Κάποιοι άνθρωποι.

Κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από κάποιους άλλους.

Όχι διαφορετικοί επειδή για παράδειγμα έχουν δυο κεφάλια -όχι κάτι τέτοιο, διαφορετικοί για σένα.

Και διαφορετικότεροι από όλους αυτούς είναι αυτοί που δίνουν νόημα στην απόσταση.

Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί, η απόσταση θα έπαιρνε αντικαταθλιπτικά, θα είχε μετά βεβαιότητας βαρεθεί -κι αν βαρίόταν, ακόμη χειρότερα αν αποσυρόταν, η απόσταση, ούτε μπορώ να το φανταστώ. Θα ήταν σκέτη καταστροφή.

Θα μαραζώνανε τα μακρυνά ταξίδια.

Θα ξεχυλώνανε τόσο πολύ τα παράθυρα, μην έχοντας τι να κοιτάξουν μακρυά, έξω από σένα.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση η μύτη σου θα έκανε μούτρα -δεν θα είχε τίποτα να θυμηθεί, ποτέ να βάλει τα δυνατά της να ρουφήξει παλιές εικόνες -να θυμηθεί, καλά το είπα.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση δεν θα υπήρχαν αστέρια, το βράδυ σου θα ήταν ψεύτικα φωτεινό, με τα αστέρια χαμηλά, χαζά, σαν λαμπατέρ, κοντά σου, πολύ κοντά σου -λες και τα λαμπατέρ θέλεις κοντά σου, ή το τηλέφωνο. (Αν δεν υπήρχε απόσταση τι να το κάνεις το τουτ τουτ, τι να ποθήσεις που ήδη έχεις, τι να θελήσεις να καλέσεις στα αυτιά σου να παίξετε ήχους.)

Αν δεν υπήρχε η απόσταση, θα υπήρχε κάτι, σίγουρα. Το κοντά -μόνο το κοντά, και το κοντά είναι ωραίο, καλύτερο είναι το κοντά, αλλα ποιο κοντά από όλα όμως;, όχι το εύκολο -το μακρινό, το απστασιοποιημένο.

Αν δεν υπήρχε απόσταση πώς θα γυμνάζονταν τα αεροπλάνα, πώς θα τσακωνόσουν με φωτογραφίες; Δεν ξέρω -ας μου πείτε εσείς, μπορεί να ξέρετε, κάποιος σας. (Σιγά μην ξέρετε.)

Κάποιοι άνθρωποι ειναι διαφορετικοί από κάποιους άλλους γιατί έρχονται, περνάνε, φεύγουν, μένουν -και σε πειράζει.

Είναι διαφορετικοί ακριβώς γι'αυτό -αν θέλετε παραπάνω εξηγήσεις.

Γιατί διαφέρουν.

Για κάποιους ανθρώπους θες να γελάσεις τόσο δυνατά. Να έτσι -αν μπορείτε να ακούσετε, μισό πλανήτη μακριά.

Για κάποιους ανθρώπους θέλεις να κλάψεις τόσο σιγά, να κλάψεις πολύ -πόσο υγρά που θα γίνουν όλα, το πάτωμα, όλα, μέχρι και να ποτίσεις λουλούδια θα μπορείς (ή να φυτέψεις μαργαρίτες), μπορεί να σηκωθούν κύματα, να κάνεις σερφ -αν ξέρεις. (Συνήθως δεν ξέρεις, κι αν ξέρεις ξεχνάς τις δύσκολες ώρες, τα πάντα, όσα πάντα ξέρεις, παφ.)

Κάποιοι δεν θα σου φέρουν ποτέ τουλίπες που λατρεύεις, μόνο αποκεφαλισμένα κοτσάνια με αγκάθια, κάποιοι σου φέρνουν τριαντάφυλλα με πεντακόσια φύλλα -τι όμορφα που είναι , δεν τα περίμενες, αυτά για σας λέει το κούριερ. (Θες να κοιμηθείς αγκαλιά τους, με τα λουλούδια τους, αλλά όχι σφιχτά, προσεχτικά, μην τραυματίσεις τα αγκάθιά τους κι αρχίζουν και στάζουν το σώμα τους, και τους το χάσεις, σταγόνα-σταγόνα, να στάζει σώμα, (λίγος ιδρώτας, λίγο αίμα, ένα δάκρυ ίσως).

