Το α-ποθημένο.

Η έκφραση "έχω πάει με Χ άντρες" -όπου Χ ίσον ένα νουμεράκι που για γκούχου-γκούχου λόγους θα μείνει για πάντα μονοψήφιο (μην και φανούν ούτε λίγοι ούτε πολλοί) μου είναι αντιπαθής -καθώς, πέραν του ότι ηχεί βήτα μην πω γάμα (και κυριολεκτήσω), είναι ΚΑΙ ανόητη.

Που ακριβώς δηλαδή πήγα με όλους αυτούς τους τάχα μου μονοψήφιους ούτε λίγο ούτε πολύ άντρες;

Γιατί, όπου και να πήγα, στο τέλος γύρισα.

Γιατί γύρισα; (Ειδικα μάλιστα από εκεί που πήγα με αυτούς που τουλάχιστον μόλις τους πρωτοείδα "έμεινα".)

Βρίσκομαι στην εκκίνηση πάλι (όπως κάθε 3-4 χρόνια).

Άρα να μια αποδεκτή απάντηση: πιθανώς πήγα από εκεί που ήρθα.

Δηλαδή πουθενά.

Κάποιος είπε πρόσφατα, όβερ σούσι, κάτι που με έβαλε σε σκέψεις -όπως κάθε απλή σοφία. "Μια γυναίκα δεν ξεχνάει ποτέ αυτούς με τους οποίους ΠΗΓΕ, κι ένας άντρας δεν ξεχνάει ποτέ αυτές με τις οποίες ΔΕΝ πήγε."

Άκου να δεις, ε;

(Χμ!)

Γεγονός είναι ότι οι άντρες θέλετε να γονιμοποιήσετε το σύμπαν. Αποτελεί μονολιθική εντολή του dna σας να διαιωνίσετε το είδος εις τον αιώνα τον απαξάπαντα, να βγουν παντού γύρω νέα καθ'ομοίωση συμπαντάκια να κουνάνε χέρια πόδια, -πράγμα απολύτως (βιο)λογικό. (Κι άμα κάποια σας ξεφύγει μπαίνει στη λίστα "απωθημένο".)

Εμείς τα κοριτσάκια από την άλλη, ψοφάμε να κυοφορήσουμε τον απόγονο του λίντερ οφ δε πακ -ώστε το είδος να διαιωνιστεί με γερά γονίδια -που αν γίνεται να φοράνε και οντεμάρ πιγκέ. (Κι αν κάποιος μας κάτσει καλά και φύγει μάς κάθεται για τα καλά -στη λίστα απωθημένο.)

Κατάλαβες.

Ανθρώπινη φύση. Μας θέλετε όλες, θέλουμε τον καλύτερο.

Σας ανήκουν όλες, μας ανήκει δε ουάν.

Σας μένουν απωθημένο αυτές που ποτέ δεν κατακτήσατε (και σας τις πρόλαβαν άλλοι), μας μένουν απωθημένο αυτοί που μας κατέκτησαν (και μετά τους πήραν άλλες).

Ε, αφού το λύσαμε, αυτά για σήμερα.

Αλλά, να πω εγώ κάτι;

Μπο Ρινγκ. (Με ύφος Τζον Στίουαρτ.)

Είμαστε αμφότεροι βαρετοί τύποι, μποϋζ εντ γκερλς, με όλα τα απωθημενάκια μας και τις δικαιολογιούλες μας επειδή ακόμη δεν έχουμε βρει αυτό που ψάχνουμε και βγάζουμε το μυαλό μας βόλτα στο ανθισμένο πάρκο της μυθοποίησης (τίγκα στα μπαομπάμπ).

Γιου νόου γουάτ;

Δεν έχει σημασία αν κατουράει όρθιο ή καθιστό -είτε θηλυκού είτε αρσενικού γένους, το απωθημένο έχει πολύ πετυχημένο όνομα.

Με απωθεί.

(Και ένα κι ένα πάντα δύο έκανε.)

