Στο ράφι.

Πριν κάποια χρόνια ήμουν ψηλή και γαλανομάτα. (Βασικά δεν ήμουν ψηλή και γαλανομάτα, απλά εννοώ ότι ήμουν μια εντελώς Άλλη).

Ούσα μια εντελώς Άλλη, όταν έτρωγα χυλόπιτες, μου κάθονταν στο στομάχι, μια και για ένα μεγάλο διάστημα πίστευα ότι ο έρωτας ήταν ακριβώς αυτό: να χτυπιέσαι στα μωσαϊκά, να ποθείς αυτό που δεν μπορείς να έχεις, και να γίνεται το στομάχι σου νεκροταφείο πεταλούδων. (Και μιλάμε δεν ήταν αυτό. Πόσο ωραία!/Πόσο γιούπι!)

Αλλά μια παρένεθεση φοριέται εδώ, οπότε τη φοράμε –κι ευχαριστούμε τη μαμαμουλάκη που μας θύμισε το κορυφαίο: “έρωτας είναι να συνεχίσεις να επιθυμείς αυτό που ήδη έχεις”. (Δυστυχώς το είπε τώρα, πριν κανά μήνα δηλαδή -που ήδη το ξέραμε πια. Που παραθέριζε πέντε χρόνια πριν αυτή η γαμωατάκα της;)

Ούσα μια εντελώς Άλλη, για να επανέλθω σε μένα, πέρασα μια περίοδο όπου αντί να μπορώ να επανέρχομαι (σε μένα), αντί να είμαι κανονική, όπως με ξέρετε (δηλαδή κοκκάλινη, δερμάτινη και μάλλινη), γινόμουν όλο και πιο γυάλινη, εύθραυστη, (ηλίθια) –και μου μπαίναν ιδέες.

Μια από αυτές ήταν πως αν με ρώταγες, αντί για κανονική ‘Εσσλιν, ήθελα να είμαι κάτι που αν το πω θα γελάσετε, κι επειδή μου αρέσει να γελάτε το λέω.

Ποτήρι.

Αυτό ήθελα να είμαι.

Ούσα ποτήρι, θα είχα πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρεθώ μαζί Του, εκεί που ήθελα να είμαι αλλά δεν ήμουν, στο ράφι του, στην κουζίνα του, στη ζωή του.

“Φαντάζεσαι να ήσουν ποτήρι;” Όλο αυτό με ρώταγα.

“Θα σε έπιανε στα χέρια του, θα σε γέμιζε υγρά, θα σε έβαζε στο στόμα του, θα κατάπινε το μέσα σου”. Τι ωραία που θά’ταν.

Δεν έγινα ποτέ ποτήρι.

(Ούτε αστροφυσικός, ούτε αφροντούς.)

Όσο κι αν προσευχόμουν στο θεό της δίψας, να γίνει κάτι, δεν γινόταν τίποτα (ο θεός της δίψας είναι ακόρεστος -και χέστηκε.)

Δεν έγινα ποτέ ποτήρι.

Thank god.

(Που χεστήκες όταν έπρεπε.)

Το μόνο που μου έμεινε από την περίοδο αυτή είναι ότι εξακολουθεί και μου αρέσει το ράφι.

Ειδικά όταν το σκέφτομαι να γεμίζει με βιβλία μου.

Αν γράψω ποτέ.

(Κλείσιμο ματιού.)

Εσσ.-

ΥΓ1

Αν ήμουν ψηλή θα έφτανα καλύτερα και τα πάνω ράφια (αν είναι να γεμίσω και τα πάνω ας τα φτάνω κιόλας).

ΥΓ2

Αν ήμουν ψηλή και γαλανομάτα γίνεται πληζ να μην ήμουν η Κάμερον Ντίαζ (που μέχρι κι ο Ντι Κάπριο την έφτυσε και προβλέπεται να μείνει στο ράφι), αλλά η Ούμα Θέρμαν (που ήδη παντρεύτηκε ακούω);

ΥΓ3

Έφαγα και πρόσφατα (τρόπον τινά) μια χυλόπιτα, αλλά ήταν ανάλατη, άρα όχι ακριβώς ακριβώς χυλόπιτα -μια και η ακριβώς ακριβώς χυλόπιτα κομμάτι τσούζει στις πληγές (έχει αλάτι η άτιμη).

ΥΓ4

Το αστροφυσικός για πλάκα το είπα. Το αφροντούς όχι.
(“Φαντάζεσαι να ήσουν αφροντούς, πάνω σε τι θα γλύστραγες”;)

ΥΓ5

Ράφι αργείς. Μην αργείς.