιθρί της βανδή και των υπολοίπων αστεριών της χέβεν -του αντέννα. (ΔΑΤ γουιλ ντου.)

Κατά τρίτον, (σπίκινκ οφ μπούγκιμαν), για πες μας τώρα που πέρασες στην άλλη μεριά κι έχεις τις απαντήσεις: για ό,τι μας φταίει γενικά, το μπλεημ τελικά να το ρίχνουμε όντως στο μπούγκι;

Επιπλέον, έτσι, για το τελευταίο μας αντίο, να σου πω πως το ότι ήσουν θνητός σταμάτησε γρήγορα να με εντυπωσιάζει και να το σκέφτομαι. Το γεγονός ότι σε είχαμε και το ότι κάποιος σαν κι εσένα υπήρξε ζωντανός ιν δε φερστ πλεϊς, με συγκλονίζει περισσότερο: μια και πεθαίνοντας απλά έκανες ό,τι κάνουν όλοι (μετέφερες στιγμιαία ένα κομμάτι γης στον ουρανό), ενώ ζώντας έκανες ό,τι δεν κάνει παρά ένας στο εκατομμύριο (μετέφερες για 40 χρόνια ένα κομμάτι ουρανού στη γη).

"You came and you changed my world. Just like in the movies".

Δεν λέω.

Η αλήθεια πιθανότατα να ήταν όντως αυτή.

Ήσουν σαφώς διεστραμμένος. Ψυχικά διαταραγμένος. Και κάποιοι ισχυρίστηκαν παιδεραστής.

Φτου σου με ΟΛΟΥΣ τους τρόπους. Το εννοώ.

(Αν και μέσα στους τρόπους την πλέον περίοπτη θέση έχει ο με την "μη σε ματιάσω" έννοια.)

:-)

Δεν εθελοτυφλώ. (Απλώς δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί.)

Και στη τελική ποιος μου λέει εμένα ότι δεν "αρρώστησες ψυχικά" και άρχισες να κάνεις όσα εμφανώς έκανες και όσα μη αποδεδειγμένα έκανες επειδή ΕΓΩ σε οδήγησα εκεί, με την ανοχή μου (στο να ακούω και να πιστεύω ότι μου σερβίρουν τα μήντια παράδειγμα);

Ποια είμαι εγώ, και όλη η αναμάρτητη κοινωνία φορ δατ μάτερ εννοώ, που βρίσκουμε πάντα το κουράγιο να γελάσουμε στα μούτρα ακόμη και του πιο δυστυχισμένου γίγαντα στον πλανήτη όπως εσύ, καταδικάζοντας την ψυχή σου -και ίσως την υστεροφημία σου- στο πιο οξύμορο υπόγειο της διασημότητας, εκεί όπου δισεκατομμύρια μάτια σε κοιτούσαν και σε χειροκροτούσαν, κι όμως εσύ ένιωθες πάντα μόνος, μόνος ακόμη και μέσα στο ίδιο σου το δέρμα.

Οξύμορο.

Ή μάλλον οξύ μωρό.

Σαν κι αυτό που υπήρξες κι εσύ τα όξινα χημικά χρόνια που είμαστε ακόμα σαν υγρά μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, αφού όλοι μας, ακόμη και οι μεγαλύτεροι εγλκηματίες, δεν γεννηθήκαμε "έτσι", κάτι στην πορεία πάει στραβά. (Κι εσύ παιδάκι γεννήθηκες, μικρό, που στη ντουλάπα σου προφανέστατα υπήρχε ο δικός σου μπούγκιμαν. Ναι. Δεν σου έδωσε το δικαίωμα να αναπαράγεις τη δυστυχία αυτό -αλλά ειλικρινά αυτό είναι το τελευταίο για το οποίο θα σε θυμάμαι.)

...

Δεν ξέρω ποια ψυχοπαθολογία σε κατέτρεχε, δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια πίσω από τις διάφορες κατηγορίες για σένα.

(Αλλά έχω μια χαρά όραση και ακοή ώστε να μπορώ να επιβεβαιώσω ότι υπήρχε μία κατηγορία στην οποία έπαιζες μπάλα μόνος επί σαρακονταετίας -μέχρι να αρχίσεις τις πάσες με τον μπράουν, τον μέρκιουρι, τον πεθερό σου και τον κομπεϊν.)

Δεν ξέρω...

(Για να το κλείνουμε.)

Ούτε τι στέκει ξέρω, ούτε θέλω να ξέρω μεταξύ μας, ούτε να σχολιάσω τις πλαστικές και τις ξεπλαστικές σου, δεν πα να ήοσυν πράσινος ή πουά, χου δε φακ κερς, δεν είμαι συντάκτρια της αθενσβοϊς να ψάχνω και να ξέρω τα πάντα, δεν πα να ήθελες να κάνεις και δελφινοπλαστική όπως ο μίστερ γκάρισον στο πιο αστείο επεισόδιο του σάουθπαρκ; Είμαι η τελευταία που θα σε μαλώσω που δεν άντεχες κάτω από το δέρμα σου.

Δεν ξέρω...

Κάποια πράγματα όμως τα ξέρω με βεβαιότητα (τα είδα με τα μάτια μου, τα άκουσα με τα αυτιά μου και κύλησαν κάτω από το δικό μου διψασμένο για ρυθμό δέρμα).


Ήσουν η μεγαλύτερη μουσική διάνοια των τελευταίων 40 φάκιν χρόνων.

ΥΓ1
Εντάξει, ναι.

Δεν ήσουν καρδιοχειρούργος. Ούτε αστρονάυτης.

Αλλά γαμώτο έκανες κάτι ακόμη σημαντικότερο.

Έμαθες τη Βίσση να χορεύει!

Και δεν σε ειρωνεύομαι -με κλείσιμο ματιού το λέω, για να γελάσεις, αν θες πες το και στον άγγελο (του τσάρλυ), το βράδυ που θα τον δεις.

Σοβαρά.

ΕΜΑΘΕΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ.

ΥΓ2
Ο Όσκαρ Γουαϊλντ έλεγε πώς κάθε πορτραίτο που είναι ζωγραφισμένο με συναίσθημα δεν απεικονίζει τον απεικονιζόμενο αλλά τον καλλιτέχνη.

(Το πιάσατε. Μας ζήτησε με όλους τους τρόπους να δούμε πόσο δυστυχισμένος ήταν και μετά έκανε το πιο γενναίο πράγμα -μετέτρεπε τη δυστυχία του σε ενέργεια από αυτές που σπρώχνουν τον πλανήτη προς μαντέψτε ποία κατεύθυνση.)

ΥΓ3
Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική. (Και σ'ευχαριστούμε για αυτό.)


ΥΓ4
Έφτιαξες το πρώτο βιντεοκλίπ της ζωής μας, κι έδωσες το αρχικό του ονόματός σου στο εμτιβή (παρότι κάποιοι συνεχίζουν ακόμη και -ομιτζί- την σήμερον, να πιστεύουν ότι το Μ σημαίνει μιούζικ).

;-)

(Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική.)

ΥΓ5
Έβγαλες μόνο δέκα δίσκους που "κράτησαν" για σαράντα (40), και ποιος ξέρει για πόσα αμέτρητα ακόμη χρόνια καριέρας, τη στιγμή που άλλοι "τεράστιοι" βγάζουν 25 δίσκους το δευτερόλπετο που "κρατάνε" για λίγους μήνες -και με καλλιτεχνική αξία ισάξια ενός δίσκου σερβιρίσματος.


(Θα σε θυμόμαστε για τη μουσική.)

ΥΓ6
Δεν ήσουν καθόλου μα καθόλου διαφορετικός -όπως σε χαρακτήριζαν κάποιοι. (Μοναδικός είναι η λέξη -κι ας την καταλάβουμε στην κυριολεξία της, όχι στην με το κιλό χρήση της.)

ΥΓ7
"Καλά όλα αυτά ρε έσσλιν, αλλά το είπες κι εσύ, ο άνθρωπος ήταν γουάκο".

ΥΓ8
Ε, εντάξει τότε. Να βάλω να ακούσω και να χορέψω Πλιάτσικα.

ΥΓ9
(Ή Μάλαμα. Που είναι και παιδί όνομα και πράμα.)

ΥΓ10
Αν ήθελα να ακούσω μουσικούλα, πάσο.

(Αλλά δεν ήθελα.)

ΥΓ11
Ο "άνθρωπος" έκανε για τη μουσική ό,τι ο τζίζας για τη θρησκεία.

(Και δεν το εννοώ με την "αφήστε τα παιδιά να ρθούν κοντά μου" έννοια, ή επειδή κάθε φορά που τον έβλεπες να κάνει τα δικά του ήθελες να κάνεις το σταυρό σου. Και αν σας πειράζει η βλάσφημη αντιστοιχία κάψτε όλους τους δίσκους της...χμ...μαντόνας?)

ΥΓ12
(Άσε που περπάταγε στο φεγγάρι κάθε μέρα -ενώ σύσσωμη η ανθρωπότητα το περπάτησε μία και μοναδική φορά -κι αυτή σε στούντιο με καλό μοντέρ.)

ΥΓ13
Όσον αφορά στο άγαλμα του σάκη ρουβά πάνω στον βράχο του παρθενώνα τώρα, κάνω μια παρένθεση αλά μέρυ κουάντ και ολοκληρώνω την σκέψη μου με την εξής απορία: πώς φτάσαμε να ονομάζουμε θεούς και είδωλα και αϊκονς ένα μάτσο κάγκουρες που χοροπηδάνε τραγουδώντας θα σου φτιάξω μακαρόνια με κιμά για να φας;;;;;;;;

ΥΓ14
Ο Σάκης είναι Ο ΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚΗΣ. Ρισπέκτ. Είναι πολύ όμορφος. Όταν τον βλέπω λιώνω και θέλω να καεί το βίντεο της ζυγούλη. Αλλά λυπάμαι. Μην μπλέκουμε τα πράγματα. Στον παράδεισο γίνεται ήδη συνωστισμός από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ θεούς και δαίμονες και ειλικρινά βαριέμαι τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τη γη τη γυρίζει (εδώ κολλάει καλύτερα το πάλαι ποτέ γύρω-γύρω), ο μπραντ πιτ.

ΥΓ15
Αν τη γυρίζει ο μπραντ πιτ, ελλείψη πιο κατάλληλης φράσης, παρακαλώ αν γίνεται να την σταματήσει λίγο -κάποιοι θέλουν να κατέβουν. (Ευχαριστώ.)

ΥΓ16
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως κακώς τα γράφω αυτά, δεν θέλω να είμαι υποκρίτρια: με την κολλητή μου φίλη, την δεσποινίς αναλυτή, ("το πιο όμορφο κορίτσι του πλανήτη"), βλέπουμε Σάκη και ΛΙΩΝΟΥΜΕ. Απλά λέω ότι εύχομαι για άλλη μια φορά να μπορείτε να διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές.

ΥΓ17
Πέθανε ένας τεράστιος εξτρατερέστριαλ. Αυτό λέω τόση ώρα.

ΥΓ18
And I couldn't help but wonder. Γιατί θεωρείται "ντροπή", ταμπού, και για λύπηση ένας άνθρωπος που κραύγαζε τη δυστυχία πάνω σε κάθε εκατοστό του σώματός του και δεν θεωρείται για λύπηση μια εξηντάρα που επιδεικνύει την χοροπηδηχτή κυλότα της υπό τους υποκριτικούς λαϊκ ε βέρτζιν ήχους, το μεγαλύτερο κοινό της οποίας (ηλικιακά εννοώ) σέρνεται στα γυμναστήρια και στους πλαστικούς κραδαίνοντας μια φωτό της;

ΥΓ19
Γιατί δεν θεωρείται εξευτελιστικό να διασύρεις ένα φτωχό παιδάκι, υιοθετώντας το μόνο και μόνο για να συμπληρώσεις τη νέα εικόνα που πια αποφάσισες για να προωθήσεις το νέο σου λουκ, της καλόψυχης μητέρας; (Δεν λέω πώς κι εκείνος δεν έκανε πιθανότατα το ίδιο, πληζ, ξανά, ρηντ μπιτουήν δε λαϊνς).

ΥΓ20
Και για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί δεν αφήνουμε τους λάρτζερ δαν λαϊφ μάγους να είναι σταρ? Τι θα θέλαμε από τον βασιληά της ποπ ακριβώς; Να μην συγκαταλέγεται στους ψωνισμένους;; Έλεος! (Μήπως να αφήσει τη νέβερλαντ και να πεταχτεί στη λαϊκή για ντομάτες;)

ΥΓ21
Έφυγε ο άνθρωπος που θα κρατήσει ώς την αιωνιότητα το ρεκόρ του δίσκου με τις μεγαλύτερες πωλήσεις -και κυρίως το ρεκόρ της πιο διάσημης μουσικής προσωπικότητας όλων των εποχών.

Όχι επειδή άλλαξε πια η μουσική και οι νόμοι της μουσικής βιομηχανίας, τουλάχιστον όσον αφορα στις πωλήσεις δίσκων έναντι του ριπ και του νταουνλόαντ, αλλά επειδή ο άνθρωπος αυτός παρέμεινε σαράντα χρόνια στην κορυφή πριν καν μπει το ίντερνετ στη ζωή μας, πριν καν αρχίσει να υπάρχει τρόπος αυτόματης κυκλοφορίας ήχου με ένα κλικ, πριν καν περάσουμε στην γιουτιούμπ εποχή, όπου μέσα σε ένα δευτερόλπετο μπορείς να είσαι όποιος θέλεις να είσαι μέσα σε δευτερόλεπτα, "διάσημος" ώς την άκρη του πλανήτη, με μόνο μέσον το νόημα, αυτό για το οποίο θα τον θυμόμαστε, αυτό για το οποίο τον ευχαριστούμε.

(Μη λέμε τα ίδια. ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.)

ΥΓ22
Αλλά σας κούρασα, ποιος εγώ, που η αγαπημένη μου μουσική ήταν ανέκαθεν όλες οι ολτέρνατιβ σόνικ γιούθ μπάντες ή ο μότσαρτ. (Χμ...) Ας το ελαφρύνω λίγο -σχολιάζοντας τη λέξη αράπης στον τίτλο φερειπείν.

ΥΓ23
Ε, λοιπόν ποιος να σας δώσει άδικο; Ομολογουμένως η λέξη αράπης στον τίτλο δεν είναι καθόλου μα καθόλου κομψή ή πολίτικαλυ κορρέκτ (και ακριβώς γι'αυτό και την επέλεξα :-)

ΥΓ24
Όχι φυσικά για να τον αποχαιρετίσω δηλώνοντας την αγάπη μου, ή για να αναπτύξω ότι ελάχιστα πράγματα πάνω του ήταν κορρέκτ, μα, αντιθέτως, επειδή το να επιδεικνύει κανείς ζήλο στο να σηκώσει το δάχτυλο για να τον δείξει, να τον κατακρίνει, και να τον χλευάσει που άσπρισε δεν μου φέρνει στο μυαλό παρά μόνο τη λέξη υποκρισία (ή ένα ζευγάρι αυτιά με πτώση τυμπάνου και κριτήριου). Γκουγκλ "βιτιλάγκο".