Οπότε μέχρι να εφευρεθεί τανγκό για έναν, αν κάποιος αποτελεί απωθημένο (όντας είτε πρώην είτε άπιαστο όνειρο) είναι γιατί έτσι το θελήσαμε εμείς ή γιατί έτσι θέλησε μόνος του, οπότε προφανώς είναι πρωήν ή άπιαστο όνειρο για κάποιον γουατέβα λόγο, που θα έπρεπε να μας έκανε να κλείνουμε τις υποθέσεις μας και να κοιτάμε μπροστά (αν βέβαια έχουμε βγάλει το δημοτικό -οπότε αν είσαι κάτω από 10 μη διαβάζεις τσάμπα, και, ναι, υπάρχει αη-βασίλης.)

Βέβαια, ναι, ναι, ξέρω τι θα μου πέιτε, σε κάποια πράγματα δεν χωράει η λογική, κάποιες φορές η μυθοποίηση αλατίζει γλυκά τις πληγές που μας προκαλούν οι εν λόγω αποσκευές μας (που οι ίδιοι ετοιμάζουμε), και τέλος πάντων η μυθοποίηση είναι και λίγο σέξυ, μπλα μπλα μπλα, και λίγο ρομαντικοτέτοια και -ένιχού- τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά όπως τα λέω, γιατί στο κάτω κάτω "ιτς κόμπλικέιτιντ" -πράγμα που είναι και στάτους στο φέησμπουκ, άρα κάτι έγκυρο και ρισπέκταμπλ :-)

Ε, αφού το λύσαμε, αυτά για σήμερα.

Αλλά, να πω εγώ κάτι;

Μπο Ρινγκ.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα εννοείται (εγώ η ξύπνια) πάνω στο θέμα που άνοιξα -δεν θα προσποιηθώ το αντίθετο. (Και μάλιστα χαίρομαι και αφάνταστα για αυτό, όχι μόνο για το ντεφινίσιον του μπλις, αλλά γιατί έχει πιο πλάκα έτσι -να παραμένεις αδιάβαστος παρά την αδιάκοπη μελέτη. Απλά βαριέμαι -πειράζει;)

(Ακούστηκε ένα "ναι" στο βάθος.)

Όμως ειλικρινά: πιστεύω ότι στο θέμα σχέσεις, ανά πάσα στιγμή, το μόνο που μετράει είναι το τι μας συμβαίνει τώρα, αυτήν την στιγμή -που μόλις πέρασε- γιατί το τώρα είναι η πιο ασφαλής γέφυρα προς το τι πρόκειται να μας συμβεί στο (άμεσο ας ευχηθούμε) μέλλον.

Όχι ότι όσοι πέρασαν δεν ακούμπησαν (εκτός αν ήταν ξένο εκείνο το χέρι κάτω από τη μπλούζα μου).

Είμαστε το σύνολο των επιλογών μας (καθώς και, αποτέλεσμα συγκυριών) -άρα είμαστε κατά ένα τεράστιο ποσοστό παρελθόν, δεν λέω όχι: απλά αυτό που λέω είναι ότι στο παρελθόν "είμασταν", στο παρόν "είμαστε", στο μέλλον "θα είμαστε".

Οπότε διαλέξτε χρόνο -να "υπήρχατε", να "υπάρχετε" ή να "υπάρξετε".

"Στο μυαλό μας το απωθημένο μπορεί να μυθοποιηθεί σε ενοχλητικό βαθμό".

Φακ ιτ μωρέ.

(Κυριολεκτώ.)

Άμα έχετε σκελετούς στις ντουλάπες σας, τώρα που θα κατεβάσετε τα μάλλινα, ευκαιρία είναι. Πείτε τους (αφού τους ρωτήσετε τι τάξη πάνε και τους πείτε πω πω πως ψήλωσαν) να καταπιούν τη ληγμένη βαπόνα λεβάντας (που ακούγεται και γκουρμέ).

Εγώ θα το προσπαθήσω -πρόμις.

Γιατί καταλήγω.

Όταν δυο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί, είναι.

Ρίξε μια ματιά γύρω σου.

