Ενός λεπτού κραυγή.

Μόλις έχω έρθω επίσκεψη στο χώρο σας (που εύχομαι να κλιματίζεται), και κρατάω ένα πακέτο τυλιγμένο πρόχειρα με κορδέλα, σας το πασάρω ευγενικά, το ανόιγετε και τι να δείτε;

Μια κλειδαρότρυπα με θέα κατευθείαν στα πιο απόκρυφα μέρη μου.

Ε!

Άνθρωποι είστε!

Θα κρυφοκοιτάξετε!

(Εγώ το ζήτησα.)

Και τότε θα κρύψω τα χέρια μου μπροστά από τα μάτια μου και θα μάθετε όλοι το μεγάλο γυμνό μου μυστικό, αυτό που μόνο δυοτρείς άνθρωποι ξέρουν -πως πριν λίγους μήνες έμεινα έγκυος.

(Αν και το πραγματικό μυστικό -με την έννοια του μυστηρίου περισσότερο- είναι ότι δεν μπορούσα με τίποτα να συνειδητοποίησω, και ντροπή μου, ποιος ήταν ο πατέρας -τέτοια είμαι).

Η πρώτη σκέψη (επειδή είμαι υπέρ των κυήσεων) ήταν "πώς θα το ονομάσω" -όταν με το καλό ερχόταν. Το δεύτερο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν να βγει υγιές. Το τρίτο που σκέφτηκα (επειδή υπέρ ξεϋπέρ είναι ταφ και σκέρι) ήταν πως αν το "ξεχνούσα" μπορεί να ξύπναγα το πρωί απηλλαγμένη από το καθήκον να στραμπουλήξω γλυκά κάθε κύτταρό μου, φουσκώνοντας, πονώντας και βογγώντας.

Σκέφτηκα και ξε-σκέφτηκα πολλές εκδοχές (ούσα τεμπέλα), τελικά πάντως αποφάσισα να το κρατήσω (και ίσως η φύση αναλάμβανε όλα τα υπόλοιπα), και στην τελική αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, προορισμός μου ήταν, (οπότε "το κάνω και βλέπουμε" -κατέληξα- σκεπτόμενη συνεχώς την ευχή "με έναν πόνο").

Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι:

Γρήγορα αρχισαν τα φουσκώματα, οι μικροζαλάδες, το στήθος μου επαναστάτησε (προς το παρόν μάλλον το έσπρωχνε από πίσω η παχύσαρκη ξαφνικά επιθυμία που φώλιασε στην καρδιά μου) -ώστε συνέβαινε λοιπόν, σχεδόν (πράγμα αφύσικο αν δεν περάσουν μήνες) ένοιωθα κάτι να κλωτσάει.

Πέρασαν 3 μήνες χωρίς να μοιραστώ το νέο με κανέναν, ακούγοντας συχνά τη φράση "ομόρφυνες εσύ", προσπαθώντας να ερμηνέυσω το φύλο του παιδιού μου με επαρχιώτικα τρυκ μαντέματος -ώσπου αποφάσισα να πάω στο γιατρό. (Κλωτσούσε υπερβολικά ξαφνικά.)

"Δεν ακούω ή βλέπω κάτι" είπε, προσπαθώντας να ακούσει και να δει μια δεύτερη καρδιά να χτυπάει το μέσα μου.

(Τι λυπημένα που με κοίταξε ο μαλάκας.)

"Δεν ξέρετε τι σας γίνετε" του είπα, δείχνοντας του που να βάλει το "ακουστικό" του.

(Τι λυπημένα που με κοίταξε πάλι ο μαλάκας.)

Να μην σας τα πολυλογώ, άλλαξα γιατρό, και λίγο καιρό μετά βρέθηκα, πρόωρα η αλήθεια είναι, να ποτίζω το γρασίδι τού μυστικού μου κήπου με τα βιαστικά σπασμένα νερά μου, και μετά να μπαίνω σπίτι μου, να αποφασίζω να γεννήσω εκεί, μόνη μου, εκτελώντας με "έναν πόνο" τον "προορισμό μου".

