Σεπτέμπερ ιλέβεν.

Ένεκα η μέρα, περνάω κατευθείαν στην επίθεση -και ρωτάω: τον όρο "δανάλευση" τον έχετε ακουστά;

Γιατί αν όχι, κακώς (πώς θα κάνουμε κουβέντα έτσι;) -αλλά οπωσδήποτε δικαίως...

(Ευτυχώς υπάρχει πάντα το ποτάμι να σας ξελασπώσει -να την πάρει, να την πλύνει και να την τοποθετήσει στο κεφάλι σας, στη γλώσσα σας, στ' αυτιά των ακροατών σας. Μάλιστα αυτό ακριβώς ΕΙΝΑΙ τελικά η δανάλευση -μόλις αποφάσισα: η μόλις προαναφερθείσα διαδικασία, πάρσιμο λέξης, πλύση, τοποθέτηση, κλπ.)

"Ωραία". (Θα πει κάποιος που δεν έχει ξυπνήσει στραβά το πρωί). "Αλλά όλο αυτό, εκτός από απότομο πρωινιάτικα, μοιάζει να θέλει να κατακτήσει λίγα μέτρα απ' το οικοπεδάκι της γλωσσοπλασίας" (Θα πεταχτεί κάποιος που έχει ξυπνήσει κακεντρεχής το πρωί). "Οπότε η λέξη γλωσσοπλασία" τι κάνει;" (Θα ξαναπεταχτεί ο πρώτος;)

Η λέξη γλωσσοπλασία (την τελευταία φορά που την είδα) ήταν μια χαρά, είχε μάλιστα γλυκάνει και ομορφύνει (οπότε μάλλον θα γέννησε τελευταία).

(Γίνεται όμως να μην είναι τόσο εγωίστρια παρακαλώ;)

Η δημιουργία καινούργιων λέξεων, ακόμη και εις βάρος υπαρχουσών, έτσι απλά για οθάλυση (ποικιλία) και ενετροπία (δημιουργικότητα) είναι τόσο ενετροπιακή που θα έπρεπε αφενός να είναι ελεύθερη (στα όρια της αυθαιρεσίας), αφετέρου να επιβάλεται. Η δανάλευση (άλλωστε) είναι κατά πολύ διαφορετική. Δεν κάνει ευκολάκια. Δεν παίρνει λέξεις ήδη υπάρχουσες για να τις συνθέσει -όπως πολύ πονηρά έκανε η αντίζηλός της, (ενώνοντας τη "γλώσσα" με το "πλάθω", σε μια κρίσιμη στιγμή τής ζωής της -γνωστή και ως γέννηση-, εκτός αν υπάρχει "δανά" και "άλευση" -και τόση ώρα ρεζιλεύομαι.)

Η δανάλευση είναι μια διαδικασία εντελώς νιουεντρική.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν (ενδεικτικά) και λέξεις όπως:

Ανισωδή.
Ήσωδως.
Απινόη.
Ολομάρια.
Παραδωμή.
Περφάλια.

(Από αυτές, η τελευταία, η περφάλια, έιναι η απόλυτη αγαπημένη μου. Ενώ, η λέξη "ήσωδως", βασικά είναι απλά η είσοδος, απλώς την έγραψα έτσι για να εξυπηρετήσει γλυκά το πέρασμα στο ζήτημα "ορθογραφία στα δαναλευτικά πλαίσια").

Κοιτάξτε.

Να εξηγούμαστε. (Πριν να είναι αργά.)

Σχεδόν αστειέυομαι (όσο μπορώ, γιατί όχι;).

Όλα τα παραπάνω προέρχονται από κάποιον που απλά ξύπνησε, σήμερα, σεπτέμπερ ιλέβεν, σε ένα δωμάτιο με έναν τεράστιο τοίχο-παράθυρο που κοιτάζει τον αφαλό του, δηλαδή βρίσκεται εκεί που κοιτάζει, στο λόουερ μανχάταν, (ναι, ωραία είναι), κι έχει πρώτο-ουρανοξύστη-πίστα το φάντασμα των διδύμων. Δηλαδή, κάποιον που βρήκε πολύ επίκαιρο πρωινιάτικα το ότι δεν βρίσκει πάντα τις λέξεις να εκφραστεί, κι απλά χρειάζεται νέες -για να έχει να βγάζει γλώσσα και με εναλλακτικούς τρόπους. (Οπότε γενικά, άλλο η γραμματική -κάτω τα χέρια από τη γραμματική, γιατί το ποτάμι θα τα πάρει και θα τα κάνει όλα λίμπα-, άλλο η ορθογραφία, και γενικά παίρνω πίσω ό,τι θέλετε, χου εμ άι του τοκ αμπάουτ ολ διζ, αρκεί να μου απαντήσει κάποιος την ερώτηση από την οποία προκύπτει το σημερινό παραλύρημα:

ΓΙΑΤΙ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟΜΟΥ (ΟΜΙΓΚΟΝΤ) ΜΕ ΘΕΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ "ΤΡΑΓΩΔΙΑ", ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΩ ΠΑΝΩ ΡΑΦΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΙΓΗ, ΛΕΣ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΕΘΕΙ;

Είναι όντως λίγη η λέξη τραγωδία και χρειάζομαι κάποια καινούργια; Είναι μήπως επειδή είμαι "θύμα" (λάτρις) των διάφορων συνομωσιολογιών περί τραγωδίας σικέ;

Ας εξετάσουμε τις περιπτώσεις, γιατί αν δεν βρω ΤΗΝ λέξη θα σκάσω.