ΥΓ25
Τέλοσπάντων, αυτά τα ανέλυσα. Να το ελαφρύνω είπα.

ΥΓ26
Ευτυχώς υπάρχει και ο Τζάστιν. (Που τζαστ ιν ταϊμ ανδρώθηκε, για να κάνει το σουάπ.)

ΥΓ27
(Λέτε ο Τζάστιν να του είπε "μάγκα τζάσ'την εσύ τώρα να πάρω σειρά";)

ΥΓ28
Τζαστ ιν κέης που δεν το σκεφτήκατε, λέω. (Και, ναι, αν δεν με σταματήσει κάποιος έχω ακόμη τρία λογοπαίγνια.)

ΥΓ29
Το σημερινό κείμενο εναλλακτικά θα το ονόμαζα "Τζάκο, Ω!" ή "Μπλακ Τζίζας". Γιατί πιστεύετε δεν πιστεύετε (στην αντιστοιχία ότι εκείνος έκανε για τη μουσική ό,τι Εκείνος έκανε για τη θρησκεία), πρέπει να το παραδεχτείτε: τον ξέρανε και οι πέτρες, και -τον μισούσατε ή τον λατρεύατε-, με τα καμώματά του σας έκανε κι εσάς να αναφωνείτε "Ω, λόρντ".

ΥΓ30
Ανάμεσα σε τόσους διάσημους, το δικό το όνομα, θα το προσέξατε, δεν το ανέφερα ποτέ. Ίσως επειδή αυτό θα πει ίνδαλμα, μύθος, θρύλλος, αϊκον, και πραγματική διασημότητα.

ΥΓ31
Να ξέρουν όλοι ποιος είσαι ακόμη κι αν δεν ακουστεί ποτέ ξανά το όνομά σου.

ΥΓ32
Θα συνέχιζα για ώρες (και για τις δυο πλευρές του νομίσματος). Στο μπλογκ μου δεν γράφω ποτέ "απόψεις" τέτοιου είδους -έκανα μια εξάιρεση για τα αδέρφια μου. (Ξέρουν αυτά.) Επειδή όπως έγραψα στη εισαγωγή ο ήχος που κάνουν όταν χαμογελούν κάνει τον κόσμο μου να μη μένει στάσιμος. (Αν μη τι άλλο η μουσική του θα ενώνει για πάντα τον αλέξανδρο και τον κωνσταντίνο μεταξύ τους, εγώ θα είμαι πάντα το λαϊμπίριαν γκερλ τους κι όποιος κάνει πρώτος κόρη θα την πούμε κλείσιμο ματιού ευγενική βασίλισσα, δηλαδή βασιλική-ευγενία, δηλαδή τσίζυ μπίλυ-τζιν.)

ΥΓ33
Πριν μου αρχίσετε τίποτα για ανάποδο ρατσισμό κλπ, όταν είμαστε μικροί είχαμε μια "νάννυ" μαύρη, από το κάμπο βέρντε, την σόνια -κάτι σαν την τσεζάρια εβόρα σκεφτείτε. Μας έμαθε τον βασιληά της ποπ και μας μεγάλωσε με μαύρους ήχους. Την ευγνωμονούμε, να είναι καλά όπου είναι, και αυτή και το κοριτσάκι της -που όταν το γέννησε έγινε κι αυτό μέλος της οικογένειάς μας, πριν έρθει η ώρα να φύγουν.

:-)

ΥΓ34
Α, και...ναι! Αράπη μου μεγάλη, μην ξεχάσω να σε ρωτήσω. Για τσέκαρε και πες μου γιατί έχω σκάσει: Ο Έλβις τελικά ζει?

ΥΓ35
Επιπλέον:

Που πάει η μουσική όταν πεθαίνει;

ΥΓ36
(Εκεί που θα κηδευτεί κάποτε κι ο μίκυ μάους;)

ΥΓ37
Και να θυμάσαι. Δεν με πειράζει να με πει κανείς κόρνυ ή τσίζυ, I pull it off. Αλλά έτσι είναι: παρότι they don't really care about us, we are the world.

ΥΓ38
No message could have been any clearer.

ΥΓ38
Πάτα πλεϋ.

ΥΓ39
FOREVER.-

Λούνα Ντάρκ.

Τα πρώτα λεπτά υποθέτω ότι με πας στο λουναπάρκ και σου λέω όλο ευθεία και στο τρίτο στενό δεξιά κι έχω μια τεράστια χαρά, παιδική χαρά, δηλαδή χαρά με τραμπάλες και τσουλήθρες, και τρέχουμε τόσο πολύ (που παραλίγο να πατήσουμε μια λευκή γάτα που τελικά είναι πάπια σαν αυτές που φέρνουν οι αποκλειστικές).

Στρίψε εδώ σου λέω -και παρκάρουμε σε μια αλάνα που είν' όλη γεμάτη αυτοκίνητα στη σειρά, όλα ίδια κι απαράλλακτα με το δικό μας: άσπρα, μ' έναν κόκκινο σταυρό στο καπώ.

Στην είσοδο έχει λαμπιόνια μόνο μπλε κι εγώ σε σκουντάω καχύποπτα και σου λέω κάτι δεν πάει καλά, μπλε λαμπιόνια δεν υπάρχουν τέτοια εποχή, βγαίνουν σεπτέμβριο.

Μας υποδέχεται μια μεγαλοκοπέλα που μοιάζει με δικηγόρο που ήθελε να γίνει νηπιαγωγός, και μας ρωτάει με παιδική φωνούλα: για τη θεραπεία είστε; γιατί αν είστε για τη θεραπεία, πρέπει να πάρετε το αυτοκίνητο και να πάτε στην κάτω βόλτα -κι εμείς γυρνάμε στο αμάξι μας και δεν το βρίσκουμε, γιατί είναι όλα ίδια καρμπόν άσπρα, αλλά χωρίς κόκκινο σταυρό στο καπώ, γιατί πέσαμε θύματα κλοπής οι καϋμένοι, κι εσύ μου λες θα σε πάω με τα πόδια (και κάνουμε κατακόρυφο και περπατάμε με τα χέρια).

Φτάνουμε στην κάτω βόλτα και βλέπουμε ένα μικρό κοριτσάκι που έχει το κεφάλι της μεγαλοκοπέλας να μας ανακοινώνει με σοβαρή αντρική φωνή ότι είναι ο θεράπων κι εμείς απαντάμε χεστήκαμε κι ανεβαίνουμε επιδεικτικά στο καρουσέλ (κι αυτός-αυτή μας λέει τρελλούς, που πάμε γυρεύοντας, γιατί το καρουσέλ θα με πειράξει: είμαι αλλεργική στις στροφές).

Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε μια στροφή, κι έρχεται ένας γιατρός μεταμφιεσμένος σε κλόουν και με τραβάει από το αλογάκι -κι εσύ γίνεσαι κρεβάτι και με ξαπλώνουν πάνω σου.

Χειροτερέψατε μου λέει γελώντας: το αίμα σας πάσχει πλέον από μια σπάνια μορφή καλπάζουσας επιθετικής φρουταιμίας στο τελευταίο στάδιο, να, εδώ, δείτε το και μόνοι σας, και μου τρυπάει το δάχτυλο με μια βελόνα και τρέχει πορτοκαλάδα ποτάμι.

Πανικοβάλομαι.

Δηλαδή μου λέτε ότι θα έχω αντί για αίμα πορτοκαλάδα και όχι βυσσινάδα; ωρύομαι εκνευρισμένη, κι εσύ ξαναγίνεσαι εσύ αλλά ξανθός κι εγώ σου λέω άμα είναι να είσαι ξανθός να φύγουμε οριστικά απ' τη γη, και με ρωτάς κι άμα φύγουμε τι θα πίνουμε; το αίμα σου; και γελάμε και φεύγουμε (ενώ το κοριτσάκι-μεγαλοκοπέλα γαυγίζει σαν τσιουάουα).

Σύντομα αρρωσταίνω βαριά σε όλο μου το σώμα.

Το συκώτι μου μετατρέπεται σε κέηκ-πορτοκάλι.

Τα μαλλιά μου γίνονται ροζ μαλλί της γριάς.

Το δέρμα μου γεμίζει τσόκολατ τσιπς.

(Αναπνέω και αχνίζει ζάχαρη.)

Με κοιτάζεις βαριά στεναχωρημένος.

Μη στεναχωριέσαι βρε κουτό σου λέω τώρα εγώ, ίσως υπάρχει ελπίδα, και για σένα: ίσως είναι κολλητικό.

Δεν υπάρχουν κακές αρρώστιες σου λεω. Εμείς τις κατασκευάζουμε.

(Κόβω ένα κομμάτι πάστα από το στήθος μου και με μοιραζόμαστε. Ίσως είναι κολλητικό, λέμε γεμάτοι ελπίδα, καθώς με τρέχεις με αγωνία στο λουναπάρκ για τη θεραπεία.)

Πρέπει να παίρνει πέντε πακέτα εμενέμς των πεντακοσίων για τουλάχιστον ένα μήνα, σου λέει ο θεράπων βλοσυρός, και μάλιστα από τα βαριά: με το φουντούκι στο κέντρο.

Έχει παρενέργειες ρωτάω εγώ σοβαρή;

Δυστυχώς ναι λέει -και κατεβάζει το κεφάλι.

Η καρδιά σας, λέει χαμηλόφωνα.

Θα μετατραπεί σ' ένα τεράστιο λουκούμι τριαντάφυλλο.

...

Βρέχει ανθάκια αμυγδαλιάς.


ΥΓ1
Μου κλείνεις το μάτι.

ΥΓ2
Πράγμα σαφώς κολλητικό.





:-)

Κατερίνα Έλλην.

Είμαι πεπεισμένη ότι οι πατούσες μου είναι αρραβωνιασμένες στα κρυφά μ’εκείνο το είδος χώματος που έχει μέσα του μάρμαρο και ρίζες –ρίζες που σκοντάφτουν στην ανάσα μου όταν σκαρφαλώνει η ακρόπολη στο μυαλό μου.

Και Φεβρουάριο να κάνω βόλτα εκεί πάνω, είναι σαν να κουβαλάω στους ώμους μου τζιτζίκια (σαν να μπαινοβγαίνει ο Ιούλιος στις τρυπίτσες τού πουλόβερ μου –με τον ίδιο τρόπο που μπαινοβγαίνει ο έρωτας σε μια κουμπότρυπα).

(Βέβαια έχω χρόνια να φάω ψωμί ζυμωτό και κομμένο στα γόνατα από χέρια γιαγιάς, αλλά άμα κοιτάς την αθήνα ψίχουλο ψίχουλο από ψηλά, είναι σαν να τρυπώνει μια μυρωδιά ψωμιού κάτω από τη φούστα σου –και τίποτα δεν τη λεκιάζει αυτήν τη μυρωδιά: ούτε το βούτυρο, ούτε τα ρόδια, ούτε καν μια καρδιά που χοροπηδάει γυμνή στις τσουκνίδες.)

Νιώθω δυο κόκκινες χαλκομανίες να ζωγραφίζουν την ελλάδα στα μάγουλά μου, εκεί πάνω, από ντροπή ίσως (που χωρίς να κάνω τίποτα μου χαρίζεται στο πιάτο μου τόση γινωμένη ομορφιά και κάποιος μου λέει φάε).

Κάτω από τη φόδρα του στήθους μου κρύβονται οι μπαταρίες που ενεργοποιούν αυτόματα τις λέξεις μου εκεί -οι λέξεις στάζουν από τα μαλλιά μου, από τα μάτια μου, από τα δάχτυλα, από τις ρώγες μου, από οπουδήποτε εκτός από το στόμα μου. (Που το ανοίγω μόνο για να καταπιώ έναν συρμό του μετρό -μπας και δεν γυρίσω σπίτι.)

Στο στομάχι μου μια καρυάτιδα αλέθεται ήδη με μια φέτα καρπούζι, η παναγία περπατάει πλανόδια στην αρεοπαγίτου πουλώντας γρανίτες, σανδάλια, κόκκαλα, και βραχιόλια από κοχύλια.

Απλώνω το χέρι μου, και ξεριζώνω δυο τρία αθηναϊκά νεοκλασικά του γούστου μου. (Τα χώνω στις τσέπες μου, λες και μου ανήκουν. Έτσι. Να τα παίρνω μαζί μου στα μακρινά ταξίδια -να ντεκοράρω τα μακρινά απογεύματα.)

Στο βάθος του ορίζοντα το μάτι μου γραπώνει και χώνει στην τσέπη του δυο πλοία.

Και φυσικά πάντα κοιτάζω κάτω.

Τι παράταιρο που δεν στέκεται ένα δεύτερο σώμα μου κοντά μου να δω την πόλη μου με δυο καρδιές και δυο στόματα. (Πώς να σου φτάσει μόνο ένα σώμα εδώ πάνω, πώς να μοιραστείς το περίσσιο θησείο στα δύο μ'ένα μόνο σώμα;)

Η ώρα περνάει -στο απέναντι πεζοδρόμιο. (Γίνεται αγαλματάκι σε μουσείο.) Η ώρα. (Κυρηγμένη διατηρητέα.) Τώρα, παλιά, και στο μέλλον: η ίδια.

Αν κάτσεις με υπομονή, ο ήλιος κατρακυλάει από το κλαδί του σαν πορτοκάλι.

(Βραδιάζει το θυμάρι και ξημερώνει γιασεμί.)

Δροσούλα.

(Τραβάω τον ουρανό σαν κουβέρτα και τον τυλίγομαι σφιχτό μπλε.)

"Σκέφτεται ή νιώθει παρόμοια κάποιος;"

(Πόσοι εκείνη την ώρα να τρώνε, να κοιμούνται, να τσακώνονται, να χασμουριούνται, να κατουράνε, να διαβάζουν, να γαμάνε, να πεθαίνουν ή να χτενίζονται;)

Δεν κάνει διαφορά.

"Σκέφτεται ή νιώθει παρόμοια κάποιος;" Τι πάει να πει αυτό; Τι ρωτάς; Δεν ξέρεις;

Όλοι, (είτε τρώνε, κοιμούνται, τσακώνονται, χασμουριούνται, κατουράνε, διαβάζουν, γαμάνε, πεθαίνουν ή χτενίζονται) είναι λες και κάνουν την ίδια δουλειά το πρωί -λες και δεν υπάρχουν φαρμακοποιοί, εστιάτορες, τραπεζίτες, πουτάνες, ηλεκτρολόγοι, δικηγόροι, μα μόνο άνθρωποι που ράβουν (πάνω σε κάθε ελληνικό χαλίκι, και λουκούμι, και πρόβατο), όλοι μα όλοι μας, όλοι μας την ίδια δουλειά, συνάδελφοι, άνθρωποι που ράβουν, (όλη η χώρα ένα ραφτάδικο), άνθρωποι που ράβουν χωρίς τύψεις, φασόν, πάνω σε όλα, (στις λέξεις, στα καρπούζια, στον Σωκράτη), ένα ναϋλον ταμπελάκι "μεϊντ ιν τσαϊνα".


