Πρόσκληση σε πάρτη.

"Αγαπημένη Έζελιν-Λέσλιν-Έλλσιν-Όπως-Και-Να-Σε-Λένε-Δεν-Έχει-Σημασία-Αφόυ-Εγώ-Βασικά-Για-Χαλάκι-Εξώπορτας-Σε-Θέλω, γεια σου, τι κάνεις; Μόλις έχω φορέσει τις πενταβρώμικες γαλότσες μου, τις τίγκα στη συναισθηματική λάσπη και στα περιΠτώματα του παρελθόντος μου και θέλω με μεγάλη χαρά να σε καλέσω στην πάρτη μου, όπου θα έρθεις γεμάτη προσδοκίες, καλοντυμένη, να μου κάνεις δώρο τον εαυτό σου για όσο σε χρειαστώ (μέχρι να σκουπίσω τις γαλότσες πάνω σου στην εξώπορτα και μετά να φύγω σαν παρτάκ....εεεεε..... κύριος). Εύχομαι να έρθεις."

Κι εσύ -εννοείται- πως θα πας.

Γιατί η πραγματική πρόσκληση που λαμβάνεις γράφει:

"Έσσλιν, πεθαίνω για πάρτη σου. Έλα να σε κάνω πριγκίπισσά μου."

Κι ενώ ξέρεις να διακρίνεις μια αποτυχημένη πάρτη (αντί για ροκ μουσική παίζει το ίδιο τροπάριο) κι ενώ ξέρεις ότι όλο αυτό το πριγκιπικό έπρεπε να πιάνει μέχρι να γίνεις δεκαεφτά, το πολύ δεκαοχτώ, το βλέπεις να πιάνει μέχρι και στα εβδομήντα ακόμη (άσε που τότε το τροπάριο θα σου στέκει όντως για μουσική).

Hint.

(Το "κρυφτό" και το "κυνηγητό" που σε μάθανε να παίζεις από μικρός σε καταδίκασε -ως ανθρώπινο εν γένει είδος- για πάντα, φυτεύοντας στο εύφορο υποσυνείδητο χωματάκι σου την εντολή "να διασκεδάζεις μόνο όταν κρύβεσαι ή κυνηγάς: να χαίρεσαι μόνο όσο δεν σε βρίσκουν και μόνο μέχρι να πιάσεις μέχρι και τον τελευταίο άπιαστο". Για την πάρτη σου, πάντα. Να συνηθίζεις.)

Κι όταν κλείνει η (κρύψου και τρέχα) παρένθεση, το πιάνουμε από εκεί που το αφήσαμε και πέφτει η ερώτηση: και πώς το βλέπεις εσύ (κοριτσάκι και καλά), να φαντάζει ακόμη και στα εβδομήντα γοητευτικό το εν λόγω παρτάκι της πάρτης;

Η απάντηση πάντα με στεναχωρεί, (κυρίως γιατί παραμένει αμετανόητα άψητη), αλλά θα την δώσω (κι αν ήδη έχεις αρχίσει να βαριέσαι με το πως ρέει το κείμενο, μείνε, πιο κάτω έχει σεξ -που απλά δεν ήθελα να σου σερβίρω απότομα).

Γυρισμένη λοιπόν πλάτη στο δεκαπέντε, στο δεκαοχτώ, στο εικοσιδύο, στο εικοσιεφτά, στο τριάντα, στο τριανταδύο, στο με πιάσατε νομίζω, τα νούμερα που βλέπω να με περιμένουν μπροστά ντυμένα με τη ρομπίτσα τους -αν διακρίνω καλά- είναι ένα τριανταεφτά, ένα σαρανταέξι, ένα πενηντατέσσερα κι ένα εξηνταοχτώ.

Ε!

Αυτά τα νούμερα βλέπω (που μου πέφτουν λίγο φαρδιά και μπόλικα στη μέση να πεις), για αυτά μιλάω.

