35 Οκτωβρίου.

Χρειάζομαι μια μέρα -μια μέρα που ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει ούτε θα υπάρξει, να την περάσουμε μαζί, οι δυο μας.

Αυτή τη μέρα μπορώ να την πλάσω (σαν κουλουράκι σοκολάτας), ό,τι ώρα μου πεις, στο μυαλό μου: την επιθυμώ τόσο πολύ που ήδη θυμάμαι με λεπτομέρειες πως (δεν) έγινε-χωρίς καν να την έχω ζήσει.

Στο αποδεικνύω αν θες.

Να.

Στέκεσαι δίπλα μου κιόλας. Σου βάζω εγώ το χρώμα που μου αρέσει στα μάτια σου, επιλέγω εγώ τη χροιά της φωνής σου, επινοώ τη μυρωδιά που έχει η επιδερμίδα σου, σου βγάζω από το κεφάλι σου όποια πραγματική ανάμνηση και όποια υποχρέωση ή επιθυμία σε κρατάει μακριά μου, σου εγκαθιστώ το λειτουργικό μου (και βέβαια, σου φοράω ό,τι ρούχο θέλω εγώ, και -στο τέλος της μέρας- μου χαρίζω το πουλόβερ σου.)

Το γκρι πουλόβερ σου.

Πόσο στοργικά θέλω να με αγκαλιάζει με τα μανίκια του, δηλαδή με τα υποκατάστατα χέρια σου, όταν εσύ θα φεύγεις (γιατί θα φεύγεις πάλι, ακόμη δεν ηρθες καλά-καλά, γιατί έτσι πάει: σιγά μη δεν φεύγεις).

Σε έφτιαξα.

Δεν ανήκεις σε καμμία.
Δεν θυμάσαι τίποτα.
Δεν σου λείπει κανείς.
Δεν μου λες ποτέ ψέματα.

Προσωπικά δεν γνωρίζω καν ποιος είσαι, αλλά σαν κι εσένα δεν έχω αγαπήσει κανέναν ακόμη. Αν είχα το τηλέφωνό σου θα σε έπαιρνα να στο πω αυτό, γιατί είναι σπουδαίο, και μπορεί να βγαίναμε για καφέ, κι ας είμαι αλλεργική στην καφεϊνη σου, και μέσα στα πρώτα είκοσι λεπτά να έβρισκες κάτι ενδιαφέρον πάνω μου, κάτι αληθινό, (αν έχω), κάτι να σου αρέσει, (αν έχω), και να με έπλαθες κι εσύ στο μπροστά σου, να με θυμόσουν κι εσύ ακριβώς όπως θα ήμουν δίπλα σου -αν σταθώ ποτέ.

ΥΓ1
Αν θες κι εσύ να περάσουμε αυτήν τη φανταστική μέρα μαζί, στις 35 Οκτωβρίου το απόγευμα πάρε με τηλέφωνο (αν το έχεις), μήπως και πάψουμε να συνεχίζουμε να μην υπάρχουμε ακόμη.

ΥΓ2
Μα...... τι ωραία που σου μιλάω. Φαντάσου να σε ήξερα κιόλας. Ή απλά φαντάσου να σε ξέρω και να ντρέπομαι να σου αποκαλύψω ποιος είσαι.

ΥΓ3
Γιατί έτσι πάει. Ο άλλος μάς αποκαλύπτει πάντα ποιος είμαστε, σα δε ντρέπεται (το "σα" ως χρονικός προσδιορισμός -σαν "όταν").

ΥΓ4
Αλλά μπα. (Δεν σε έχω γνωρίσει καν ακόμη.)

ΥΓ5
(Όσο θα ήθελα δηλαδή.)

ΥΓ6
Όσο για τις σχέσεις εξαποστάσεως, στις οποίες ξαφνικά καταλήγει η τσουλήθρα μου, τελικά δεν είναι γεωγραφικό το ζήτημα. Είτε μένεις ας πούμε στο Τόκυο, είτε ας πούμε στη Βαρκελώνη, είτε ας πούμε στα Εξάρχεια, η εγγύτητα αναγνωρίζει τα χιλιοστά σαν χιλιόμετρα συχνά -το ίδιο μακριά μου είσαι.

ΥΓ7
Κι όσο πιο κοντά μάλιστα μένεις, αλλά όχι μαζί μου, τόσο πιο μακριά μοιάζει.