...

Ντόλτσε και Καμπάνα.

Παρότι φεμινίστρια δεν ήμουν ποτέ (κι αν έβγαινες στον δρόμο και με φώναζες Γεωργία Σάνδη, δεν θα γυρνούσα με τίποτα το κεφάλι μου), απόψε θα επινοήσω ένα θηλυκό να ανασταίνεται (ένα θηλυκό που, με τη σύμφωνη γνώμη του Σαραντάρη, "ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο, ήταν και τα δύο").

...

Ξέρω ελάχιστα πράγματα γι'αυτήν -ίσως της άρεσαν τα μανταρίνια. (Μπορεί και όχι.)

(Θα είχε πλάκα να της άρεσαν τα μανταρίνια -θα μπορούσαμε να τη λέμε Κλημεντίνη.)

...

Της είχε πει θα περάσω να σε πάρω στις πέντε ακριβώς, (είχαν ραντεβού για καισαρική στις πεντέμιση κι ακόμη να φανεί).

Ξαφνικά πέντε και (και ψυχή στην πόρτα), έξι παρά τέταρτο (και τίποτα). Και να απάνταγε στο κινητό του τουλάχιστον... ("Μα του κάκου" -όπως χαριτωμένα θά'λεγε κι η Ξένια Καλογεροπούλου.)

...

Κατέβηκε τις σκάλες προσεκτικά και μόνη, η στρουμπουλή κοιλίτσα της τής έκρυβε τα σέβεντυς σαγιοναράκια της (αυτά με τους μεγάλους ηλίανθους), και περπατούσε αστεία: σαν παπίτσα.

...

(Το αγοράκι θα το ονόμαζαν Αλέξανδρο.)

"Αλέξανδρος", της είπε τη μέρα που τη γνώρισε ο καλός της -παρότι τον λέγαν Νικόλα.

"Χαιρώ πολύ Αλέξανδρε", του απάντησαν τα μεγάλα μάτια της εν χορώ, στάζοντας αμύγδαλα και μέλι στο πεζοδρόμιο (μετατρέπωντας τις πλάκες σε φλωρεντίνες).

"Όχι, όχι...δεν κατάλαβες", τη διόρθωσε.

"Τον γιο μας θα ονομάσουμε έτσι".

(Κι ο δρόμος, Ραβέλ και Μπραμς γωνία, ανάβλυζε μουσική, λες κι ο φυσικός ήχος των πεδοδρομίων είναι ν' αχνίζουν βαλσάκια.)

Ε τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε.

Άνθρωποι ενωμένοι με ψυχική κομψότητα (από αυτούς που όταν ακουμπήσουν ένα καμμένο δέντρο βγάζει γλασαρισμένα ανθάκια πορτοκαλιάς -από αυτά που έβαζε το '80 ο Μικές στις τούρτες γενεθλίων).

...


Έφτασε στο μαιευτήριο στις έξι και είκοσι χωρίς εκείνον, σαν κάτι να λιγόστευε εκείνο το απόγευμα, (δύο ηλίανθοι να ανεβαίνουν τα σκαλιά χωρίς τα γκρι του τα αθλητικά διπλαδίπλα, μια εικόνα παράταιρη -σαν να λιγόστευε η νορμαλότητα).

Είχαν και λίγο κοκκινόχωμα τ'αθλητικά του από κάτω, απ'το προχθεσινό πικνίκ.

(Πήγαιναν συχνά για πικνίκ -στον υμηττό τους. Είχαν φυτέψει και αληθινό άνιθο σε κάτι γλαστράκια στην κουζίνα. Μια μέρα πήγαν στην Ακρόπολη κι αρραβωνιάσανε τα εσώρουχά τους ακριβώς κάτω από την πινακίδα που γράφει "απαγορεύονται οι άσεμνες δρασητριότητες". Είχαν και διθέσιο ποδήλατο.)

...

Όμως που ήταν τώρα; Γιατί αργούσε; Γιατί δεν ήταν εκεί να της κρατάει το φόβο απ' τον λαιμό;

...


("Λυπάμαι πολύ". Μόνο αυτό: "λυπάμαι πολύ" -της είπε μια φωνή στο κινητό της, λίγο πριν μπει ο κύριος Στρατάκης για να προκαλέσει τη διαδικασία του "τοκετού με ραντεβού".)

...

"Δεν θα γεννήσω σήμερα γιατρέ...Θα έρθω αύριο ή μεθαύριο...", ψιθύρισε εκείνη. "Ο Νικόλας. Χτύπησε με τ' αυτοκίνητο. Πάει."

...

Κατέβηκε τις σκάλες σαν να μην υπήρχαν σκάλες. (Κάποιοι είπαν ότι είδαν τα σαγιοναράκια να εκτοξέυονται από το παράθυρο και να καρφώνονται στο παρκέ του σπιτιού τους περιέχοντάς την.)

Ξάπλωσε. (Δεν έστεκε να είναι όρθια, δεν υπήρχε τίποτα όρθιο που να μπορούσε να την κουβαλήσει, κι έφερε το σεντόνι πάνω στο πρόσωπό της, τόσο ώστε να την καλύπτει μέχρι και τη μύτη. Έκλεισε τα μάτια ερμητικά -κι άρχισε από το πρώτο δευετρόλεπτο να τα νιώθει να αλλάζουν αργά-αργά χρώμα, από μελί σε πράσινο).

Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο έτσι.

Μετά δύο.

Έξι.

Τριανταπέντε.

Κόντευε δέκα μηνών ακίνητη.

"Θα μείνεις στην κοιλίτσα της μανούλας μέχρι να μεγαλώσεις αρκετά", τα συμφώνησε με το αγοράκι, "έχεις νερό, φαγητό, ζεστασιά -πιες με, φάε με, κρατήσου."

Έφτασε δώδεκα.

"Σπρώξε" -θα της έλεγε ο γιατρός της προ τριμήνου.

(Κι αυτή έσπρωχνε -μα προς τα μέσα της.)

Κι έφτασε δεκαπέντε μηνών.

Είκοσι.

Σαραντατεσσάρων.

(Και λοιπά. )

...

Ιατρικό θαύμα.

...

Χρόνια πολλά κράτησε επί τούτου το νεοΑγέννητο στα μέσα της, εκεί να ψηλώνει, και να απλώνεται, πριν το φέρει ανορθόδοξα στον κόσμο -λες και δεν ήταν σώμα το σώμα της πια, μα κουκούλι.

(Ώσπου ένα πρωί, ο δεύτερος άνθρωπος-περιεχόμενο ψήλωσε πια τόσο πολύ μέσα της, που έγινε ίσος ακριβώς μ' εκείνην, ολοκληρώνοντας την εξάχνωση της σάρκας της σταδιακά, ερχόμενος λίγο-λίγο στην επιφάνεια, γεμίζοντάς την, σαν από πίσω από το δέρμα της, ώς τη στιγμή που άνοιξαν πλέον τα δικά του μάτια στη θέση των δικών της.)

...

Εύχομαι να σας ακούγεται όσο ανθρώπινο σηκώνει η μέρα: το να υπήρχε όντως η δυνατότητα μια γυναίκα να μπορούσε να επιλέξει να εξαχνωθεί, να εξαϋλωθεί -και να αναστηθεί θανάτω θάνατον πατήσασα (και τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα)-, αντικαθιστώντας εαυτόν με το γιο της, κρατώντας τον μέσα της να την κοινωνεί εκ των έσω μέχρι εκείνος ν' ανδρωθεί, προκειμένου να είναι Αυτός ο μόνος ενήλικος άντρας μέσα της πια, μετά τον Αγαπημένο της, αν αυτό για αυτήν σήμαινε λύτρωση.


ΥΓ1
Πολύς κόσμος λέει συχνά ότι "κουβαλάει το δικό του σταυρό". Εγώ πάλι διαπιστώνω ότι ο καθένας μας έχει μπροστά του ανά πάσα στιγμή πεντέξι σταυρούς -μπορεί δέκα, είκοσι.

ΥΓ2
(Επιλογές.)

ΥΓ3
(Ζωή.)

ΥΓ4
Κι όλοι πάμε και διαλέγουμε τον χειρότερο σταυρό απ' όόόόόλη τη γκάμα μπροστά μας -μόνοι μας- χωρίς την παραμικρή πίεση από πουθενά, ποιος ξέρει γιατί, ίσως όντως για λύτρωση, ίσως γιατί πιστεύουμε ότι όσο χειρότερο το πάθος που διαλέξουμε τόσο πιο αμεταχείριστη και αληθώς δοξασμένη η ανάστασή μας, τόσο πιο...αγνή.


ΥΓ5
Θα μου πείτε που κολλάει η αγνότητα; Μα ελάτε τώρα! Παντού. Στην Ανάσταση, στην Αγάπη, στο Πέρασμα από έναν εαυτό σε άλλο.

ΥΓ6
Από την άλλη κατά τον Άλντους Χάξλεϋ είναι η πιο ασυνήθιστη διαστροφή. (Κάπου εδώ θα πεταγόταν κι ο Ανατόλ Φρανς, προσθέτοντας πως "η αγνότητα είναι η πλέον παράδοξη των ερωτικών ανωμαλιών".)

ΥΓ7
Όμως επιμένω: αν μου πείτε ότι γράφω χωρίς ειρμό και με ρωτήσετε γιατί αναφέρω την αγνότητα θα παραξενευτώ.

ΥΓ8
Σύμφωνοι -αγνότητα σωματική δεν υπήρξε πουθενά στα παραπάνω. (Αλλά εσείς μόνο σώματα είδατε παραπάνω; Εγώ ούτ' ένα.)


ΥΓ9
Βέβαια, θα μου πείτε, αφού έχουμε Πάσχα, και όχι Χριστούγεννα, τι ξεκίνησα να μπλέκω την Ανάσταση με γέννες -αγνών έστω προθέσεων;

ΥΓ10
Ίσως επηρεάστηκα απ' την προσδοκώμενη του Χρήστου Γέννα.

ΥΓ11
Πίναμε τσάι προχτές τυχαία στο Ντόλτσε μαζί, λίγο πριν χτυπήσει η Καμπάνα του Αγιουδιονύση -εξού και ο τίτλος του ποστ. Ο άνθρωπος αυτός, (παρακαλώ κρατήστε προς τιμήν του ενός λεπτού κραυγή), έχασε το λίγων μηνών αγοράκι του πριν λίγους μήνες, κάνοντάς μας να αρχίσουμε τα συναισθηματικά μπότοξ -που οι μήνες είναι πάντα λίγοι.

ΥΓ12
Έκτοτε προσδοκεί. Και προσπαθεί να καταλάβει αν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό που τον βρήκε, κι αν είναι ανίερο να λαχταράει τόσο κολασμένα έναν νεογέννητο παράδεισο.

ΥΓ13
"Όχι δηλαδή πες μου εσύ ρε Έσσλιν, τι πιστεύεις. ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ; Να χάνεις ένα παιδί ή να... έχεις μια ανίατη νόσο σαν τη δική σου ;"


ΥΓ14
Καλέ μου. Αν επιμένεις να κάνουμε τον διαγωνσιμό σταυρών και να συγκρίνω "τα δικά μου" με το να χάνεις ένα παιδί, θα σου δώσω και δημόσια την προχτέσινη μου απάντηση (την κράτησα σε τάπερ, να μείνει φρέσκια): Για μένα "τα δικά μου" είναι σαν να κουβαλάω στην μήτρα μου τον εαυτό μου οχτώ χρονών, και να τον περιφέρω μονίμως αγέννητο και χωρίς καμμία πρόθεση να γεννηθεί.

ΥΓ15
Οπότε το δικό σου, ναι, είναι χειρότερο -αυτό ξέχασα να στο διευκρινίσω-, αλλάξαμε κουβέντα. (Η αυτοκατανάλωση δεν γίνεται να είναι χειρότερη: εγώ κατασκευάζω μόνη τον σκελέτο στην ντουλαπά μου, εσένα σου τον φέρανε "δώρο".)

Άρα "κέρδισες".

ΥΓ16
Αν μάλιστα κάναμε συγκριτική διαφήμιση, (με σκηνοθέτη τον Γούντυ), στο προϊοντικό ντέμο το δικό σου θα είχε περισσότερους μαύρους και κόκκινους κόκκους.

ΥΓ17
Το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η αμέσως προηγούμενη κουβέντα μας ήταν για γκόμενες και η επόμενη για το πόσο γλειώδης είναι ο σερβιτόρος ο "Πωστονλένε".

ΥΓ18
Ίσως αυτό είναι η ζωή, ό,τι σου σερβίρεται να το τρως, σαχλαμάρα και σοβαρότητα σε ίσες δόσεις. (Κρύο, ζεστό.)

ΥΓ19
Ντόλτσε.

ΥΓ20
Που σημαίνει γλυκό.

ΥΓ21
Και καμπάνα.

ΥΓ22
Που σου έρχεται κατακέφαλα όταν όλα είναι πικρά.


ΥΓ23
(Τώρα βέβαια κάποιοι διαβάζοντας τον τίτλο του ποστ σκέφτηκαν μόνο φιρμάτα παπούτσια ή ρούχα.)

ΥΓ24
Δεν βαριέσαι, και μένα, καμμιά φορά η αναγέννηση μου φέρνει στο νου απλώς ροζουλί ευτραφείς κοπελούδες. Αγνότητα -που λέγαμε και πριν, πριν αρχίσουμε να τρώμε ό,τι μας σερβίρει η ζωή.

ΥΓ25
"Η αγνότητα δεν είναι περισσότερο αρετή απ' ό,τι ο υποσιτισμός".

ΥΓ26
Αυτό το είπε ο Άλεξ Κόμφορτ.

ΥΓ27
(Βέρυ κόμφορταμπλ.)


...


ΚΑΛΟ ΠΑΣΟΒΕΡ. ΕΝΤ ΑΟΥΤ.


...

Βανάκι Φολκσβάγκεν.

Έφτασα λίγα λεπτά πριν από εκείνον.

Στριφογύρισα αναποφάσιστη, να μπω, να μην μπω, να πεταχτώ μήπως πρώτα κάπου αλλού.

Και μπήκα.

Από τους επτά άντρες που κάθονταν (συνοδευόμενοι) στο μπαρ, με κοίταξε μόνο ένας, αλλά κι αυτός αδιάφορα, και μάλλον τυχαία, αυτή που σίγουρα ενοχλήθηκε από την παρουσία μου ήταν η γυναίκα δίπλα του, σαραντάρα, σφιχτά λεπτά χείλια, από αυτές που ενοχλούνται ακόμη κι από ένα μυρμηγκάκι. (Την ακούμπησα τυχαία, κούνησε το χέρι χωρίς να με κοιτάξει, συγκρατημένα και σπασμωδικά ταυτόχρονα -λες και ήταν σαρανταπέντε, λες και μικρή τη χάιδευε πρόστυχα κάποιος που δεν πολυέπρεπε -παράδειγμα ο θείος Αλέκος).

