Το τηλέφωνο του θεού.

-Εμπρός; Εμπρός;

-Λέγετε παρακαλώ.

Τι να πούμε δηλαδή ακριβώς;

Καλά. Αν είναι να πούμε οπωσδήποτε κάτι, ας πούμε κάτι σχετικά
με το γιατί απαντάς το τηλέφωνο με "εμπρός;" -ειδικά όταν μιλάς με τον θεό.

(Όχι τον κανονικένιο ρε: τον θεό που γνώρισες κάποτε -παράδειγμα στο mommy's ας πούμε, ή στο soul- και που στο τέλος της βραδιάς σού ζητάει το τηλέφωνό σου και στο τέλος μιας άλλης βραδιάς να τα μαζέψεις και να γυρίσεις σπίτι).

Ίσως έχει να κάνει με την προσδοκία όλα να πάνε εμπρός. Και πράγματι -θεωρητικά ισχύει: μέρα τη μέρα μια σχέση πάει εμπρός. Τι δεν κατάλαβες; Το θέμα είναι ότι ενίοτε ενώ κάποιες σχέσεις προχωράνε όντως εμπρός (μέρα τη μέρα), το κάνουν με γυρισμένη την πλάτη στο κανονικό εμπρός, πηγαίνοντας μπρος ανάποδα (δηλαδή πισωμπρός).

(Γιατί να μην απαντάμε από την αρχή "Πίσω; Πίσω;" να τελειώνουμε από την αρχή, αντί να αρχίζουμε από το τέλος -το τάχα μου ευτυχισμένο;)

Είναι πολύ απλό.
Κοίτα πόσο.

Για να πας εμπρός πρέπει να θέλει και ο άλλος.
Αν ο άλλος δεν θέλει, θα κλείσει το ακουστικό.
Αν κλείσει το ακουστικό θα μιλάς μόνος σου.
Αν μιλάς μόνος σου, θα πας εμπρός μόνος σου.
Αν πας εμπρός μόνος σου, δεν θα πας εμπρός με τον άλλον.
Αν δεν πας εμπρός με τον άλλο κι ο άλλος καταλάβει ότι εσύ πας εμπρός μόνος σου, ενώ αυτός δεν πάει, γιατί δεν θέλει, θα έρθει μια στιγμή που θα κάθεσαι και θα γράφεις μόνος σου στο μπλογκ σου -και θα αναρωτιέσαι: γιατί απαντάμε "εμπρός; εμπρός", αντί για "πίσω; πίσω;" (που στην τελική ανάλυση κρατάει και μια πισινή);

Αυτή βέβαια μου φαίνεται μια απίθανη περίπτωση, γιατί ποιος ηλίθιος γράφει τη σήμερον μπλογκ.

Πιθανόν κάποιος που θεωρεί ότι ο θεός -ο κανονικός αυτή τη φορά- είναι ο Bill Murray (γεγονός που είμαι σίγουρη καθιστά το τηλέφωνό του δυσεύρετο.)


Κλείσιμο ματιου,
Έσσ.-