Αιώνια Κοιμωμένη.

Από τις δύο γιαγιάδες μου, τη Μαρία Νόρδα και την Κατερίνα Έσσλιν, (αμφότερες αναπαυθείσες εν ειρήνη), συμπαθούσα αρκετά πιο πολύ τη μία -αλλά θεωρώ κακόγουστο να αποκαλύψω το ποια (δεν θα δώσω μάλιστα κανένα hint, αρκεί που το ξέρουν οι ίδιες -γιατί ξέρουν αυτές).

Για το κουτσομπολιό του πράγματος, την Κατερίνα Έσσλιν (αν και κανείς δεν την φώναζε Κατερίνα, αλλά Κατίν (εσσλινικές εκκεντρικότητες), τη θάψαμε πέρισυ. Είχε πλάκα (με την όχι και τόσο πλακατζίδικη έννοια), το όνομά της (δηλαδή το όνομά μου) -να το βλέπω χαραγμένο, αντί γραμμένο... (Αλλά στην άλλη, ομολογώ έκλαψα περισσότερο, πλάνταξα τόσο πολύ που στο τέλος τα μάτια μου -από την πολύ μπουγάδα- από μαύρα είχαν γίνει γκρι. (Ουπς, I sense the presence of a hint.)

Τίποτα δεν έχει σημασία απ' όλα αυτά: τώρα κοιτάμε μπροστά -άσε που στις γιαγιάδες μου κρατάω και λίγο μούτρα, ειδικά στη μία (αυτήν που τις άρεσαν οι λάκτα), που ούτε μπήκε στον κόπο να πάρει την άδεια μου (πριν μας την κάνει).

Αλλά αρκετά. Βασικά δεν ήθελα τις γιαγιάδες να θυμηθώ σήμερα (απλά μου ήρθε ο συνειρμός τους, λόγω αυτού που ηθελα να πω, εξαιτίας ενός άλλου συνειρμού -και μια μέρα (αρκεί να μου έρθει συνειρμικά), θα το αναλύσω αυτό.

Αυτό που ήθελα να θυμηθώ (και είπα να το μοιραστώ) είναι ότι μου λέγαν συχνά παραμύθια.

Περνούσα πολύ συμπαθητικά.

Φόνοι, σεξ, ίντριγκες, (κακοσλύκος, σταχτοπούτα, χιονάτη) -λες και στους παραμυθάδες, (κυρίως τύπου Γκριμ, που είναι μικροί θεοί), τα υπαγόρευε ο Φώσκολος.

Όμως βαριόμουν καμμιά φορά -και ρώταγα:

"Πάλι έτσι τελειώνει;" (Τι σπάσιμο.)

Ήθελα "άλλο τέλος, γιαγιά".

"Τι άλλο βρε Κατερινούλα;"

"Άλλο. Άλλο. Δεν ξέρω. Να σκεφτείς."

'Όπως;"

"Όπως.... δεν ξέρω.... (πάντως σίγουρα όχι όπως-όπως)....Όπως θες... Όπως, για παράδειγμα, να βάλεις την Ωραία Κοιμωμένη και τον Βάτραχο στο ίδιο παραμύθι".

Το πρόβλημα, που αναδυόταν απ' αυτή την ιδέα, ήταν από μόνο του πιο ερεθιστικό για το μυαλό, (οριακά πιο ερεθιστικό κι από το σπιτάκι του Χανς και της Γκρέτελ ακόμη):

Πώς θα τη φιλούσε ο πρίγκηπας να ξυπνήσει, αφού θα ήταν βάτραχος και ποια πριγκίπισσα (ξύπνια) θα φιλούσε τον βάτραχο, να γίνει πρίγκηπας, να φιλήσει την κοιμισμένη, για να ξυπνήσει να τον φιλήσει, για να γίνει πρίγκηπας;

Άμα είναι να τα λένε παραμύθια, να φροντίσουν να είναι κιόλας.
(Τα παραμύθια γι' αυτό είναι παραμύθια. Γιατί δεν γίνονται.)

Τα παραμύθια που γίνονται είναι μαϊμού.

(Πρίγκηπας φίλησε πριγκίπισσα και ξύπνησε, πριγκίπισσα φίλησε βάτραχο και έγινε πρίγκηπας. Μάλιστα, μάλιστα: ο έρωτας, η αγάπη, τα φιλιά -τι εύκολα όλα.)

Μέχρι σήμερα μόνο τέτοια μου λένε (όσοι μου λένε).
Παραμύθια που γίνονται.

Τι ξενέρωμα.

Εσσ.-

ΥΓ 1

Αν θέλετε να λέτε παραμύθια μαϊμού, θα βοηθούσε να βάζετε και μια μαϊμού μέσα, γιατί ο βάτραχος αποπροσανατολίζει.

ΥΓ 2

Θέλω τόσο έντονα να φάω εδώ και τώρα 650 περιττές θερμίδες (μια λάκτα ας πούμε), που έτσι μου έρχεται να δικαιολογήσω όσους την κάνουν χωρίς να ζητάνε την άδεια κανενός (όπως η γιαγιά μου η Μαρία -που αγαπούσε τις λάκτα). Deadly σκοτούρα οι 650 θερμίδες. Θα ξαλάφρωσε.

ΥΓ 3

Ρε συ....... αυτό είναι: "σοκολάτα χωρίς θερμίδες". (Τέτοια παραμύθια θέλω γαμώτη.)