Κωλόγεροι.

Δεν είναι πολύ χαριτωμένα τα παιδάκια και τα μωράκια;

Αλλά αρκετά με τα μωράκια και τα παιδάκια.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με γοητεύουν (και κάνουν τα γόνατά μου να λυγίζουν) οι μεγάλοι -και συγκεκριμμένα οι τεράστιοι (οι άνω των 80).

Το θεωρώ πραγματικά ανεξήγητο, μια και θεωρώ ότι η αρχή της ζωής είναι σαφώς πιο βάρβαρη (αξίζοντας περισσότερο τη συμπόνοια μας), αλλά τι να κάνω, είναι έτσι, δεν μπορώ να προσποιηθώ -κι αυτό που μάλλον συμβαίνει είναι ότι δεν μπορώ παρά να γοητεύομαι από κάτι που δεν γνωρίζω ακόμη, και που θα βρω μπροστά μου, παρά από κάτι που ήδη το έχω κι εγώ υπάρξει (αν υποθέσουμε ότι ήμουν κάποτε μικρή, που προσωπικά αμφιβάλλω).

Το γεγονός παραμένει.

Οι άνθρωποι που δεν θα ξεχάσει ποτέ η καρδιά μου ήταν όλοι γέροι (και κατά κανόνα άγνωστοι).

Πρόκειται για βίαιες ιστορίες (με την έννοια υπερβολικά γλυκερές). Και σίγουρα δεν είναι του στυλ μου ή του γούστου μου να γράφω τέτοιες, αλλά τελευταία με σπονσονάρουν τα χαρτομάντηλα κλίνεξ. (Τους έχω γράψει και σλόγκαν. "Κλίνεξ. Για ό,τι είναι για κλάμματα".)

Αστειεύομαι. (Αλλά με περιστατικά σαν κι αυτά, που τσίζι ξετσίζι με κάνουν να λιώνω, ποτέ.)

Για παράδειγμα.

Δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από το μυαλό μου η εικόνα ενός άστεγου παππού στο Λονδίνο, πριν δέκα χρόνια, ένα απόγευμα που έβρεχε καρέκλες και καναπέδες και σκύλους και γάτες και βατράχους, ο οποίος ενώ έκανε τρία μολις πράγματα, (κρύωνε, πεινούσε και ανέπνεε), αντί να βρει υπόστεγο να κρυφτεί στεκόταν στη βροχή, τραγουδώντας με λυγμούς το Ι am singing in the rain. (Γέα, άι νόου. Σαααάντ.)

Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ ένα περιστατικό, πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα, πρωτοχρονιά, που ήμουν με τον αδερφό μου στο αυτοκίνητο για κάπου (γκλάμορους και τρέντυ), και ήρθε ένας ταλαίπωρος γέρος στο τζάμι μας λέγοντας "παιδιά κρυώνω". Λόγω ημέρας, ο Άρης του έδωσε ένα ολόκληρο πεντοχίλιαρο (έμπνευση της στιγμής, ποτέ δεν το εξέτασα, και ναι, είχε αξία τότε), κι ο γέρος ψέλισε ένα "να είσαι καλά αγόρι μου" με τέτοια χροιά φωνής που ήταν σαφές ότι δεν του είχε δωθεί ποτέ η ευκαιρία να ξαναβάλει αυτές τις λέξεις σε αυτή τη σειρά στη ζωή του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν ένα μήνα περίπου, που ήθελα με όλη μου τη δύναμη να βγω από το αυτοκίνητό μου, να πλησιάσω έναν γλυκύτατο παππού (που είδα να διασχίζει τον δρόμο μπροστά μου με μια σακουλίτσα σουπερμάρκετ) και να τον πάρω μια σφιχτή αγκαλιά, έτσι όπως τον είδα να περνάει από μπροστά μου καθώς η όλη του κινησιολογία, το όλο του το φέρεσθαι γενικά μαρτυρούσε ότι ήταν ένας πραγματικά καλός άνθρωπος (το βλέμμα του φώναζε καλοσύνη) που όμως δεν είχε κανέναν στον κόσμο να τον πάρει αγκαλιά για τα τελευταία πέντε χρόνια (ε, ναι, τόσο το υπολόγισα, και ο άνθρωπος μύριζε έλλειψη αγκαλιάς σας λέω -με μένα την παλιοκολώστρα να μην έχω το ντίσενσι να βγω να τον αγκαλιάσω. Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά; Ποιος παίρνει αγκαλιά έναν γέρο στον δρόμο τέλοςπάντων; Το έχω μετανιώσει.

(Και η αγκαλιά είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη της χιλιετίας νομίζω -μεγαλύτερη κι από το βίντεο).

Επίσης. Δεν θα ξεχάσω και δικούς μου μεγάλους σε στιγμές γκραν σουξέ. Όπως τη μέρα που με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου να μου πει ότι η γιαγιά μου επιβαλόταν να κάνει αξονική, και πως όταν "συρταρώθηκε" έξω από τον τομογράφο (είναι μια θορυβώδης, χρονοβόρα κι ενοχλητική για τους μεγάλους ανθρώπους διαδικασία), την βρήκαν να έχει κλείσει με τα χεράκια της τη μυτούλα της και να τρέμει, κι όταν την ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό τους είπε κλαμμένη ότι ένιωσε σαν να την έσπρωξαν να κάνει με το ζόρι βουτιά (σιχαινόταν τις βουτιές -και πάντα έκλεινε τη μυτούλα με το χέρι). Είχα στεναχωρεθεί με αυτήν την εικόνα, με αυτό το γέρικο ανθρωπάκι το φοβισμένο. Α στο καλό.