Άνοιξα τα πόδια μη μπορώντας να αναπνέυσω παρά μόνο ρυθμικά. Μιμήθηκα τα ντεσιμπέλ των κινηματογραφικών γεννήσεων με ευλάβεια, ξαπλωμένη φυσική, χωρίς μακιγιάζ, πλάθοντας από κάτω μου ένα μεταλλικό μονό κρεββάτι, ρέπλικα του κρεββατιού της σύλληψης. Βύθησα τα χέρια μου μέσα μου σε κάτι που είχε αίσθηση χαρτοπολτού και τράβηξα με σταθερότητα και με όλη μου τη δύναμη (μη βγει κομματιασμένο) αυτό που ούτε κορίτσι , ούτε αγόρι ήταν, αυτό που ίσα που ανέπνεε μέσα μου -αν ανέπνεε- αυτό που σύντομα θα έβλεπα ότι δεν είχε παρά μόνο σώμα -έναν σκέτο κορμό.

Το βιβλίο μου.

Έτσι.

Απότομα.

Στην αγκαλιά μου.

(Πατικωμένο, γυμνό, και σαν σαλιωμένο, να με κοιτάει φαφούτικο -και σχεδόν σαν ξένο στην αφή- να μη μυρίζει απαλά, σαν μωρό, αλλά πολύ πιο άγρια -σαν χαρτί. )

Ένα συνοθύλευμα μπάσταρδο (χωρίς πατέρα), από σελίδες λευκές (τουλάχιστον πήραν το χρώμα του δέρματός μου), και γραμματάκια στρογγυλά και μαύρα (τουλάχιστον πήραν τα μάτια μου), που βγήκε από μέσα μου υφάτο, κοιτώντας με υποτιμητικά, σκίζοντας με σε κομματάκια χαρτοπόλεμου -λες και δεν ήμουν η μάνα του -πάρα μόνο το προσωρινό του εξώφυλο.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να κάνω, μιμούμενη ένα είδος τηλεοπτικής στοργής, ήταν να το πνίξω και μετά να το πετάξω σε έναν κάδο απορριμάτων. Αντ'αυτού επέτρεψα στην μηχανική (και ταυτόχρονα αμήχανη) μητρότητά μου να κόψει τον λώρο του -ή έτσι νόμιζα ότι θε έκανα τουλάχιστον, μέχρι που με τρόμο είδα ότι από πουθενά δεν ξεφύτρωνε λώρος, σαν να μην είχε ήταν (λες και ούτε το κυοφόρησα, όυτε το γέννησα, αλλά απλά το κουβάλησα.)

Και ήταν και άσχημο από πανω στην αρχή (γεμάτο ενοχλητικά μάυρα σημαδάκια σε σχήμα αλφαβήτας). Ίσως αν είχα λίγο ταλκ να σωζόταν η κατάσταση: θα έβαζα στον πωπό του (που όλο σαν πωπός μεταξύ μας ήταν) ένα κιλό ταλκ, μπας και κατάφερνε η εν λόγω κονιορτοποιημένη τρυφερότητα να καμουφλάρει το γραμμένο του.

(Δεν είχα ταλκ.)

Και το κοιτάζα για μέρες. (Τι παράξενο πλάσμα.) Δεν είχε ούτε κεφάλι ούτε πόδια. Και δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να με υπακούσει. Με ξυπνούσε τα βράδια να με ταϊσει το ίδιο μου το γάλα με το ζόρι, ενώ μέσα σε δυο μόλις μέρες άρχισε να φέρεται εξαιρετικά ανάγωγα και αλλόκοτα, να βγάζει δόντια, να τρώει τα νύχια μου, και κυρίως να ρεύεται λέξεις (επίτηδες), δημιουργώντας μου την αγωνία αν θα τις έβρισκαν κι άλλοι τόσο αχώνευτες.

Από τη μία λογικό να θέλει να με ταλαιπωρήσει, εκδικητικό -ως προϊόν του πιο αρρωστημένου έρωτα (από μένα για μένα που τόσο με αγαπώ και τόσο θέλω να με πηδήξω), προϊόν όχι απλά αυνανισμού, προϊόν μιας σύλληψης παρά τη φύσει σχεδόν.

Δεν το θέλω αποφάσισα. Θα το αφήσω στα σκαλιά σας. 'Η -ακόμα καλύτερα- θα το πουλήσω.