Εκείνος μπήκε στις οχτώ παρά τρία, “έχω κλείσει τραπέζι για τις οχτώ”, τον κάθισαν χωρίς καμμία δουλική υπόκλιση (πράγμα που φάνηκε να τον ενόχλησε).

Άρχισα να τον παρατηρώ, ακουμπισμένη στον τοίχο, τέσσερα τραπέζια πιο πίσω, έτσι ώστε να με κρύβει η πλάτη ενός ξανθού νεαρού (παρθένου υποθέτω, αν κρίνω απ’ τα ανάγωγα σπυράκια του).

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε. Δεν είχε ιδέα ότι ήμουν εκεί –πόσο μάλλον ότι έτσι μού’ρθε να τον παρακολουθήσω, αλλά ούτε και που θα του πήγαινε ποτέ το μυαλό: και να με πρόσεχε από μακριά δεν νομίζω να του έκανα εντύπωση, μία μέσα στις πολλές, όπως πάντα... όλες ίδιες είμαστε. (Άσχετα αν εμένα τίποτα δεν μου κόβει τα φτερά.)

Εκείνη ήρθε όμορφη και ακριβής, μόλις τρία λεπτά μετά -και ήταν σαφές: αν και έβγαιναν για πολλοστή φορά οι δυο τους (τα βλέμματά τους είχαν πάψει να διαγωνίζονται σε πρόκληση σπίθας), θέλονταν ακόμη πολύ (της κούνησε την καρέκλα να κάτσει).

Πρώτα έρχεται η σαλάτα, πολύ ωραία, πολύ ωραία, λένε. Σίζαρς. Σιγά την πρωτότυπη. (Άλλα άμα θέλεσαι, όλα ΟΚ, όλα καλά, όλα λα λα.)

Αλλά και το κρασί: εξαιρετικό.

Και η μέρα στο γραφείο (απ’ όσο ακούω από εδώ).

Δέκα λεπτά μπλα.

Μπλα, μπλα, μπλα, μάλιστα.

Μπλα.

Δεκαπέντε.

Αλλά τι ακούω; Ώστε έτσι, λοιπόν; Παντρεμένη αυτή; Ώστε έτσι. (Ήρθε και η βελουτέ στο μεταξύ –αλλά καίει προς το παρόν.)

(Μπλα.)

Κι εκεί που όλα πάνε “ωραία, ωραία”, έχοντας αρχίσει να καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που πιάνουν οι κεραίες μου, δεν τους πιστεύω: ζητούν λογαριασμό, συμβαίνει το πιο αηδιαστικό πράγμα που μπορώ να φανταστώ: μια μύγα προσγειώνεται στη βελουτέ καρότου της, χωρίς να τη δει, τη ρουφάει, γρήγορα το καταλαβαίνει από το κλατς στα δόντια, δεν είναι κατάσταση αυτή, τον λογαριασμό να φύγουν -που σιγά μην πληρώσουν: “συγγνώμη, συμβαίνουν αυτά”. “Το παλτό σας κυρία”, “συμβαίνουν αυτά”.

Κι αποφασίζω να τους παρακολουθήσω και εκτός.

(Τολμηρό. Αν έχουν αυτοκίνητο εγώ δεν έχω. Θα τους χάσω. Αλλά δεν έχουν.)

Τους ακολουθώ.

(Δεν καταλαβαίνουν τίποτα.)

Κρατιούνται χέρι-χέρι, και προφανώς πάνε κάπου κοντά, σπίτι αυτηνής –διαπιστώνω (μένει κοντά.) Κλείνουν την πόρτα, με μένα απ' έξω, λίγα μέτρα πιο πίσω τους. Τι ωραίο σπίτι. Κλασική οικία μεσοδυτικής αμερικής, ψιλοτάβανο προφανώς, παράθυρα παντού, λευκός φράκτης, σκύλος, ένα ροζ βανάκι φολκσβάγκεν στο βάθος, μια κούνια στο γρασίδι δεμένη σε μια ψηλή καρυδιά -έχει παιδιά προφανώς, και προφανώς λείπουν, τι θράσσος, τι αηδία.)

Πετάγομαι ως το πίσω μερος του σπιτιού, όσο πιο αθόρυβα γίνεται, να επιθεωρήσω την κατάσταση –γενικά, ό,τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει εκεί. Και η τύχη μου είναι μεγάλη: βρίσκω ένα μισάνοιχτο παράθυρο στο πίσω μέρος τού κήπου.

Και μπαίνω.

Ακούω αμέσως ανάσες και βογγητά.

Σεξ.

Κι όχι ληγμένο -ημέρας.

(Μια χαρά. Θα τους τσιμπήσω την ώρα που κυλιούνται ιδρωμένοι πάνω σε κήπο με φρεσκα πράσσα. Δυο χαρές.)

Και ούτε που θα με ακούσουν. (Τρεις.)

Πλησιάζω απαλά απαλά όσο πιο κοντά μπορώ, τα βογγητά καλύπτουν κάθε θόρυβο στο χιλιόμετρο -και τότε κάνω την τολμηρή κίνηση, μέσα στο ημισκόταδο: και πλησιάζω πολύ.

(Ας με ακούσουν.)

Την ακουμπάω.

(Ας με δουν.)

Και τι έγινε; (Εδώ που φταάσαμε.)

Τα βογκητά σταματούν.

Ανάβει το φως ενοχλημένη (η κύρια).

Αυτό ήταν.

Με βλέπει. (Αυτός είναι πλάτη.)

Τα χάνω. Ακουμπάω στον τοίχο του λαμπατέρ.

Αυτή έχει κόκκινα μάγουλα (σαν δεν ντρέπεται).

Τα μάγουλά της με κοιτάνε αποφασιστικά –θριαμβευτικά καλύτερα: μου βγάζουν τη γλώσσα τους.

Ο γυρισμένος πλάτη, λαχανιασμένος. (Ήταν με λάχανα ο πρασσόκηπος τελικά).

Ατάραχος.

(Άντρες.)

“Μήπως έχεις μια μυγοσκωτώστρα” λέει εκείνη εκνευρισμένη, κολλημένη ακόμη με το περιστατικό με τη σούπα.

Δεν έχει –απαντάει ατάραχος ο ατάραχος.

ΥΓ1
Οπότε χωρίς εκείνη να περιμένει και πολύ, αρπάζει τη μανόλο της απ’ το πάτωμα και με λιώνει στον τοίχο με το τακούνι.-

ΥΓ2
Όπως μπορείτε να μαντέψετε, ο αρχικός τίτλος του αφηγήματος (που γράφτηκε τον περασμένο αύγουστο, για ευνόητους -παχείς- λόγους) ήταν "Μύγα μις".

ΥΓ3
Η προσθήκη του ροζ βανακίου φολκσβάγκεν στο βάθος κήπος είναι τρίμπιουτ στην "Κυρία" Βάννα -και είναι ο λόγος που το εν λόγω λογοτεχνικό αριστούργημα δημοσιεύεται σήμερα.

ΥΓ4
Οι μύγες έχουν πολλά μάτια.

ΥΓ5
Δεν θα ξέρουν ποίο να πρωτοκλείσουν.

Καρλ Σαρξ.

...



Σαρξ εκ σαρκός -σαρξ ει και εις σάρκαν απελεύσει.

Ή κάπως έτσι αν μ' εννοείτε.

Κοινώς, υπάρχει μια σάρκα που με πεθαίνει εκεί έξω.

Τη μέρα που πουλάγανε αυτή τη σάρκα κάθισα σπίτι κι έβλεπα βιντεοκασέτα η ηλίθια. (Μιλάμε παλιά τώρα.)

Στο μεταξύ, μια άλλη μέρα, (Παρασκευή ή Τετάρτη θα είναι), το θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι θα κάτσω να σας κάνω μια μεγάλη λίστα με ό,τι κατηγορία σάρκας αξίζει (να φαγωθεί ή να χρησιμοποιηθεί ώς κατάλυμα), κάτι σαν "γκιντ ρουζ" της σάρκας -ένα ας πόυμε "Who is Who".

(Και θα ονομάσω το ποστ "Χους εις Χουν".)

Ή μπορεί και όχι.

Αλλά σήμερα επιτρέψτε μου να μιλήσω μόνο γι' Αυτήν.

Η σάρκα αυτή είναι ένα κράμα από άλλες χίλιες σάρκες αλεσμένες, έχοντας το ταλέντο όποια άλλη σάρκα δει φως και μπει να την ξεβιδώσει από τη θέση της (να την αφομοιώσει, να την μεταβολίσει -να την είναι στο τέλος τέλος).

Η σάρκα αυτή έχει οπωσδήποτε διαβάσει Χέγκελ. (Και λίγο Επίκουρο μικρή.)

Η σάρκα αυτή έχει αυτοπεποίθηση, αυτό λέω: δεν φοβάται να μοιράζεται εαυτόν με όλους (έχει μονίμως κομμουνισμό, ακόμη και τις κυριακές), και είναι λεία, και καθαρή -και σχεδόν γελάει άμα πας κοντά ν'ακούσεις, κι αν δεν έβλεπα βιντεοκασέτα εκείνη τη μέρα θα την είχα κι εγώ τώρα να τη φοράω που και που, τα βράδια, κι όταν έρχεσαι κοντά της να σου αναπνέει ξέγνοιαστα στ' αυτί -όχι με βιαστική ανάσα και "με μια βαλίτσα στο χέρι".


ΥΓ1
Είμαι βέβαιη ότι και να πουλιόταν ξανά νέα παραλαβή, θα πήγαινα να πάρω -"όχι για μένα, για μια φίλη μου τη θέλω"-, και θα μου λέγανε πάλι καλά που δεν είναι για σας, γιατί το νούμερό σας έχει εξαντληθεί.

ΥΓ2
Όχι, με φαντάζεσαι σε φαρδύτερο δέρμα, να κολυμπάω δυο εκατοστά πίσω από τον εαυτό μου;

ΥΓ3
Και δεν είναι το νούμερό μου που έχει εξαντληθεί...

ΥΓ4
Πάντως αυτό με τις σάρκες γενικά το είχα από μικρή -να ζηλεύω τις ξένες εννοώ.

:-)

ΥΓ5
Η μπάρμπι φερειπείν: είχε πολύ καθαρή επιδερμίδα. (Σαν ψεύτικη ήταν.)

ΥΓ6
Μισούσα τις μπάρμπες. Εγώ, αν είχα την εταιρία, μετά τις μπάρμπι-χορεύτρια, μπάρμπι-ανοιξιάτικη δροσιά και μπάρμπι-δασκάλα, θα έγαζα τη μπάρμπι-λοβοτομή.


(Ή τη μπάρμπι-εμμηνόπαυση.)

ΥΓ7
Ξέχασα το καλύτερο όμως. (Ή υποσυνείδητα το άφησα για το τέλος.)

Η σάρκα. Που λέγαμε.

Άμα πάρει ελάχιστη φόρα κι επιχειρήσει να κάνει ένα μικρό τοσοδά πηδηματάκι, η γη θα οπισθοχωρήσει τουλάχιστον τέσσερα εκατοστά.

ΥΓ8
Τι κρίμα να κάνεις χόπιτιχοπ και να μην αποτραβιέται υπάκουο το έδαφος προς τα πίσω.



...

Παμμέγιστη ανακοίνωση.

Κάποτε είχαμε μια γειτόνισσα που δεν της άρεσε καθόλου ο παρατατικός, κι όταν ήθελε να μιλήσει για επανάληψη στο παρελθόν απλά έκανε την κινέζα (φορούσε και κιμονό όταν έβγαινε να πλύνει το μπαλκόνι).

Μια φορά την είχε δείξει κι η τηλεόραση τυχαία, την ώρα που ψώνιζε στη λαϊκή, αλλά δεν φάνηκε καθόλου το καλσόν της.

Μεταξύ μας εγώ υποπτεύομαι ότι ούτε ο υπερσυντέλικος της άρεσε, αλλά για άλλους λόγους -της θύμιζε τη μέρα που ένας άλλος γείτονας, ο γεωργίου, είχε διαπληκτιστεί με την αποκάτω του (για το αν είναι καλύτερα τα λουκούμια τριαντάφυλο ή τα μαστίχα).

ΥΓ1
Βέβαια, δεν σας έγραψα γι’αυτό.

Ο λόγος είναι ότι στο μπλογκ προστέθηκε ένα έξτρα φίτσουρ.

Μετά τα ποστ υπάρχει επιλογή να μαρκάρετε με τικ το πώς σας φάνηκε το εκάστοτε κείμενο.

ΥΓ2
Οι δημοκρατικές επιλογές κυμαίνονται μεταξύ “κιούτ” και “φωρμιντάμπλ”.

(Αν το βρείτε απαίσιο -και δεν ξέρετε γαλλικά-, απλώς ξαναδιαβάστε το και πατήστε “φωρμιντάμπλ”.)

ΥΓ3
Εμένα ο Παρατατικός πάντα μου άρεσε.

ΥΓ4
Αλλά περισσότερο μου αρέσει ο Συντελεσμένος Μέλλοντας –και που σε λίγο θα με έχετε μόλις διαβάσει.

ΥΓ5
Και όχι, το να θέλει κάποιος, σας προλαβαίνω, να του δίνουν φίντμπακ, δεν συμβαίνει επειδή έχει "καβαλήσει το καλάμι".

ΥΓ6
(Το επίπεδο του ναρκισσισμού έχει περάσει σε επίπεδα τέτοια, που πρέπει να ανακαλυφθεί μια άλλη, νέα, ακόμη πιο εύγλωττη φράση.)

ΥΓ7
Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις.



Ταπεινά,

η μπλόγκερ.



:-)

Ρωμαίος και Ιουλιέτες.

Μπέρδεμα γαμώτο.

Σαν να κρατάς ένα ζευγάρι κλειδιά είναι -και να μη θυμάσαι αν πρέπει να ξεκλειδώσεις ή να κλειδώσεις.

Όταν πας να βγάλεις άκρη εννοώ.

(Πριν βγάλεις το βρακάκι σου.)

Και εντάξει στο βίκυ-κριστίνα-μπαρθελόνα, με τον μπαρδέμ και την τζοχάνσον του γούντυ: πληρώνεις 10 ευρώ εισιτήριο και η ιστορία κυλάει μπροστά σου προκάτ και χωρίς περιττές εκπλήξεις -με αρχή, μέση, ποπκόρν, σικέ αυτοκτονία, διάλλειμα, ποδηλατάδα, και με τα πάντα τακτοποιημένα εν τάξει (ένα το μέρος, δύο τα κορίτσια, τρία το τρίο).

Όταν όμως πρέπει να σκηνοθετήσεις μόνος σου το ελληνικό βερσιόν (λίτσα-τασία-παρθενώνα), τότε πώς το κάνεις;

(Εγώ συνήθως ξαπλωμένη.)

Τι να πω κι εγώ;

Το μόνο που μπορώ να κάνω για σας είναι ένα καλό τσιζκέηκ λεμονιού (ή να σας πω μια ιστορία για να κατάλαβετε επιτέλους ποιος φταίει).

