Μπιούτισοπ.

Θέλω να βρίσω το σαμπουάν μου. (Μόλις έλουσα τα σχετικώς συμπαθητικά μαλλιά μου, και ψάχνω να βρω το νόημα.)

Ή μάλλον το γενικεύω.

Θέλω να πάνε να απαυτωθούν κανονικά, τα εξής προϊόντα: κρέμα ημέρας λανκόμ, χαλάουα από τις φτηνές, τσιμπιδάκι φρυδιών, ρουζ ντιόρ, μάσκαρα κλινίκ, λιπγκλός κεράσι, βερνίκι νυχιών σανέλ κόκκινο (χρώμα πουτανί), σταγόνες ντιτόξ εστέ λόντερ, αφρόλουτρο κορρές -άρωμα σύκο.

Θέλω να οργανώσουν μια τεράστια παρτούζα και να πάνε να κάνουν γλυκό, αργό, αλλά ταυτόχρονα ρηχό, ανεκπλήρωτο βασανιστικό έρωτα που δεν κατάφεραν ποτέ μέχρι σήμερα να με μεταμορφώσουν από Κολοκύθα σε Μις Πέφτεις-Κάτω-Όταν-Την-Βλέπεις 2008.

Τσακώνομαι συχνά με το Χοντοσέντερ. Αλλά όσο κι αν τα μαλώνω, όσο κι αν διαπληκτίζομαι μαζί τους, τα καλλυντικά μου δεν καταφέρνουν παρά να με ομορφύνουν με περιορισμό -μόνο τόσο όσο τα μάτια των απέναντί μου μπορούν να δουν. Κι αν τα μάτια των παρατηρητών μου έχουν καιρό να κλάψουν και βλέπουν θολά; Πόσο άσχημη θα δείχνω τότε, ακόμη και στο "μέσα μου".

Έλεγα πριν λίγο στο τηλέφωνο για ένα όνειρο που είδα -σχετικό ίσως.

Ήμουν σε μια άγνωστη πόλη, μακριά, κοντά, δεν έχει σημασία -κάπου.
Εκεί, το φυσιολογικό ήταν όλοι οι άνθρωποι να είναι τυφλοί.
Που και που, κάποιος δύστυχος, θύμα κάποιας φρικτής γεννετικής ανωμαλίας, γεννιόταν ανάπηρος -και είχε όραση.
Θεωρούνταν τόσο μεγάλη ατυχία να βλέπεις, που οι τυφλοί, οι το δίχως αμφιβολία προνομιούχοι, για να μην σε προσβάλλουν, έκαναν συνέχεια τα στραβά μάτια.

Δεν θυμάμαι παρακάτω, χτύπησε το ξυπνητήρι -άνοιξα τα μάτια μου.
Θυμάμαι μόνο να λέω, τι "ωραία" που θα ήταν ίσως να βλέπαμε με τα αφτιά. Ή με τα ακροδάχτυλα.
Καμμία μα καμμία εικόνα δεν θα ήταν λιγότερο όμορφη από αυτό που θα ήταν αφτιασίδωτη.
Κανείς δεν θα έβλεπε τις γωνίες μου, το κόμπλεξ μου να αγγίζω συνέχεια τα μαλλιά μου, να φοράω κραγιόν, ρούχα, ρούχα, κραγιόν -σαμποτάροντας (και η ίδια άθελά μου) τη θέα στο "μέσα μου".

Επιπλέον.

Χωρίς τα συμβατικά μάτια θα γλυτώναμε κι από τη διαδικασία του διαβάσματος. Όταν αγαπάς να γράφεις η επακόλουθη διαδικασία (το διάβασμα) δεν είναι το ζητούμενο ακριβώς. Το διάβασμα είναι η τυρρανική στιγμή που παύει να σου ανήκει το γραπτό σου -και η σκέψη ότι αυτό που έγραψες θα διαβαστεί είναι χειρότερη κι από το να βγεις γυμνή στην Πανεπιστημίου -χωρίς κραγιόν.

Μου επιτρέπεται να πω κάτι τελευταίο;

Αν το διάβασμα ήταν κραγιόν, θα του έλεγα να τρέξει να προλάβει την παρτούζα της έλενας ρούμπινσταϊν.


ΥΓ

Αυτό που πραγματικά ήθελα να γράψω και που θα έγραφα αν δεν έγραφα αυτό που τελικά έγραψα, είναι μια κοινότοπη σκέψη πάνω στο πόσο η εξωτερική ομορφιά (ή η έλλειψή της) αλλάζει την αίσθηση του αντικειμενικού, τον τρόπο που οι παρατηρητές μας (ή οι αναγνώστες μας) αντιλαμβάνονται το μέσα μας. Το ξέρω, δεν βγήκε. Δεν βαριέσαι; (Ας το αφήσουμε μετέωρο).

(Ίσως κάποιος να με μάτιασε. Θα επανέλθω.)

ΥΓ2

Από την άλλη, ο Όσκαρ Γουάιλντ δεν ήταν που είχε πει ότι η ομορφιά "νικάει" την ευφυία γιατί η ομορφιά δεν χρειάζεται αποδείξεις; (Τελικά, όλοι οι ωραίοι αφορισμοί βγήκαν προ photoshop.)


Εσσ.