28 Οκτ 2008

Επέτειος του "Ωχ".

28η σήμερα (μέρα που είναι), δηλώνω ότι δυσκολεύομαι να γιορτάζω σκέτο το "όχι" (ή σκέτο το "ναι" μεταξύ μας).

(Προτιμώ να πω "δεν ξέρω, δεν απαντώ").

Αν με ρωτήσεις για παράδειγμα αν σ'αγαπώ (κι εγώ όντως σ'αγαπώ), δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορώ (ή θα είναι σωστό) να πω "ναι".

Κυρίως επειδή αν φτάσεις στο σημείο που χρειάζεται να με ρωτήσεις να σου επιβεβαιώσω αν σε αγαπώ, προφανώς δεν σε έχω κάνει: άλφα να το καταλάβεις, βήτα να το απολαύσεις, ή, γάμα, (pun intended), φτάσαμε πια στο σημείο που σου έδωσα το δικαίωμα να πιστεύεις πως ΩΧ.

Γιατί άραγε μου συμβαίνει αυτό -να μην μπορώ να πω σκέτο "όχι" ή σκέτο "ναι" (δίνοντας χώρο στο σκέτο "ωχ");

(Δεν ξέρω, δεν απαντώ.)

Να μια απίθανη πιθανή εξήγηση.

Οι λέξεις, που κολυμπάνε ανυπόμονες μέσα στο στόμα μου, κρατιούνται σφιχτά η μία με την άλλη, σε πηχτές φράσεις, σαν ομάδα: αρνούνται να αφήσουν τα χεράκια και να δοκιμάσουν να επιπλεύσουν μονολεκτικές, (προφανώς δεν φοράνε μπρατσάκια και φοβούνται μην μου τις πνίξεις) -οπότε και βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε μεγάλες παραγράφους.

Φοράνε γυναικεία βλέπεις (δηλαδή μίνι έμφαση, μάξι δράμα, περμανάντ θαυμαστικά, και φανατικά "βαμμένες" σαν μακριά νύχια απορίες).

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ (θέλω να πω.)

Και θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω.

Δεν είμαι πόλος μπαταρίας (κι ας είμαι φορτισμένη.)

Δεν είμαι ούτε αρνητική (όχι, δεν είμαι) ούτε θετική (ναι, δεν είμαι).

Είμαι απλά αυτό που (δεν) φαντάζεσαι.

ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Και, φορώντας σουτιέν, όντας δηλαδή το αναποφάσιστο φύλο που κατοχύρωσε την υστερία ως οφίσιαλ επιλογή συμπεριφοράς (ύστερος είναι η επιστημονική ονομασία της μήτρας, ντου δε γκραμμάτικαλ μαθ γιορσέλφ), θέλω απλά να απαντήσω όπως θέλω εγώ: δηλαδή κάπως οχιναί, κάπως κοριτσίστικα (εμπριμέ) -κι αν μου πεις "απάντησέ μου με ένα σκέτο ναι ή όχι", νιώθω ότι θέλεις απλά να σου απαντήσω μονόχρωμα, με λέξεις δικές σου (που αφήνουν γένια), νιώθω ότι θέλεις να ακούσεις αυτό που έχεις ήδη προαποφασίσει ΕΣΥ ότι περιμένεις (το δικό ΣΟΥ ναι ή όχι), νιώθω, κοινώς, σαν απλά να θέλεις να με ακούσεις να επιβεβαιώνω τη δική ΣΟΥ εκδοχή (απλώς με τη δική μου χροιά).

(Σαν να μη θέλεις να ακούσεις το ΝΟΗΜΑ των δύο εναλλακτικών λέξεων, αλλά τον ΗΧΟ τους με γυναικεία φωνή.)

ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΑΣ.

(Φίου!)

Και να σου πω και κάτι;

Όντας αυτός που φοράει τα παντελόνια, όταν μου ζητάς να σου πω "ναι ή όχι" εσύ μια χαρά καλά κάνεις.

ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ.