Όπως εξίσου σπαρακτικό μου ήταν κι όταν πρόσφατα ονειρεύτηκα έναν φίλο μου όπως ΘΑ ήταν όταν γέρναγε (που πλέον είνα βέβαιο ότι δεν θα γεράσει ποτέ). Πάντα ονειρευόμασταν ότι θα γεράσουμε μαζί, ακόμη φίλοι, και θα μυρίζουμε παππουδίλα και θα είμαστε κομπλέξικοι γέροι, σαν τους γέρους του μάπετ σόου, κι όλα θα μας ενοχλούν, πάντα μαζί. Δεν ανυπομονούσαμε να γεράσουμε φυσικά. Αλλά όταν συνέβαινε θα ήταν μες στη ζωή κι αυτό κι ευτυχώς, και απολύτως κυριολεκτικά, θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα μας συνέβαινε... (Μου την έφερε).

Ξέρετε...

Στην Αμερική τα γερατιά αποτελούν απαράδεκτη αρρώστια πλέον. Τόσο, που ξαφνικά από εκεί που οι γέροι αποτελούσαν πεθαμένο τάργκετ γκρουπ, ξαφνικά κερδίζουν έδαφος. Για δυο λόγους. Καταρχήν ο πλανήτης γερνάει, άρα οι περισσότεροι "πελάτες", αντικειμενικά, δεν είναι τα παιδάκια και τα μωράκια, αρκετά με τα μωράκια και τα παιδάκια: ο μέσος όρος ηλικίας έχει ανέβει θεαματικά, και αντιστρόφως ανάλογα με τη γεννητικότητα (αν υπάρχει τέτοιος όρος). Δεύτερον, η βιομηχανία αντιέιτζινκ έκανε τα πάντα να γίνει της μοδας και πλέον έπεσε στην παγίδα της (έπιασε) και χρειάζεται μπόλικο κεφάλαιο από γέρικα πορτοφόλια για να ζήσει και να συνεχίσει τις έρευνες και τις επενδύσεις της (μέχρι να βρει το ελιξίριο της νεότητας -για όσα κορόιδα το αναμένουν.)

Κάποια άλλη φορά ίσως μιλήσω και για παιδάκια. Αλλά με τα παιδάκια μέχρι και τα προϊόντα (εν εξαιρέσεις τα παιχνίδια) φαίνεται να έχουν τελειώσει (αλήθεια: είναι ξεπερασμένο τρεντ).

Κουρασμένη και ζαλισμένη, ίσως από το τζελάγκ, και στο ύψος του τυχαίου, όπως πάντα (έρμαιο των συνειρμών μου), πάλι άλλο σκόπευα να γράψω, πάλι αλλού το πήγαινα (κι ας ξεκίνησα με φτηνή συγκίνηση: θα το έσωζα στο τέλος).

Αλλά μια και πήγε 03:30, θα πάω να κοιμηθώ, απλώς για να μην αφήσω άγρυπνη την αιωρούμενη σκέψη μου, θα κλείσω με την εξής παρατήρηση:

Κάποιοι άνθρωποι θα κάνουν υπέροχους γέρους κάποτε. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν είναι ούτε βαρετοί, ούτε κακοί. Δεν είναι ούτε άδειοι, όυτε κουραστικοί. Δεν είναι ούτε επιφανειακοί, ούτε ξιπασμένοι. Δεν είναι ούτε φοβισμένοι, ούτε κολλημένοι. Δεν είναι ούτε άτολμοι, ούτε αναβλητικοί. Δεν είναι ούτε απαισιόδοξοι, ούτε δειλοί. Είναι πολλά που δεν είναι.

Ας κλείσω με μια ευχή. (Όταν αρχίζεις τσίζι οφείλεις να ολοκληρώνεις τσίζι -άσε που ίσως το σώσω).

ΕΥΧΗ.

Σε όλους μας, να γνωρίζουμε συχνά ανθρώπους που είναι πολλά που δεν είναι και που θα κάνουν ωραίους γέρους, (δεν θα πω πολλούς, γιατί ας είμαστε ρεαλιστές), κι όταν η ζωή μας τους σερβίρει αυτούς, τους λίγους, τόσο γενναιόδωρα, παρακαλώ να τους καταβροχθίζουμε. Νιώθω πολύ όμορφα που γνωρίζω κάποιους τέτοιους μέλλοντες κωλόγερους, (σήμερα μάλιστα πέρασα το βράδυ μου με δύο από αυτούς), και ξέρω με βεβαιότητα ότι τέτοιοι άνθρωποι, όταν γίνω η γραφική μαριονέτα του μάπετ σόου που ονειρεύομαι, θα είναι εκεί να μου χαμογελάνε, με τις λειψές μασελίτσες τους -άνθρωποι που πρώτη εγώ θα εγκαταλείψω το σώμα μου και μετά θα βγουν από μέσα μου αυτοί (αν βγουν).

Α σαντέ,

έσσλιν.-


ΥΓ
(Δεν έχει σήμερα.)

ΥΓ2
(Γιατί νυστάζω.)

ΥΓ3
(Πολύ.)