Όχι τόσο για τα διάφορα τρίο επί τρίο με θέα τον παρθενώνα (που μεταξύ μας έχω καιρό να ακούσω για τέτοια και που πιθανότατα και να έχουν καταργηθεί λόγω μπαναλιτέ, αλλά όσο νά'ναι μου έκανε καλή εισαγωγή κι εσύ διαβάζεις ακόμη), αλλά να, έτσι, γενικά, ποιος φταίει που οι σχέσεις δεν βγάζουν πουθενά -όσο ωραία κι αν βγάζουν το βρακάκι τους και τα μάτια τους. (Ή που βγάζουν κάπου μόνο όταν είναι κομπλικέ.)

ΥΓ1
Μπήκε. Έβγαλε τη ρεντικότα του, φίλησε σταυρωτά τη λίτσα που δεν είχε ποτέ της υποπτευθεί ότι η πραγματική του δουλειά ήταν προϊστάμενος βύθισης ποταμοπλοίων, και κάθισε να φάει την περιποιημένη ρεβιθάδα του. Ήταν με την πρώτη ρουφηξιά, που ήταν και η πιο θορυβώδης, που κάπως του σηκώθηκε λίγο το μανίκι και γλύστρησε από μέσα του μια ημιθανής γυαλιστερή πέστροφα (που στο κατόπι έπεσε με ένα πλαφ μέσα στη ντοματοσαλάτα-τριαντάφυλλο). Ώστε είσαι προϊστάμενος βύθισης ποταμοπλοίων αντί γιατρός τον κατάλαβε η λίτσα, αποφασιμένη να ετοιμάσει τη βαλίτσα της το ίδιο κιόλας λεπτό (φωνάζοντάς του εγώ φεύγω τώρα -μπας και τάχα μου τη σταματήσει.) Στρίμωξε και τον κόκκινο κορσέ της με τα κορδονάκια στη βαλίτσα. (Ύποπτο.)

ΥΓ2
Καταλαβαίνετε ελπίζω που το πάω.

ΥΓ5
Άντρες!

ΥΓ6
ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ.

ΥΓ6
Αλλά και Γυναίκες.

ΥΓ7
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ.




;-)

Γελόχαρτο.

Μεγάλη εφέυρεση σας λέω, και όχι τίποτα ρόκετ σαϊενς -το μυστικό είναι απλό: όπου βρεις γωνίες μέσα σου (αφού τις μαρινάρεις για λίγες ώρες από το προηγούμενο βράδυ), τις φροντίζεις.

ΥΓ1
Τις τρίβεις, τις τρίβεις, τις τρίβεις (τις μετατρέπεις σε καμπύλες).

ΥΓ2
Μόνο οι συνεχείς καμπύλες έχουν την ικανότητα να δημιουργούν (συν τω χρόνω) σπείρες.

ΥΓ3
Ενίοτε συνομωσίας.

ΥΓ4
Και όχι δεν πονάει. (Με γυαλόχαρτο μπορεί, δεν θυμάμαι.)

ΥΓ5
Όχι πως δεν στάζουν αίματα, κλάμματα, και λοιπά σωματικά υγρά (με το γελόχαρτο), αλλά πώς να το κάνουμε, έχουν άλλο άρωμα όταν αναμιγνύονται με ρινίσματα γέλιου, άρωμα εξίσου ανθρώπινο, αλλά άλλο: σαν να είναι η φυσική μυρωδιά του ανθρώπου (ακόμη και του πιο σκληρού) τα ανθάκια πορτοκαλιάς.



...

Ονειροδοσμένη.

Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε γιατί ενώ ήσουν εσύ έμοιαζες ταυτόχρονα με την Πάτσυ Κένζιτ που δεν έχω ιδέα αν είναι ακόμα με τον Γκάλαχερ, κι εκεί που κοιτιόμασταν έγινες εσύ και παίζαμε σκοινάκι λες και ήσουν κορίτσι, αλλά δεν ήσουν κορίτσι.

Μετά κάπου πηγαίναμε, σε κάτι βαφτίσια μάλλον γιατί μου έλεγες να μην ξεχάσουμε να τους πούμε να τους ζήσει και με κοιτούσες λες και μιλούσαμε για δικό μας παιδί ή λες και πηγαίναμε σε γάμο τελικά.

Φορούσα άσπρα, ένα φόρεμα μακρύ από εδώ μέχρι εκεί, ίσως και πιο μακρύ από τόσο, και μπήκες κάτω απ' τη φούστα μου να δεις αν είμαι καλά, ή αν έχω χαλάσει μου είπες, και όχι μου λες δεν χάλασες αγάπη μου και γέλασες.

Μετά μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και η Πάτσυ Κένζιτ ζούσε μόνη, είχε γίνει κορίτσι που πατάει κουμπιά στο ασανσέρ κι εμένα άρχισε να με πονάει το δέρμα μου και τα μαλλιά μου κι εσύ να μου λες ηρέμησε βρε κουτο δεν είναι τίποτα, αλλά εγώ πονούσα κι ας σου είπα ψέματα ότι μου πέρασε.

Η Πάτσυ Κένζιτ ρώτησε σε βαφτίσια πάτε; Ναι είπαμε εμείς. Να ζήσετε μας απάντησε η μαλάκω, λες και πηγαίναμε σε γάμο. Ανοίγει το ασανσέρ και βγαίνουμε σε έναν διάδρομο που θύμιζε εκκλησία και βγαίνει ένας άντρας μασκαράς ντυμένος γιατρός χωρίς να είναι απόκριες πια, κι εγώ του λέω πονάω γιατρέ, τα μαλλιά μου, και δεν προλαβαίνω να πω τα μαλλιά μου και με διορθώνεις: τα μυαλά σου είπες πριν μου λες.

Δεν έχει τίποτα η κοπέλα λέει ο γιατρός. Να σας ζήσει. Άλλος μαλάκας. Μετά εγώ πεινάω και σου λέω να πάμε στον μπουφέ κι ότι πονάει το πιρούνι μου, ειδικά όταν το χώνω στο μάτι μου. Μετά με χτενίζεις με τα δάχτυλα κι εγώ σου λέω ότι ακόμη πονάω κι εσύ φλερτάρεις μια καλεσμένη που με κοιτάει και σου λέει πώς είναι έτσι αυτή και εννοεί εμένα, να φωνάξουμε το γιατρό.

Τον φωνάζουμε με φωνή πολύ δυνατή, τόσο που σπάνε κάτι κρυστάλλινα ποτήρια κι όλοι οι καλεσμένοι με κοιτάνε. Γιατί φοράει νυφικό αυτή, ρωτάει μια γριά, κι εσύ με υπερασπίζεσαι, νόμιζε ότι πάμε σε γάμο, πονάνε τα μαλλιά της.

Έρχεται ο γιατρός μαζί με τη νοσοκόμα που ήταν η κοπέλα που έπαιζε τη Μαρία την άσχημη αλλά στο πιο ξανθό και σου λένε το μυστήριο αρχίζει, ησυχία, μην ενοχλείτε τους αρρώστους.

Τότε εγώ αρχίζω να τρέμω και βάζω τα κλάμματα γιατί πονάω και πέφτω κάτω στα πλακάκια κι εσύ κλαις με τη μία κι εσύ γιατί μ'αγαπάς και με παίρνεις αγκαλιά και μου λες βρε κουτό εγώ είμαι εδώ, μην σε ανησυχεί τίποτα, αλλά εγώ σε βλέπω να κλαις και κάνω ότι είμαι καλά. Να. Δεν έχω τίποτα. Χορεύω. Λύνω τα μαλλιά μου. Τι ωραία που είναι τα μυαλά σου λυμένα μου λες.

Τελικά σε γάμο πάμε, ρίχνουν ρύζια, κι εσύ με ξαναπαίρνεις αγκαλιά και μου λες πάλι μην ανησυχείς βρε κουτό, και τρέχεις τρέχεις στους διαδρόμους με μένα στα χέρια σου, να βρεις σοβαρό γιατρό όχι μαλάκα, να γίνουν καλά τα μπουκλάκια σου μικρό μου μού λες (ναι εμένα λες μικρό σου) και τρέχεις στους διαδρόμους.

Μια γρια μάς κοιτάει και συγκινιέται, όχι συγκινείται, συγκινιέται. "Είναι συγκινητικό να τρέχεις στους διαδρόμους με μια γυναίκα που αγαπάς στα χέρια και να ψάχνεις για βοήθεια", σκέφτεται από μέσα της -και θυμάται το γέρο της να φυσάει τη μύτη του με το μαντήλι της και να μην την πειράζει.

Βρίσκεις έναν γιατρό που μοιάζει σοβαρός και τον παρακαλάς να δει τι έχω με δάκρυα στο στόμα. Αναπνέει του λες. Ζει. Είναι νορμάλ αυτό; Είναι καλά; Δεν είναι τίποτα λέω εγώ, αφήστε, πάμε σε γάμο, να προλάβουμε. Ποιον γάμο κοπέλα μου μού λέει αυτός, εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν βλέπεις ότι φοράς άσπρα; Ποιον γάμο; Το νυφικό μου είναι του λέω. Ποιο νυφικό κοπελιά ξαναλέει. Σεντόνι είναι -το φέραμε για να σε τυλίξουμε, έτσι κάνουμε -και σε κοιτάει λυπημένος.

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε σου λέει.

Ούτε ένα να ζήσετε δεν μας είπ' ο μαλάκας.


ΥΓ
Ούτε ένα.

...

Στεγνός επαγγελματίας.

ΥΓ1
Γίνεται, αλήθεια.

ΥΓ2
Δεν ξέρω πώς.

ΥΓ3
Όλη μέρα βουτάω στα βαθιά.

(Τι βαθιά που είναι.)

ΥΓ4
Κι όμως βγαίνω στη στεριά στυγνή.

ΥΓ5
Ευτυχώς που δεν είμαι από ζάχαρη σκέφτομαι.

ΥΓ6
Ξέρεις.

ΥΓ7
Όχι τόσο γιατί θα έλιωνα, τι με νοιάζω εγώ, για τον διαβήτη σου το λέω -θα απαγορευόταν να με φιλήσεις.

ΥΓ8
Μόνο θα με κύκλωνες.

(Κάτι είναι κι αυτό.)

ΥΓ9
Εύχομαι να έχεις διαβήτη -δεν τον λέω με κακία.

Υ10
Με έλεγες ζάχαρη καμμιά φορά -και είναι η μόνη δικαιολογία γιατί δεν με φιλάς, πια, σαν κάποιος να σου έχει κόψει τα χείλη γύρω-γύρω με το ψαλιδάκι, ούτε μιλάς, ούτε ακουμπάς το μέτωπό μου να δεις αν έχω πυρετό.

ΥΓ11
Που σίγουρα έχω. Με κόλλησες.

ΥΓ12
Σε σκέφτηκα εκείνη τη μέρα που είχες πυρετό πριν δυο χρόνια, ή τέσσερα, ή οχτώ, που να θυμάμαι τώρα, και σου 'βαζα κομπρέσα και μετά δεύτερη κομπρέσα.

ΥΓ13
Σε σκέφτηκα πριν χρόνια και με κόλλησες τώρα.

ΥΓ14
Μια σκέψη αρκεί για να αρρωστήσεις, αν επιμένει να βουτάει, να βουτάει, να βουτάει και να βγαίνει πάντα στεγνή.

ΥΓ15
Τι νόημα έχει να μένει στεγνή, μια σκέψη τόσο αόρατη.




...

Γουότερ μέλλον.

Κάποτε θα μπω σ' ένα αεροπλάνο

να δω το σπίτι μας από τον ουρανό

να καταλάβω ποιο είναι


στον δρόμο θα έχει βροχή

(ίσως αργήσω λίγο)


κι όταν ανοίξεις την πόρτα

αν και κουρασμένη

θα σου χαμογελάσω


θα παραμερίσεις τα μαλλιά μου

θα είμαι όπως πάντα λίγο χλωμή

και βρεγμένη

εσύ θα μυρίζεις ακόμη εσύ

και μάλλον θα κοιμηθώ λιγάκι

όσο θα μου διαβάζεις


όταν ξυπνήσω θα με ρωτήσεις αν ήρθα


θα με κάνεις μπάνιο

θα παραγγείλουμε κινέζικο

θα δούμε τηλεόραση

και θα στέλνουμε στον έξω κόσμο βρεγμένες καρτ ποστάλ.



.-

Ο χορός της αλήθειας.

Αγαπημένοι μου φίλοι.

Είμαι βέβαιη πως αν κοιτάξω πίσω από την πλάτη μου θα δω μια θηριώδη μεταλλική μπάλα κατεδαφίσεων να με κυνηγάει καθημερινά, κρεμασμένη στην αλυσίδα της, αποπειρώμενη να με χτυπήσει.

Σας ευχαριστώ παραπάνω απ' όσο ξέρετε να ξέρετε.

(Από την μέρα που σας γνώρισα δεν έχω κοιτάξει ποτέ πίσω από την πλάτη μου: “σκύψε” -μου λέτε τη δύσκολη στιγμή. Ρισπέκτ.)

Να που συμβαίνει και το άλλο μια μέρα όμως.

Η μπάλα όλων των μπαλών έρχεται, (μαμά μου τι τεράστια που είναι), έτοιμη να κατεδαφίσει με ακρίβεια (και φτήνια) την αδύναμη πλατούλα σου.

Να που ο άνθρωπος που σε κοίταγε πιο στα μάτια από τον οποιοδήποτε τάχα μου, (που θα έβλεπε πάντα τι γίνεται πίσω από την πλάτη σου και που περίμενες να σου πει έγκαιρα το σκύψε), εστιάζει το βλέμμα του στη μπάλα και υπολογίζει με ακρίβεια τον τρόπο που θα κρυφτεί έντεχνα πίσω από το σώμα σου τη στιγμή της σύγκρουσης, (να απορροφήσεις εσύ το “μπαμ” -σαν σάκος του μποξ), να μπει η δική σου σκόνη κάτω απ' το δικό του χαλί.

Αγαπημένοι μου φίλοι. Κάνω πάυση και σας ρωτώ.

Έχετε ξεχάσει ποτέ στην πίσω τσέπη του τζιν σας, πριν το βάλετε στο πλυντήριο, έναν φίλο σας;

Αν ναι, δεν χάλασε κι ο κόσμος (καθώς, παρότι το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι τον ξεχάσατε, σώζεται αυτόματα από το ότι, αν ήταν όντως φίλος σας, θα σας συγχωρέσει χωρίς καν να ζητήσετε "συγγνώμη" -αρκεί να παραδεχτείτε το προφανές: "σε ξέχασα".)

Πρόσφατα ένας φίλος μου με ξέχασε στην πίσω τσέπη του τζιν του, στην πλύση χρησιμοποιήσε χάρντκορ λευκαντική σκόνη με άρωμα πεύκο (ξέροντας ότι έχω αλλεργία στα πέυκα), μετά σιδέρωσε το τζιν με πίεση (πριν με βγάλει από την τσέπη), κι όταν του παραπονέθηκα γιατί το έκανε αυτό, μου είπε ότι δεν με αφορά, να μην είμαι αφελής, όλοι πλένουν και σιδερώνουν, είναι δικός του λογαριασμός, τι κακό έκανε; -και τέλος πάντων δεν θα του πώ εγώ πώς να χρησιμοποιεί τη σκόνη μου στο δικό του πλυντήριο...

