"Της μάνας σου ρε".

Η κατάσταση είναι χάρντκορ εξαρχής, πολύ πριν κλείσεις τα δεκαοχτώ.

Εκεί που κολυμπάς αμέριμνο στη ζεστή λιμνούλα σου, κάποιος ανάβει ξαφνικά το φως και σου επιβάλει η πρώτη σου εικόνα να είναι ένα αιδοίο: ένα αιδοίο που όχι απλά έρχεται μπαφ καταπάνω σου, όχι μόνο ακουμπάει κάθε εκατοστό σου χωρίς καμμία προειδοποίηση, αλλά το βλέπεις και σε βλέπει από την ανάποδη, και, το χειρότερο, είναι και της μάνας σου από πάνω (ανωμαλία πρώτου βαθμού)! Ενώ μετά, απαιτείται να καταδεχτείς (μέσα στο πρώτο σου 24ωρο) να πιπιλάς στήθη (που ειδικά αν είσαι αγόρι σε στιγματίζει φοβερά -και οπωσδήποτε φορέβα.)

Η πιθανότητα να μην έχεις αποκτήσει ήδη το πρώτο σου τραύμα είναι μηδαμινή -και δεν χρειάζεται παρά μόνο παρατηρητιτκότητα για να συνειδητοποιήσεις ότι για το υπόλοιπο της ζωής σου ο μοναδικός σου στόχος είναι να ξαναχωθείς στην πρώτη πρώτη σου ανάμνηση (πριν το"ποπ"), δηλαδή, να βρεις ένα υποκατάστατο αιδοίου, να το παραμερήσεις, να ξαναστριμωχτείς μέσα, με στόχο να μην μάθεις ποτέ τη θα πει ντροπή, να μην νιώσεις τίποτα άλλο παρά μόνο ζεστασιά, ασφάλεια και ηρεμία.

Τα αιδοία που η κοινωνία (ομιγκόντ, ευτυχώς, φίου) έχει ήδη εφεύρει για σένα (γιατί στο χρωστάει) είναι πολλά. Όλες οι κοινωνικές ομάδες, παρέες, συμβάσεις (συχνά τάχα μου αντισυμβατικές) που θα βρεις στη συνέχεια μπροστά σου αποτελούν υποκατάστατα αιδοίου (γι' αυτό και η κατάσταση είναι συνήθως εντελώς κάτι που αρχίζει από "μ" και τελειώνει σε κρεββάτι -αν ξέρεις τι κάνεις).

Όλες οι παρέες και οι ομάδες που πρόκειται να χωθείς εξυπηρετούν αυτό το σκοπό, κι όσο πιο ανασφαλής είσαι τόσο πιο έντονα θα νιώθεις την ανάγκη να περιτυλίγεσαι από κάτι "σάρκινο" και "οργανικό", δηλαδή να ανήκεις. Στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στο πρώτο σεξ, στο φροντιστήριο, στο γυμναστήριο, στο πανεπιστήμιο, στην πρώτη σου εταιρία, στην πρώτη ΣΟΥ εταιρία, στο γάμο σου, στο κέρατό σου, στο φέησμπούκ σου, και στα λοιπά σου τέλος πάντων, απαιτείς γύρω σου ένα αιδοίο.

Κι αυτό, περνώντας σε από πίστα σε πίστα κάνει τη δουλειά του μια χαρά. Σε κυοφορεί για λίγο, σε μεγαλώνει για λίγο, μέχρι να νιώσεις άνετα και ασφαλής, και μετά σε ξεπετάει (στην επόμενη πίστα) και σε βάζει (βγάζει) και πάλι, γυμνό, αποπροσανατολισμένο και σαλιωμένο στην ενδιάμεση κατάσταση αναμονής, μέχρι να πιαστείς σαν πιθηκάκι από τον επόμενο λώρο που θα βρεις μπροστά σου.

Κι αρχίζουν τα πάρτυ, τα φλερτ, τα σεξ, οι προαγωγές, όλα ανγχωμένα, αφου άλλα αιδοία σε χαιδεύουν ανάλογα με το πόσο φλώρος είσαι, άλλα σε ξερνάνε, άλλα σε μαστιγώνουν, μεταξύ μας όλα στο τέλος αυτό σε κάνουν, γυμνό και σαλιωμένο κορόιδο, κι εσύ εκεί, συνεχίζεις, τα μπρεινστόρμινγκ, τα σόπινγκ και τα σούσι, ανυποψιάστος και ξυπόλυτος (λαϊκά στα αγγούρια).

Ευτυχώς που υπάρχει πάντα η αγκαλιά της μαμάς σου να γυρίσεις.

ΑΥΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ.

Γιατί μάνα είναι μόνο μία.

ΕΥΤΥΧΩΣ. (ΑΥΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ.)

(Φαντάζεσαι πόσο πιο κοπιαστικό θα ήταν να είχες έρθει στον κόσμο σε κομμάτια από πολλά διαφορετικά αιδοία, πόσο πιο ανώμαλο και πληγωμένο ανθρωπάκι-παζλ θα ήσουν, και πόσο κλαψ ανικανοποήτο μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι μετά το πρώτο σου αιδοίο το χάος; (Για τις γυναίκες, πιστέψτε με είναι πιο δύσκολο, έχουν πάνω τους κάτι, σαν πόστιτ, που τους τα θυμίζει όλη μέρα όλα αυτά. Γκρόους! Άσε που μετά από λίγο το βαριέσαι, πάντα αυτό που δεν έχεις θες...)