Αν δεν είναι δίπλα σου αυτός που θέλεις, ή αυτός που νομίζεις ότι πάντα ήθελες, είναι γιατί προφανώς είναι εκεί που πρέπει ή που θέλει να είναι (μακριά σου). Φίου! Σου έχει αδειάσει τη γωνιά πριν καν στη γεμίσει (οποία ευγένεια).

Αν δεν το σκεφτείς έγκαιρα αυτό και δεν αφήσεις το βλέμμα σου να πλατσουρίσει στα κρυστάλλινα νερά τού υποσχόμενου νέου έρωτα, τότε αυτός θα περάσει από μπροστά σου, κι εσύ ίσως ούτε καν τον δεις, αν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν θες να "βλέπεις" ή να "δεις", αλλά θες να "έβλεπες". Τον ποιητή όταν τα έλεγε δεν τον ακούσατε. "Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας". (Πίσω θες να πας; Αν ναι, εντάξει. Κοίτα πίσω. Και να μας γράφεις.)

Είμαι χαζή , μου το έχουν πει πολλλές φορές. Αλλά το μόνο "απωθημένο" που πραγματικά κάνει πρόσες το κεφάλι μου ώς πραγματικό υποκείμενο του πόθου είναι το ώς τώρα μη-ποθημένο (το α-ποθημένο δηλαδή -χα χα χα). Αυτό που δεν έχεις ποθήσει ακόμη τέλοςπάντων -αυτό που σε περιμένει μπροστά. Αν τα πράγματα έχουν αλλιώς, τότε και ο ποιητής αλλά και αυτός που είπε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία να μην πληρωθούν τις υπερωρίες.

Στον κόσμο μου, (υπάρχει και άλλος;), πιστεύω, γενικά, όχι μόνο στις σχέσεις, ότι το καλύτερο αν δεν είναι εδώ τώρα δίπλα σου δεν είναι ούτε πίσω σου. Η συνεχής κατάσταση αναμονής που νιώθω θα ήταν αφόρητη αλλιώς. Βέβαια αυτή η και καλά αυτοπεποίθησή μου έχει πολλάκις κατουρήσει το βρακάκι της. Και αν αντιστοιχούν Χ προσπάθειες αναζήτησης στον καθένα κι έχουν τελειώσει τα κανονάκια μου; Αν πάω να σε φιλήσω καλέ μου καινούργιε μόλις σε βγάλω από τη συσκευασία σου και έχω ξεχάσει το πώς γίνεται; Άσε που δεν ξέρω αν αυτό με τρομάζει ή με... αναπαλαιώνει. Το λέω γιατί βλέπω συχνά ένα όνειρο. (Κυνηγάω λέει κάποιον που τον βλέπω πλάτη, και όταν τον φτάνω και πάει να γυρίσει να δω επιτέλους ποιος είναι γυρίζω πλάτη εγώ και φεύγω. Φοβάμαι κάτι μάλλον. Ίσως φοβάμαι μη τυχόν και φοβηθώ.)

Δεν έχω "πάει" με πολλούς άντρες. Ένας ήταν ο εξ. Όμορφος και άσχημος μαζί, με καφέ, μαύρα και πράσινα μάτια, πολύ ψηλός, ξανθός με μαύρα μαλλιά, κοντός, και υπερβολικά πλούσιος, συνήθως χωρίς φράγκο. Δεν θέλω να ισοπεδώσω τον μοναδικό μου εξ (αποδώ), ή να τον ξεχάσω -άλλωστε ό,τι είμαι σήμερα μαζί του διαμορθώθηκε -άσε που κάθε τέσσερα πάνω κάτω χρόνια μου έδινε κι από ένα πρώτο φιλί, την εμπειρία του πρώτου βλέμματος, του πρώτου σινεμά, του πρώτου σεξ, του πρώτου τσακωμού -και βέβαια τον ευχαριστώ και τον συγχωρώ για τα πάντα (ακόμη και για το τίποτα).

Αλλά είχαμε ημερομηνία λήξης, πώς να το αγνοήσουμε; Την στιγμή που μιλάμε μας αντιστοιχούσαν είκοσι χριστούγεννα και είκοσι καλοκαίρια (για να μην μιλήσω για τις είκοσι απόκριες), από όταν τα φτιάξαμε, προ εικοσαετίας για πρώτη φορά.