:-(

Αγαπημένοι μου φίλοι.

Αν ήθελα να μην ανοιγοκλείνουν τα μάτια σας όταν με κοιτάτε, αν ήθελα τη γλώσσα σας ξύλινη όταν μου μιλάτε, ή αν ήθελα ψέμματα, τότε ναι: θα είχα επιλέξει για φίλο τον πινόκιο.

(Συχωρέστε με. Δεν ήξερα ότι είσασταν ο πινόκιο ΠΡΙΝ σας επιλέξω για φίλους. Να προειδοποιείτε παρακαλώ. Και μην προσβάλετε την αλήθεια μου με φράσεις τύπου "να δέχεσαι τους φίλους σου με τα ελατώμματά τους": καταλάβετε επιτέλους πως πρόκειται για γελοίο άλλοθι -ειδικά αν πριν μου το πετάξετε στα μούτρα ως τελικό αποστομωτικό επιχείρημα, έχετε καταναλώσει όλη την ενέργειά σας να με πείσετε ότι δεν έχετε ελαττώματα. Αν δεν έχετε ελαττώματα, πώς περίμενετε να σας συγχωρέσω γι' αυτά;)


ΥΓ1
Αν έχετε ελαττώματα, να τα ξέρω από πριν παρακαλώ -για να τα αγαπώ με τον καιρό όλο και περισσότερο. Το πιθανότερο είναι να μην με πειράξει καν το ότι σας βολεύει να λέτε ψέματα στον εαυτό σας (και μετά σε μένα), και που αυτό είναι στο λειτουργικό σας: να σιδερώνετε τις φιλίες σας μετά το πλυντήριο, αρκεί ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, να είναι δική μου η επιλογή να σας κατασκευάζω αληθινούς, πλήρεις και τέλειους, όπως τόσο ποθείτε -γιατί ξέρετε έχω ένα τεράστιο ελάττωμα μαϊσέλφ.

ΥΓ2
(Συγχωρώ ΑΠΟ ΠΡΙΝ.)

ΥΓ3
Δεν είναι εκνευριστικό, αλήθεια, το πώς μερικοί άνθρωποι έχουν δικούς τους κακόγουστους και πολυμεταχειρισμένους ορισμούς για αντικειμενικά αμεταχείριστα μεγέθη όπως η φιλία ή η αλήθεια -και πώς καταφεύγουν σε αυτούς με ευκολία;

Υ4
Υπάρχει και μια εκπομπή λέει, που λέγεται "ο ορός της αλήθειας" -ή κάπως έτσι.

ΥΓ5
Ορός της αλήθειας στον πινόκιο.

(Πεταμένα λεφτά.)

ΥΓ6
Λες και η αλήθεια χρειάζεται να λουστεί με τεχνάσματα και να καταπιεί ηλεκτρώδια.

ΥΓ7
Καλέ τι όρος και ορός και ανοησίες; Την αλήθεια δεν τη λες.

(Τη χορεύεις.)

ΥΓ8
Το αντίθετο είναι σαν να θες να μου περιγράψεις το μήλο.

(Δεν θέλω να βάλω τη λέξη μήλο στο αυτί μου. Να τη χορέψω στο στόμα μου θέλω.)

ΥΓ9
Αγαπημένοι μου φίλοι.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ.

(Γι'αυτό και δεν πειράζει που λιγοστέψατε -υγιές είναι.)

ΥΓ10
Δεν είναι κομψό να κάθεσαι σε καρέκλα όταν ο φίλος σου χορεύει μόνος. Δεν είναι κομψό να παίζει ωραίες μουσικές η ζωή κι εσύ να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να σε στροβιλίσουν στην αλήθεια τους -και που χορός για αυτούς σημαίνει απλά φιγούρα.

ΥΓ11
Να ξέρετε, όσοι μείνατε, όσοι με έχετε πάρει ήδη από το χέρι, αφήνοντας τη μπάλα των κατεδαφίσεων να κάνει σκόνη τον εαυτό της, ότι εσείς μπορείτε να με βάζετε όσες φορές θέλετε στον κάδο του πλυντηρίου σας (στο πρόγραμμα με τα ευαίσθητα) -και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που θα το κάνετε.

ΥΓ10
(Και θα μπείτε κι εσείς μέσα.)

ΥΓ11
Τι ωραία που θα τα περνάμε βουτηγμένοι στις σαπουνόφουσκες του σκίπ -σκίπινγκ δε ντέρτινες οφ λαϊφ.

:-)

Σπίτι.

Σπίτι να υποθέσω έχετε.

(Υποθέστε ελεύθερα ότι εχώ κι εγώ.)

:-Ρ

Και βέβαια ό,τι τύπου και να είναι, (πλίνθινο, βικτωριανό, υπόγειο, ή έπαυλη κάρινγκτον), υποθέτω εκτός από πατώματα να διαθέτει και είσοδο.

Πώς το εξηγείτε λοιπόν;

(Και κυρίως γιατί δεν μπορεί τίποτα να διακόψει αυτό που μου συμβαίνει;)

Ξεκλειδώνω.

Μπαίνω στην πολυκατοικία μας από την εξώπορτα, ανεβαίνω τα σκαλιά ώς το διαμέρισμά μου στον τρίτο, ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματός μου, και ξαφνικά αντί να δω σαλόνι βρίσκομαι πάλι στο πεζοδρόμιο, αντί να μπω σπίτι βγαίνω πάλι στο σημείο που μπήκα.

Ξαναμπαίνω.

(Αλλά όλες τις φορές τα ίδια.)

Η πολυκατοικία, η είσοδος, τα σκαλιά, ο πρώτος όροφος, ο δεύτερος, το λαχάνιασμα, ο τρίτος, το διαμέρισμα, τα κλειδιά, η πόρτα μου, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, και πάλι τσουπ: αντί σαλόνι το πεζοδρόμιο της αντιφίλου (η εξώπορτα, τα σκαλιά, ο δεύτερος, ο τρίτος, η πόρτα, το πεζοδρόμιο, η εξώπορτα, η πόρτα, η πόρτα, η εξώπορτα).

Μεταξύ μαρτυρίου και απόλαυσης, μοιάζει ούτε να αντέχω να μείνω, ούτε να καταφέρνω να φύγω.

Όσο και να θέλω να βγω έξω μου, όσο και να προσπαθώ να απομακρυνθώ, όσους έξτρα ορόφους κι αν επινοήσω για να ξεγελάσω την αντιφίλου μου, (μήπως και ξεχάσει να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει πάλι πάνω της), στην προσπάθειά μου να κουνηθώ, (να φύγω ή να μείνω, και όλα τα εις -φύγω ή τα εις -μείνω), στην προσπάθειά μου να μπω μέσα βγαίνω έξω και στην προσπάθεια να βγω έξω μπαίνω μέσα.

ΥΓ1
Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλω ν' αρπάξω την οδό μου από τα μαλλιά, να ξεκολλήσει από τη γη σαν χαλί, να τη σύρω στον αέρα, σαν κυματιστή λωρίδα από πίσσα, και να την παρατήσω νύχτα στη μέση ενός δάσους -να μην ξέρω πώς να γυρίσω.

ΥΓ2
Μη με ρωτήσετε γιατί δεν μπήγω τα χέρια μου με δύναμη στο οδόστρωμα, προκειμένου να σηκώσω τη φούστα του να δω τι έχει από κάτω, αν έχει μαγνήτες -ή τέλοςπάντων μέλι. (Πολύ φοβάμαι ότι όταν το κάνω, θα είναι μάταιο -πολύ φοβάμαι από κάτω κρύβεται απλά μια δεύτερη αντιφίλου, ίδια, ίδια ακριβώς.)

ΥΓ3
Ίσως και να φταίει το όνομα της οδού μου πάντως (για την κυκλική, υπνωτιστική και αποτελεσματική της κτητικότητα -την ικανότητά της να με πείθει να γυρίζω πάντα σ'αυτήν κι ας μην την αντέχω).

ΥΓ4
(Αυτό είναι.)

(Με προειδοποιεί.)

"Που θα βρεις καλύτερα; Μη φεύγεις. Μη βρεις φίλο. Εσύ είμαι εδώ."

(Ζηλιάρα, πεισματάρα, διεκδικητική, προσπαθεί να με πείσει να μείνουμε για πάντα η μία για την άλλη, "στέκω", μου ψιθυρίζει, "αντί οποιουδήποτε φίλου" -ως γνήσια αντί φίλου οδός.)

ΥΓ5
Όμως βαρέθηκα να μένω.

(Αν είναι να μένω με το ζόρι, ας μένω έκπληκτη.)

ΥΓ6
Εσύ πάλι;

ΥΓ7
Που μένεις; Ποιος είσαι; Και γιατί αργεις; Τι μας κραταέι μακριά από το να ρολάρουμε μαζί την αντιφίλου σαν τόπι υφάσματος και να τη σπρώξουμε κομψά στο γκρεμό, φορτωμένη σε νταλίκα;

ΥΓ8
Δεν ξέρω ποιος είσαι, που μένεις ή γιατί αργείς -κι όπως λέει κι ένας στίχος της λίλυ άλεν στο τελευταίο αθώα πορνικό της αλμπουμάκι: αϊ ντοντ νόου γουάτς ραϊτ εντ γουατς ρήαλ ενιμόρ.

ΥΓ9
Αν υπάρχεις και μπορείς να κάνεις το πεζοδρόμιο και το σαλόνι μου να μην είναι το ένα καθρέφτης του άλλου, δυσκολεύομαι να το υποθέσω.

(Θα το καταλάβω μόνο όταν με κάνεις να θέλω να στρώσω τα σεντόνια μου πάνω στην οδό σου.)

ΥΓ10
Κάτι που, ως διαδικασία, και τουλάχιστον προς το παρόν, φαντάζει να αφορά -όπως πάντα- κάποιους άλλους ανθρώπους.

ΥΓ11
Υποθέτω ο μόνος τρόπος να χαλαρώσω είναι να σκεφτώ ότι κάθε είσοδος αναγκαστικά είναι και έξοδος. Αν "βγάλω" νόημα (ή μήπως αν "μπω" στο νόημα), σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτή τη σκέψη, υποθέτω πως μετά όχι. Δεν θα υπάρχει γυρισμός.

http://www.youtube.com/watch?v=q-wGMlSuX_c

Ροζ γυάλα.

Απαντήστε. Μην ντρέπεστε.

(Τώρα που είμαστε μόνοι.)

Σας συνέβη κάτι την ώρα που κοίταγα αλλού; (Σας ξεβίδωσε κανείς τα μάτια με τα οποία με διαβάζετε συνήθως;)

Γιατί, αν όχι, γιατί παρεξηγήσατε τόσο το χθεσινό κείμενό μου, και γιατι ακριβώς είναι "μαύρο" και "βαρύ" να επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να κλωτσήσει τον σκορπισμένο σου εγκέφαλο -αν τυχόν τον βρει κάτω απ'το κρεββάτι του την ώρα που κάνει σουίφερ;

Αρκετά με τα τηλέφωνα και τα εσεμές σας σήμερα, θέλω να πω, χαβ μέρσι μαϊ ντίαρ ντάρλινκς, νομίζω το έπιασα πια: μόλις γράψω κάτι (κατά δήλωσή σας πάντα) "δυσοίωνο" και "ψυχοπλακωτικό" αμέσως τα "είσαι καλά;", "συμβαίνει τίποτα;", "σε πείραξε κανείς;". Έλεος! Λες και γράφω για να έχω όλη την προσοχή σας πάνω μου!

(ΠΛΑΚΑ ΠΛΑΚΑ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ.)

Όμως ηρεμήστε αγαπημένοι. (Κανείς δεν μπήκε με αγυάλιστα παπούτσια στη ροζ γυάλα μου να καταπατήσει και να διαμελήσει Δε Έσσλιν: να, φιλάω σταυρό, δηλώνω μετανιωμένη αν σας τάραξα τη ροζ Τρίτη σας -και σπεύδω να σας καθησυχάσω.)

Αααααχ...

Μα ναι.

Tι ωραία και απαλά και φούξια που είναι όλα. (Πόσο δίκιο έχετε.)

Να, εγώ σήμερα, για παράδειγμα, ξύπνησα στις 12, (αν με είδατε στις εννιάμιση στη δουλειά ήταν η ιδέα σας), έφαγα πρωινό στο κρεββάτι, καβάλησα το ροζ ποδηλατάκι μου και βγήκα στο δρόμο όλη ευτυχία -να ζήσω επιτέλους το όνειρό σας.

Τι ωραία και απαλά και φούξια που ήταν όλα στην Αντιφίλου.

YΓ1
Στον ουρανό αντί για σύννεφα είχε σύννεφα-μπαλόνια (που μόλις πύκνωσαν έσκασαν -κι έβρεξε ροζ μακαρόν "λαντουρέ").

ΥΓ2
Πήγα μια μεγάλη βόλτα να ηρεμήσω (στην Ακρόπολη είχαν αναρριχηθεί τριανταφυλλιές. Μοσχοβολούσε ροζ.)

ΥΓ3
Κάποια στιγμή πέταγε ένα αεροπλάνο.

ΥΓ4
Από την εξάτμιση ξεπρόβαλαν φούσκες σαν από ροζ μπιγκμπάμπολ.

ΥΓ5
Πιο κάτω είχε πόλεμο υποθέτω. Είδα μέχρι και "μανιτάρι" πυρηνικής βόμβας.

ΥΓ6
Οι στρατιώτες έριχναν μεταξύ τους με νεροπίστολα.

ΥΓ7
Το μανιτάρι ήταν μανιτάρι-καρτούν, (εισαγωγή απ' το στρουμφοχωριό).

ΥΓ8
Οπότε εντάξει τώρα; (Ζω όπως ονειρευτήκατε μικροί;)

ΥΓ9
Εύχομαι να ηρεμήσατε, εννοώ.

ΥΓ10
Και να γελάτε τρανταχτά.

ΥΓ11
ΛΟΛ, και ξανά ΛΟΛ!

ΥΓ12
Εκτός αν βρήκατε όντως τον εγκέφαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας, την ώρα που κάνατε σουίφερ και γελάτε εις βάρος μου.
Παλιοαναίσθητοι!!

:-)

Γιούζερ φρέντλυ.

Αν με είδατε, εκτός από βινεγκρέτ, να βάζω στη σαλάτα μου τον μπαρίσνικοφ πριν την φάω, (πακέτο με δυο ρωσίδες μπαλαρίνες), παρακαλώ να μου το πείτε να ηρεμήσω (διαφορετικά, αυτό που κάνει για ώρες πιρουέτες στο στομάχι μου θα είναι ύπουλα ανεξήγητο).