Για κάποιους θες να μην έχεις χώρο. Μην ανέβεις. Έχω μονόκλινο.

Για κάποιους θες να κοιμηθείς σε μονόκλινο πάνω τους, ή σε παιδικό κρεββατάκι, να το γεμίσετε μαζί, σε λίγους μήνες, (με κραυγούλες, δικές σας, κράμα της φωνής σας το πρώτο βράδυ), δεν χωράτε καλά, τα πόδια περισσεύουν -δεν πειράζει (δεν θέλει αυτά τα πόδια το μυαλό -έχει δικά του).

Κάποιοι, θες να κάνεις πως κοιμάσαι.

Κάποιοι θες να κάνεις πως κοιμάσαι (απλά για να μην χάσεις την κουβέντα που ανοίγουν με το μαξιλάρι σου, όσο εσύ είναι σαν να λείπεις, τους λείπεις και δίπλα τους).

Για κάπουους θες να βάψεις τα μάτια σου στο χρώμα της κουρτίνας του δωματίου τους, να σου χτυπήσουν με τατουάζ τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα πάνω στα μάγουλά σου, στο στήθος σου, στα χέρια σου, όπου τα μάτια τους σε ακουμπήσουν -ή σε περιφρονήσουν (εκεί πιο πολύ).

Για κάποιους ξαναγυρνάς στο σχολείο αν θέλουν. Πας να πεις προσευχή γυμνό παιδάκι, αν στο ζητήσουν, ρεζίλι, στα μάτια δημοτικού (τα σκληρά) -ας μην κάνεις ποτέ φίλους (άν στο ζητήσουν).

Κάποιους δεν θες να τους δεις ξανά, μην τυχόν η ανάμνηση γρατζουνίσει τα γόνατά της -σου τέλειωσε το ιώδιο, τα φαρμακεία κλειστά.

Κάποιους θες να τους ξαναδεις, δεν θέλουν, έχουν δουλειές, γυναίκα, πονοκέφαλο.

Κάποιους θες να τους δεις, έτσι, απλά, για πρωτοτυπία. (Δεν συνηθίζεται.)

Δεν είναι πρωτότυπο κάτι να μην διαρκεί, αλήθεια (ούτε αυτό συνηθίζεται).

Για κάποιους θες να φωνάξεις ένα ταξί στο φεγγάρι να πεταχτεί, την ώρα που φιλιέστε για βόλτα, και σου τελείωσαν τα ψιλά, φιλιέστε, στο σκοτάδι, πήγαινε τώρα λέτε μεταξύ σας, εκεί που ανήκεις.

Από κάποιους θες να κλέψεις το κεφάλι τους. Ίσως όχι εντελώς, δανεικό πιο πολύ. Να δεις με τα δικά τους μάτια, να σκεφτείς, να δεις δυο όνειρα -ή πέντε (πριν τους το επιστρέψεις, πριν καταλάβεις ότι κι αυτοί αυτό ήθελαν: το δικό σου).

Για κάποιους γράφεις, ή ξεχνάς τα λόγ...........................,..................-....................................................
..................................................!................................................,........................!..................,.......,...............-...............(...........
...............................).

Για κάποιοιυς μπορείς να γράψεις πολύ όμορφα, αν ήξερες να γράφεις -μα δεν έχεις ιδέα -τίποτα δεν έχει γραφτεί ή δεν μπορεί να γραφτεί για αυτούς, δεν ανήκουν στις λέξεις (έστω να κλέψεις κάτι τους -μια τελέια τους έστω).

Δεν στέκεσαι. Προχωράς. Διασταυρώνεσαι. Αλέθεσαι. Μόνο παρατηρείς. Συμμετέχεις -όχι πως δεν. Αν δεν, πώς αλλιώς; Αλλά γλυστράς -έχεις τρόπους, ίσως φοβάσαι να σου ανήκουν πολύ (μην ακουστεί κρακ).

Και μια μέρα μεγάλωσες λίγο, μεγάλωσες ωραία, θες να ξυπνήσεις δίπλα σε κάποιον που σε αγαπάει, το παραδέχεσαι, έτσι απλά, ας σε πουν ίδια με όλες τις άλλες -που είσαι δεν είσαι ποιος ξέρει, να ακούσεις μια καλημέρα θες, με γεύση πορτοκαλάδας ή γέυση άσπρη, όμορφη -να ακούσεις τον εαυτό σου με αντρική φωνή.