Πριν το αποχωριστώ το εμπιστέυτηκα για ένα σύντομο μπεϊμπισίτινγκ σε κάποιον που "ξέρει από αυτά", μια και έχει μέσα στο κεφάλι του το πιο πλήρως εξοπλισμένο μαιευτήριο (γωνία με ένα ωραίο άλσος), τη στιγμή που εγώ έχω μια ψωροκλινικούλα (γωνία με το διανυκτερεύον φαρμακείο μου).

Του άρεσε. (Τι ευγενικός.)

Αλλά συμφώνησε μαζί μου.

Να το δώσουμε.

Δεν μου ανήκει πια. (Μόνο του το αποφάσισε.)

Τη στιγμή που μιλάμε ζει ήδη στο ορφανοτροφείο -εύχομαι να το αφήνουν να παίζει, να το βγάζουν στον ήλιο και που και που να του δίνουν και κανένα χαστούκι, έτσι βιαστικό που είναι, να αποκτήσει τρόπους -πριν υιοθετηθεί από την πιο σέξυ μάμα τού κόσμου -την κυρία Βιβλιοθήκη.


ΥΓ1
Τον πρώτο "γιατρό" τον άλλαξα επειδή έβαζε το μαρκούτσι του υπέρηχου στην κοιλιά μου ο μαλάκας (λες κι εκεί γονιμοποιήθηκε και κυοφορήθηκε το παιδί μου).

ΥΓ2
Το παιδί μου γονιμοποιήθηκε και κυοφορήθηκε το καλοκαίρι, άρα στο μυαλό μου, αφού όπως καταλαβαίνετε τα ωάρια μου ήταν σε άδεια -οπότε και είχαν ετοιμάσει τις βαλίτσες τους και είχαν ανέβει βόρεια. (Μετακόμισαν μόνιμα εκεί μαθαίνω.)

ΥΓ3
Όπως συμπεραίνετε, λέγοντας παραπάνω ότι "άνοιξα τα πόδια" για να γεννήσω, και λοιπά, σας εξαπάτησα, δεν κυριολεκτούσα: εννοούσα (και πάλι) πως άνοιξα τα πόδια του μυαλού μου, τα μόνα πόδια που με πάνε πραγματικά βόλτες, έστω κουτσαίνοντας συχνά (και που τώρα που τα κοιτάζω είναι παράξενα πόδια -σαν βρύσες είναι).

ΥΓ4
Σας εξαπάτησα εξίσου και μιλώντας για γιατρό. Δεν υπάρχει γιατρός. Ποτέ. Αν δεν σου συνέβη κάτι να σε έχει στείλει να σπούδασεις κάποια στιγμή γιατρός (εσύ ο ίδιος για σένα στη ζωή σου), την πάτησες. Αι εμ σόρυ. Γκαντ μπλέσγιου. Οπότε όπου γιατρός βάλτε τις ίδιες μου τις επινοημένες αναστολές, τις ίδιες μου τις τρικλοποδιές. (Η δε φωσκολική άγνοιά μου για την πατρότητα του παραπαιδιού μου, ναι, κι αυτή, ένα τρυκ.)

ΥΓ5
...Αν και η αλήθεια είναι ότι κάπου σε όλα αυτά υπάρχει όντως μια χοντρή κοιλιά -η κοιλιά που κάνει (επίτηδες) κάπου εκεί στη μέση το βιβλίο μου.

ΥΓ6
Το βιβλίο μου σε εισαγωγικά.

ΥΓ7
Και ας εξήχθη.

ΥΓ8
"Γράψε μου τι σου είπε ο εΝδότης", μου έγραψε, (τρώγοντας μια χαψιά το κάπα του εΚδότη), κάνοντας ευτυχέστατο δηλαδή ορθογραφικό σαρδάμ, η παιδική μου φίλη Μαριάννα -όταν της είπα ότι "παράτησα το παιδί μου στα σκαλία" ενός εκδότη.

ΥΓ9
Ο ενδότης και ο εκδότης. Το ίδιο -ας ευχηθούμε- πρόσωπο.

