Κατά φαντασίαν υγιής.

ΚΑΤΕΡΙΝΟΥΛΑ!

Μην κάνεις κούνια. (Μπορεί να πέσεις.)

Μην πέσεις. (Μπορεί να χτυπήσεις.)

Μην χτυπήσεις. (Μπορεί να γρατζουνιστείς.)

Μην γρατζουνιστείς. (Μπορεί να πάθεις μόλυνση.)

Μην παίζεις με τα χώματα. (Μπορεί να σου μπουν στα μάτια.)

Μην κάνεις βουτιές. (Μπορεί να πνιγείς.)

Μην πας στα βαθιά. (Μπορεί να σε πάρει το ρεύμα.)

Μην τρως άλλο παγωτό. (Μπορεί να κλείσει ο λαιμός σου.)

Μην τρέχεις. (Μπορεί να ιδρώσεις.)

Μην ιδρώσεις. (Μπορεί να κρυώσεις.)

Μην κρυώσεις. (Μπορεί να βήξεις.)

Μην κάνεις κάτι.

Μπορεί κάτι να συμβεί. (Αν κάνεις κάτι.)

Κινδυνεύεις μέχρι και να περάσεις καλά. (Αν κάνεις κάτι καλό.)

(Αν είναι να κάνεις μια αταξία, κατάπιε χλωρίνη. Θα σε κρατήσει αποστειρωμένη τουλάχιστον.)

Υπερπροστασία. (Όταν είσαι μικράκι και "ασθενής", δεν επιτρέπεται να δείχνεις πολύ υγιής, μπορεί η ασθένεια να είναι κομπλεξική, και να σε εκδικηθεί.)

Φυσικά και επιτρέπεται να αρρωστήσεις, να χτυπήσεις, να πονέσεις, γιατί εντάξει, παιδάκι είσαι, απλά, επειδή θα συμβεί έτσι κι αλλιώς, μην το προκαλείς από μόνη σου (ζώντας). Και αν δεν σου κάνει κόπο πάρε κι αυτή τη σφουγγαρίστρα κι αυτό το βετέξ, κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς να σφουγγαρίζεις καλά την περιέργειά σου, τις μυρωδιές, τα τοπία, τις χειραψίες, τα αγάλματα, τα χώματα, τα παιδάκια, τις κούνιες, τα τραγουδάκια, τα κοχύλια, τα παγωτά, τα μπαλόνια, τα μυρμήγκια -μην τυχόν σε κολλήσουν κάτι κακό, ή κάτι καλό που κρύβει κάτι κακό, και πάθεις, ξέρεις, ξέρεις τι: αυτό.

("Αυτό που παθαίνεις." -ψιθυριστά).

Όταν είσαι μικρούλα, δεν είναι ωραίο να λασπώσεις τη γυάλα σου. Δεν είναι ωραίο να πέσεις, να χτυπήσεις, να γρατζουνιστείς, να πάθεις μόλυνση, να σε πάρει το ρεύμα, να κλείσει ο λαιμός σου, να ιδρώσεις, να κρυώσεις, και να βήξεις. Ειδικά όταν αυτά μπορεί να επιφέρουν, ξέρεις, ξέρεις τι, είσαι έξυπνο κορίτσι -κλείσιμο ματιού (όχι το δικό σου, το σίγκνατσουρ "κλείσιμο ματιού", το πτυχιούχο, το ιατρικό -που δεν σημαίνει τίποτα.)

Το παραδέχομαι, δεν είναι ωραία να συμβούν όλα αυτά τα παραπάνω -κρίμα είναι.

Αλλά είναι τόσο ωραίο να κάνεις κούνια, να τρως παγωτά και να κάνεις μακροβούτια, που αξίζει να ρισκάρεις -κι ας σκοτώνει η δολοφόνος-κούνια (όταν πας ψηλά και γελάς πολύ, δεν πρέπει να γελάς πολύ, μπορεί να αναστατωθείς και να σου ανέβει η πίεση -και να πιεστούν όλοι.)

"Ούτε να ακούω μόνο ό,τι θέλω εγώ, επιτρέπεται;"

(Επινοώ ότι το ρωτάω, σιγανά, γιατί αν ακουστεί, η απάντηση θα είναι όχι: δεν γράφει να επιτρέπεται κάτι -μόνο παρενέργειες.)

Το δοκιμάζω. (Παίρνοντας την ευθύνη.)

Κι έκτοτε συνεχίζω το ίδιο βιολί.

Και επινοώ ήχους. (Από το βιολί ορμώμενη.)

