Χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά.

"Σαν τα πουκάμισα".

Ίσως αυτός να ήταν καλύτερος τίτλος για αυτό το κείμενο.

(Θα επανέλθω.)

Αν και όχι απαραίτητα καλύτερος τίτλος από το ψέμα νούμερο ένα που συχνά όλοι λέμε (στο πουκάμισο νούμερο τάδε), όταν λέμε: "Τα λέμε...".

(Και δεν επανερχόμαστε.)

Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, καταρχήν πρέπει να ξέρουμε από που αρχίζουν.

Αλλά σιγά μην ξέρουμε ποιος έκανε την αρχή (γενικά, για όλα).

Ξύπνησα λοιπόν το πρωί (να μια τσαπατσούλικη υποψία αρχής) και είδα να αιωρείται πάνω από το κρεβάτι μου το γνωστό παραθυράκι τής "μέρας κοπάνας", που ανάβει απροειδοποίητα στο πάνω μέρος τής "οθόνης" μου, 2 με 3 φορές τον χρόνο, (με στόχο να με ρουφήξει).

Ανοίγω λοιπόν τα μάτια, και σκέφτομαι τα κλασικά: "σήμερα δεν θέλω με τίποτα να πάω στη δουλειά, θα πάρω να πω ότι μου έφαγε ο σκύλος την εργασία, ότι έχω να πάω στον γυναικολόγο, ότι έχει τρία μέτρα χιόνι στην οδό μου, (όπως πάντα κάτι θα βρω).

Και μετά (τσουπ), σκέφτομαι και τρελλαίνομαι ότι είμαι ένα τίποτα πλέον (δεν έχω καν γραμματέα πια), δεν έχω από τίποτα να το βάλω στα πόδια (από τίποτα να την κοπανήσω).

Και αναρωτιέμαι.

Όταν (ακόμη κι από βαρεμάρα ή ανάγκη για σκανταλιά) αισθάνεσαι έντονη την επιθυμιά να την κοπανήσεις από κάπου αλλά δεν έχεις από που, τι κάνεις για να μην τρελλαθείς;

(Όποιος απάντησε "καλό σεξ έσσλιν", αουτς, πρωτοτύπησε, μπράβο.)

Όχι, αλήθεια.

(Είναι κουραστικό να μεταφέρεις μια άδεια βαλίτσα.)

Γιατί να μην υπάρχει μια εταιρία τύπου ΣΚΟΤΟΥΡΑ ΕΠΕ, να σου επιβάλει ντεντλάινς, να σου κατασκευάζει προβλήματα (για κάθε λύση που σαφώς -αλλά και σα φως- έχεις πια βρει), να σε κάνει να νιώθεις ότι μόλις έχεις τσακωθεί τρελλά με τον αγαπημένο σου, να σε κάνει υφιστάμενο ενός (παγκόσμιου πάντα) μαλάκα, να σε κάνει ανγχωμένο τάργκετ γρουπ, και τέλος πάντων να σου προμηθεύει μια ατζέντα μονμπλάν ασφυκτικά παχουλή (σαν τη θεία σου), γεμάτη ραντεβού -μεταξύ άλλων και με τον προέδρογλου, και με τον οδοντίατρο (που έχεις να πας από το 1978), και με τον κτηνίατρο (για τη γάτα σου που δεν έχεις), αλλά και με την παχουλή θεία σου, (που δεν ξέρει τι είναι το μονμπλάν).

Δεν ανησυχώ για τίποτα.

(Κι αυτό είναι το μόνο που με κάνει να ανησυχώ.)

Πρέπει απλά να μην ξεχνάω να αναπνέω αν το σκεφτείς (αλλά ευτυχώς αυτό είναι σαν το ποδήλατο, οπότε όποιος είπε πριν "καλό σεξ έσσλιν" να το πάρει πίσω και να μου ευχηθεί "καλό ποδήλατο" -που είναι ακριβώς το ίδιο λένε, αλλά πιο κλάσσυ.)

