Παλιά Υόρκη.

Τη πονηρή που είναι τελοσπάντων η αγαπημένη μου πόλη.
Δεν προλαβαίνω να φύγω από κοντά της κι αυτή όλο πάει και μου παλιώνει.

Και πάμε πάλι -ξανά από την αρχή. (Να ξανανιώσουμε την αγάπη μας.)

Η βαλίτσα, το διαβατήριο, το αεροδρόμιο, η μις λίμπερτυ.

Όταν ήμουν μικρή η μόνη πόλη που υπήρχε ήταν η Αθήνα.

Άκουγα για κάποιο Λονδίνο, κάποιο Παρίσι, μια Μαδρίτη, ένα Άμστερνταμ, μια Στοκχόλμη και νόμιζα πως δεν υπάρχουν κανονικά, πως είναι φανταστικοί (της φαντασίας) μου προορισμοί -προσωρινά σκηνικά ή μόνο προσόψεις, που θα τα στήσουν αποκλειστικά για όταν πάμε εμείς να τα δούμε και μετά θα τα ξεστήσουν. (Ο πύργος του Άιφελ ήταν από χαρτόνι που δίπλωνε στα τέσσερα, το Μπιγκ Μπεν από λέγκο. Στο μυαλό μου οι πολείς ήταν απλώς αυτό: θεματικά αμιούζμεντ παρκς -επινόηση των αεροπορικών εταιριών για να βγάζουν το ψωμί τους.)

Χαίρομαι.

Που άρχισα να γυρίζω τον κόσμο από μικρή (συχνά ανάποδα).

Χαίρομαι που υπάρχουν κανονικά οι πόλεις, η Μιννεάπολη για παράδειγμα, ακόμη κι όταν λείπω εγώ από εκεί (κι ας μου παλιώνει η μυρωδιά τους). Τελικά είναι όντως φανταστικοί προορισμοί.


Και τέλος.

Χαίρομαι που η Νέα Υόρκη είναι εφτά ολοστρόγγυλες ώρες πίσω -και κάθε φορά προσγειώνομαι στο παρελθόν (και ξαφνικά η Αθήνα, είναι η μόνη χάρτινη πόλη, μακρυνή, αβέβαιη -ένα απλό σκηνικό).


ΥΓ
Μην πέσεις για ύπνο νωρίς μις λίμπερτυ την Τρίτη (και μη φορέσεις τακούνια): θα σε βολτάρω στην μπρούκλυν μπριτζ.