Μια αίσθηση σαν να είμαι μόνο το σώμα μου έχω σήμερα, ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο: σαν να είμαι σκέτη σκέψη μοιάζει -μια σειρά από άτακτες σκέψεις χωρίς καθόλου σώμα γύρω γύρω, ή μάλλον ούτε αυτό, κάτι ακόμη πιο εύληπτο, σαν να είμαι χωρισμένη σε υγρά και στερεά είναι, η μισή χυμένη τακτοποιημένα μέσα σε γυάλινα μπουκάλια γεμισμένα ώς πάνω (με κάποια μπουκάλια να περιέχουν το νερό μου, άλλα το αίμα μου, και -κάποια άλλα- τα ζεστά κοριτσίστικα υγρά μου) και η άλλη μισή κομματιασμένη κομψά σε συρτάρια, (αν στο πάνω-πάνω εξέχουν σέξυ βαμμένα νυχάκια προφανώς περιέχει τις γάμπες μου).

Τι τακτοποιημένα που σκόρπισα πάλι.


ΥΓ1
Ή μάλλον, όχι. Αλλάζω κατηγορία. (Τι μπουκάλια και συρτάρια και αηδίες;)

ΥΓ2
Αταξία.

ΥΓ3
(Ένα χέρι εδώ, ένα στήθος εκεί, το πόδι μου κάτω από το γραφείο σας... τι παράξενο να έχεις πέσει από την ταράτσα, να έχουν στραγγίξει εντελώς οι αρτηρίες σου, τα παιδιά του δρόμου να παίζουν μπάλα με το πνευμόνι σου -κι εσύ να ζεις ακόμη.)

ΥΓ4
Τι να πω; Αν σας αρέσουν τα παζλ με χαρά να με συλλέξετε, όπου βρείτε ζωντανό κομμάτι μου, και να με ενώσετε πάλι όπως αγαπάτε (δεν θα αντισταθώ).

ΥΓ5
Μόνο μία (και μοναδική) παράκληση -και κατά τα άλλα ελευθερία: φιλική όσο γίνεται προς το χρήστη, δεν με νοιάζει τίποτα πάνω μου -ούτε καν το που βρίσκεται παραπεταμένο αυτήν ακριβώς τη στιγμή ή που θα το τοποθετήσετε εσείς κατά την κρίση σας συναρμολογώντας με. (Αν για παράδειγμα βρείτε το μυαλό μου κάτω από το κρεββάτι σας -την ώρα που κάνετε σουίφερ- κλωτσήστε το ελεύθερα.)

ΥΓ6
Το μόνο που με νοιάζει είναι ακόμη και την ώρα που με κλωτσάτε να με σέβεστε.

Παιδικό πάρτυ.

Πάντα η ίδια ερώτηση, ξανά και ξανά: "τρώγονται αυτά τα ζωάκια πάνω στη τούρτα";

Και πάντα η ίδια απάντηση: "ναι, τρώγονται, είν' από ζάχαρη".

Και γενικά. Για χρόνια και χρόνια, κάθε χρόνο τα ίδια:

Ρούχα απ' το μπένετον ή τη φρατίνα στο κολωνάκι, λουστρίνια μούγερ, προσκλήσεις γραμμένες στο χέρι για όλους τους συμμαθητές, τούρτα απ'το μικέ της μαβίλη ντεκοραρισμένη με ζαχαρένια προβατάκια, πιτσίνια, πιροσκί, ροζ πτιφούρ -και ΠΑΝΤΑ μπόμπες με ροκφόρ ή ένταμ-ζαμπόν.

Είχα μεγάλη αδυναμία στις μπόμπες -καθώς είχε ενδιαφέρον να παράγει αρκούντως συμπαθητική γεύση κάτι το τόσο απλοϊκό, κυρίως, όμως, επειδή "υπόσχονταν" πως στη διάρκεια της βραδιάς θα έσκαγαν με τεράστια δύναμη κι από το ωστικό τους κύμα ένα τεράστιο πέπλο από ζαμπόν θα κάλυπτε όλη την υδρόγειο.

ΥΓ1
Τα λεφτά μας πίσω. Δεν έσκασε ποτέ μπόμπα σε παιδικό μου πάρτυ -παρά μόνο μέσα στο μυαλό μου- οπότε και όλοι οι άνθρωποι στο δρόμο περπάταγαν για μέρες μ' ένα καπέλο από ένταμ.

ΥΓ2
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ανθρώπινο σώμα ανανεώνει ΟΛΑ τα κύτταρά του κατά μέσο όρο κάθε 10 χρόνια.

ΥΓ3
Γεγονός -που με κάνει να σκεφτώ ότι έχω τόσο ανακυκλωθεί που είναι πια σαφές πως τίποτα πάνω μου δεν έχει βρεθεί ποτέ σε κανένα παιδικό πάρτυ (δικό μου ή ξένο).

ΥΓ4
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα βάρβαρη διαπίστωση.

ΥΓ5
Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μικρή, πώς είναι να έχεις δυο μικρά χεράκια, ένα μικρό χαμόγελο, ένα μικρό πόνο, πώς είναι να είναι μικρή η καρδιά σου, πριν ανακυκλωθεί τόσο, σαν τότε που τα καπέλα από ένταμ έβγαζαν νόημα σε όλους, τότε που δεν ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ανακάλυπτες τη φωτιά κάθε πέντε λεπτά -την ανακάλυπτες.

Μπιγκ Μπαντ Γουλφ.

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο είναι προφανές.

Απέκτησες χέρια.

(Και για να τα δοκιμάσεις άρχισες να πατάς πλήκτρα.)

Διότι, αν όχι, πώς αλλιώς εξηγείται που προχτες βρήκα στο κινητό μου αναπάντητη κλήση σου;

(Το ότι ΕΓΩ φταίω που σε έχω αποθηκεύσει στα κόντακτς μου δεν σημαίνει ότι περίμενα πως κάποτε ΟΝΤΩΣ θα πάρεις, ούτε φυσικά μειώνει την έκπληξη σχετικά με το ότι απέκτησες χέρια.)

Δεν ξέρω τι ήθελες.

(Παραξέρω.)

Ούτε γιατί σε έχω αποθηκεύσει όπως σε λένε, δηλαδή "Νοσοκομείο Τάδε" -αντί με ένα άλλο οποιοδήποτε όνομα (παράδειγμα "Αλίκη Δανδόλου" ή "Λάθος Νούμερο"), οπότε ναι -ίσως να φταίω εγώ: αν σε είχα αποθηκεύσει με ένα άλλο όνομα (ως Αλίκη Δανδόλου για παράδειγμα) θα μπορούσα να αγνοήσω με άνεση την κλήση σου, προσποιούμενη ότι "έκανες λάθος που πήρες", "δεν ήθελες εμένα".

Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, μετά την αναπάντητη ξαναπήρες, το σήκωσα, χάρηκα με τα νέα σου, καιρό είχα να σε ακούσω, πω πω πόσο ψήλωσες, να μου φιλήσεις τα παιδιά, όμως αν δεν σου κάνει κόπο, σε παρακαλώ μην ξαναπάρεις, "αν είναι" θα σε πάρω εγώ -ξέρεις ήδη την απάντησή μου.

(Για καλό σου το λέω. Δεν θέλω να σε φορτίζω με τις λύσεις μου.)

Είμαι τρελλή που δεν σε ακούω λες, παίζω με τη ζωή μου, θέλεις να με βάλεις κάτω λες, να με κάνεις "καλά", με τις μπρατσωμένες χημειοθεραπείες σου (τα χρεωκοπημένα πτυχία και τις λευκές κουρτίνες σου).

Τζάμπα επιμένεις να ξέρεις. (Τζάμπα μπαίνανε τα μπετά σου στα αεροπλάνα -για σπουδές στις βοστόνες.) Μη με θεωρείς ασθενή θέλω να πω. Εκνευρίζομαι.

Δες με.

Δες με τι όμορφο διάλογο ανοίγω με τη νόσο μου. Κοίτα την πως καταπίνει ενδοφλέβια τις λέξεις μου ανά οκτάωρο, κοίτα την πόσο με ακούει, πόσο με υπακούει -πόσο ωραία αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου με τα αυτοσχέδια νανουριστικά παραμυθάκια μου, πόσο όμορφα φοβάται τους τρυφερούς δράκους που σκαρώνω, περισσότερο από οποιαδήποτε δική σου γεροντοκόρη χημεία (και τέλοςπάντων αν θέλεις κάτι να θεραπεύσεις θεράπευσε τις ασθενικές -άσπρες σαν πανί- κουρτίνες σου).


ΥΓ1
Αντιπαθώ την αναγνώριση κλήσης -έχει ισοπεδώσει τελείως την όποια έκπληξη και εξαλείψει δια παντώς εκείνο το ωραίο γουργούρισμα στην κοιλιά που νιώθαμε μικροί σε κάθε ντριν ("ποιος να είναι άραγε;", "λες να είναι αυτός;"). Δεν πειράζε η έκπληξη να είναι δυσσάρεστη (παράδειγμα όταν σε έπαιρνε που και που η αχώνευτη συμμαθήτριά σου Αλίκη Δανδόλου) -σιγά το πράγμα, επιβιώσαμε.

ΥΓ2
Θα έβρισκα χρησιμότερη -και τιμιότερη- την Αναγνώριση Κλίσης. Να ξέρουμε εκ των προτέρων τις κλίσεις και τα ταλέντα του καθενός, να ξέρουμε τι να αποφεύγουμε.

ΥΓ3
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε, για σένα λέω: αν είχα Αναγνώριση της Κλίσης σου να με απειλείς, θα την άφηνα κι αυτή αναπάντητη. (Θέλω να κλείσεις αν δεν κατάλαβες.)

ΥΓ4
Όχι ότι κατά βάθος δεν σε σέβομαι. Σε λέω Νοσοκομείο Τάδε τόση ώρα: δεν σε δίνω.

ΥΓ5
Όμως αλήθεια, τι είναι αυτά που μου λες και περιμένεις να συνεργαστώ; Τι σημαίνει "παίζω με τη ζωή μου"; ΦΥΣΙΚΑ και ΠΑΙΖΩ με τη ζωή μου. Τι ακριβώς θέλεις; Δεν καταλαβαίνω. (Να σταματήσουμε να παίζουμε σαν αγαπημένες φιλενάδες δημοτικού; Να σταματήσουμε να περνάμε πίστες;)

ΥΓ6
Αγαπημένο μου Νοσοκομείο Τάδε. Όταν ήμουν μικρή και ήσουν κι εσύ μικρό, δηλαδή όταν ήσουν παίδων, οι κουρτίνες σου (πριν 35 χρόνια και για όσα χρόνια σε θυμάμαι να κοιμάσαι στο κρεββάτι μου) ήταν κι αυτές παιδικές, άσπρες με καρτούν -συγκεκριμμένα, (το θυμάμαι σαν χτες και θα το θυμάμαι πάντα σαν χτες), είχαν πάνω τους σταμπαρισμένους τον Τουίτυ, τον Ντάφυ Ντακ και τον Μπάγκς Μπάνυ. Ίσως παραήμουν αυστηρή μαζί σου, λογικό να είναι σκέτα άσπρες οι τωρινές σου κουρτίνες -είναι μπανάλ η παιδικότητα, άσε που ο Ντάφυ ύστερα από τόσα χρόνια θα ήταν θλιβερός (με ρυτίδες, καράφλα και μπυροκοιλιά).

ΥΓ7
Αγαπημένο μου νοσοκομείο νομίζω συννενοηθήκαμε. Όσο κι αν έχεις μεγαλώσει πια, σε βλέπω πάντα μικρούλι, να, τοσοδά, να χωράς στην παλάμη μου (και μετά στην τσέπη μου).

ΥΓ8
Το ότι σου φύτρωσαν χέρια -κι άρχισες να με τηλεφωνείς, με παρεξένεψε θέλω να πω, αλλά δεν με ΦΟΒΙΣΕ όσο αρκετά θέλεις :-)

ΥΓ9
Αν θέλεις να αναμετρηθούμε σοβαρά, και να ΦΟΒΗΘΩ πραγματικά, τότε πολύ ΦΟΒΑΜΑΙ ότι πρέπει να φυτρώσεις πρώτα ένα τεράστιο πέος -και τα ξαναλέμε τότε :-)

ΥΓ10
Αν ποτέ σας πάρει το Νοσοκομείο Τάδε τηλέφωνο, με άγριες διαθέσεις και τελεσίγραφα, (κι εσείς κάνετε το λάθος και το σηκώσετε), θα νιώσετε κάπως έτσι (και σας θέλω προετοιμασμένους):

Ένα τεράστιο σαν ουρανοξύστης χέρι θα φυτρώσει με ταχύτητα σαν δέντρο από τη γη, θα ξεβιδώσει "για πάντα" τον ουρανό, τ' αστέρια, την ώρα της ανατολής, τα πράσινα μήλα, τις τουλίπες, θα τα φορτώσει όλα πρόχειρα όπως-όπως σε μια νταλίκα και θα τα ρίξει στο γκρεμό.

ΥΓ11
Υπάρχει τρυκ (κατά τού Μπιγκ Μπαντ Γουλφ).

ΥΓ12
"Χαμογελάστε" και αρχίστε ξανά τη σπορά ουρανού. (Πιάνει πάντα αν τον ποτίζεις συχνά.)

:-)

Λευκός Οίκτος.

Δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό –κι ας παρεξηγηθώ–, αλλά ανήκω σε αυτούς που, σήμερα, 20 Ιανουαρίου του 2009, αποχαιρετούν τον απερχόμενο πρόεδρο της Αμερικής με δάκρυα στα μάτια.

(ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ.)

Αρκετά με το χάος στο Γουαϊτ Χάουζ, μίστα.

(Ήρθε η ώρα να μπει τάξη ιν ντα Μπλακ Χάουζ.)

ΜΠΟΥΣΤ λέμε!! (Και όχι μπουστ τζούνιορ -αλλά μπίγκταϊμ.)

Αρκετά με όσα έκανες για να σου αξίζει ο όρος “Μπούσισμ” (βλέπε “κοτσάνα”) στη γουικιπήντια, αλλά για τη βλακεία σου, ναι, έχεις τον λευκό μας οίκτο, επειδή –καταλαβαίνεις: είσαι βλάκας. (Που να σου το εξηγώ με περισσότερα επιχείρηματα;) Όμως, όσα σε κατατάσουν στον απόλυτο (και απόλυτα επικύνδυνο) Μάστερ Οφ Ντιζάστερ, δύσκολα τα ξεχνάμε.

Καταρχήν, το κουλό: βγήκες πρόεδρος με ποσοστό 47,9% (έναντι του 48,4% του Αλ Γκορ). Μου έχουν εξηγήσει τουλάχιστον τρεισήμιση φορές το ότι για κάποιο λόγο αυτό σου έδωσε περισσότερους εκλέκτορες (συν τα περί Φλόριντας), αλλά δεν έχω δώσει ιδιαίτερη βάση (μου αρκεί που είσαι σαν βλαχοδήμαρχος).

Κατά δεύτερον, χρεώνεσαι για πάντα το χωρίς περαιτέρω σχόλια μέγα λάθος της εντεκάτης σεπτεμβρίου. (Ναι, το ότι δεν ήσουν μέσα στους δίδυμους την ώρα της σύγκρουσης ΗΤΑΝ μέγα λάθος.)