ΥΓ10
Κι από τότε δεν ξέρουμε τι να πρωτοαναρωτηθούμε, παρέα με τον άνθρωπο με το μυαλό μαιευτήριο (που αρκετά έχει τις δημιουργίες του στη θερμοκοιτίδα, βαρεθήκαν τα ραδιόφωνα να μην έχουν ωραία τραγούδια να παίζουν -άντε πια):

"Θα εΝδώσει ο εΚδότης;"

"Θα εΚδώσει ο εΝδότης;"

(Και τελοσπάντων, έστω: "Θα βγάλει σιντί ο Μουλάκης;")

ΥΓ11
Και επιπλέον: αφού διατείνομαι ότι το παιδί μου το έχω πια ήδη αποκληρώσει, ειλικρινά, με νοιάζει; Τι με νοιάζει;

ΥΓ12
Πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη, είχα μαζί μου το βιβλίο μου, με σκοπό να το διαβάσει ο δέυτερος ευγενικός φίλος μου, που κι αυτού περιέργως του άρεσε, (Πέτσα με συμπαθείς καταλήγω), και είχα σκεφτεί να κάνω κάτι καλό για το κάρμα του, να αφήσω κι από μία από τις 70 σελίδες του, σε 70 διαφορετικούς νεοϋρκέζικους κάδους απορριμάτων. Σκουπίδι στην Αμερική; Αριστούργημα στην Ελλάδα. (Δική μου θεωρία -που να εξηγώ).

ΥΓ13
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο μου έχει ήδη μεταφραστεί στα αγγλικά. Πετώντας για ΝΥ είχα την τύχη να έχω δίπλα μου έναν εικοσιπεντάχρονο νόστιμο καλιφορνέζο με τον οποίο δεν σταματήσαμε να μιλάμε και ο οποίος μου ζήτησε (αφού του συστήθηκα με όλη την ξιπασμένη κομπορυμοσύνη μου ως writer) να του μεταφράσω κάποια κομμάτια. Έχω μαζέψει 2 "μου αρέσει" κι 1 "I like it" (και είναι από τις φορές που πάιρνοντας τα 3 μου το χαίρομαι).

ΥΓ14
Δεν έχω αντίτυπο, παρά μονο την ηλεκρονική του μορφή (τα αντίτυπα τα έχουν ο ενδότης και οι 2 μου αναγνώστες σόου φαρ), αλλά λέω μπας και τυπώσω κανένα -και το βάλω όντως στη βιβλιοθήκη μου, να συνηθίζει (σπίκινγκ οφ γκουντ κάρμα). Θα το βάλω δίπλα σε σοβαρά βιβλία, να ανοίξει κουβέντες με σοβαρούς ήρωες, σαν τον Μίσκιν ας πούμε -να ξεστραβωθεί. Είναι εύκολο να κοινωνικοποιηθεί και να κάνει παρέα με άλλα -καλώς ή κακώς- κείμενα: γραμμένο με αρκετό αέρα ανάμεσα στις γραμμές, ώστε να έχει αρκετό οξυγόνο το ό,τι το between the lines καταφέρει κανείς να αποκαλύψει, κάνοντάς με και μένα, σαν γονιό, να καταφέρω το ακατόρθωτο (και να ερμηνεύσω το παιδί μου).

ΥΓ15
Η τελευταία πράξη του αγαπομίσους της έσσλιν-λεχώνας, γράφτηκε χτες, όταν, (καθόλου με "έναν πόνο"), πούλησα στον πρώτο μου αναγνώστη την ηλεκτρονική σχισμή εξόδου τού πονήματός μου (το παλιό μου ibook, το οποίο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έγινε το καινούργιο του ibook). Εύχομαι να χαρεί αυτήν την ρέτρο βίντατζ και ψευτοπαρθένα πια μήτρα (αφού την ξεκοίλιασα από κάθε αρχείο, μπας και ξε-ξεχυλώσει).

YΓ16
Θα παρακαλέσω ενός λεπτού κραυγή, έτσι για ισορροπία, για την ενός λεπτού σιγή που κράτησα τον τελευταίο μήνα αμέσως μετά τη δολοφονία της συγγραφικής δειλίας μου (δηλαδή αμέσως μετά τη γέννα μου).

Φίνγκερς κρόσντ, (γιατί προς το παρόν το παιδί έχει ίκτερο),
Έσσλιν.-