Χτες ανέβηκα και κατέβηκα πάλι την Τεμπέλης. (Όχι με ποδήλατο δυστυχώς.)

Και ναι.

Έτσι λέμε εμείς την Πεντέλης, εμείς, (ο σοβαρός και ο αστείος εαυτός μου) που πάμε καθεμέρα επίσκεψη στον φίλο μας Γιώργο Ιακωβίδη (εμπνευστή της φράσης να εξηγούμαστε) για να ανησυχήσουμε με την ανησυχητική κατάσταση του να μην ανησυχείς παρότι δεν δουλεύεις, (και δεν παράγεις ανησυχητικά πολλά χρήματα).

(Κάπου εδώ, το φτηνό μου κειμενογραφικό παρελθόν -που μπαίνει συνήθως από τα αριστερά της οθόνης-, αν έβρισκε τον λόγο θα έπαιρνε τον λόγο και θα έλεγε ότι αν δεν δουλεύεις δεν δουλεύεσαι κιόλας -για να ανησυχείς-, αλλά δεν βρίσκει κανένα λόγο πια.)

Όταν δεν δουλεύεις είναι κάθε μέρα Σάββατο (-ή αλλιώς Έβδομη).

"Σάββατο σήμερα, θα βρεθούμε;" (Το ούμπερ αστείο σου, Γιώργο, κάθε Δεύτερα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, το οποίο υιοθέτησα κι εγώ όταν έκρινα ότι το αστείο Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Έκτη, Έβδομη, Όγδοη, δεν ειρωνευόταν το ίδιο εύστοχα την παντελή έλλειψη σημασίας γύρω από το τι μέρα είναι σήμερα).

Ισοπέδωσες μέχρι και το γκλαμ του ΠουΣουΚου ρε.

(Με το δικό ΣουΣουΣου γκλαμ.)

Ε, λοιπόν, εγώ σας λέω, στιγμές-στιγμές κόλαση όταν δεν έχει Δευτέρα η εβδομάδα.

Ναι, το ξέρω ακούγεται γελοίο (αν καταφέρει δηλαδή να ακουστεί τίποτα πίσω από τα πολλά και φωναχτά "άσε μας ρε έσσλιν στο ντεντλάην μας").

Αλλά στιγές-στιγμές θες επειγόντως τη Δευτέρα σου (να έρθει να σε βάλει σε πρόγραμμα, εκτελώντας χρεή εβδομαδιαίας πρωτοχρονιάς).

Αυτό είναι.

Όταν είναι κάθε μέρα Σάββατο, είναι κάθε μέρα Πρωτοχρονιά.

(Δηλαδή λίστα.)

Όταν είναι κάθε μέρα Σάββατο η ΣΚΟΤΟΥΡΑ ΕΠΕ χάνει κέρδη (όσο δεν ιδρύεται.)

Σπίκινγκ οβ (ιδέες για νέες επιχειρηματικές κινήσεις), μία από τις πλέον αν-ανησυχητικές συζητήσεις χθες βράδυ (σχεδόν τέρμα Τεμπέλης και δεξιά), είχε να κάνει με τον Θεό. (Όχι τον Μπόουι ή τον Μάρεϋ αυτή τη φορά.)

Κι όταν μιλάς με κάποιον που αν έβαζε υποψηφιότητα για Θεός θα τον ψήφιζα, ή μάλλον (βρήκα καλύτερο) κάποιον που δεν έχει τον Θεό του, θα ακούσεις σίγουρα κάτι αστείο (για αυτό και ανοίγεις τη συζήτηση).

Το αστείο ήταν ότι ο Θεός -και για να κάνει κλικ ο συνειρμός, ξεκαθαρίζω ότι μιλώντας για επιχειρήσεις ποιον άλλον θα σκεφτείς; τον απόλυτο μπίζνεσμαν, (κλικ), δεν έχει ούτε μπαμπά να τον σπονσο-νεποτάρει, ούτε αφεντικό.

Είναι αυτοδημιούργητος (ο χριστιανός).