Καταρχήν νούμερο ένα.

Ξύπνησα πρωί πρωί γιατί απλώς δεν γινόταν αλλιώς: μια συγκεκριμμένη ακτίνα ήλιου που μπήκε μετακίνησε το σεντόνι που κάλυπτε το πρόσωπό μου -μια και το απαρτμάν είναι σχεδόν γυάλινο, απροστάτευτο- έχοντας μάλιστα πρώτα φροντίσει να συννεοηθεί με μια σειρήνα που μάλλον θα βαράει όλη μέρα, ένα ελικόπτερο που μάλλον θα πετάει όλη μέρα, και μια λαοθάλασσα που μάλλον θα προσεύχεται όλη μέρα (εκκωφαντικά χαμηλόφωνα).

Καταρχήν νούμερο δύο.

Η λέξη τραγωδία (μιλάω για μη τριτοδεσμίτες ή για όσους θεώρησαν ότι τέλειωσαν στο δημοτικό) είναι σύνθετη από το "τράγος" και το ωδή", πράγμα αρκετά ταιριαστό για να μην μου κάνει, μια και, αν υπάρχει ο μπιν λάντεν -και δεν είναι ό,τι κι ο μπους, δηλαδή νοικιασμένος κομπάρσος των μήντια, κατά... τραγική σύμπτωση, μοιάζει πράγματι αρκετά με τράγο. Αν μάλιστα ωδούσε κιόλας, θα μιλούσαμε, όντως, για μια -χμ- πραγματική τραγωδία). Μήπως τελικά η λέξη τραγωδία μου κάνει -κι απλά αρνούμαι να το δω;

Κατασυνέχεια.

Η τρομολαγνία της κόκας κόλας ή όποιου προϊόντος έριξε τελοσπάντων τους πύργους για να πουλήσει, τονώνοντας το εθνικό φρόνημα, (ίσως ήταν ο πρόσφατα απατημένος από τη λόλα καρνέισον -ή ο ζυμαρούλης της πίλσμπουρι), δεν θα έπρεπε κανονικά να με κάνει τόσο κυνική απέναντι στα άκτσουαλ γεγονότα, όποια κι αν ήταν η πηγή του κακού.

Άρα η λέξη τραγωδία μήπως περάσει τελικά.

(Απλά παρακαλώ ας φέρει κανένα κουτί γλυκά, παράδειγμα νεοϋρκέζικο τσιζκέηκ, καθώς και να σκουπίσει καλά τα πόδια της πριν μπει, γιατί το μυαλό μου έχει να πάει στην παρέλαση και βαριέται να καθαρίζει -νομίζω άκουσα θα είναι και οι ομπαμακέην, μην αργήσω -πράγμα βέβαια που το είχα ακούσει στην ελλάδα, οπότε ίσως ήταν φέηκ νιού).

Αλλά, για να επανέλθω λίγο (πριν επανέλθω στο κρεββάτι μου για καμμιά ώρα, ακούγοντας στο ριπίτ το "Αυτή", δηλαδή το πιο όμορφο τραγούδι όλων των εποχών), το φακτ παραμένει και θέλω να το πω αυτό:

Ξύπνησα κάπου που αν είχα ξυπνήσει ακριβώς πριν 7 χρόνια θα έβλεπα αυτό που είδε ο Δημήτρης και μου περιγράφει καμμιά φορά, δείχνοντάς μου μάλιστα φωτογραφίες, φριχτές φωτογραφίες, (που δεν ξέρω που βρήκε το κουράγιο να τραβήξει εκείνη τη μέρα) με αμέτρητα ανθρώπινα σώματα, ήδη σκέτα πέτσινα σακιά στην ουσία, να αποφασίζουν να πηδήξουν από τα παράθυρα, ποιος ξέρει γιατί, ίσως φορούσαν μάλλινα σεπτεμβριάτικα, και δεν άντεχαν τη ζέστη, ίσως προτίμησαν να πάρουν τον αέρα τους από το να καούν -όπως το έιχαν δει να συμβαίνει μια φορά στο σινεμά, και είχαν πει "αυτά δεν γίνονται".

Φυσικά και αυτά δεν γίνονται.