Κατά τα άλλα, το 2003, ως ηγετική προεδράρα που ήσουν, αγνόησες τους επιθεωρητές του ΟΗΕ (πως δεν υπήρχε ίχνος ουρανίου στο Ιράκ), αδιαφόρησες για την αποδοκιμασία της Ευρώπης, και, μπλα, μπλα, μπλα (βαριέμαι τις λεπτομέρειες -και τέλος πάντων αν θέλετε να διαβάσετε εφημερίδα πάρτε εφημερίδα), κατάφερες να χαρίσεις δημοτικότητα στην αλκάιντα, να εξτρεμίσεις περισσότερο τους εξτρεμιστές, μπλα, μπλα, και να μας κάνεις όταν σκεφτόμαστε τον όρο αμερικανική εξωτερική πολιτική να πεθαίνουμε. Όχι ότι φταις για τη στερεοτυπική αυτοκρατορική πολιτική της χώρας σου, αλλά εμείς τουλάχιστον πεθαίνουμε από τα γέλια –οι ώς σήμερα πάνω από 4000 στρατιώτες τι σου φταίξανε; (Μην αρχίσω και τα περί Γκουαντάναμο -γιατί το 2010 λήγει η τουριστική βίζα μου, και καταλαβαίνεις, είσαι ο καλύτερος, εγώ εσένα θέλω.)

Από την άλλη, και με το καλημέρα σας, επέλεξες το δεξί σου χέρι (θα έγραφα το δεξί σου αρχ***, αλλά δεν θα έγραφα ποτέ τη λέξη αρχίδι στο μπλογκ μου) να είναι ο Τσέινι. Εξαιρετική επιλογή. Με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας πέρασε νόμους που επέτρεψαν περιορισμό της ελευθεροτυπίας, παρακολουθήσεις πολιτών και άλλα μαγικά, έγινε πρόεδρος στη θέση του προέδρου –άσε που φάγανε και λίγο ψωμάκι (με βούτυρο, μέλι, μαρμελάδα βατόμουρο και καμαμπέρ) και οι καϋμένοι της Χαλιμπάρτον.

Σαν να μην μας έφτανε αυτός, (ή εσύ), διόρισες και υπουργό άμυνας τον Ράμσφελντ. Υπουργό ΑΜΥΝΑΣ. (ΑΜΥΝΑΣ.) Μπράβο βρε –ο κατεξοχήν προπαγανδιστής του “πολέμου καραμέλα” (κατά της τρομοκρατίας) μας έλειπε, που πάλευε νυχθημερόν για την κλιμάκωση της απειλής στον κήπο κάθε πληγωμένου αμερικανικού ονείρου, με διακαή πόθο κάθε αμερικάνος να νιώσει επιτέλους περικυκλωμένος από βίαιους εξτρεμιστές (“μπου”) και να μετατραπεί σε άβουλο γιεσμιστεράκι. (Μα ΑΜΥΝΑΣ;;;;;;;)

Λέω να μείνω στα χάιλαϊτ –γιατί αν αρχίσω με τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος ή το ντόμινο εφέκτ του ρισέσιον θα ξεφύγω εντελώς, αλλά κυρίως για να μην φάω και το ψωμάκι (μπαγκέτα με κολιέ βαν κλεφ ετ αρπέλ) της Τρέμη.

ΥΓ1
Το ότι βγήκες πρόεδρος ποτέ δεν το κατάλαβα. Το μόνο που θα έπρεπε να βγαίνεις είναι για καφέ.

ΥΓ2
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χιούμορ του Τσέινι, όταν σχολίασε το Γκουαντάναμο με τη φράση “δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιούνται οι κρατούμενοι, μια χαρά διακοπές στην τροπικη ζώνη κάνουν, τους ταϊζουμε εξαιρετικά.” Το ξανασκέφτομαι και το παίρνω πίσω το δεξί αρχ*** που είπα πριν. Το ίδιο του το όνομα είναι πολύ πιο εύγλωττο: ΝΤΙΚ. (Μπιγκ Ντικ –διευκρινίζω.)

ΥΓ3
Για να μην μιλήσω για το μικρό όνομα του Ράμσφελντ (βλέπε Ντόναλντ) και με κυνηγάει με την παντόφλα η γιαγιά Ντακ.

ΥΓ4
Αγαπημένοι μου Στιούαρτ και Κολμπέρ, αν με διαβάζετε (ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ), περιμένω πώς και πώς τις εκπομπές σας αύριο. Θα είναι εκπομπές αερίων –είμαι βέβαιη.


ΥΓ5
Όσο για το λογοπαιγνιακό “ΜΠΟΥΣΤ!” παραπάνω, πέραν του ξουτ εφέκτ του, λειτουργεί και σαν ευχή για τον νέο, τον ωραίο, που με λίγη τύχη θα βγάλει κάθε αμερικάνο…χμ…ασπροπρόσωπο: Αϊ μιν, αμέρικα ντέφεντλι νηντζ ε ΜΠΟΥΣΤ –μέηνλι οφ μοράλ.

ΥΓ6
Γιου νίγκα μαδαφάκα γουιδ γιορ μπιγκ χο μισέλ, γκιβ ας ΤΣΕΗΝΤΖ, μπρο.

ΥΓ7
Και για όσους απογοητεύονται που θυμήθηκα τον δημοσιογραφικό μου εαυτό, μια τελευταία εικόνα για το ιναουγκουρέησιον –σε πιο γνωστούς κώδικες γραφής:

Αγαπητή μις λίμπερτυ.

Χτένίσε τα μαλλιά σου άφρο απόψε, βάλε χαμηλοκάβαλο τζινάκι, κόκκινο κραγιόν, κρίκους και μανόλος, και δείξε μας επιτέλους τι έκρυβες κάτω από τη μεταλλική σου φούστα για τόσες δεκαετίες.

Να μαντέψω;

Ένα ζουμερό μπουτιλίσιους κορμί, έτοιμο να κουνήσει το χοτ μπαμ του στον πιο σέξυ αρενμπί ρυθμό -για 4 τουλάχιστον χρόνια.

(Ίσως το “Ομπάμα” δεν “κρύβει” τυχαία τη συλλαβή “μπαμ”.)

Kleisimo matiou.

Δι όφις (σήζον ιλέβεν).

Πίσω στο γραφείο.

Αύριο.

Εγώ.

(Ναι, σε γραφείο -μη γελάς εσύ εκεί ο από πίσω.)

Γεγονός που με κάνει να θέλω να μεταφέρω την ειλικρινή μου χαρά και κυρίως την ανακούφισή μου -από τη στιγμή που "θυμήθηκα" ότι αν σ' ένα κουρείο κουρεύουν, σ' ένα γραφείο γράφουν.

(Φίου.)


ΥΓ1
Γεια σου γραφείο, με λένε έσσλιν, θες να γίνουμε τόσο φίλοι που να μας λένε γραφικούς;

(Εγώ ναι. Και μην κάνεις το έκπληκτο -αφού γράφω, θα γύριζα.)


ΥΓ2
Βέβαια, δεν γυρνάω ακριβώς ακριβώς: δεν γυρνάω στο παλιό γραφείο, εννοώ, αλλά στο ΝΕΟ γραφείο -με τους μπλε και πράσινους κόκκους (δηλαδή με το λόγκο με τους κίτρινους και...χμ... μαύρους κύκλους -που αν σχολιάζει το ότι μπορεί και να ξενυχτάμε, σο μπι ιτ).

ΥΓ3
ΝΕΟ γραφείο.

(Ναι. Στη διαφήμιση χρησιμοποιούμε πολύ την ένδειξη "ΝΕΟ".)

Καταλαβαίνετε εύχομαι ότι η έννοια του καινούργιου, ειδικά αν κάποιος έχει την ανάγκη να το διαφημίσει έντονα αυτό, είναι σχετική.

(Παράδειγμα η καινή διαθήκη, πόσο καινή είναι δηλαδή;)

ΥΓ4
Νέο μου γραφείο, για όλα τα παραπάνω, θα σου φερθώ με παλιά αγάπη.

ΥΓ5
Όσο για το αν θα μας ενοχλεί η πρώην γραφική μου σχέση λίγα μέτρα μακρυά μας;

Μη λέμε τα ίδια.

ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ.



:-)

Χάπυ Νου Υγεία.

Καταρχήν "Κλείσιμο Ματιού."

(Για να αρχίσω και μια φορά από το τέλος.)

Αλλά βασικά "Άνοιγμα Μυαλού".

Και ξεκινάω (με ερώτηση):

Ποιος σκηνοθέτησε ερήμην μου τη σκηνή όπου πέντε τα ξημερώματα κρατάω εκείνο το (τέταρτο) "λεωνίδας" στο χέρι μου (και μετά οδηγημένη από μια ανεξήγητη ανώτερη και σίγουρα σκοτεινή δύναμη το βάζω στο στόμα μου και ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να το γευτώ);

Μα λογικό -τάχα έκπληκτη δεσποινίς μου: 100 θερμίδες έκαστον.

Λογικό που ξύπνησες 95 κιλά βαρύτερη.

(Αν και εν προκειμένω τις θερμίδες θα έπρεπε να τις πω ψυχρίδες -τα καθάρισα και τα τέσσερα εν ψυχρώ.)

Έχω ένα βάρος πρώτη μέρα του χρόνου για να καταλήξω, και, υποπτευόμενη ότι δεν ευθύνονται οι πραλίνες γι'αυτό, θέλω να πάει απο'κεί που ήρθε.

(Αν δηλαδή ακούσατε ένα εκκωφαντικό ΑΑΑΑΑΑΑΑ πριν λίγο, εγώ σας το ψιθύρισα.)

Και "κυριολεκτώ".

(Ανεβαίνω στη ζυγαριά χτες το απόγευμα, με δείχνει 49, ανεβαίνω πριν λίγο, με δείχνει 144.)

Σε τι οφείλεται η τόσο αδικαιολόγητη εν τέλει απότομη αύξηση βάρους μου, πρώτη μέρα του μηδέν εννιά;

(Θα σας πω αμέσως.)

Στις ανθρώπινες αδυναμίες μου -που μου σερβιρήστηκαν από εμένα, την ίδια, μαζεμένες στο τέλος του μηδέν οχτώ -με στόχο να μασήσω και μετά να καταπιώ το χοντροκομμένο περασμένο έτος ΜΟΥ μονομιάς.

(Οξύμωρο, αλλά ναι: λέγονται αδυναμίες, αλλά είναι παχιές -και σε βαραίνουν.)

Η σαχλαμάρα στον εγκέφαλό μου, παράδειγμα -όσο να πεις πρέπει να ζυγίζει πολύ.

(Στο τέλους του έτους παρέλαυνε μπροστά μου σερβιρισμένη σε μπουφέ -σιγά μην αντιστεκόμουν.)

Ο εγωισμός επίσης. (Το στάνταρντ επιδόρπιο -ποιος λέει όχι στο επιδόρπιο;)

Δεν φταεί όμως κανείς: το κεφάλι μου φταίει (που μάλλον ήταν ήδη χοντρό).

Καταβρόχθισα άπαντα τα στραβά μου, λες και ήταν βολοβάν, (να τα εξαφανίσω μια χαψιά), και νόμιζα πως θα μου γλυτώσω προφανώς (αναμασώντας τις ίδιες μου τις αδυναμίες, προκειμένου να φτιάξω μια άμωμη ρεζολούσιον λιστ).

Έφαγα (για να μην τα βλέπω και κάπου να τα κρύψω), τον ναρκισσισμό μου, την εγωκεντρικότητά μου, την ανυπομονησία μου, την παράνοιά μου.

Έφαγα (ωμή) την καρδιά μου, έφαγα (αφού το τηγάνισα πρώτα αυτό) το μυαλό μου.

Μην κρυβόμαστε.

Έφαγα τον εαυτό μου. (Νομίζοντας πως θ' αρχίσω να τον χωνεύω.)

(Και ναι, εσύ εκεί στο βάθος που κούνησες το κεφάλι -καταλαβαίνοντας ότι πρώτο πρώτο έφαγα το χοντρό κεφάλι μου, και είπες "έφαγε πακέτο αυτή"-, μπορεί να μην έχεις καλό χιούμορ, αλλά το πέτυχες. Και όχι, όταν τελείωσα δεν έγλυψα τα δάχτυλά μου, τα είχα φάει κι αυτά...)

ΥΓ1
Προφανώς έφαγα τον εαυτό μου τουλάχιστον μιάμιση φορά, εξού και το υπερδιπλασιασμένο βάρος.

ΥΓ2
Δεν θέλω να πω ότι είναι κακό να είμαστε άνθρωποι με χοντρές αδυναμίες.

Όχι ρε.

Είναι εξαιρετικά χυδάιο να είσαι άνθρωπος και να μην κάνεις ανθρώπινα πράγματα.

(Λέω απλά να μην τα κρύβεις στο στομάχι σου.)

Λέω απλά ότι αν θέλετε να αρχίσετε να χωνεύετε τον εαυτό σας, τον εγωισμό σας ούτε να τον τρώτε, ούτε να τον καταπίνετε. (Να τον δουλεύετε υποθέτω; Γκαντ νόουζ.)

ΥΓ3
Αν επιμένεις να κρύβεις ανθρώπινα πράγματα στο στομάχι σου ανάτρεξε στη γουικιπίντια, (λήμμα καννιβαλισμός).

ΥΓ4
Μετά τα μυαλό μου, αν μπορούσα (στο πρωτοχρονιάτικο άφτερ άουρς κάλεσμά μου), θα έτρωγα και τις γκρι γόβες της Άννας που όταν τις έβγαλε ήταν γκρι ντόλτσε ε γκαμπάνα με μεταξωτή επένδυση άνιμαλ πριντ (ενώ όταν τις φόραγε ήταν απλά γκρι). Σε ρούχο, θα έτρωγα τη γραβάτα του Πέτρου. (Εσύ με το κακό χιούμορ, κράτα τη φράση "τρώγομαι με τα ρούχα μου" για του χρόνου.)

ΥΓ5
Πάλης ξεκίνημα (με άλλα λόγια, το νέο έτος -και η φουσταμπλούζα ρεβολούσιον ρεζολούσιον).

Ή τελοσπάντων Κραιπάλης (το εν λόγω βράδυ της πρωτοχρονιάς.)

ΥΓ6
Από τα κανονικά μου κιλά, ιατρικώς, μου λέιπουν 2-3, καθώς, λέει, τα σωστά μου είναι τα 52.

ΥΓ7
Συμβολικό. Ακριβώς τόσες (52) είναι και η δευτέρες της χρονιάς που μόλις αρχίζει, δίνοντάς μου 52 "από δευτέρα" αφορμές να αρχίζω συχνά δίαιτα, στο πιο παχύσαρκο όργανό μου.

ΥΓ8
Μην αδυνατήσεις πολύ καρδιά μου.

(Τώρα νιώθεις σαν χτυπημένη από λεωφορείο -καταλαβαίνω.)

Όμως για αυτό υπάρχεις στο σώμα ξέρεις.

Για να χτυπάς.

:-)
Χάπυ Νου Υγεία σε όλους.