(Θα μπορούσα βέβαια να γυρίσω την πλάτη στα θεόρατα νούμερα, να γυρίσω να κοιτάω τα μικρά, τα περασμένα, τα πίσω -αλλά νομίζω ότι όταν λένε ότι καλό είναι να έχεις πισινές δεν αναφέρονται σε αγύμναστες προσδοκίες -ότι πουχού σε λίγα χρόνια θα κλείσεις τα τριανταδύο και μετά τα εικοσιοχτώ και λοιπά).

Κι ερχόμαστε στο σεξ.

Σοβαρά.

Γιατί δεν έκανα σεξ χτες το βράδυ, μη όντας εβδομήντα;

(Ίσως περιμένω να τα κλείσω πρώτα.)

Σοβαρά.

Πείτε μου ΕΝΑΝ φάκινγκ (ή τελικά ΜΗ φάκινγκ) λόγο.

Να σας πω εγώ.

Γιατί όσο δεν κοιτάς γκες γουάτ την πάρτη σου, δίνεις χώρο και χρόνο σε όσους κοιτάνε τη δική τους.

Η πάρτη έχει τόσα να σου κερδίσει που όποιος είναι έξυπνος και θέλει να πλουτίσει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να αφήσει τώρα κάτω τα μολύβια του (τι άλλη δουλειά υπάρχει;), να φύγει από τη δουλειά του και να τρέξει να κατοχυρώσει την πάρτη για πατέντα.

Δεν έκανα σεξ γιατί αντί να κοιτάω την πάρτη μου (πιάστε το επιτέλους), κοιτάω απέναντι (εκείνον τον νόστιμο που κοιτάει την το πιάσατε).

Αλλά αξίζει να σας πω πώς ξεκίνησε όλη αυτή η σκέψη (περί μοναξιάς ουσιαστικά).

Περπατάω χτες στην Πατριάρχου και ξαφνικά βλέπω ένα αποτρόπαιο θέαμα, τόσο αποτρόπαιο που γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη, ντροπιασμένη.

Ένα χυδαίο ζευγάρι.

Τι νομίζετε ότι έκανε στη μέση του δρόμου ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΑ;

ΦΙΛΙΟΤΑΝ.

Και που το λέω, ντρέπομαι.

ΦΙΛΙΟΤΑΝ.

Και μάλιστα...ντρέπομαι αλλά θα το πω κι αυτό..... φιλιόταν ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟ ΤΡΥΦΕΡΑ. Φιλιόταν σαν να μην υπήρχει κανείς γύρω, γλυκά και απλά.

Συμφωνώ μαζί σας.

ΑΙΣΧΟΣ!!!!

Είχα καιρό να δω δυο ανθρώπους να φιλιούνται στον δρόμο.

Σαν εξωγήνοι ήταν.

Μπορεί και να ήταν κιόλας.

(Δείχναν ευτυχισμένοι, οπότε σίγουρα.)

Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη.

(Και το γεγονός ότι δεν έκανα σεξ χθες το βράδυ δεν βοηθάει.)

Αλλά πολύ φοβάμαι πως σε λίγο θα είναι τόσο πασέ, τόσο ντεκλασέ, και γενικά τόσο μπανάλ, και ίσως σιγά σιγά και τόσο περιττό να φιλιέσαι απλά και γλυκά στον δρόμο, (και μετά να κάνεις απλά και γλυκά σεξ), που δεν θα είναι ντροπή για μια κοπέλα να μείνει έγκυος και να μην ξέρει ποιος είναι ο πατέρας, αλλά να μείνει έγκυος και να ξέρει.

Άει στο καλό.

Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους να φιλιούνται γλυκά στον δρόμο και να μοιάζουν από άλλο πλανήτη.

Μπερδεύομαι.

ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.

(Και το γεγονός ότι η απάντηση στο αν έκανα σεξ χτες το βράδυ επιθυμώ να είναι ΝΑΙ -μέχρι τα πιο θεόρατα γενέθλιά μου- είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.)

Αν έκανες σεξ χθες το βράδυ τζάμπα διάβασες ως εδώ.

Κορόιδο.

(Τελικά δεν καταλαβαίνω, έκανες δεν έκανες σεξ κορόιδο σε έβγαλα;)

Αν σε λένε Ζαφόλια και είσαι ξανθιά, πρέπει να είσαι η κοπέλα που μιλούσα χτες στο τηλέφωνο -και ξέρεις πολύ καλά τι έκανες προχθές το βράδυ.