Ε, εμείς δεν είμαστε.

Ανεβαίνουμε την Τεμπέλης και τρώμε τα έτοιμα.

(Έχει και καλό ντελίβερι η περιοχή.)

Αλλά όσο ριλάξινγκ κι αν ακούγεται, όταν είναι κάθε μέρα Πρωτοχρονιά, (επανέρχομαι) πάει το χέρι του από μόνο να ετοιμάσει λίστες.

Τις (φ)λεγόμενες (από μένα) "λίστες τού ΠΙΟ".

"Φέτος (δηλαδή σήμερα) θα είμαι ΠΙΟ απαυτό."

(Και ΠΙΟ αποτάλλο.)

Μια κούραση. Μια ΠΙΟ κούραση από ποτέ. (Να μην έχεις με τι να κουραστείς ΠΙΟ πολύ και να μπαίνεις στη διαδικασία να νιώθεις τύψεις που δεν μπορεί να γίνεις ΠΙΟ έσσλιν έσσλιν είσαι αλλού.)

(Στο ΠΙΟ αχάριστο ποστ σου.)

Ε!

Πώς να μην θέλεις να την κοπανήσεις όταν δεν έχεις από που ΠΙΟ να την κοπανήσεις -όταν δεν έχεις καν γάτα, λέμε, να σε τρέχει στους γιατρούς (από το να τρέχεις χωρίς γάτα.)

ΥΓ1
Άν έχεις γάτα και εξακολουθείς και νιώθεις ταύτιση με όσα διάβασες, για να με πείσεις να την μετονομάσεις Μαρμότα (το προτείνω).

ΥΓ2
Το τρύκι χυδαίο κολπάκι-υπόσχεση στην αρχή του ποστ (το "σαν τα πουκάμισα") εκτέλεσε χρέη μάρκετινγκ (για να σας κρατήσω μέχρι να έρθει το και καλά τζούσι παρτ με τους γκόμενους). Όχι ότι δεν θα επανέλθω δηλαδή -όπως υποσχέθηκα. Πρόμις. (Πιθανόν αύριο, ή μεθαύριο, κάποιο Σάββατο τελοςπάντων, θα μιλήσω για εναλλαγή συντρόφων, χυλόπιτες, δικαιολογίες τύπου ταλέμε, κλπ -γιατί όχι;)

ΥΓ3
Α, και που είσαι; Θεέ; Μπράβο σου ρε, πολύ έξυπνο το τρυκάκι σου να είσαι αυτοδημιούργητος (και να μην αφήνεις περιθώριο για αμφισβήτηση στο πίστευε και μη ερεύνα), κάνοντάς με, στιγμές-στιγμές, να ξυπνάω και να κυνηγάω την ουρά μου (σαν γάτα).

ΥΓ4
Δεν έχω γάτα λέμε.

(Πήριοντ.)

ΥΓ5
Αν τώρα, αναγνώστες μου, προς το τέλος του ξεχυλωμένου μου ποστ, έχετε εκνευριστεί που δεν έχετε γάτα ή δεν είστε αυτοδημιούργητοι οπότε και δουλεύετε πολύ σκληρά -και μέσα στην σκληρότητα έχετε χάσει την ικανότητα να εκτιμάτε μια καλή μεσοεβδομαδιένια ΤΡΟΜΠΑ-, νομίζω ότι μόλις βρήκα λόγο να ανησυχώ.

ΥΓ6
(Είναι κρίμα να μην εκτιμάται μια καλή τρόμπα.)

ΥΓ7
............Μπορείτε βέβαια, (αν σας έβγαλα από το πρόγραμμά σας) να μου τα ψάλετε.

ΥΓ8
Προτιμήστε τα κάλαντα (μέρα που είναι).

ΥΓ9
Αν πάλι, εσύ (γιατί σιγά μην είστε και πάρα πολλοί) ξέρεις να εκτιμάς μια ΠΚΤ (Πραγματικά Καλή Τρόμπα), τι να πω;

ΥΓ10
Γάτα είσαι;