("Και τα πράγματα είναι πάντα άσπρο-μαύρο", πετάγεται σαρκαστικά ο δικηγόρος του ξέρεις ποιού -με επιχείρημα πως το γκρι, το πράσινο, το μπλε ή το κίτρινο δεν έχουν ακόμη καταργηθεί.)

Βλέπεις από την άλλη (υπάρχει πάντα κάποια άλλη), όσο και να έχεις δίκιο εσύ, εγώ, ούσα γυναίκα, επιστρατεύω και σου λέω -επιτόπου- την εξής φράση:

"Τις ασπρόμαυρες λέξεις ξέρει να τις χειρίζεται μόνο η βωβή πρωταγωνίστρια."

(Δικό μου.)

"Αν με βλέπεις ως τέτοια, τη μέρα που μου ζήτησες το τηλέφωνό μου είχαν απεργία τα κριτήρια."

(Δικό μου.)

"Ζούμε τη μάχη των δύο καθόλου φίλων".

(Δικό μου.)

Με άλλα λόγια...

ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ.

(Δεν το κάνω επίτηδες που δεν βγάζεις νόημα.)

ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Σου κάνω αυτήν που δεν δέχεται το "ναι ή όχι" σαν απάντηση, αυτήν που βρίσκει αμφότερες αυτές τις λέξεις ασφυσκτικές, σαν να φοράνε γραβάτα (δεμένη κόμπο σε λαιμό), ή να έχουν (όντως) γένια -και να γρατζουνάνε, αυτήν που μέσα σ' όοοοολες τις λέξεις εντοπίζει (και επιλέγει να χρησιμοποιεί) τις λιγότερο μονολεκτικές.

"Ναι ή όχι" μπορώ να σου απαντήσω μόνο αν με ρωτήσεις πράγματα που αντικειμενικά απαντιούνται -παράδειγμα αν με ρωτήσεις αν βρέχει- πράγμα δυστυχώς αδιάφορο για τη σχέση (ακόμη κι όταν γίνονται όλα μούσκεμα.)

Βρέχει δεν βρέχει, φοράω σουτιέν, φοράς παντελόνι -δεν συννενοούμαστε κατά κανόνα.

Αυτό που θέλω να πω πάντως είναι ότι αντιλαμβάνομαι πως (για σένα) εγώ είμαι αυτή που τα έχει κάνει όλα μούσκεμα τελικά, και, όντας ανοιχτή να χρεωθώ όλο το λάθος, θέλω να πάψουμε να φτάνουμε στα άκρα (και απλά θέλω να ξέρεις ότι το "ναι ή 'οχι" μάλλον δεν θα βοηθήσει, γιατί όσο τα ζητάς, μού ακούγονται αμφότερα οριστικά, ακραία, μια φαύλη τρέλλα).

Πρέπει μάλιστα να καταλάβεις ότι ειδικά το να πάρω την ευθύνη τού "όχι" (της πιο επαναστατικής απάντησης από τις δύο -που συχνά είναι και η λιγότερο παρεξηγήσιμη) με δυσκολεύει ιδιαίτερα.

Πες παράδειγμα ότι θέλεις να με ρωτήσεις αν θέλω να φύγεις. (Και θέλω.)

Με ρωτάς λοιπόν:

-Να μείνω;

Κι εγώ μη μπορώντας να πω όχι (απλά μη μπορώντας -γιατί δεν μου φαίνεται ολοκληρωμένο σαν απάντηση/εξήγηση), αλλά και για να μην είμαι ψεύτρα, δεν λέω "όχι" -και, λέγοντας αλήθεια, απαντώ με ένα: "μη ναι".

(Που ακούγεται σαν "μεί νε".)

Ε!

Μπέρδεμα ρε αδερφέ.

(Αδερφός μου είσαι ρε ανώμαλε τόση ώρα;)

Τέλος πάντων.

Εγώ θα το δεχτώ. Φταίω.