Όταν, μιλώντας χτες, αναπτύξαμε την ισοπεδωτική θεωρία (εξαιτίας μου, το ομολογώ) που διαπιστώνει ότι "όλοι για την πάρτη τους είναι πια σε αυτόν τον κόσμο", εγώ ένιωσα όπως πάντα όταν κάνω γενικεύσεις, δηλαδή σαν Σούπερ Γκόμενα Από Την Ελασσόνα Με Ροζ Νταντελένιο Σουτιέν (άντε να σε ποθήσει κανείς με ροζ νταντελένιο σουτιέν), και τρόμαξα λίγο που σκέφτομαι έτσι, και αντί να κάνω (έστω στην Ελασσόνα) σεξ μιλάω για σεξ, κι αντί να κάνω σεξ κάνω βόλτες στην Πατριάρχου και βλέπω ανθρώπους να φιλιούνται, κι αντί να κάνω σεξ δεν κάνω σεξ. (Οπότε και είπα να γράψω σήμερα κάτι σχετικό για να το ξορκίσω.)

Μετά ευτυχώς, ναι, εσύ Ζαφόλια, με επανέφερες στην πραγματικότητα ρωτώντας με αν ξέρω που έχω την Αφροδίτη μου, γιατί μάλλον εκεί είναι το ήσσον (και το ελασσόν) πρόβλημα.

Δεν μου έφτανε που είμαι υδροχόος (ο Ιακωβίδης τον υδροχόο τον λέει -εύστοχα- νεροχύτη), έχω και την Αφροδίτη μου στον Υδροχόο.

Τι το ήθελες και μου είπες να το ψάξω;

Αν την έχεις λέει στον υδροχόο είσαι ένας άνθρωπος ανεξάρτητος, αποστασιοποιημένος και καταδικασμένος να ψάχνει το γιατί είναι όλοι για την πάρτη τους (αντί να είναι σπίτι σου στην Ελασσόνα, να κάνετε ομαδικό σεξ).

ΥΓ1
Τι με έπιασε με αυτήν την Ελασσόνα, ούτε ξέρω που πέφτει.

ΥΓ2
Ίσως επηρεάστηκα από την κριτική ενός φίλου για την ταινία του Γούντυ με το σέξυ τρίο Τζοχάνσον-Μπαρδέμ-Κρουζ ("Βίκι Κριστίνα Μπαρσελόνα", ή, κατά τον φίλο πάντα, "Λίτσα Τασία Ελασσόνα").

ΥΓ3
Θα το δω αύριο (και θα σας πω).

ΥΓ4
Αναρωτιέμαι πάντως, μια και μιλάγαμε για πατέντες, γιατί να μην πατεντάρει κάποιος (εγώ έχω δουλειά δεν προλαβαίνω σήμερα), αντί την "πάρτη", την "αγκαλιά" και το "αβίαστο σ'αγαπώ". (Δεν θα βγάλει λεφτά άι γκες;)

ΥΓ5
Αγκαλιά.

ΥΓ6
Αβιάστο σ'αγαπώ.

ΥΓ7
Που πληρώνω;

(Αν είσαι ο Πανούσης πες Νταλάρας, τώρα που γυρίζει.)

ΥΓ8
Το μόνο σεξ που βρίσκεις απλόχερα τελικά είναι αυτό που απαυτώνει τα όνειρά σου. Ρε γαμώτο κρίμα είναι, τα όνειρα τα απαυτωμένα, τα ντροπιασμένα, θέλουν να απαλλαγούν από ό,τι όμορφο τόλμησαν και φαντάστηκαν, κι αρχίζουν μόνα τους τις πρόχειρες εκτρώσεις όπου τύχει (στο σουπερμάρκετ, στο πεζοδρόμιο, έξω από το έβερεστ, και λοιπά).

ΥΓ9
Πάλι πικρά τελείωσα.

Υ10
Τελείωσα πάντως εγώ.

ΥΓ11
Εύχομαι να σου άρεσε όσο και μένα.

:-)