Μυστικός κήπος.

Υπάρχει ένας κήπος που εσύ πάντα ξέρεις που είναι (ε, στο βάθος φυσικά), αλλά όλοι οι άλλοι ευτυχώς δεν ξέρουν (χρειάζονται ταμπέλα), για τον απλούστατο λόγο ότι ο κήπος αυτός είναι αυτό που που ήδη είπα (αν δεν έχεις μυωπία και διάβασες τον τίτλο).

Σπουδαία τα λάχανα.

(Θα πουν κάποιοι.)

Φυσικα και είναι σπουδαία τα λάχανα. (Σε αυτόν τον κήπο.)

Γιατί αυτός ο (μέσα) κήπος (σου) είναι πιο σπουδαίος από κάθε φανερό σου κήπο, τόσο σπουδαίος μάλιστα που αν ήταν πάρκο θα κέρδιζε (στο μπρα ντε φερ) το σέντραλ πάρκ -λόγω "κεντρικότητας" κυρίως (αν και εκκεντρικός).

Στο κέντρο τής ύπαρξής σου, ο μυστικός σου κήπος σου δίνει το δικαίωμα (και, φίου, σε υποχρεώνει) να καλλιεργείς ό,τι θες.

Να καλλιεργείς όνειρα και φαντασιώσεις, να καλλιεργείς προσδοκίες και φιλοδοξίες, να καλλιεργείς ελπίδες και οράματα.

Πάντα, κρατώντας όλα τα "ζαρζαβατικά" ή τα "λουλούδια" σου, όσο μυστικά ή όχι θες ΕΣΥ, γλυτώνοντάς σε απ' ό,τι φοβάσαι στα πρόσωπα των άλλων (από το κακό τους μάτι, μέχρι τις κακές τους γλώσσες, μέχρι τον κακό τους τον καιρό).

Για τον μυστικό σου κήπο κάνεις υποσυνείδητα ό,τι ακριβώς έλεγε μια διαφήμιση του 95.

Ούτε παίρνεις ούτε δίνεις λογαριασμό. (Εκτός αν είσαι μαμόθρεφτος, ενοχικός ή ανώριμος.)

Έχεις το δικαίωμα και την ευθύνη να αποκαλύψεις ΕΣΥ στα "καφάσια σου", μετά, ό,τι εσύ θες να εμπορευτείς (ευτυχώς πάντα ξέρεις τι θα φυτρώσει, με την έννοια ότι αν φυτέψεις καυτή πιπερίτσα θα βγει καυτή πιπερίτσα, δεν θα βγει γαζία).

Όμως το καλύτερο σχετικά με αυτό το εύφορο κρυφό σου χωραφάκι, δεν είναι ότι μπορεί να προστατέψει όλα τα καλά σου -σπουδαία τα λάχανα (εδώ κολλάει).

Είναι ότι σου δίνει συνεχώς το δικαίωμα εκτός από ρόδα, σκόρδα ή καρπούζια (ανάλογα δηλαδή με το τι θέλεις να έλξεις, να απωθήσεις ή να πουλήσεις για σένα) να καλλιεργείς τις δικές σου προσωπικές ΠΑΤΑΤΕΣ.

Οι πατάτες αυτές είναι πάντα καυτές (μην γελιέσαι). Ακόμη κι αν παραμείνουν καιρό φυτεμένες στη σκόνη κάτω από τα χαλιά σου (ή τα χάλια σου) εκεί δηλαδή που ευδοκιμεί το βαθύ κόνσεπτ της μυστικότητας.

Μάλιστα ο ώριμος άνθρωπος έχει δικαίωμα να καλλιεργεί συχνά πατάτες (μαθαίνει από αυτές). Και πιο πολύ έχει υποχρέωση να τις πιάνει στα χέρια του για ώρα (και να κατακαίγεται), αφού κάνει το καθήκον του και τις ξεριζώσει και τις ξεθάψει (για να μάθει από αυτές).

Το άκομψο (που γίνεται συχνά) είναι να πετάς τις καυτές σου πατάτες στους άλλους. Ααααα, εδώ είσαι φάουλ. (Υποθέτω και στο χάντμπολ φάουλ να λέγεται το φάουλ).

Το ότι έχεις δικαίωμα ΚΑΙ να καλλιεργείς πατάτες, ΚΑΙ να τις κρατάς μυστικές, δεν σημαίνει ότι έχεις και το δικαίωμα ο τελικός σου στόχος να είναι να τις χρεώσεις αλλού (συνήθως το κιλό πάει και πολύ).

Αλλά χάνουμε το φόκους νιώθω.

Και το φόκους (ας το πω φορ ουάνς σαν να το λέει κάποιος που μιλάει απλά): "το νόημα βρίσκεται στην ευτυχία του να μπορείς να κρατάς πράγματα μυστικά από τους άλλους, πράγματα για τον εαυτό σου..." (πριν επιστρέψω στον δικό μου εαυτό προσθέτωντας: "...-όσα πατατίζουν τελοςπάντων).

