Γδύσε την κούκλα.

Μόλις αποφάσισα ότι το αντίθετο του έρωτα είναι η απουσία επιθυμίας να δεις μια γυναίκα ντυμένη.

Το αποφάσισα ερχόμενη από της Ελένης σπίτι, ερχόμενη αντιμέτωπη και με τα εφτά αιδοία της Τζούλιας Αλεξανδράτου (στα ισάριθμα εξώφυλα, στα ισάριθμα περίπτερα).

Δεν γινόταν να μην πέσει (σε βαριά κατάθλιψη) το μάτι μου.

(Βέβαια από κόμπλεξ το λέω, που δεν είμαι όμορφη σαν την Τζόυλια -το βλέπω, δεν μου τελείωσε ο καθρέφτης).

Αλλά αλήθεια, (και ας αφήσουμε το κόμπλεξ μου στη φασαρία του): εγώ τη λυπήθηκα με τα πέντε τέυχη βυζάκια της τα χάρτινα φατσακάρτα, 2,90 κατά μέσο όρο το τέυχος -τα βυζάκια τα προς το παρόν αξεφύλιστα (αλλά τα σύντομα ξεφυλισμένα, μόλις 2,90 ευρώ μετά.)

Ε, μπορεί για αυτό να το λένε "περιοδικό" το περιοδικό στην τελική, κι όχι ας πούμε "διαχρονικό": επειδή δεν μιλάει για πράγματα διαχρονικά (όπως τα ντυμένα στήθη), αλλά για πράγματα ας ευχηθούμε περιοδικά (όπως τα γδυμένα ήθη).

Γι' αυτό και ευχαριστώ και τα τρία αρσενικά αδέρφια μου, που μου έκαναν τη χάρη και σνόμπαραν τα σωστά χρωμοσώματα τη σωστή στιγμή -και βγήκα κοριτσάκι- γιατί αν "γυναίκα που μετράει σήμερα" είναι αυτή που το αναπαραγωγικό της σύστημα ήρθε στο κόσμο όπως το γέννησε το φώτοσοπ, (ή το γυαλί), δεν πρέπει να έχει πλάκα (ή σασπένς) να είσαι άντρας.

Εγώ αν ήμουν άντρας θα ήθελα να μην δω ποτέ στήθος. Μόνο να πιάνω. Γιατί το στήθος όταν το κοιτάς νομίζει ότι παίζει θέατρο.

Αν ήμουν άντρας δεν θα ήθελα να δω το αληθινό κορίτσι μου στην τηλεόραση ή στα περιοδικά. Γιατί όταν βλέπεις ένα κορίτσι στην τηλεόραση ή στα περιοδικά απλώς το παρακολουθείς, ενώ το κορίτσι που θα θες να ξυπνάει το πρωί δίπλα σου (όταν σκουντάς επίτηδες το όνειρό της -να ξυπνήσει να σου πει καλημέρα με τη φυσική της φωνούλα) απλώς το παρα-ακολουθείς.

(Για αυτό κι αν ήμουν άντρας θα μου
άρεσε ο στίχος του Δεληβοριά που λέει:

"αυτοί που είναι συνέχεια στην τηλεόραση,
νομίζοντας πως μόνο εκεί κοιτάς εσύ,
ας μείνουν στου γυαλιού τους τη γωνίτσα,
θα παω και θα τους κλέψω τα κορίτσια".)

Αν ήμουν άντρας τέτοια κορίτσια θα ήθελα -λίγο ντεμοντέ (εποχής "ντύσε την κούκλα"), λίγο κορίτσια που τα κλέβεις.

Κορίτσια που δεν δέχονται να ξεφυλιστούν (αστεία αυτή η παρήχηση τελικά), γνωρίζοντας ότι λίγες σελίδες πιο κάτω από τη μέση (όλα κάτω από τη μέση) τα αστέρια έχουν αποκλειστική χρήση να προβλέπουν τα ερωτικά του τοξότη ή του αιγόκερου.

Που αν δεν τα βλέπεις συνέχεια γυμνά θα θες να τα ντύσεις όλο και με πιο πολλά πέπλα, μην τυχόν και τα ανακαλύψεις πολύ γρήγορα.

Που θα ζηλεύεις το ίδιο σου τον εαυτό που έχεις ακόμη μπροστά σου το λύσιμο του γρίφου τους.

Αν ήμουν άντρας, το υπογράφω: και εφτά πέη να είχα, δεν θα ήθελα το κορίτσι μου να έχει εφτά -χάρτινα ή γυάλινα- αιδοία.

Αν ήμουν άντρας.

Αν ήμουν άντρας λέει.

Λες και ξέρω εγώ τι θα πει έρωτας ενός άντρα προς μία γυναία.

Πράγματι: λόγω της τρομερής μου αναπηρίας -μου κόψαν το (μόλις ένα) πέος μου όταν ήμουν πολύ μικρούλα, δεν δικαιούμαι να μιλάω.

ΥΓ1
Ε οπότε ας το βουλώσω -κι εσείς τρέξτε και γδυθείτε κι άλλο.

ΥΓ2
Εγώ προειδοποίησα πάντως.

Ο έρωτας ντύνει.

Με το πολύ γυμνό που βλέπει θα πάψει να είναι τυφλός.

(Και δεν θέλουμε να συμβεί αυτό.)

ΥΓ3
Όχι ότι τον θέλουμε και εντελώς τυφλό δηλαδή -αλλά μη στερέψει και το "κλείσιμο ματιού".


:-)