Επινοώ το τρίξιμο της αλυσίδας που κάνει η κούνια, και το σφύριγμα ενός παιδικού γέλιου.

Επινοώ τον απόηχο μιας βουτιάς, και το γκλουπ του παγωτού.

Επινοώ το "αααχ" μιας γεροδεμένης γρατζουνιάς.

Επινοώ να επινοώ.

Για κάποια χρόνια η φαντασία μου ήταν συναχωμένη -επινοούσε πράγματα της ηλικίας μου (μικράκια). Μπορούσα να επινοήσω ακόμα και γεύσεις, πάντα πολύ απλές, ακόμη και του νερού, τις μέρες που δεν έπρεπε να πιω νερό (για μια εβδομάδα) -που να σας εξηγώ. Το νερό είχε αυτήν την γεύση την αόρατη, τη νερουλή, που επειδή τη σνομπάρεις, όταν σου λείπει σε εκδικείται, γίνεται καλύτερη κι από καραμέλα βουτύρου (μην φας πολλές τέτοιες, μπορεί να σου αρέσουν).

Αν βάλεις όμως πολύ δύναμη (αφού καταλάβεις ότι την έχεις) το νερό αποκτά ό,τι γεύση του δώσεις εσύ. Πως βάζεις το πινέλο με τη νερομπογιά, κι αυτό κάνει το νερό χρωματιστό, ε, κάπως έτσι γίνεται και με τη γεύση, βάζεις τη "γλώσσα" σου και το χρωματίζεις ροδακινί (σε γεύση).

(Εύχεσαι να μην του αρέσει του νερού ο χυμός ροδάκινο -να μάθει αυτό!)

Μετά γιορτάζεις καμμιά δεκαπενταριά γενέθλια ακόμη (θαύμα, θαύμα) και η ανάγκη να επινοείς κοντεύει να τα εκατοστήσει (δεν εννοώ λαχανιάζει στις σκάλες, εννοώ σου ανήκει εκατό τοις εκατό).


ΥΓ1
Ακόμη και σήμερα επινοώ ήχους (όπως είναι φυσικό) αλλά τώρα μεγάλωσα, πωπώ, φτου μου, ολόκληρη γυναίκα έγινα, δεν έχω πια φαίνεται φαντασία (κάποιοι πρέπει να το πιστέυουν έντονα και επιμένουν να μου δανείζουν τη δική τους, αλλά έχουμε, έχουμε βρε, δεν θα πάρουμε), κάντε στην (ροκ) μπάντα, τώρα οι ήχοι μού ανήκουν όλοι, και τώρα είναι ευκολότερο να τους επινοώ, (δυνατό γέλιο κονσέρβα).

ΥΓ2
Μερικές φορές, ομολογώ, "ξοδεύω", "χαζά", ό,τι επινοώ με τη φαντασία μου, την καλοντυμένη, τη μεγαλίστικη πες την, ή την γκομενίστική αν θες, (επινοώντας για παράδειγμα ένα μπιπ κινητού -όταν δεν στέλνεις μήνυμα, ή ένα ψιθυριστό "έσσλιν" -σαν να μου μίλησες μόλις κοντά στο αυτί.)

ΥΓ3
Άραγε επινοεί κανείς τον ήχο της φωνής μου όταν λείπω; Πόσα να συμβαίνουν που ποτέ δεν μαθαίνουμε (ειδικά όταν έχουμε πια επινοήσει νέους εαυτούς, έχοντας πιάσει το κόλπο: πως μια ζωή χωράει και οφείλει να χωράει περισσότερες από μία ζωές);

ΥΓ4
Αν τύχει και αρρωστήσετε με φαντασία, το βρίσκω φανταστικό.

ΥΓ5
Αν πεθάνατε ποτέ κάνοντας κούνια να με ενημερώσετε - ν' αλλάξω βιολί (μη σπρώχνω τον κόσμο στην καταστροφή).

ΥΓ6
Το (επινοημένο μου) μότο, που με κάνει να ακούγομαι υγιής και φιλοσοφημένη στις παρέες παραμένει το παλιογνωστό μου: "το πιο αξιόπιστο φαρμακείο βρίσκεται στο κεφάλι μας -και διανυκτερεύει πάντα :-)

ΥΓ7
Μην με κεράσετε ποτέ χυμό ροδάκινο επειδή τον αναφέρω πονηρά παραπάνω, (χάριν παραδείγματος και λόγω χρώματος), εμένα ο αχλαδιού μου αρέσει, απλά δεν επινόησε κανείς για μένα, μέχρι σήμερα, χρώμα αχλαδί.

ΥΓ8
Για φαντάσου.