Και το δέχομαι γιατί είμαι αντιφεμινίστρια (δερ άι σεντ ιτ), και τη μέρα που κατάλαβα ότι φταίω για όλα εγώ, δηλαδή εγώ ως παγκόσμιο είδος εν γένει, (εγώ το Απλό Σύνθετο Κοριτσάκι), κατάλαβα (ταυτόχρονα), με τρόμο, ότι δεν μπορώ και να λύσω το πρόβλημα που δημιούργησα (ανά τους αιώνες).

Διότι αν όντως το πρόβλημα λύνεται με ένα σκέτο "ναι ή όχι" σε κάθε ερώτηση (γιατί εκεί καταλήγουμε), απλά δες το και δέξου το κι εσύ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΩ.

Τα έκανα όλα τόσο μεθοδικά -και ήρθαν έτσι τα πράγματα, που, ενώ εγώ σου απέσπασα το δικαίωμα να μπαίνω μέχρι και στα παπούτσια σου (κυριολεκτικά) και να φοράω μέχρι και τα παντελόνια σου (κυριολεκτικά), και, (λόγω αυτής μου της "κατάκτησης"), αυτοβαφτίστηκα χειραφετημένη και ισότιμη, εσύ δυσκολεύεσαι να βρεις γόβες σε 45 ή σουτιέν που να σου κάνει.

Και πες ότι βρίσκεις δηλαδή. Το θέμα παραμένει: εγώ φοράω ΚΑΙ σουτιέν ΚΑΙ παντελόνια πια. Δεν μπορείς να μπεις στη θέση μου χωρίς να σε πούνε αδερφή.

(Αδερφή είσαι μωρή ανώμαλη τόση ώρα;)

Τι ύπουλα που λειτούργησε προς όφελός μου όλο το σύμπαν.

(Εγώ χειραφετημένη κι εσύ αδερφή.)

Κι όταν το πρόβλημα έχει ύπουλη βάση ξέρεις τι συμβαίνει.

(ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΩ.)

Αλλά έχει σημασία ποιος φταίει -εδώ που φτάσαμε;

ΟΟΟΟΟΟΟΧΙ!

Και δεν το λέω επειδή φταίω εγώ και θέλω να κρύψω όλη τη σκόνη που δημιουργώ κάτω από το χαλί σου.

Το λέω γιατί η ώρα της γενικής καθαριότητας μόλις ήρθε, έφερε και φοντάν: μπήκε χειμώνας (καιρός για δύο), ώρα να τινάξουμε μαζί τα χαλιά -εγώ (με την ανατομικά επιβεβαιωμένη μπλα μπλα υστερία μου) κι εσύ (με την απλότητά σου).

ΥΓ1
Αν ο τρόπος να φύγει η εν λόγω σκόνη μου είναι να συζητήσουμε για ώρες, μήνες και χρόνια πέρα από το σκέτο "ναι ή όχι" που εύλογα προτείνεις (και που εμένα τόσο με στενεύει εδώ στο στήθος), μην τρελλαθούμε: δεν το πιστεύω -όπως εύχομαι να φάνηκε.

ΥΓ2
Πιστεύω πολύ στο σκέτο "ναι ή όχι", ίσως και στη σιωπή ακόμη -εύχομαι να φάνηκε έστω ανάμεσα στις γραμμές-, και πραγματικά μακάρι.

Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ (και να απαντάω) σαν άντρας. (Δεν μπορώ.)

Από την άλλη... αυτό περί βωβής πρωταγωνίστριας (εκεί που ήθελα, σου θυμιζω, να σε βγάλω μονόχρωμο και απλοϊκό -να σου αντιστοιχούν μονόχρωμα βωβά θηλυκά) δεν ήταν μια πολύ ωραία στιγμή του κειμένου;

ΥΓ3
Υπάρχει λύση στο αν θα συναντηθούμε ποτέ οι δυο μας; Αν μπορείς να απαντήσεις ΣΚΕΤΟ "ναι ή όχι", και μετά να δείξεις εγκράτεια (σιωπή), παραδέξου το: δεν είσαι εγώ.