(Αλλά όταν γίνονται εκτός Χόλυγουντ, καταλήγω, θα το δεχτώ. Είναι σίγουρα ωδή -ή ακόμη καλύτερα παρωδία- πολύ ανώμαλου τράγου, η ψυχή σου να τρομάζει τόσο πολύ που να αδειάζει το σώμα σου πολύ πριν σταματήσει η αναπνοή σου, πολύ πριν καν σκεφτείς εκείνο το "πηδάω ή καίγομαι", και γίνεις κόκκινο χαλί στο πάτωμα της πόλης σου, διαφορετικό, τόσο διαφορετικό από τα κόκκινα χαλιά που ο λάος σου έχει συνηθίσει.)

Εσσ, ριπόρτιννγκ λάιβ (θενκ γκάντ) φρομ νιουγιόρκ.

ΥΓ1

Μεταξύ μας, μια στροφή παραπάνω πάντα ομορφαίνει τη σπείρα, οπότε για να κλείσω οριστικά, επιστρέφω στο θέμα της γλωσσοπλασίας και πάω να ενώσω κι εγώ τη γλώσσα μου με το πλάθω, δηλαδή, για να είμαι πιο ακριβής με κάτι απίστευτα χειροποίητα μπράουνις (πλασμένα στο χέρι γαρ) που αγοράζεις στο τσέλσι μάρκετ στο "φατ γουίτς" (να πάτε την άλλη σας φορά εδώ) -κοζ γιουσί, για να καταπιεί κανείς την τραγωδία, πρέπει να έχει γεύση βουτύρου -να γλυστρήσει εύκολα.

ΥΓ2

Αν έχει την καλοσύνη ας ξημερώσει σύντομα σεπτέμπερ τουέλβ γιατί θέλω να πάω βόλτα στην μπρούκλυν μπριτζ -κι ο δημήτρης με μάλωσε με κάτι αηδίες του τύπου: "όχι σήμερα ρε έσσλιν, δεν θες να είσαι πάνω αν κάποιος αποφασίσει να τη ρίξει, σήμερα οφ ολ ντέηζ".

ΥΓ3

Ευτυχώς το διόρθωσε προσθέτωντας: "Δεν πάμε καλύτερα για φαλάφελ σήμερα;" Τελικά τα βρήκαμε στη μέση, θα μαγειρέψω το αγαπημένο μας φαγητό -λέντιλ σουπ (φακές). Γιαμ. Απόλυτη περφάλια (δες παραπάνω).


ΥΓ4

Δεν φαντάζομαι να περιμένατε κάτι περισσότερο βαθυστόχαστο λόγω ημέρας. Δεν είμαι "πολεμικός" ανταποκριτής, είμαι μέηκ λαβ νοτ γουόρ, ιτ σούγκαρ νοτ μπούλσιτ. Αν θέλετε ενδιαφέροντα λινκς που αποδεικνύουν όσα θέλετε να αποδειχτούν για τη μέρα, δηλαδή λινκς για να θυμηθείτε ή να ξεχάσετε τα 102 λεπτά που άλλαξαν την αμερική, τέτοια θα βρείτε παντού. Για μένα ένα είναι το άμπζολουτ λινκ τής ημέρας, φορ γιορ άμπσολουτ μόμεντ οφ ζεν (και μιλάμε για πολύ περφάλια): http://www.fatwitch.com/index.html

ΥΓ5

Καλές οι φακές (θα γίνουν), αλλά το σούσι στο νομπού χτες ήταν απλά θεϊκό. ΤΡΑΓΙΚΑ θεϊκό.

ΥΓ6

Ο δημήτρης έχει μανία με τα αεροπλάνα. Στο διαμέρισμα έχει 5 μεγάλα ράφια -πιάνουν έναν τοίχο- πήχτρα στα πολύχρωμα αεροπλάνα και αεροπλανάκια (μοντελισμού). Είναι τόσο χαριτωμένο διακοσμητικό στοιχείο. Εύχομαι να μην συμπληρώσουμε τη συλλογή με κανένα μεγαλύτερο σήμερα.

ΥΓ7

Ούτε θέλω να ξέρω τι να έλεγε άραγε το ζώδιο των διδύμων την συγκεκριμμένη "ενδεκάτη σεπτεμβρίου" (2001). Αν έλεγε "σήμερα μη βγείτε από το σπίτι και μην να πάτε στη δουλειά", μακάρι να το είχαν διαβάσει οι πύργοι και να είχαν πεταχτεί για σπα -ή τελοσπάντων μακάρι να το είχε ακούσει έστω ένας παραπάνω.

ΥΓ8

Όβερ εντ άουτ (τελικά ιν δε σαν -δεν γυρίζω κρεββάτι. Βάζω το εθιστικό μαγικό "Αυτή" μια τελευταία στο μπανγκόλουφσεν, ανοίγω το παράθυρο, σκριμάρω ένα ψιθυριστό "άι χαρτ νιουγιόρκ" (κι ένα "φτου") -και βγαίνω.

εσσ.-