Κι αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί προσβαλλόμαστε όλοι και παίρνουμε τόσο προσωπικά τη φράση "της μάνας σου ρε" -αντί να καταλάβουμε τη λύτρωση που θα νιώθαμε αν απομυθοποιούσαμε τη στιγμή της γέννησης μας, σταματούσαμε να νιώθουμε θυμωμένοι για αυτή τη δραματική εμπειρία, και θυμωμένοι -ακόμη περισσότερο- που αυτή η κόλαση κρατάει για πάνω κάτω 80 χρόνια.

Εξίσου χρήσιμο φαντάζομαι (και το να φαντάζεσαι σε γλυτώνει πάντα από το να παίρνεις την κυριολεκτική ευθύνη όσων γράφεις), είναι να συχωρέσεις και τη μαμά σου. Δεν φταίει αυτή που πρώτον γεννήθηκε και που δεύτερον γέννησε (δηλαδή πόνεσε για να σε φέρει στο φως). Ο θυμός είναι ένας κύκλος πραγματικά φαύλος, είναι σαφές. Όπως και οι τύψεις (μία της κότας και μία του αυγού).

Για να μην πω το ότι όλες οι μαμάδες έχουν βγει από το ίδιο εργοστάσιο (εξαιρούνται οι ελληνίδες και οι εβραίες που είναι ειδική κατηγορία από μόνες τους), και όλες οι μαμάδες καταλήγουν μετά από τα κουπεπέ και τις φρουτόκρεμες των πρώτων (μόλις) 30-40 πάνω κάτω χρόνων να μετατρέπονται σε εργοστάσια και οι ίδιες, ναι, εκείνα, τα εργοστάσια που παράγουν τις τύψεις ΣΟΥ (για να την λυτρώσουν από τις δικές της).

ΑΥΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΕΓΩ.

ΥΓ1
Είχα κι άλλα να πω αλλά γράφω σε ξένο "κομπίουτερ" στη μπολντ. ΜΑΜΑ! Πώς βρέθηκε ΠΑΛΙ αυτό το αιδοίο γύρω μου; (ΧΜ!)

ΥΓ2
Ένας από τους μεγαλύτερους θυμούς των αντρών, φαντάζομαι, πρέπει να ξεκινάει από το γεγονός ότι ενώ το πρώτο αιδοίο που βλέπουν στη ζωή τους θεωρείται σωστό και πρέπον να το δουν πριν κάνουν πάρουν την πρώτη τους ανάσα, μετά θεωρείται σωστό και πρέπον να είναι και το μοναδικό τους ώς τα 14-18 (μια και τα ιλουστρασιόν ή τα ον κάμερα δεν πιάνονται -κι όταν λέω δεν πιάνονται κυριολεκτώ.)

ΥΓ3
Τελικά ίσως ΑΥΤΟ να εξηγεί κάπως την προσβολή που προκαλεί η φράση της "μάνας σου ρε".

ΥΓ4
Από όλα τα παραπάνω ψηφίζω για πιο τραυματικό το συνέχές ερήμην σου "ποπ" σου από πίστα σε πίστα, τη συνεχή κατάσταση αναμονής, που αντί να την παλεύεις, δεν την παλεύεις.

ΥΓ5
Όσο και να μου αρέσει να κάνω την έξυπνη δεν έχω εναλλακτικές. Για παράδειγμα ένα ανάποδο αιδοίο που σου έρχεται ανάποδα μπαφ μέσα στη μούρη είναι σίγουρα καλύτερο από το να σου ερχόταν κάτι άλλο -που θα κάνανε και κλαπ κλαπ στα μούτρα σου.

ΥΓ2
Άε που η φράση "πατέρας είναι μόνο ένας" είναι λιγότερο αξιόπιστη (με τη σημερινή πρακτική και γνώση βεβαίως).

ΥΓ6
Τέλος, δυσκολεύομαι να προτείνω να βγαίναμε από άλλες διόδους, παράδειγμα από τη μύτη, ή από οπουδήποτε φορ δατ μάτερ, κι αυτό γιατί, η μύτη, για παράδειγμα, θα πονούσε πολύ παραπάνω. (Άσε που μετά θα ψάχναμε μια ζωή να κρυφτούμε σε μύτες, κι αυτό δεν θα είχε κάποι ενδιαφέρον, γιατί το νοημα (αν δεν το πιάσατε) είναι να βγεις από κάτι που προκαλεί ντροπή και είναι απόκρυφο.

ΥΓ7
Φαντάζεσαι να έπρεπε να κρύβεις τη μύτη σου ως κάτι το απόκρυφο; Στυλιστικά παράξενο και πολύ "άουτ δερ".

ΥΓ8
Μόλις κατάλαβε τον πραγματικό λόγο που την κρύβει ο Μάκιλ Τζάκσον (έχει τις ίδιες απόψεις μαζί μου).

ΥΓ9

Κι επειδή πείνασα καταλήγω:

Ρε αιδοίο, ειλικρινά, δεν μας γεννάς να τελειώνουμε;

Αλλά κι εμείς. Δεν πα να γεννηθούμε στην τελική;

Εντ οφφ σι γκόουζ.

Έσσ.-