Απόκριες.

Πάλι ίδια έμεινα η δειλή (με λίγο κοντύτερη κουπ πάντως -για ξεκάρφωμα, σαφώς).

Πάλι δεν ντύθηκα Σικάτη Κοπέλα Με Ανταύγειες ή Νέα Γκόμενα Παρουσιαστή ή Πρώην Σύζυγος Πλαστικού.

"Τι έχω ντυθεί σήμερα;" -αναρωτήθηκα -πάντως- πριν κάποιες ώρες, γρήγορα διαπιστώνοντας, (με αυτολύπηση), την αναμαλλιασμένη αντίστασή μου να ντυθώ όπως όλα τα Καλά Ιλουστρασιόν Κορίτσια (νοικιάζοντας τη στολίτσα "Σελίδα Περιοδικού").

Η σωστή σειρά για να βγάλει νόημα το παραπάνω είναι ότι πριν ώρες βρέθηκα σε ένα (καλό) κομμωτήριο με ένα περιοδικό στο χέρι, αναζητώντας απάντηση στην πλέον οξυζενέ από όλες τις ντεκαπάζ ερωτήσεις: "ποια θέλετε να γίνετε;"

Πρέπει να δυσκόλεψα πολύ τον (νόστιμο) Μάριο Κολορίστα-Βαφέα αραδιάζοντάς του (ώς "παράδειγμα") 2-3 επώνυμες που ΔΕΝ θα ήθελα να γίνω -λες και ενδιαφέρουν κανέναν τα καλοταϊσμένα και μυώδη κόμπλεξ μου περί διαφορετικότητας.

"Σε πειράζει να σου πω τι θέλω να... αποφύγεις;", τον ρώτησα, καταλαβαίνοντας για πολλοστή φορά τον λόγο (βλέπε βαρεμάρα) που με οδηγεί στο κομμωτήριο μόλις μιάμιση φορά τον χρόνο -και αν.

(Τον ψιλοπείραζε: "να σου δείξω κανένα περιοδικό να συννενοηθούμε για την απόχρωση;")

"Δείξε μου... Αλλά..... βασικά...κοίτα... ξέρω τι (ΔΕΝ) θέλω... Μην με κάνεις να μοιάζω σαν την Πενέλοπε Παπαρίζου ή την Σάλμα Λόπεζ." (Κατάλαβες;)

Χαμογέλασε. (Από ευγένεια ίσως.)

Μου είχαν πασάρει ένα περιοδικό "ΟΚ" στο μεταξύ, για να χαζέψω στις πρωτο-κοσμικές σελίδες όλες τις Φωτοτυπημένες Κοπελίτσες (με την σκούρα παπαρίζα τους και τη βουπού στεκούλα τους με το θλιμμένο φιογκάκι με σβαρόφσκι), -κι αφού του είπα καμμιά δεκαριά φορές τη φράση "ούτε σαν κι αυτήν, ούτε σαν κι αυτήν, ούτε σαν κι αυτήν", μου πήρε το περιοδικό και μου ζήτησε (ο καϋμένος) να το περιγράψω με "δικά μου λόγια" (βλέπε φτου ξελευτερία).

"Με δικά μου λόγια; (Την πάτησες.) Είσαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ; Πολύ καλά λοιπόν. (Ας πρόσεχες)".

("Μπορείς να πάρεις τα μαλλιά μου και να τα στείλεις μια βδομαδούλα διακοπές στις Μπαχάμες;".)

Χαμογέλασε.

Εννοούσα ίσα που να μου χαϊδέψει με τα ξανθωπά πινελάκια του απαλά τα μαλλάκια, όσο αθόρυβα συνηθίζει να το κάνει κάθε καλοκαίρι ο ήλιος, όταν και εφόσον πάω διακοπές -μια και ούτε που είδα θάλασσα φέτος (υποπτεύομαι ο ήλιος θα μου έχει μουτρώσει), αλλά και ούτε (το καλοκαίρι, τουλάχιστον, διευκρινίζω), μου χάιδεψε κανείς τα μαλλάκια -να ζαλιστούν να χάσουν το χρώμα τους.

"Προς το κόκκινο ή προς το ξανθό;" (συνέχισε αυτός.)

"Προς το μπαχαμίζον λέμε βρε", είπα αρχικά σαχλά, χαζοχαχανίζοντας επίτηδες, αλλά εκείνος με κοίταξε "κάπως" -οπότε και προσπάθησα να γίνω κάπως πιο καθημερινή, ("μια απλή κοπέλα μια απλή Πέμπτη"), λέγοντας:

"Μπορώ να γυρίσω ρε παιδί μου σπίτι μου και να μην με πετάξει ο καλός μου (ντράπηκα να πω ότι δεν θα με περιμένει κανένας σπίτι) έξω από την πόρτα, μη αναγνωρίζοντάς με;"

Το αποτέλσμα;

Πάλι ίδια έμεινα η δειλή (με λίγο κοντύτερη κουπ πάντως -για ξεκάρφωμα, σαφώς).

Πάλι δεν ντύθηκα Σικάτη Κοπέλα Με Ανταύγειες ή Νέα Γκόμενα Παρουσιαστή ή Πρώην Σύζυγος Πλαστικού.

(Μην λέμε τα ίδια.)

Κατάλαβα αμέσως ότι ζητούσα να πληρώσω περί τα 150 ευρώ μόνο και μόνο για να φύγω από το κομμωτήριο σαν να μην σηκώθηκα ποτέ από το κρεβάτι μου το πρωί -οπότε και κατέληξα να πω να αφήσουμε το χρώμα "ως έχει", βάζοντας όμως τα δυνατά μου να ψευτομοιάσω κατακόκκινη (από ντροπή -σε μια απόχρωση κάπως λες και η φάτσα μου φιλιόταν παράνομα για καμμιά ώρα με δυο παντζάρια), μια και ήθελα να κάνω τη χάρη σε τουλαχιστον τρεις κομψές κυρίες που με κοιτούσαν με οίκτο -βέβαιες ότι δεν χρειάζομουν κομμωτή αλλά ψυχαναλυτή (να βάλει ρόλεϋ στο δειλό ναρκσισσισμό μου;).