Μην μπερδεύεστε. Δεν ξέρω αν είμαι μονογαμική ή όχι, ούτε αν είναι εκεί η ουσία, αν είμαι κλασικό κορίτσι που ψάχνει δε ουάν -ανάμεσα σε πολλούς δε ουάνς που ψάχνουν έβρι ουάν. (Όμιγκοντ -δε μεςς.)

Ούτε ποια είναι τα όριά μου ξέρω -τι ανεβάζει το ηθικό μου και κατεβάζει το ανήθικό μου. (Ο διάλογος είναι ευτυχώς ανοιχτός, και προφανώς οι πράξεις μιλάνε από μόνες τους.)

Πιστεύω εις ένα Θεό (τον Ντέιβιντ Μπάουι) αλλά και εις μία Θεωρία: φοβάμαι ότι η αδιαμφισβήτητη γοητεία του ανεκπλήρωτου και του απωθημένου κρύβει ύπουλη ημερομηνία λήξης -κι ο μόνος λόγος που δεν την βλέπουμε είναι γιατί δεν υπήρξε ποτέ (για όλους τους σωστούς λόγους) ημερομηνία έναρξης.

ΥΓ1
Κάθε σχέση κάτι άλλο θα σε κάνει να πιστέψεις για σένα -με κίνδυνο να μπερδευτείς. Σε άλλη σχέση είσαι όμορφος σε άλλη όχι, σε άλλη είσαι χαριτωμένος που έχεις αυτή την τάδε συνήθεια, σε άλλη είναι τρομερό μειονέκτημά σου, σε κάποια άλλη το στήθος σου είναι μια χαρά (έχει μικρό χέρι), σε κάποια είσαι βαρετός, σε κάποια άλλη πολύ σέξυ, σε κάποια είσαι έξυπνος, σε άλλη πονηρός.

ΥΓ2
Τα είσαι όλα και τα είναι και οι άλλοι όλοι για σένα ανά περίπτωση, αλλά η μαγική στιγμή που είσαι σίνγκλ, που ο πρώην σου είναι μόνο ένας, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Το α-ποθημένο είναι μπροστά τότε. Μόνο καλό είναι αυτό.

ΥΓ3
Αλλιώς να θυμηθούμε τον άλλο ποιητή -στη Μήδεια δεν αναφέρεται αυτό; Τα μπλέκω πια τόσα που είναι τα ωραία- που απειλεί (σε μετάφραση): "Πράγματα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ και πράγματα που δεν ήταν να γίνουν έγιναν".

ΥΓ4
Ωραίο να μην γίνονται πρώην πράγματα και να μην ζεις για πρώην χρόνια τη μέρα τής μαρμότας.

ΥΓ5
Όσο αποφασίζεις ότι "κανείς δεν είναι για μένα, όλοι ίδιοι είναι, κανείς δεν με κατάλαβε, τους θέλω όλους", γίνεσαι λίγο γραφικογελοίος, αλλά μετά το πρώτο σοκ (παρεπιμπτόντως γεια σου σοκ), και αφού κάνεις εκεί ότι νομίζεις ότι έχεις καταπιέσει ή στερηθεί, ε, δεν μπορεί, πιστεύω, να βρεθεί ο άνθρωπος γόμα που δεν θα πασαλείψει απλώς το παρελθόν σου αλλά θα κάνει το μέλλον σου να έχει μέλλον, θα σε κάνει να σταματήσεις να θεοποιείς τους πρώην ή τους μη κατεκτημένους, θα σε κάνει να νιώθεις περήφανος που τον έχεις μπροστά σου, αλλά κυρίως που τον έχεις δίπλα σου -ούτε πίσω σου, ούτε πάνω σου.

ΥΓ6
Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν, ώστε να θες να "πας" με πολλούς μέχρι και καλά να τον βρεις;

ΥΓ7
Εμένα ρωτάς;

ΥΓ8
Αν ρωτάς εμένα, το α-ποθημένο έχει πολύ πετυχημένο όνομα. Το ποθώ.

ΥΓ9
Αλλά μη ρωτάς εμένα.