Κάποιοι θα βιαστούν, (και με τη βιασύνη χάνεις πάντα τους υπότιτλους και τα μπιτούιν δε λάινς), να αναρωτηθούν αν εννοώ ότι η ευτυχία βρίσκεται στο να κρύβεις τα λάθη σου και να παρουσιάζεις μόνο τα καλά σου στους άλλους, σε μια καλοξεσκονισμένη από χώματα βιτρινούλα.

Εννοώ ακριβώς το αντίθετο πάντως.

Ο μυστικός κήπος δεν είναι φτηνό χαζοκαταφύγιο. Είναι υγεία. Είναι το δικαίωμά σου να είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, και να παίρνεις πάντα εσύ την ευθύνη, για ότι φυτεύεις, για ό,τι καλλιεργείς, για ό,τι λιπαίνεις, για ό,τι ποτίζεις, για ό,τι διασταυρώνεις, για ό,τι ξεριζώνεις.

ΥΓ1
Η κηπουρική είναι δύσκολη υπόθεση -ειδικά όταν περνιέσαι κι ο ίδιος για πολύ καλλιεργημένος, και δεν καταδέχεσαι να κάνεις τη βρώμικη δουλειά, μη συνειδητοοιώντας πόσο χρήσιμα εργαλεία είναι οι ταπεινοί κασμάδες και οι τσουγκράνες.

ΥΓ2
Το σίγουρο είναι ότι οι πατάτες σου δεν οφείλουν να τηγανίζουν κανέναν έξω από σένα.

ΥΓ3
Καλύτερα φάτες μόνος σου, τηγανιτές ή βραστές αδιάφορο (οι τηγανιτές μάλλον κρύβουν πιο μεγάλη λαδιά, οπότε λούσου τες ανάλογα).

ΥΓ4
Όσο κι αν αποφεύγω τα αγενή άμυλα, κάνω αμέτρητες (καυτές) πατάτες.

ΥΓ5
Όσες φορές έκανα το λάθος να μην τις διαχειριστώ στον σωστό κήπο, γύρισαν και με έφαγαν αυτές (κι ας αποφεύγουν τις πρωτεϊνες).

ΥΓ6
Νιώθω ότι δεν πολυλόγησα αρκετά και ανησυχώ αν έκανα πατάτα. Ας το διορθώσω. (Ανακεφαλαιώνοντας.) Το θέμα δεν είναι να αποκαλύψεις τις πατάτες σου στον άλλον, από ψωροτιμιότητα ή κεκτημένη βλακεία, το θέμα είναι να μοιραστείς στο σωστό τάιμινγκ τη μόνη εκδοχή του πέρσοναλ κηπουρού σου που θα ευδοκιμήσει στη συναναστροφή σου με διπλανούς μυστικούς κήπους (δηλαδή τον αληθινό σου κηπουρό). Και το μυστικό του μυστικού κήπου είναι ότι όσο δεν περιμένεις έγκριση από κανέναν για τις επιλογές σου, κάνεις το πιο βασικό βήμα μακριά από την χειρότερη εκδοχή του πέρσοναλ κηπουρού σου (την άγουρη). Η έγκριση είναι το χειρότερο ζιζάνιο, το πιο ένοχο (πες το και τυψόχορτο αν θες).

ΥΓ7
Σιχαίνομαι τις συμβουλές. Να μία από αυτές: συμβουλεύω (τον εαυτό μου) να σέβομαι πάντα τη μυστικότητα των διπλανών κήπων, και να μην νομίζω ότι το νόημα έγκειται στο πότε θα κάνω σνηκ πηκ ή θα νιώσω την άνεση να καλλιεργήσω αλλού τα όνειρα, τις φιλοδοξίες μου, τα οράματα, τις επιθυμίες μου, και κυρίως τις πατάτες μου. Ο καθένας και το χώμα του. Η ευτυχία είναι όταν βρεις αυτόν που τα χώματά σας είναι κομπάτιμπλ. Αδεργουάιζ (με έμφαση στο γουάιζ) στο μάνιουαλ του σίκρετ γκάρντεν, η έμφαση είναι στα ψιλά γράμματα: ντοντ μιξ εντ ματς δε φάκιν ντερτ.


ΥΓ8
Μέχρι τα 35 δεν οφείλεις να ξέρεις τίποτα από όλα αυτά. (Μέχρι τα 25 λέει στις οδηγίες χρήσης, αλλά εγώ φέτος τις διάβασα). Γιατί, όποιος δεν χόρτασε από πατάτες άλλων και δεν τάισε σε άλλους τις δικές του, δεν μπορεί να καταλάβει τη διαδικασία. Υπάρχουν πίστες. Γκόου πλέυ.

ΥΓ9
(Αν όμως και ΜΕΤΑ δεν το πιάσεις, είσαι απλά βλήτο.) (Ή βούρλο).



Κλέισιμο ματιού (μπήκε λίγο χωματάκι),
φρομ δε γκάρντενεσσ.