Δοθείσης όμως ευκαιρίας, κατάλαβα ότι παρότι θεωρούσα από παιδί στεναχωρημένη και θλιβερή γιορτή τις απόκριες, δεν σταματώ να αυτογελοιοποιούμαι και να αυτοδιαψέυδομαι καθημερινά, φορώντας διαρκώς φορεσιές και μουτσούνες, κάνοντας τις απόκριες το πιο πεισματάρικο καθημερινό πανηγύρι. (Πάνω που πήγαινες να με βγάλεις εκτός χρόνου.)

Μα ποια νομίζω επιτέλους ότι είμαι και περνιέμαι συνεχώς για Αμεταμφίεστη και Κουλ (αγαπημένες πλυνεβάλε φορεσιές και οι δύο), άξια και ικανή να κριτικάρω τις όποιες κοπελίτσες του ΟΚ;

Ας μην κρυβόμαστε. Ντυνόμαστε αράουντ δε κλοκ (και πάντα για κάποιο σκοπό).

Έτσι κι εγώ.

Μερικές μέρες ντύνομαι Μπαλαρίνα. Με κομψά πηδηματάκια και πιρουέτες στροβιλίζομαι στη σκηνή μου, αποζητώντας φιλάρεσκα να με χειροκροτήσουν για το πόσο ανάλαφρα σημαδεύομαι από ό,τι ποδοπατάω.

Άλλες μέρες ντύνομαι Χαλάκι Εξώπορτας -κι εσύ έρχεσαι, όποιος είσαι εσύ ανά περίσταση, και σκουπίζεις τα πόδια σου πάνω μου -μην τυχόν και φύγεις χωρίς να με λερώσεις.

Κάποιες φορές μπορεί να με πετύχεις να φοράω την αμφίεση της Λόις Λέην, να περιμένω να με πετάξεις στον ουρανό με τέτοια λαχτάρα και ανυπόμονη επιμονή, (σαν να είναι εύκολος ο ουρανός, σαν να τον δικαιούμαι η χαζή), που καταλήγω να πετάω μόνη μου, φορώντας κάτω από το φόρεμά μου τη δική σου τη στολή, (αδειασμένη από σένα).

Στο συρτάρι το πάνω-πάνω έχω πάντα εύκαιρη τη στολή της Βασίλισσας του Χιονιού (ή του Άσπρου Σίφουνα) -μην τυχόν (τρομάξω) κι έρθουμε κοντά και παραζεσταθούμε, (και αναγκαστώ να σε καθαρίσω).

Άλλες δημοφιλείς στολές που φόρεσα κάποτε ή ακόμη φοράω είναι της Επιμελούς Κόρης, της Διαβαστερής Απουσιολόγου, της Ολτέρνατιβ Φοιτήτριας, της Φιλότιμης Υπαλλήλου, της Μις Ευκολοδύσκολης, της Γρήγορης Οδηγού, της Κοπέλας Που Τρώει Σούσι, Της Κοπέλας Που Γράφει και Ταξιδεύει.

Κρέμονται πολλές χιλιοφορεμένες (και για αυτό ασιδέρωτες) ανασφάλειες (βιτρίνας) στις κρεμάστρες μου -έτοιμες να τις φοράω όποτε κρίνω, λες και φοβάμαι να με δείτε αμεταμφίεστη.

Πείτε τι θέλετε. (Έχω σίγουρα τη στολή.) Άμα το ζητάει η περίσταση, έχω ρεπερτόριο. Ντύνομαι Μοντέρνα, Ρομαντική, Ροκ, Ευαίσθητη, Ανεξάρτητη, Εκκεντρική, Σέξυ, Άπειρη, Ξενέρωτη, Άσχετη, Αδιάβαστη, Πνευματώδης, Αστεία, Βαρετή, Ανεξάντλητη, Πληγωμένη, Ατρόμητη, Απροστάτευτη. Κάτι από όλα γουίλ ντου δε τρυκ. Και βέβαια ντύνομαι Κοπέλα που Κριτικάρει Τις Κοπέλες Με Ανταύγειες (μιας και κριτικάροντας τους άλλους νιώθεις πάντα καλύτερα).

Τι έχω ντυθεί σήμερα; Και για ποιον; Πόσοι άνθρωποι-βεστιάρια με ανάγκασαν να νοικιάσω τις προσδοκίες τους και να τις ντυθώ; Πόσοι άνθρωποι με κοιτούν χωρίς να με συγκρίνουν με εκείνη εκεί στο εξώφυλο, χωρίς να κοτσάρουν τη φάτσα μιας άλλης πάνω μου;

ΥΓ
Μοιάζω να αλλάζω απανωτά φορεσιές -μήπως έρθει αυτό το κάτι που δεν ξέρω τι είναι, (αλλά που ξέρω ότι είναι κάτι)... περιμένω, κάτι, κάτι που για χρόνια δεν έρχεται, να ντυθούμε από την αρχή, να ντυθούμε εγώ αυτό κι αυτό εμένα ίσως, να κρίνουμε μαζί τι τελικά φοράει (αν φοράει τελικά κάτι) ο αυτοκράτορας... περιμένω κάτι... κάτι να θέλει να με ντύσει Κοπέλα Που Δεν Χρειάζεται Να Ντύνεται Κάτι.


Έσσλιν.-