Μια συνομωσία, αν πουλιέται κάπου, πόσο κάνει; Κάποιον -να βγείτε μαζί στο δρόμο, να κλέψετε ένα βόλβο (σε ποιον θα λείψει ένα βόλβο;)

Είμαι πεπεισμένη πώς καμμιά απόσταση δεν σε φέρνει κοντά στους διαφορετικούς ανθρώπους, στους δικούς σου διαφορετικούς σου, τους κάποιους σου, που κάνουν την απόσταση ελλαδαμερική να είναι τόσο μεγάλη -για πρωτη φορά το βλέπεις, τώρα που τη βλέπεις ανάποδα, πώς όλα μα όλα είναι στο μυαλό σου -ανάποδα.

Έξω από το παράθυρό μου κάνει ό,τι και μέσα στο κεφάλι μου -βρέχει λέξεις, σήμερα, και είπα να δανειστώ λίγες, λέξεις εισαγωγής, όχι αθήνας, μήπως και καταλάβω, λέξεις που σίγουρα θα βάλω στη σαμσονάιτ (εύχομαι να έχουν βίζα για πίσω, θέλει βίζα το νέο πάντα, ίσως είναι εχθρικό, εύχομαι να μη χαθεί (η βαλίτσα) στο αεροδρόμιο -να γυρίσω πίσω ολόκληρη, αν περιμένει κάποιος, που δεν θα περιμένει, τίποτα δεν περιμένει -άντε να πεις στα ρολόγια να σιγανέψουν το βήμα: θα γελάσουν στα μούτρα σου).

Πόσο κοριτσάκι νιώθει σήμερα ο εαυτός μου, έτσι που τον κοιτάζω. Σαν να έχει υπόλοιπα -αλλά και όχι, σαν να είναι καινούργιο σου περιτύλιγμα το παιδί αυτό που βλέπεις γύρω σου -νομίζω το έχω. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω γυρνώντας είναι να πάρω κάποιες καρτέλες με κάτι φάρμακα που έχω (στο στοκ), να τις γεμίσω με εμενέμς, γεύση ροζ, ή καφέ, σοκολατένια πάντα -όχι τα μπλε, τα μπλε έχουν γεύση λυπημένη. Και σ΄ένα φυαλίδιο γυάλινο, με θέα, πλατύ, με κάτι χάπια που πονάνε για ώρα το στομάχι, θα βάλω λίγο υγρό βαμβάκι, όπως κάναμε στην ελλάδα μικροί, με λίγες φακές -που λίγο να τις ποτίσεις (ειδικά με το βλέμμα σου το ζεστα ξεχυλωμένο), βγάζουν πράσινα βλασταράκια -σχεδόν εν μία νυκτί, αν θυμάμαι καλά τι συμβαίνει στην ελλάδα. (Εδώ δεν το δοκιμάζω καν -οι φακές είναι σαν να μην θυμούνται τι θα πει χώμα, λες και τις λούζουν με χλωρίνη).

Όλα στο μυαλό μας είναι.
Σήμερα το άφησα να βγει βόλτα χωρίς λουρί -δεν το ήθελα, μου το ζήτησε, είπα όχι, αλλά απλά δεν με άκουσε.

Εσσ.

ΥΓ1

Έφερα κάτι κόκκινα παπουτσάκια μαζί μου (με κόκκινη και τη σόλα), να δείχνω εκκεντρική, νεοϋρκέζα. Αυτά θα βάλω σήμερα στη βόλτα, όπου πατάω θα αφήνω κόκκινο, πλάκα θα έχει, σαν να βάφω τα χείλια στα πεζοδρόμια, πόσο εγώ θα έιναι -και πόσο θέλω το εγώ μου να έχει λιγότερη σημασία από το εσύ μου.

ΥΓ2

Μόλις μίλησα με τον Γιώργο στο τηλέφωνο, θα πάει και η Αλεξάνδρα, θα κάνουν παρέα, θα μιλάνε, τι ωραία, απόσταση, απόσταση αναπνοής, τι ωραία που θα είμαι κι εγώ μακριά τους,...

:-)