Οπότε (αν θες) άκου τι κάνω εγώ, για να μην τρελλαθώ: δέχομαι ότι φταίω, δέχομαι ότι εδώ που φτάσαμε θα το λουστώ, δεν μπορώ με τίποτα να το αλλάξω, δέχομαι ότι έχεις άλλους κώδικες από μένα, και, κυρίως δέχομαι πως η μόνη ίσως χρυσή λύση (τομής) είναι να δεχτούμε τη διαφορετικότητά μας και να συμφιλιωθούμε κάπου στη μέση -εκεί που δεν έχει σημασία ποιος φταίει.

Πρέπει πάντα κάποιος να φταίει.

(Έχω αρχίσει ήδη να βαριέμαι -αν ναι.)

Η άποψη μου είναι ότι δυο άνθρωποι ΜΠΟΡΟΥΝ να ανέβουν στο ίδιο τρένο, να κάνουν την ίδια διαδρομή και να κατέβουν στο ίδιο τέρμα.

Αυτό δεν τους υποχρεώνει να κοιτάνε το ίδιο τοπίο -ας κοιτάει ο ένας τον ουρανό, κι ο άλλος τη λίμνη, ο αέρας και το νερό είναι το ίδιο χρήσιμα υποθέτω.

(Αρκεί να πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση.)

ΥΓ4
Αρκετά μικρότερη, είχα βάλει στη τσέπη ένος αγοριού μου, σε ανύποπτο χρόνο, ένα χαρτάκι πάνω στο οποιο είχα γράψει τη λέξη "ΝΑΙ" (τι γλυκιά άσχετη που ήμουν τότε). Όταν το βρήκε και με ρώτησε περί αυτού, του είχα πει ότι ό,τι κι αν θέλει να με ρωτάει (ακόμη κι όταν λείπω) η απάντηση μου θα είναι πάντα αυτή, δηλαδή "ΝΑΙ", αρκεί να κάνει τις σωστές ερωτήσεις.

ΥΓ6
Έπεσα στην ίδια μου την παγίδα (δεν θέλετε να ξέρετε, δεν θέλω να πω), μη έχοντας ακόμη γνωρίσει τι θα πει γυναίκα. Με τις γυναίκες δεν υπάρχουν ποτέ σωστές αντρικές ερωτήσεις. Οι μόνες σωστές ερωτήσεις προέρχονται αποκλειστικά από γυναίκες -παράδειγμα: "είμαι όμορφη;", "έχω παχύνει;"- κι έχουν προαποφασισμένες απαντήσεις. (Το ξέρω από τότε, ότι φταίμε εμείς.)

ΥΓ7
Ένα μεγάλο συγγνώμη σε όλα τα αγόρια. (Είστε αθώοι για όλα. Σας λατρεύουμε.)

ΥΓ9
(Αν και αυτό περί βωβής πρωταγωνίστριας γαμάτο ήταν.)

ΥΓ10
Ζητώ (ο τόνος στο ωμέγα) το "ΝΑΙ" μου.

ΥΓ11
Και μέχρι να το βρω, ζήτω το "ΩΧ" μου.

ΥΓ12
Είσαι να το μοιραστούμε;

ΥΓ13
Δεν ξέρεις.

ΥΓ14
Δεν απαντάς.

(Οπότε τα βρήκαμε.)

:-)

(Αν πάντως το μοιραστούμε, θες εσύ το "Χ" -να διαγράφεις- να κρατήσω εγώ το "Ω" -να κάνω την έκπληκτη;)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Εσσλιν.. Ωχ.. βαρυγδουπα αρχισα και ανησυχω.. Anyway και bytheway απλα καταπληκτικο!! και οχι τιποτα αλλο για αλλη μια φορα με τον τροπο σου απαντας στα ερωτηματα μου κι ας μην το ήξερες.. τωρα ομως ξερεις..
Ποσο χαιρομαι που ειμαστε γυναικες και ειναι αντρες!!
Φιλια πολλα!!!